அசிங்கமெனக் கருதப்படும் தொழில், ஆனால் மகிழ்ச்சி அசிங்கமல்ல

அருமை நண்பர் ஜயகமல் அவர்கள் எனக்கு இன்று காலை இட்ட மின்னஞ்சலில் வந்த கட்டுரை என்னை இப்பதிவு போடச் செய்தது.

Filthy Rich Businesses, Want to be disgustingly happy? Start a disgusting business என்ற நீண்ட தலைப்பில் Geoff Williams என்பவரால் எழுதப்பட்ட கட்டுரை மிகவும் அருமை. இங்கு அதை முடிந்த அளவில் தமிழில் தருவேன்.

Jay Villemarette என்னும் மனிதர் எலும்புக் கூடுகளை சுத்திகரிக்கும் வேலை செய்பவர். இது அவருக்கு சாப்பாடு போடும் தொழில். சாப்பாடு என்ன விருந்தே தரும், தனம் தரும், செல்வம் தந்திடும் தொழில் என்பதிலே அவர் அடையும் மகிழ்ச்சி மிக உண்மையானது. செய்யும் தொழிலே தெய்வம் என்று வாழ்கிறார் அவர்.

வேலை ரொம்ப சுவாரசியமானது என்று அவர் கூறுவது நம்பத் தகுந்ததே. இன்று கொரில்லாவின் எலும்புகள், நாளை காண்டா மிருகம், இன்னொரு நாள் மனித எலும்புக் கூடு என்று வியாபாரம் செல்கிறது.

அப்படி இதில் ஏதேனும் விரும்பத்தகாதது உண்டென்றால் அவரைப் பொருத்த வரை மனித எலும்புக் கூட்டை சுத்தம் செய்வதுதான் என்கிறார் அவர். ஏனெனில் மனிதன் தன் வாழ்நாளில் கண்டதை உண்கிறான். பல உணவுப் பொருட்கள் வெவ்வேறு வகை கொழுப்புகளாக எலும்புகளில் படிகின்றன. கெட்டுப் போன உணவின் வாசனை அந்த எலும்புகளில் என்றும் கூறுகிறார்.

ஆகவே ஒரு மனித எலும்புக் கூட்டை சுத்தம் செய்ய 7500 அமெரிக்க டாலர்கள் கேட்கும் அவர் ஒரு கரடியின் எலும்புக்கூட்டுக்கு அவ்வளவு சார்ஜ் ஆகாது என்கிறார்.

இவரது இந்த வேலை, சாக்கடை சுத்தம் செய்யும் வேலை, குப்பை வாரும் வேலை ஆகியவை சாதாரணமாக அசிங்கம் எனக்கருதப்படுபவை. ஆனால் சரியாக நடத்தினால் பணம் அள்ளலாம். ஏனெனில் இவை மனித நாகரிகத்துக்கு மிக முக்கியமானவை. பணம் மட்டுமா அள்ளலாம்? இத்தொழில்களை சந்தோஷமாகவும் உணரலாம் என்பது Jay Villemarette அவர்களின் கட்டுரையிலிருந்து அறிய முடிகிறது. நாம் பெறும் சந்தோஷத்தை விட அதிக சந்தோஷம் அவர்கள் பெறலாம் என்றும் தெரிகிறது.

Skulls Unlimited International என்ற அவரது கம்பெனியின் பெயரே அதைக் குறிக்கிறது. இதில் unlimited என்ன வேண்டியிருக்கிறது என்றும் சிலர் கேட்கலாம். ஆனால் கூர்ந்து நோக்கின், அதன் நியாயம் புரியும். மியூசியம், மிருக மற்றும் மருத்துவ கல்லூரிகள் போன்றவைக்கு இவற்றின் தேவை மிகவும் அதிகம். எல்லாம் சந்தையை சரியாக படித்து தேவையை பூர்த்தி செய்யும் கலைதான்.

இவரைப் பொருத்தவரை எல்லாம் விளையாட்டாகவே ஆரம்பித்தது. ஒரு நாயின் மண்டையோட்டுடன் ஆரம்பித்த இவர் ஆர்வம் பல மிருகங்களின் மண்டையோடு மற்றும் எலும்புகள் என்று பரவி (ஒரு வேளை இவர் தாயார் "அடேய் கடங்காரா என்ன வேலை செய்யறே நீ? அந்த கருமாந்திரத்தையெல்லாம் தூக்கிப்போட்டு, கைகால் கழுவிவிட்டு உள்ளே வா சனியனே" என்று கூட திட்டியிருக்கலாம் என்று இந்த டோண்டு ராகவனுக்கு இப்போது தோன்றுகிறது), தற்சமயம் இவ்வளவு பெரிய பிசினசாக வளர்ந்துள்ளது.

தன் வேலை அசாதாரணமானது என்பதை Skulls Unlimited International அதிபர் உடனே ஒத்துக் கொள்கிறார். "என் மனைவிக்கு இது குறித்து முதலில் தினமும் அழுகைதான்" என்று அவர் நகைச்சுவையாக குறிப்பிடுகிறார். (நகைச்சுவையாக என்று நம்பிக் கொள்ளத்தான் வேண்டும்). ஆனால் அவர் என்னமோ சந்தோஷமாகத்தான் உள்ளார்.

Mike Rowe என்பவர் Dirty Jobs என்னும் நிகழ்ச்சியை டிஸ்கவரி சேனலில் தொகுத்து அளிப்பவர். அவர் கூறுகிறார்: இந்த Villemarette அவர்களைப் போலவே பலரும் உள்ளனர். அசிங்கம் என கருதப்படும் தொழிலை செய்தாலும் அவர்கள் அதில் சந்தோஷமாகவே உள்ளனர்".

என்றைக்கு எந்த புது அனுபவம் கிட்டும் என்று தெரியாத நிலைதான் இமாதிரியான வேலைகள் செய்பவர்களுக்கு ஒரு த்ரில்லை கொடுக்கிறது என்றும் ஒரு கருத்து உள்ளது. புதிதாக கற்பதால் நகைச்சுவை உணர்வும் அதிகரிக்கிறது என்றும் இக்கட்டுரை கூறுகிறது. எப்படி? அதை இப்போது பார்ப்போம்.

இப்போது நான் எனது அபிமான அமெரிக்க, யூத, விஞ்ஞான, நகைச்சுவை எழுத்தாளர் இஸாக் அசிமோவைப் பற்றி கூறுவேன். நான் எனது இப்பதிவில் குறிப்பிட்ட அதே அசிமோவ்தான் ஐயா. அவர் எழுதிய சயன்ஸ் ஃபிக்சன் பற்றி பலரும் அறிவர். ஆனால் ஜோக் புத்தகம் கூட எழுதியுள்ளார். அதிலிருந்து இப்பதிவுக்கு ஏற்ற ஒரு ஜோக்.

சாவு காரியங்களை நடத்தவென்று அமெரிக்காவில் அண்டர்டேக்கர்கள் (undertakers) உண்டு. அப்படிப்பட்ட ஒருவரிடம் இந்த வாலிபன் பயிற்சியாளராகச் சேர்ந்தான். அவன் வீட்டாருக்கு இது சுத்தமாகப் பிடிக்கவில்லை. "எனது கிளப்பில் என் பிள்ளை என்ன வேலை செய்கிறான் என்று என் சினேகிதிகள் எமிலியும் சாராவும் கேட்கிறார்களே, என்னவென்று சொல்வது" என அன்னை அலுத்து கொள்ள, "எல்லாம் நீ கொடுத்த செல்லம்தான், ஐயா இப்படி துள்ளுகிறார்" என்று பேப்பரை புரட்டிக் கொண்டே தந்தை கூற என்று ஒரே கலாட்டா.

அந்த வாலிபன் முதல் விடுமுறைக்காக வீட்டுக்கு வந்து தந்தையிடம் "இந்த வேலை ரொம்ப சுவாரசியமாக உள்ளது" என்று கூற, அவரோ 'ஹூம்' என பெருமுச்சு விடுகிறார். "இல்லையப்பா, நான் சொல்றதை கேளுங்கள்" என்று பையன் மேலும் சொல்கிறான்.

"நான் இப்போது வேலை செய்வது ஒரு சிறிய நகரம். அதில் இரண்டு பணக்காரக் குடும்பங்கள். ஒன்றுக்கொன்று ஜன்மப்பகை. அவற்றில் ஒரு குடும்பத்தை சேர்ந்த ஆடவன் ஒருவனும் இன்னொரு குடும்பத்தைச் சேர்ந்த நங்கை ஒருத்தியும் காதல் கொண்டனர். ஆனால் தங்கள் காதல் நிறைவேறாது என்ற விரக்தியான நிலமைக்கும் வந்தனர். ஆகவே அவர்கள் அந்த நகரத்தில் உள்ள ஹோட்டல் ஒன்றின் பனிரண்டாவது மாடியில் அறை ஒன்று எடுத்துக் கொண்டு கடசி முறையாக கூடினர். அந்த நிலையிலேயே விஷம் அருந்தி பிணமாயினர். இப்போது பிரச்சினை நான் பயிற்சி பெறும் நிறுவனத் தலைவரிடம் வந்தது. அப்பிணங்கள் ஒன்றுக்கொன்றுடன் உடலால் கூடிய நிலையில் இருந்தன. அவற்றைப் பிரித்து, தனித்தனியாக அந்தந்த குடும்பத்தினரிடம் ஒப்புவிக்க வேண்டும், தனித்தனியாக சடங்குகள் செய்து வெவ்வேறு இடுகாடுகளில் புதைக்க வேண்டும். ஆனால் பத்திரிகைகளுக்கு ஒன்றும் தெரியக்கூடாது.

தலைவர் என்னை மட்டும் கூட்டிக் கொண்டு அந்த ஹோட்டலுக்கு சென்றார். எங்களை தனி லிஃப்டில் 12 வது மாடிக்கு அழைத்து சென்றார்கள். அறைக்குள்ளே நானும் தலைவர் மட்டும் பிரவேசித்தோம். கண்ட காட்சி மனதையே உருக்கிவிட்டது. இரு உடலகளும் ஒன்றை நோக்கி ஒன்று படுத்த நிலையில் இணைக்கப்பட்டிருந்தன. இந்த அழகில் ரிகர் மார்ட்டிஸும் (ரிகர் மார்ட்டிஸ் என்றால் என்ன என்பதை ரஷ்யா ராமனாதனிடம் கேட்கவும் - டோண்டு) ஆரம்பிக்கும் நிலையில் இருந்தது போல இருந்தது. ஆனால் தலைவர் அசரவில்லை. தனது வாக்கிங் ஸ்டிக்கை இரு உடல்களுக்கும் இடையில் சொருகினார். பிறகு 1, 2, 3 என்று எண்ணி விட்டு கில்லியை கீழே வைத்து தாண்டை ஒரு கையில் பிடித்துக் கொண்டு இன்னொரு கையால் அடிப்பது போல வாக்கிங் ஸ்டிக்கை பட்டென்று அடித்தார். பளக் என்று உடல்கள் பிரிந்தன".

தன்னையும் மீறிய சுவாரசியத்துடன் இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த தந்தை ஆர்வத்துடன் குறுக்கிட்டார். "அப்பாடா இந்த ரிகர் பிரச்சினையாவது தீர்ந்ததே" எனப் பெருமூச்சு விட்டார். "இல்லையப்பா நாங்கள் சென்றது தவறான அறைக்கு" என்று விளம்பினான் பையன்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்