என் நாடக அனுபவங்கள்

நாடகத்தில் நான் நடித்த அனுபவங்களை பற்றி இங்கு கூற வரவில்லை. அவை அவ்வளவாக இல்லை. சாரணர் இயக்கத்தில் இருந்த போது போட்ட நாடகங்களை பற்றி இன்னொரு பதிவில் எழுதுவேன். நான் இங்கு கூற வருவது மற்றவர் போட்ட நாடகங்களைப் பார்க்க நான் சென்ற சமயங்களில் நிகழ்ந்தவை பற்றித்தான்.

சமீபத்தில் 1972-ல் பம்பாயில் ஷண்முகானந்தா ஹாலில் மேஜர் சுந்தரராஜன் குழுவினரின் நாடகங்கள் நடந்தன. அவற்றில் ஒன்று டைகர் தாத்தாச்சாரி. இரண்டாம் பால்கனியில் நான் பைனாக்குலருடன் ஆஜர் (அது என் தந்தை சமீபத்தில் 1956-ல் ரூபாய் 4.50 க்கு வாங்கியது). இரண்டாம் பால்கனியில் ஒரு சௌகரியம் என்னவென்றால் மேடையின் முழு அகலமும் நம் பார்வைக்கு வரும். அதோடு பைனக்குலர் வேறு இருக்கிறது. சம்பந்தப்பட்ட நடிக நடிகையர் முகபாவங்கள் எல்லாமே க்ளோசப்பில் பார்ப்பது போல பார்க்கலாம். என்ன, பைனாக்குலரை வெகு நேரம் வைத்துப் பார்க்க வேண்டியிருக்கும். அந்த நாடகம் போட்ட போது ஒரு தவறை கண்டுபிடித்தேன்.

நாடகம் முடிந்தது. நேராக க்ரீன் ரூமுக்குள் சென்றேன். சுந்தரராஜனிடம் சென்று நான் "சார் நான் இரண்டாம் பால்கனியிலிருந்து பைனாக்குலர் மூலம் உங்கள் நாடகம் பார்த்தேன். அதில் ஒரு குறை கண்டேன்" என்றேன். அவரும் சிரித்த முகத்துடன் என்னை மேலே கூறுமாறு சொன்னார். "உங்கள் மனைவியாக நடித்தவர் அழகாக ஐயங்கார் மடிசார் கட்டு புடவை கட்டியிருந்தார். சாதாரணமாக ஐயர் கட்டுதான் போட்டு சொதப்புவார்கள். ஆனால் இங்கு அந்த தவறு நடக்கவில்லை. வேறொரு தவறுதான் நடந்தது. அதாவது உங்கள் மனைவியாக வந்த நடிகை மெட்டி போடவில்லை" என்றேன். அவ்வளவுதான் மேஜர் முகத்தில் இருந்த புன்னகை மறைந்தது. இடிக்குரலில் அந்த நடிகையை அழைத்தார். அவரும் என்னவோ ஏதோ என்று ஓடி வந்தார். "என்ன நளினி, நீ மெட்டி போடவில்லையா" என்று கர்ஜிக்க அவரும் பயந்த குரலில், "இல்லீங்க அது தொலைந்து போயிற்று. கடைசி 3 ஷோக்களாக போடவில்லை என கூறினார். "என்னம்மா இது ஒரு ஆறேமுக்காலணா விஷயம், ஏதாவது வாங்கி போட்டிருக்கலாமே. இப்ப சாரைப் பாரு (என்னை சுட்டிக் காட்டியபடி) இரண்டாம் பால்கனியிலிருந்து பைனாக்குலர் வச்சு பாத்துட்டு சொல்றார்" என்றார் சுந்தரராஜன். நளினி அவர்கள் என்னை பாதகா என்பது போல பார்த்தார்.

சமீபத்தில் 1981. விஜயகுமார் மற்றும் மஞ்சுளா குழுவினரது நாடகம் "சிவசக்தி". அதில் மஞ்சுளா ஒரு கவிஞர், அவர் எழுதிய கவிதைகளுக்கு விஜயகுமார் மெட்டமைத்து பாடுபவர். நல்ல வெற்றிகரமான ஜோடி. அவர்களுக்குள் தகராறு வந்து விஜயகுமார் இன்னொரு கவிஞரை ஏற்பாடு செய்கிறார். அவர் ஒரு தெலுங்கு கவிஞர். அவர் ஒரு கவிதை தெலுங்கில் கூற, விஜயகுமார் அதை செலக்ட் செய்ய, ஒத்திகை பார்க்கும் சமயத்தில் மஞ்சுளா அக்கவிதை தான் ஒரிஜினலாக தமிழில் எழுதியதின் தெலுங்கு மொழிபெயர்ப்பு என்ற உண்மையை ராபணா என்று உடைக்கிறார். பிறகு நாடகம் அதன் போக்கில் செல்ல கடைசியில் மஞ்சுளாவே கவிதை எழுத, விஜயகுமார் அதைப் பாட என்று கதை போகிறது. இதில் என்ன வேடிக்கை மஞ்சுளா எழுதியதாகச் சொல்லப்பட்ட அத்தனை கவிதைகளும் வடமொழியில்தான் இருந்தன. தமிழில் அல்ல. வழக்கம்போல கிரீன் ரூமில் நாடகம் முடிந்ததும் டோண்டு ராகவன் ஆஜர். முதலில் சாதாரணமாகத்தான் ஆரம்பித்தேன். "என்ன சார் தமிழ் கவிஞர்னு கதையில் சொன்னீர்கள், ஆனால் அத்தனையும் வடமொழியில் அல்லவா இருந்தன" என்று கேட்டேன். விஜயகுமார் அசந்தாலும் சற்று சுதாரித்தார். என்ன சார் இவங்களுக்கு வடமொழி தெரியாதுன்னு எங்கேயுமே சொல்லவில்லையே" என்றார். அது சரி அதுக்காக பகவத் கீதை ஸ்லோகங்களை அப்படியே போடணுமா என்று கேட்டதும் திகைப்படைந்தார். நான் மேலும் கூறினேன், "ஸ்திதப் பிரக்யனை பற்றிய ஸ்லோகங்கள் அவை" என்றேன். உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும் என்று மஞ்சுளா என்னைக் கேட்க, அந்த ஸ்லோகங்கள் ஒப்பிக்கும் போட்டியில் நான் மூன்றாம் பரிசை சமீபத்க்தில் 1955-ல் பெற்றதை பற்றி கூற, கணவன் மனைவி இருவருமே மெர்சல் ஆனார்கள். விஜயகுமார் என்னை அப்படியே அணைத்து சற்று தள்ளி அழைத்து போய், "சார், இதெல்லாம் யார் பார்க்கப் போறாங்கன்னு நினைத்து விட்டோம். நீங்கள் சொல்லி வைத்தது போல வந்தது அதிர்ச்சிதான், கண்டுக்காதீங்க" என்று கூறினார். என்ன செய்வது, அவர்கள் இருவருமே எனக்கு ஃபேவரைட் ஜோடி. ஆகவே இனி வரும் காட்சிகளிலாவது யாராவது தமிழ் கவிஞரை வைத்து தமிழ்க் கவிதைகள் போட்டு கொள்ளுமாறு கூறிவிட்டு வந்தேன். அவரும் அவ்வாறே செய்கிறேன் என்றார். அவ்வாறே செய்தாரா இல்லையா எனத் தெரியாது.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்