அந்த நாளும் வந்திடாதோ

"பிருந்தாவனத்தில் நந்தன் வளர்ந்த அந்த நாளும் வந்திடாதோ" என்றப் பாடல் எம்.எஸ். அவர்களது தேனினுமினிய குரலில் கேட்டு மகிழாத காதும் ஒரு காதோ! பாடல் வரிகள் எழுதியது கல்கி அவர்கள் என்று ஞாபகம். மீரா படத்துக்காக எழுதியது என்று நினைக்கிறேன் (அதாவது 99% உறுதி).

இப்பதிவு அப்பாடலைப் பற்றியது அல்ல. வேறு எதைப் பற்றி? மேலே படியுங்கள்.

ராபர்ட் பென்ச்லீ என்னும் அமெரிக்க நகைச்சுவை எழுத்தாளர் இம்மாதிரியான அந்த நாளைப் பற்றி (the good old days) எழுதும்போது குறிப்பிட்டார். The good old days are those, which when they really come back, you cannot stand for more than 5 minutes.

பாகவதத்தில் கண்ணன் கோகுலத்தை விட்டு கிளம்பியதும் திரும்பவும் அங்கே வரவேயில்லை என்றும் கூறுபவர் உண்டு. யசோதை, நந்தகோபன் ஆகியோரும் பிறகு கிருஷ்ணர் வாழ்க்கையில் வருவதாகத் தெரியவில்லை. ராமநந்த் சாகர் அவர்களின் கிருஷ்ணா தொலைக்கட்சித் தொடரில் பலராமர் கிருஷ்ணரிடம் பேசும்போது, "தம்பி, நாம் கோகுலத்தில் இருந்த அந்த இனிமையானக் காலக்கட்டம்.." என்று பேச ஆரம்பிக்க உடனேயே கிருஷ்ணர் கூறுகிறார், "அண்ணா, கோகுலத்தின் காலம் நம்மைப் பொருத்தவரை முடிந்து விட்டது. அதற்கு திரும்பப் போவது இயலாது, நாம் செய்ய வேண்டிய காரியங்கள் இன்னும் பல உள்ளன" என்று. பேச்சையும் மாற்றி விடுகிறார்.

சற்றே யோசியுங்கள். கோகுலத்திலேயே கிருஷ்ணர் இருந்திருக்க இயலுமா? குழந்தை கிருஷ்ணனை பாதுகாக்க வேண்டிய தினங்கள் அவை. கிருஷ்ணர் வயதுக்கு வந்து தன்னை மட்டுமன்றி மற்றவரையும் பார்த்து கொண்டால்தானே அவதார காரியம் நிகழும்?

ராபர்ட் பென்ச்லீ கூறுவதும் கவனிக்கத் தக்கதே. ஐம்பதுகளில் நாம் ரேடியோ சிலோன், அறுபதுகளில் விவித பாரதி என்றெல்லாம் விரும்பிக் கேட்டோம். பினாகா கீத் மாலாவில் அமீன் சயானியின் ரீங்காரமிடும் குரலைக் கேட்டு மகிழ்ந்தோம். தமிழ் ரேடியோ சிலோனில் மயில்வாகனன், ராஜா ஆகியோர் பலருக்கு பிடிக்கும். ஆனால் இப்போது? முதலில் ரேடியோ யார் கேட்கிறார்கள்? அப்படியே கேட்டாலும் அது எஃப்.எம். ரேடியோவாகத்தான் இருக்கும். ஆனால் அதுவும் மிக அதிகமாக வந்து போர் அடிக்க ஆரம்பித்து விட்டது. டி.வி.யில் ஒளியும் ஒலியும், வாரம் ஒரு முறை திரைப்படம் என்றெல்லாம் இருந்தபோது எவ்வளவு ஆவலுடன் கேட்டோம்? இப்போது? ஹூம்.

எதுவுமே புதிதாக வரும்போது ஆவலாகத்தான் இருக்கும். முதலில் ஹிந்தி கற்று கொண்டபோது எல்லா தமிழ் ஆங்கில வார்த்தைகளுக்கும் ஹிந்தி சொற்களை தேடியுள்ளேன். இப்போது? தேடுவதில்லை, ஆனால் கிடைத்தால் உள்வாங்கிக் கொள்வேன் அவ்வளவுதான். புத்தகங்கள் படிக்கும் பழக்கம் உருவான போது சுண்டல் மடிக்கும் காகிதத்தில் ஏதாவது அச்சிடப்பட்டிருந்தால் அதையும் விரும்பிப் படித்தேன். பிறகு மெதுவாக என்னைக் கவர வேண்டுமானால், சொன்ன விஷயத்தை சுவாரசியமாகச் சொல்ல வேண்டும் என்ற நிலை உருவானது. இந்த மாற்றம் முதலில் தமிழில் தொடங்கி, பிறகு ஆங்கிலம், ஜெர்மன். பிரெஞ்சு என்று வேவேறு காலக் கட்டங்களில் நிகழ்ந்தது. இப்போது? எந்த மொழியிலுமே சுவாரசியமாக இருந்தால்தான் படிப்பது என்றாகி விட்டது. அதற்காகப் படிக்காமல் விட்டுவிட முடியுமா? படிப்பேன், ஆனால் அதை தனியாக உணர்ந்து செய்வதில்லை.

என்னை மாதிரியே மற்றவருக்கும் அவரவர் நிலைக்கேற்ப மாறுதல்கள் நிகழ்ந்து கொண்டுதான் இருக்கும் என நினைக்கிறேன். சிறு வயதில் மெரினா கடற்கரையில் நின்று கப்பல்கள் தெற்கு நோக்கி நகரும்போது அவை ஏதோ பெயர் தெரியாத ஊர்களுக்கு செல்வதாக கற்பனை வளரும். ஆனால் இப்போது அவை எந்த ஊருக்கு போகின்றன என்பதை சுலபமாகக் கண்டுபிடிக்க முடியும் ஆனால் ஆர்வமில்லை. சிறுவனாக இருந்த போது தி.நகர் நடேசன் பூங்காவை ஒரு வனமாக பாவித்து விளையாடி இருக்கிறேன். அதன் ஊடே செல்லும் பாதைகள் எங்கு போகின்றன என்றெல்லாம் கற்பனை செய்திருக்கிறேன். (ஐந்து வயது டோண்டு ராகவன் அந்தக் காலத்தில் தானாகவே அந்தப் பாதைகள் வழியாகச் செல்ல இயலாது. அப்படிச் சென்று பிறகு வீட்டில் உதை வாங்கியிருக்கிறான், அது இங்கு எதற்கு)?

ஐம்பதுகள் எனது இளம்பிராயக் காலம். அதற்கு திரும்பப் போக முடிந்தால் என்ன ஆகும்? ஆனால் எந்த ரூபத்தில் செல்வது? இப்போது இருக்கும் அறுபத்தோரு வயது வாலிபனாகவா? அல்லது இப்போது இருக்கும் நினைவுகள் எல்லாம் அப்படியே இருக்க, பத்துவயது பாலகனாகவா? ஒத்து வருமா? திருவல்லிக்கேணியிலிருந்து மாம்பலத்தில் இருந்த பெரியப்பா வீட்டுக்கு செல்ல தேவைப் பட்ட பஸ் சார்ஜ் மூன்றணா (19 பைசாக்கள்) கூட அப்பாதான் தரவேண்டும். என் கையில் காலணா கிடையாது. 1.37 ஆகும் டாக்சி கட்டணம் மட்டும் கிடைக்குமா? இருப்பினும் இப்போது இருக்கும் அறிவு இருந்தால் அதெல்லாம் துக்கத்தைத்தானே வருவிக்கும்? விட்டால் போதும் என்று சில நிமிடங்களிலேயே தற்காலத்துக்கு ஓடி வந்து விட மாட்டேனா? ஆக, மேலே ராபர்ட் பென்ச்லீ சொன்னதில் விஷயம் இருக்கிறது. மேலும் அக்கால இனிய நினைவுகள் திரும்ப வேண்டுமானால் அக்கால அறியாமையும் தேவைப்படும். அப்போது வைத்திருந்து, பிற்காலத்தில் தவறானவை என்று நிரூபணமான நம்பிக்கைகளையும் அதே அறியாமையுடன் வைத்திருக்க வேண்டும். நடக்கும் காரியமா? நடந்தாலும் அதுவிரும்பத்தக்கதா?

அதனால்தான் கூறுகிறேன். அந்த அறியாமையுடன் சேர்ந்த இனிய அனுபவங்கள் பெற புதிது புதிதாகக் கற்க வேண்டும். இப்போது தமிழில் தட்டச்சு செய்வதையே எடுத்து கொள்ளுங்கள். தினம் ஏதாவது புதிதாக கற்க முடிகிறது. இப்போதைக்கு பிரமிப்பை ஊட்டுகின்றன. இனிய அனுபவம். வயது குறைந்தது போன்ற உணர்ச்சி. புதிய நம்பிக்கைகளையும் வளர்த்து கொள்ள வேண்டும். அவை பொய்க்கும்போது பார்த்துக் கொள்ளலாம். இப்போதைக்கு முன்னேற அவை தேவை.

இங்கே நான் குறிப்பிட்டப் போராட்டத்தை மறுபடியும் நடத்துவேன் என்ற நம்பிக்கை இல்லை. ஆனால் அது நடந்த 4 ஆண்டுகள் என் வாழ்க்கை பார்வை கோணத்தை மாற்றியது. சினிமா பார்ப்பதற்கும் பரீட்சையில் தோல்வியடைவதற்கும் தொடர்பில்லை என்று இப்போது இருக்கும் அறிவு அப்போது இல்லை. ஆகவே வைத்தியம் அப்போது வெற்றியடைந்தது.

அதே சமயம் சில அனுபவங்கள் சில மாற்றங்களுடன் திரும்ப வருகின்றன. உதாரணத்துக்கு சமீபத்தில் 1971-ல் கிடைத்த இந்த அனுபவம் இந்த ஆண்டிலும் மாறுதல்களுடன் வந்தது. மாறுதல்களுக்கு காரணம் முதல் அனுபவத்தின்போது இருந்த பல அறியாமைகள் இப்போது இல்லாமல் போனதே என நினைக்கிறேன்.

இப்போதும் பல அறியாமைகள் இன்னும் என்னிடம் இருக்கத்தான் வேண்டும். அவை காலப் போக்கில் வெளிப்படும். அதுவரை அவற்றின் காரணமாக நான் பெறும் இனிய நினைவுகளை வைத்து கொள்ள விரும்புவேன்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்