இரண்டாம் உலக மகா யுத்தத்தில் சோவியத் யூனியனின் பங்கு

முதற்கண் கலையகம் என்னும் வலைப்பூவில் மே 9: நாஸிஸம் தோற்கடிக்கப்பட்ட வெற்றிவிழா என்னும் தலைப்பில் வந்த இடுகைக்கு நான் இட்ட இப்பின்னூட்டத்தைப் பாருங்கள். (அது அங்கே அனுமதிக்கப்படும் என்று என்னால் உறுதியாக சொல்ல முடியாத நிலை. ஆகவே எதற்கும் இருக்கட்டும் என எனது அப்பின்னூட்டத்தை இங்கும் வெளியிடுகிறேன்).

(இந்த நிமிடம்வரை அதுவரவில்லை மணி 10.36, 11.05.2010. அவங்களுக்கு டோண்டு ராகவன் பற்றி சரியாகத் தெரியவில்லை என நினைக்கிறேன். பின்னூட்டத்தை மறைப்பது சீப்பை ஒளித்து கல்யாணத்தை நிறுத்த நினைப்பதற்கு சமம்).

(அப்பின்னூட்டம் கடைசியாக வெளியில் வந்தே விட்டது. ஆனால் பதில்கள்தான் காதுல பூ சுற்றல். வேறு என்னதான் செய்ய முடியும் அவர்களால், பாவம்)?

1939 முதல் 1941 வரை சோவியத் யூனியனும் ஜெர்மனியும் சேர்ந்தே செயல்பட்டன. அவர்களது நட்பு ஒப்பந்தத்தின் பேரில் போலந்து இரண்டாகத் துண்டாடப்பட்டு, கிழக்குப் பகுதியை சோவியத் யூனியனும் மேற்குப் பகுதியை ஜெர்மனியும் கபளீகரம் செய்தன.

பிறகு ஜெர்மனி எடுத்துக் கொண்ட பகுதிகள் முழுக்கவும் திரும்ப போலந்துக்கு கிடைத்தன, ஆனால் சோவியத் யூனியன் முழுங்கியது முழுங்கியதுதான்.

போலந்தின் வீழ்ச்சியே இரண்டாம் உலக மகா யுத்தத்தின் ஆரம்பம் என்பது மறுக்க முடியாத சரித்திரம். ஆக, அதில் பெரிதும் சம்பந்தப்பட்ட ஹிட்லர்-ஸ்டாலின் ஒப்பந்தத்தை எப்படி நியாயப்படுத்த முடியும்?

1941-ன் வீடியோவை இங்கு காட்டுவது மூலம் என்ன நிறுவ எண்ணுகிறீர்கள்? அது ஒரு பிரச்சார வீடியோ அவ்வளவே. சம்பந்தப்பட்ட நாட்டின் தலைவர் வேறெதையும் பேச இயலாது.

கம்யூனிஸ்டு ஆதரவாளர்கள் ஸ்டாலின் - ஹிட்லர் ஒப்பந்தம் பற்றி கள்ள மௌனம் சாதிப்பார்கள், அல்லது அது சோவியத் யூனியனின் போர் யுக்தி என்பார்கள். அதை திடீரென 1941-ல் ஜெர்மனி மீறியபோது சோவியத் யூனியன் நிஜமாகவே மிகவும் பாதிக்கப்பட்டது. அது பற்றி நகைச்சுவை எழுத்தாள்ர் ரிச்சர்ட் ஆர்மர் குறிப்பிடுகையில், ஹிட்லர் ஒப்பந்தத்தை மீறியது ஸ்டாலினுக்கு மிகுந்த கோபத்தை வரவழைத்தது, ஏனெனில் அவரே தனக்கு சௌகரியமான தருணத்தில் அதை மீறத்தான் எண்ணியிருக்கிறார். ஹிட்லர் முந்திக் கொண்டதில் அவருக்கு மகாகோபம் என எழுதியுள்ளார்.

இது கற்பனையில்லை என்பது ஸ்டாலின் ஜப்பான் விஷயத்தில் நடந்து கொண்டதிலிருந்து தெரியும். இரண்டாம் உலக மகாயுத்தம் நடந்த முக்கால்வாசி காலத்தில் சோவியத் யூனியன் ஜப்பானுடன் செய்து கொண்டிருந்த நட்பு உடன்படிக்கையின்படித்தான் நடந்தது. 1945, ஆகஸ்ட் - 6-ஆம் தேதி ஹிரோஷிமா மேல் அமெரிக்க அணுகுண்டு வீச்சுக்கு பிறகு, ஆகஸ்ட் - 8 ஆம்தேதி சோவியத் யூனியன் ஜப்பான் மேல் யுத்தப் பிரகடனம் செய்தது. அடாடா என்ன டைமிங்? ஆகஸ்ட் 9 நாகசாகி மேல் அணுகுண்டு. ஆக சோவியத் யூனியன் சைக்கிள் கேப்பில் ஆட்டோ விட்டது. அது பற்றியும் கம்யூனிஸ்டு தோழர்கள் கள்ள மௌனம் சாதித்தார்கள்/இன்னும் சாதிக்கிறார்கள். இதன் மூலம் ஜப்பானின் குரில் தீவுகள் சோவியத் யூனியனோடு நிரந்தரமாக சேர்த்துக் கொள்ளப்பட்டன.

அது மட்டுமல்ல இரண்டாம் உலக யுத்தத்தின் பின்னால் தனது block-ல் சேர்க்கப்பட்ட கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளை கொள்ளையடித்து தனது நாட்டின் செல்வத்தைப் பெருக்கியது சோவியத் யூனியன். ஆகவேதான் 1989-ல் உலக சரித்திரம் பெரிய அளவில் மாற்றப்பட்ட போது கிழக்கு ஐரோப்பியரின் முதல் மகிழ்ச்சியே சனியன் பிடித்த சோவியத் யூனியனிடமிருந்து பெற்ற விடுதலைதான்.

எனது மேலே சுட்டப்பட்ட பதிவிலிருந்து சில வரிகள்:

1989 அக்டோபரில் ஜெர்மன் ஜனநாயகக் குடியரசின் 40-ஆம் ஆண்டு விழா அமர்க்களமாகக் கொண்டாடப்பட்டது. "40 Jahre Bestehen der DDR" (40 வருடங்களாக ஜெ.ஜ.கு.) என்றெல்லாம் வெற்றிகரமாக பேனர்கள் கிழக்கு ஜெர்மனியில் பறந்தன. ஆனால், அடுத்த சில நாட்களிலேயே புகைச்சல் ஆரம்பித்தது.

ஹங்கேரி தனது எல்லைத் தடைகளை நீக்கியது. அதன் வழியாக ஆஸ்திரியா பிறகு அங்கிருந்து மேற்கு ஜெர்மனி என்ற கணக்கில் பல கிழக்கு ஜெர்மானியர்கள் ஓடத் துவங்கினர். தூர்தர்ஷனில் அக்காலக் கட்டத்தில் இவையெல்லாம் பரபரப்பாகப் பார்க்கப்பட்டன. கிழக்கு ஜெர்மனியின் அதிபர் ஹோனேக்கர் படு டென்ஷனானார். கர்பசியவ் உதவி ஒன்றும் செய்ய இயலாது என கைவிரித்து விட்டார். அடுத்த சில நாட்களிலேயே விழவே விழாது என்று கருதப்பட்ட பெர்லின் சுவர் விழுந்தது. அடுத்த ஓராண்டுக்குள் கிழக்கு ஜெர்மனி மேற்கு ஜெர்மனியில் இணைந்தது.

Cold war என்ற பெயரில் கிழக்குக்கும் மேற்கிற்கும் நடுவில் நடந்து வந்த யுத்தம் அமெரிக்கர்களின் வெற்றியுடன் முடிவடைய ஆரம்பித்தது.சோவியத் யூனியனின் ஆதரவு இல்லை என்றானதால் சீட்டுகட்டு மாளிகைகள் போல செக்கொஸ்லாவிக்கியா, ருமேனியா, போலந்த், ஹங்கேரி ஆகிய நாடுகளில் இருந்த கம்யூனிஸ்டு அரசுகள் கவிழ ஆரம்பித்தன. அப்போதிலிருந்து 1991 திசம்பர் வரை இழுபறியாகக் கிடந்த சோவியத் ஒன்றியமும் இறுதி மூச்சை விட்டது. Cold war-ம் முடிவுற்றது.

இதையெல்லாம் அன்றைய ஊடகங்களின் வாயிலாக நேரடியாகப் பார்த்த எனக்கு உணர்வுகள் கலந்து இருந்தன. ஒரு பக்கம் தீவிர அமெரிக்க ஆதரவாளனான நான் அமெரிக்காவின் இந்த வெற்றிக்கு சந்தோஷப்பட்டேன். அதே சமயம் 42 ஆண்டுகளாக அதனுடன் போராடிய சோவியத் யூனியனின் வீழ்ச்சி எனக்குள் பரிதாபத்தையும் ஏற்படுத்தின. அதுவும் அதன் கடைசி இரண்டு ஆண்டுகளில் பல விஷயங்கள் வெளியில் வந்தன. சூப்பர் பவராகக் கருதப்பட்ட சோவியத் யூனியன் உண்மையிலேயே எவ்வளவு ஏழ்மை நிலையில் இருந்தது என்பது பலருக்கும் ஆச்சரியத்தை விளவித்தது. செண்ட்ரலைஸ்ட் பிளான்னிங் என்ற பெயரில் என்னவெல்லாம் கம்யூனிஸ்டுகள் கூத்தடித்திருக்கிறார்கள் என்பதை பார்க்கும்போதுதான் இப்படியெல்லாம் அறிவுகெட்டத்தனமாகவெலாம் நாட்டை ஆள முடிய்மா என்ற ஆச்சரியம் ஏற்பட்டது. மனித இயற்கைக்கு விரோதமான பல கோட்பாடுகளை மார்க்ஸ் சொன்னார், லெனின் சொன்னார் என்பதற்காக மட்டுமே அவற்றை கடைபிடித்தவர்களின் அறியாமை புலப்பட்டது. எதுவும் இவ்வுலகில் இலவசம் இல்லை என்ற உண்மையை கவனியாது வேலை செய்தால் இப்படித்தான் நடக்கும் எனக் கூறிவிடலாம்.

எதற்கெடுத்தாலும் மான்யம் என்று கூறி மக்களை சோம்பேறிகளாக்கினால் இதுவும் நடக்கும் இன்னமும் நடக்கும். பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னமேயே ஏய்ன் ரேண்ட் என்ற அமெரிக்க எழுத்தாளர் எழுதிய "அட்லாஸ் தோள்களைக் குலுக்கினான்" என்ற நாவல் கூறியபடியே சோவியத் யூனியனில் நடந்தது. அந்த நாடே உலக வரைபடத்திலிருந்து மறைந்தது.

கிழக்கு ஜெர்மனியிலிருந்து பல தொழிற்சாலைகள் வேரோடு பெயர்க்கப்பட்டு பல வெளி நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டன. அது சம்பந்தமான பேப்பர்களை ஜெர்மனிலிருந்து ஆங்கிலத்துக்கு நான் மொழி பெயர்க்கும் வேலை தொண்ணூறுகளில் பெற்றேன். அப்போது நினைத்துக் கொண்டேன், அடாடா இந்த தொழிற்சாலைகளை எவ்வளவு நம்பிக்கையுடன் ஆரம்பித்தனர், இப்போது இவ்வாறு இடம் மாறுகின்றனவே என்ற கிலேசம் என் மனதில் ஏற்பட்டது.

என் மனதில் எழுந்த பரிதாபங்கள் சோவியத் யூனியன் என்னும் தீமையின் தீவிரத்தை அணுவளவுகூட குறைக்க இயலாது என்பது வேறு விஷயம்.

அதற்காக அமெரிக்கா, பிரிட்டன், பிரான்சு ஆகிய நாடுகள் பரிசுத்த ஆவியால் உருவானவையா என்றால் நிச்சயமாக இல்லை என்றுதான் கூறுவேன். அவற்றின் வன்மம் நிறைந்த செயல்களுக்கும் சரித்திரத்தில் பஞ்சம் இல்லை. ஆனால் அவற்றுக்கும் சோவியத் யூனியனுக்கும் உள்ள பெரிய வித்தியாசமே ஜனநாயகத்துக்கும் சர்வாதிகாரத்துக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடுதான். மற்ற நாடுகள் பல இடங்களில் வரம்பு மீறியதை அந்தந்த நாட்டின் பத்திரிகைகளே வெளியில் கொணர்ந்து அரசை கிழிகிழியென. கிழித்தன. சோவியத் யூனியனில் இந்த பத்திரிகை சுதந்திரம் சுத்தமாக லேது, அவ்வளவே.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்