என்னைக் கவர்ந்த எழுத்தாளர்கள் - 1

சமீபத்தில் 1954-ஆம் வருடம் நடந்த நிகழ்ச்சி ஒன்று இன்னும் நன்றாக ஞாபகத்தில் உள்ளது. வியாழனன்று கல்கி வரும், வெள்ளியன்று விகடன் வரும். எனக்கும் என் அக்காவுக்கும் இந்த இரண்டு நாட்களும் சண்டை மண்டை உடையும். அது ஒரு செவ்வாய்க் கிழமை. தீபாவளி இன்னும் சில நாட்களில் வர இருந்தது. வீட்டில் சாமான்களை ஒழித்து வைக்கும் வேலை மும்முரமாக நடந்து வந்தது. (ஒழிப்பது என்றால் இந்த காண்டக்ஸ்டில், தேவையானவற்றை எடுத்து அடுக்கி, தேவையில்லாதவற்றை தூக்கி எறிவது).

நான் சாதாரணமாக இந்த வேலைக்கு டிமிக்கி கொடுத்து ஓடிவிடுவது வழக்கம். அன்று வெளியில் மழை பெய்து கொண்டிருந்ததால் அவ்வாறெல்லாம் செய்ய முடியவில்லை. எங்கள் அன்னை எங்கள் இருவருக்கும் ஆளுக்கு ஒரு பரிசு கொடுப்பதாக வாக்குறுதி அளித்தார். என்னவென்று கூற மறுத்தார். வேலை எல்லாம் முடிந்ததும் பரிசும் கொடுத்தார். கல்கி மற்றும் விகடனின் புது இதழ்கள். தீபாவளியை முன்னிட்டு அவை முன்பே வெளியாகியிருந்தன. எங்களுக்கு தெரியாமல் எடுத்து ஒளித்து வைத்திருந்தார்.

இங்கு ஏன் இதை கூற வந்தேன் என்றால் அக்காலக் கட்டத்திலிருந்தே பத்திரிகை தொடர் கதைகளை படிப்பதில் எனக்கு மிகப் பிரியம். அப்போது கல்கியின் அமரதாரா தொடர்கதை வெளியாகிக் கொண்டிருந்தது.

அதன் பிறகு இன்று வரை எவ்வளவோ மாறுதல்கள் நிகழ்ந்து விட்டன. இருப்பினும் புத்தகம் படிக்கும் ஆசை போகவேயில்லை. எனக்கு பல எழுத்தாளர்கள் பிடிக்கும். அவர்களை பற்றி ஒரு வரிசைக்கு பதிவுகள் போட எண்ணம்.

முதலில் நான் தேர்ந்தெடுப்பது ரமணி சந்திரன் அவர்கள். ஏன் என்று தெரியவில்லை, எனது அபிமான எழுத்தாளர்களில் பலர் பெண்கள். வரும் பதிவுகளில் வர இருப்பவர்கள் அனுராதா ரமணன், ஜோகிர்லதா கிரிஜா, லஷ்மி, அனுத்க்தமா, ராஜம் கிருஷ்ணன் ஆகியோர்.

இப்போது ரமணி சந்திரன். அவர் பல வருடங்களாக எழுதி வந்தாலும் சில ஆண்டுகள் முன்னால்தான் அவர் என் கவனத்தைக் கவர்ந்தார். குமுதத்தில் "வல்லமை தந்து விடு" என்ற தொடர்கதை. அப்போது தில்லியில் இருந்தேன். தமிழ் பத்திரிகைகள் ஒழுங்காகக் கிடைக்காது. துளி ஏமாந்தாலும் சில இதழ்கள் விட்டு போய் விடும். ஆனால் ரமணி சந்திரனின் இக்கதை வெளிவந்த காலத்தில் நான் ஒரு குமுதம் இதழைக் கூட மிஸ் செய்யவில்லை. அதே போல குங்குமம் பத்திரிகையில் அவர் தொடர்கதை வந்து கொண்டிருந்த சமயத்தில், பத்திரிகை நிர்வாகம் கொடுத்த தாராள பரிசு பொருட்களால் ஒரு இதழ் கிடைக்கவில்லை. எனக்கு ஒரே கோபம். பத்திரிகைக்கே போன் செய்து எனக்கு விட்டுப் போன தொடர் கதையின் பக்கங்களை ஃபேக்ஸ் செய்ய கேட்டுக் கொள்ள அவர்களும் அவ்வாறே செய்தனர்.

அதைப் பற்றி அறிந்த சக பதிவாளர்களுக்கு வேடிக்கையாக இருந்திருக்கிறது. எனக்கும் ஒரே ஆச்சரியம். ரமணி சந்திரனின் கதை பிடிக்காதவர்களும் இருக்கிறார்களா என்று. அவர் கதையில் வரும் கதாநாயகிகள் பாஸிடிவாக நினைத்து செயல் புரிபவர்கள். பிரச்சினைகள் வரும், அவற்றை அவர்கள் அழகாகச் சமாளிப்பார்கள். அவர் கதைகளின் டெம்பிளேட் ஒன்றும் பெரிய கம்ப சூத்திரம் அல்ல. ஆனால் எனக்கு மிகவும் பிடித்த டெம்பிளேட் அது. கதா நாயகர்கள் வெறும் சப்போர்ட் ரோல்தான் செய்வார்கள். கதாநாயகிகள் எல்லோருமே தைரியம் மிக்கவர்கள். இப்போது வரும் சீரியல்கள் நாயகி மற்றும் வில்லிகள் போல இல்லை அவர்கள். அவர்கள் செயல்பாடுகள் உற்சாகம் விளைவிப்பவை. விதியே என்று அழுது கொண்டு உட்காராது ஆக்கம் புரிபவர்கள் அவர்கள்.

கவித்துவமான தலைப்புகள் கொடுப்பவர் ரமணி சந்திரன் அவர்கள். இப்போது அவள் விகடனில் வரும் தொடர்கதையின் தலைப்பு "வெண்ணிலவு சுடுவதென்ன". மற்ற கதைகளில் சில பின்வருமாறு:

"தவம் பண்ணி விடவில்லையடி", "கனவு மெய்ப்பட வேண்டும்", "கொஞ்சம் நிலவு, கொஞ்சம் நெருப்பு", "மை விழி மயக்கம்", "நேசம் மறக்கவில்லை நெஞ்சம்", "காத்திருக்கிறேன் ராஜகுமாரா", "எனக்காக நீ", "பொன்மானைத் தேடி", "விடியலைத் தேடி", "கானமழை நீ எனக்கு", "தரங்கிணி", "அழகு மயில் ஆடும்", "நாள் நல்ல நாள்", "இனி வரும் உதயம்", "கிழக்கு வெளுத்ததம்மா', "என் உயிரே கண்ணம்மா" போன்றவை.

அதெல்லாம் சரி, இப்போது என்ன திடீரென இந்தப் பதிவு என்கிறீர்களா? எதேச்சையாக பத்ரி அவர்களின் பதிவு ஒன்றைப் பார்த்தேன். அதன் சுட்டிகளைச் சொடுக்கியதில் நான் முதலில் கொடுத்த பதிவும் வந்தது. ஆகவே இப்போது இப்பதிவு. அங்கு போய் பின்னூட்டம் கொடுப்பதற்கு பதிலாக இங்கே புது பதிவு போடுவது அதிகம் உகந்தது எனப் படுகிறது. என்ன சரிதானே சுரேஷ் கண்ணன் மற்றும் கிருஷ்ணசைதன்யா அவர்களே?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்