பெண்களுக்கான இட ஒதுக்கீடு பற்றிய புரிதல்கள்

நான் சமீபத்தில் 1954-ல் திருவல்லிக்கேணி ஹிந்து உயர்நிலை பள்ளியில் நான்காம் வகுப்பு படிக்கும்போது ஸ்கூல் பீஸ் மாதத்துக்கு இரண்டே முக்கால் ரூபாய். 15-ஆம் தேதிக்குள் அதை கட்டிவிட வேண்டும். பிறகு கட்டினால் ஃபைன் இரண்டணா (12 பைசா). என் நண்பர்கள் பலர் மிக ஏழ்மை நிலையில் இருந்தனர். குறிப்பிட்ட தேதிக்குள் ஃபீஸ் கட்ட இயலாது. ஃபைன் கட்ட வேண்டியிருக்கும். அவர்களை கேட்டால், “நான் ஃபைன் கட்டிவிடுகிறேன்” என்று கூறுவார்கள். இப்போது இதை எழுதும்போது எனக்குள்ளேயே என் மேல் கேலியான புன்னகை எழுகிறது. நான் இதை எப்படி புரிந்து கொண்டேனென்றால், 15-ஆம் தேதிக்கு பிறகு ஃபைன் இரண்டணா கட்டினால் போதும் என்றுதான். எனக்கு அப்போது ஒரே ஆச்சரியம், அதென்ன பேசாமல் இரண்டணா கட்டுவதை விட்டு வேலையில்லாமல் இரண்டே முக்கால் ரூபாய் கட்ட வேண்டுமென்று.

ஒரு மாதம் என அம்மா ஐந்தாம் தேதிவாக்கில் ஃபீஸ் பணம் கொடுக்க, நான் 15-ஆம்தேதிக்கு அப்புறம் ஃபைன் கட்டி விடுகிறேன் எனக் கூற அவருக்கு முதலில் புரியவில்லை. பிறகு நான் மேலே புரிந்து கொண்டதை கூற, அவருக்கு சிரித்து சிரித்து புரைக்கேறி விட்டது. “அட அசடே, வெறுமனே இரண்டணா கொடுத்தால் சரீன்னு ஸ்கூல்ல வாங்கிக்க மாட்டார்கள். இரண்டே முக்கால் ரூபாயுடன் சேர்த்து இரண்டணாவும் தர வேண்டியிருக்கும். சரியான பேருக்கேத்த மாதிரி அசடா இருக்கியே” என்று தலையில் குட்டினார் (டோண்டு என்றால் அசடு என பொருள் என அவர் ஏற்கனவே எனக்கு கூறியிருக்கிறார்).

சரி இப்போது அது ஏன் நினைவுக்கு வரவேண்டும்? கீழே உள்ள பதிவை பார்த்ததால்தான்.

செல்வராஜ் என்னும் பதிவர் பெண்களுக்கு இட ஒதுக்கீடு தேவையில்லை என்பதற்கு கீழ்க்கண்ட வாதங்களை முன்வைக்கிறார்.

“இந்திய அரசியல் சட்டத்தின்படி பெண்கள் எல்லா தொகுதிகளிலுமே போட்டியிட உரிமையுள்ளது. அனைத்து சட்டமன்ற, பாராளுமன்ற தொகுதிகளில் பெண்கள் போட்டியிட வாய்ப்பளிக்கபட்டிருக்கும் போது எதற்காக முப்பத்திமூன்று சதவிகிதம் கேட்டு போராட வேண்டும்? இது இருக்கின்ற உரிமையை தானாக கேட்டு குறைபதல்லாமல் வேறென்ன”!

“சிலவேளை இந்த 33 சதவிகிதம் அமலுக்கு வந்தால், நாளைய பெண்கள் சமூகத்திற்கு அனைத்து தொகுதிகளிலும் போட்டியிட முடியாதபடியாகும். நிச்சயமாக ஒருநாள் பெண்கள் அரசியலையும் ஆக்ரமிப்பார்கள். அதற்கு ஒருவேளை ஐம்பதோ நூறோ வருடங்கள் ஆகலாம். அப்படி வரும்போது. இந்த முப்பதிமூன்று சதவிகிதம் என்பது அவர்களுக்கு பெரிய தடைக்கல்லாக இருக்கும்”.

அவருக்கு நான் இட்ட பின்னூட்டம்:
“பெண்கள் கேட்கும் இட ஒதுக்கீட்டை நீங்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை. பஸ்களில் லேடீஸ் சீட் என தனியாக இருப்பது போலத்தான். அதாகப்பட்டது 33% தொகுதிகளில் அவர்கள் மட்டும்தான் நிற்க முடியும். அதனால் 67 % ஆண்கள் தொகுதிகளாகி விடாது. அவற்றிலும் பெண்கள் நிற்கலாம், தடை ஏதும் இல்லை.
பஸ்களில் பெண்கள் சீட்டில் ஆண்கள் உட்கார இயலாது, ஆனால் பொது சீட்டுகளிலும் பெண்கள் தாராளமாக உட்காரலாம். ஆண்கள் சீட் என்று ஒன்றும் கிடையாது”.

அவரது பதில்:
“வருகைக்கும் கருத்துக்கும் நன்றி ராகவன்!
இப்போது 100% சதவிகித தொகுதிகளிலும் போட்டியிட உரிமையுள்ளதே பெண்களுக்கு”.

அப்போ அவரது புரிதலின்படி தலித்துகளுக்கும் மற்றவருக்கும் கூடத்தான் இட ஒதுக்கீடு தேவையில்லை. அட ஆண்டவா?

வேறென்ன செய்வது, பெருமூச்சு விடுவதை விட?

நான் தில்லியில் இருந்தபோது தூர்தர்ஷனில் ஆப் அவுர் ஹம் என்னும் நிகழ்ச்சி வரும். பார்வையாளர்களின் கடிதங்களை ஒருவர் படிப்பார், அதற்கு இன்னொருவர் விடையளிப்பார். நம்மூரில் அந்த நிகழ்ச்சிக்கு எதிரொலி என்று பெயர். அதில் பேச்சுவாக்கில் பதிலளிப்பவர் ஒரு முத்தான கருத்தை உதிர்த்தார், அதாகப்பட்டது, பஸ்களில் பெண்கள் சீட்டில் ஆண்கள் உட்காரக் கூடாது என சொல்லும் அதே பெண்கள் மட்டும் ஆண்கள் சீட்டில் உட்காரலமா என்று. கூட இருந்து கேள்வி கேட்டவர் ஒரு பெண். அவரும் பேசாமல் தேமேனென்று கேட்டு கொண்டிருந்தார். உடனேயே அந்த நிகழ்ச்சிக்கு ஒரு கடிதம் தட்டினேன். அதில் பஸ்களில் பெண்களுக்கு மட்டுமே என சீட்கள் நிச்சயம் உண்டு, ஆனால் மீதி எல்லாம் ஆண்களுக்கு எனப் பொருள் இல்லை. அவை பொது சீட்கள் பெண்களும் உட்காரலாம். என்ன, அவ்வாறு பொது சீட்டில் பெண் உட்கார்ந்திருக்கும் போது பக்கத்தில் ஆண் வந்து அமர்ந்தால் ஆட்சேபிக்க இயலாது அவ்வளவே”. இக்கடிதமும் அடுத்த வாரம் படிக்கப்பட்டது அதே பெண்ணால். பதிலளிக்க வேண்டியவர் அதே ஆண்தான். பெண்ணின் முகத்தில் புன்முறுவல். ஆண் அதிகாரி கர்சீப்பால் முகத்தை துடைத்து கொண்டு, அடுத்த கடிதத்தை படிக்குமாறு கூறினார்.

இதை இங்கு ஏன் கூறுகிறேன் என்றால், இம்மாதிரி புரிதல்கள் ரொம்ப சர்வ சகஜமாகவே உள்ளது. அதையேதான் மேலே சொன்ன பதிவரும் செய்திருக்கிறார். என்ன, டோண்டு என்ற 8 வயது அசடுக்கு 1954-லேயே, அவன் அம்மா விவரித்த உடனேயே அது புரிந்து விட்டது, ஆனால் உலகில் ஒரு டோண்டு மட்டும் இல்லை போலிருக்கிறதே! :)))))

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்