உலகமயமாக்கத்துடன் எனது அனுபவங்களைப் பற்றி எழுதிய இப்பதிவில் நான் குறிப்பிட்ட விஷயங்களை இங்கு மீண்டும் கூறிவிட்டு வேறு கோணங்களில் அது பற்றி எழுதுகிறேன்.
//சென்னையிலேயே பிறந்து 25 வயது வரை வளர்ந்த நான் 1971-ல் மத்தியப் பொதுப்பணித் துறையில் போஸ்டிங் பெற்று பம்பாய் சென்ற போது பலவித உனர்ச்சிகளுக்கு ஆளானேன். டிகிரி பெற்று ஒரு வருடம் காத்திருந்த பிறகு வேலை கிடைத்தது சந்தோஷம்தான் என்றாலும் சென்னையை விட்டு பிரிய வேண்டியிருக்கிறதே என்ற வருத்தமும் அடைந்தேன். எப்போது சென்னைக்கு மாற்றம் கிடைக்கும் என ஆவலுடன் எதிர்ப்பார்த்து 1974-ல் சென்னைக்கு மாற்றம் பெற்று வந்தபோது மிக மகிழ்ச்சியடைந்தேன்.
ஆனால் அதுவே 1991-ல் ஐ.டி.பி.எல்.லில் என்னை சென்னைக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபரில் அனுப்ப முயன்றபோது மேலே விழுந்து அதைத் தடுத்தேன். அதற்குள் சென்னை பிடிக்காமல் போய்விட்டதா என்ன? அப்படியெல்லாம் ஒன்றும் இல்லை. விஷயமே வேறு. டில்லியில் என்னுடைய மொழிபெயர்ப்பு வேலைகள் அமோகமாக நடந்து கொண்டிருந்தன. தலைநகரானதால் இங்கு அன்னிய மொழிகள் மொழிபெயர்ப்பு வேலைகளுக்கு அதிக சாத்தியக்கூறுகள் அவ்வளவுதான். சென்னையில் அந்தக் காலக் கட்டத்தில் அவ்வளவு வாய்ப்புகள் இல்லைதான். ஆகவே 1993-ல் விருப்ப ஓய்வு பெற்றாலும் டில்லியிலேயே 2001 வரை என் மொழிபெயர்ப்பு வேலைகளை மட்டும் நம்பி செயல்பட முடிந்தது.
2001-ல் சென்னைக்கு போகலாம் என்று முடிவெடுத்தபோதும் மனதுக்குள் சிறு உதறல்தான். சென்னையில் இவ்வளவு வேலை கிடைக்குமா என்ற ஒரு சிறு உறுத்தல். இருந்தாலும் சொந்த வீட்டுக்குத்தானே வருகிறோம், டில்லியில் கொடுத்த 5000 ரூபாய் வாடகை மிச்சம், மேலும் மாதம் 5000 கொடுத்தால், தான் சிக்கனமாகக் குடும்பம் நடத்திக் காட்டுவதாக என் வீட்டம்மா வேறு உறுதியளித்தார். இதே மாதிரி உறுதி மொழியை அவர் 1993-லும் கொடுத்ததன் பேரிலேயே நான் விருப்ப ஓய்வு எடுத்திருந்தேன். ஐ.டி.பி.எல்.-ல் கடைசியாக பெற்ற மாத சம்பளத்தை விட மிக அதிகமாகவே ஒவ்வொரு மாதமும் பொருள் இட்ட முடிந்ததை நினைவில் கொண்டு இப்போதும் செயல்பட்டேன். இம்மாதிரி விஷயங்களில் என் வீட்டம்மா என்னுடைய much much better-half.
இங்குதான் உலகமயமாக்கம் என் துணைக்கு வந்தது. நான் சென்னை போகப் போகிறேன் என்பதை என்னுடைய மிகப்பெரிய டில்லி வாடிக்கையாளரிடம் கூறியபோது அவர் அதிர்ச்சி அடைந்தார். "என்ன ராகவன் இவ்வாறு முடிவெடுக்கிறீர்கள், இப்போதுதானே ஒரு பெரிய ஆர்டருக்கு சான்ஸ் இருக்கிறது" என்று அவர் ஆதங்கத்துடன் கூற, அவரிடம் நான் மின்னஞ்சல் முகவரி பெற்று அவருடன் தொடர்பு கொள்வேன் என உறுதியளித்தேன். இதில் வேடிக்கை என்னவென்றால் எனக்கு கணினி அறிவு அப்போது பூஜ்யமே. எலிக்குட்டியை பிடித்துக் கூட பார்த்ததில்லை.
சென்னைக்கு வந்த அரை மணிக்குள் என் மருமாள் எனக்கு தன் கணினியில் வைத்து yahoo முகவரி வாங்கிக் கொடுத்தாள். Raghavan Translator Interpreter என்ற சொற்களிலிருந்து raghtransint@yahoo.co.in என்ற முகவரியை பதிவு செய்தேன். டில்லி வாடிக்கையாளருக்கு அதை தெரிவிக்க அவரும் மூன்று நாட்களுக்குள் ஒரு பெரிய கோப்பை அனுப்பினார். எங்கள் குடும்ப நண்பரின் மகன் உதவியுடன் கணினியில் தட்டச்சு செய்வித்து டில்லி வாடிக்கையாளருக்கு அனுப்ப வேலை சூடு பிடித்தது. பிப்ரவரி 2002-ல் நானே கணினி வாங்கி, டயல் அப் இணைய இணைப்பை பெற்று என் வேலைகளைத் தொடர முடிந்தது. 2004 இறுதி வரை டில்லி வேலைகள்தான் பாதிக்கு மேல். சென்னை வாடிக்கையாளர்கள் லிஸ்ட் மிக மெதுவாகத்தான் வளர்ந்தது. டில்லி ஆதரவின்றி நான் சென்னை வந்திருந்தால் முதலில் மிகவும் கஷ்டப்பட்டிருப்பேன். இணையத்தின் தயவால் பிழைத்தேன். இணையத்தின் வளர்ச்சி உலகமயமாக்குதலுக்கு ஆதாரமா அல்லது உலகமயமாக்கல் இணயத்தின் வளர்ச்சிக்கு வழிகோலியதா என்று பார்த்தால், இரண்டு பக்கமாகவும் பேசலாம். ஆனால் எனக்கு அதற்கெல்லாம் நேரமில்லை. எது எப்படியானால் என்ன, முன்னேற்றம்தான் முக்கியம்.
இப்போது? அகலப்பட்டை இணைய இணைப்பு, Windows XP, பல மென் பொருள்கள், கூகள், ஆன்லைன் பிரெஞ்சு, ஜெர்மன், இத்தாலிய அகராதிகள், இத்யாதி இத்யாதி. உலகமயமாக்கலால் பல வேலைகள் இந்தியாவுக்கு வந்துள்ளன. அவற்றில் மொழிபெயர்ப்பு ரொம்பவும் முக்கியமானது. சில நாட்களுக்கு நியூயார்க்கில் உள்ள ஒரு பாகிஸ்தானியரால் நடத்தப்படும் ஏஜென்ஸிக்கு ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழுக்கு மொழிபெயர்ப்பு செய்து கொடுத்தேன். பணத்தை அவர் இந்திய ரூபாயாக Money Gram-ல் அனுப்ப அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் பணம் சென்னைக்கு வந்தது.
அயர்லாந்தில் உள்ள ஒரு நிறுவனம் தன்னுடைய ஜெர்மன் கூட்டாளியிடமிருந்து ஜெர்மன் மொழியில் வரும் மின்னஞ்சல்களை மொழிபெயர்க்க என்னைத் தேர்ந்தெடுத்துள்ளது. தினம் பகல் 2 முதல் 10 மணி வரை வேலை. மின்னஞ்சல்கள் வர வர அவற்றை ஜெர்மனிலிருந்து ஆங்கிலத்துக்கோ அல்லது எதிர்த்திசையிலோ மொழி பெயர்க்க வேண்டியிருக்கும். இதன் அர்த்தம் என்னவென்றால் அயர்லாந்து கம்பெனி ஒரு முழுநேர மொழிபெயர்ப்பாளரை வேலைக்கு வைத்துக் கொள்ளத் தேவையில்லை. எனக்கு என்ன பலன்? ஸ்டெடியான வேலை, அதற்கேற்ப சம்பளம். இருவருமே பயன் பெறுகிறோம். இதுதான் உலகமயமாக்கல். விளையாட்டாகத் தமிழ்மணம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது கூகள் டாக்கிலிருந்து மின்னஞ்சல் வருவது பலூன் போல மேலெழும்ப உடனே அந்த வேலையை பார்க்க வேண்டியதுதான், அயர்லாந்துக்காரர்களும் அடுத்த சில நிமிடங்களுக்குள் மொழிபெயர்ப்பை பெற முடிந்ததில் மிக மகிழ்ச்சி அடைகின்றனர்.
இப்போது வரும் மெடிகல் ட்ரான்ஸ்க்ரிப்ஷன்ஸ்களும் இம்மாதிரி வேலைகளே. கால் செண்டர்களும் அவ்வண்ணமே. ஆகவே நாமும் நம்மை காலத்திற்கேற்ப மாற்றிக் கொள்ள வேண்டியுள்ளது. இல்லாவிட்டால் நிகழ்வுகள் நம்மை ஓரம் கட்டிவிடும். இதை உணர்ந்து இப்போதே முன்னேறிய நாடுகளில் உள்ள அரசியல்வாதிகள் புலம்ப ஆரம்பித்துவிட்டனர்.
ஜெர்மனியில் ஒரு தேர்தல் கோஷம் "Kinder statt Inder". (நிறையக் குழந்தைகள்தான் நமக்குத் தேவை, இந்தியர்கள் அல்ல). இதன் பின்புலன். ஜெர்மனியில் மென் பொருள் நிபுணர்களுக்கு பஞ்சம். இந்தியர்களுக்கு இதில் திறமை அதிகம். ஆகவே ஒரு ஜெர்மானிய மந்திரி இந்தியர்களுக்கு சலுகையளித்து கூப்பிட்டிருந்தார். இது அங்கிருந்த எதிர்க்கட்சிகளுக்கு பிடிக்கவில்லை, அவ்வளவுதான்.//
அறுபதுகளின் துவக்கம் வரை பொறியியல் கல்லூரியில் தேர்ச்சி பெற்று வெளியே வருபவர்களுக்கு வேலை கிடைப்பதில் அதிகம் பிரச்சினை இருந்ததில்லை. 1962-ல் பாஸ் செய்த எனது மாமா பிள்ளைக்கு உடனடியாக மாநில பொதுப்பணித்துறையில் இளம்பொறியாளராக சேருமாறு நேரடியாகவே வேலை உத்தரவு வீடு தேடி வந்தது. அவனோ தான் படித்த கிண்டி பொறியியல் கல்லூரியிலேயே லெக்சரராக சேர்ந்தான். அது இப்பதிவுக்கு தேவையில்லை. அதுவே 1963-ல் தேர்ச்சி பெற்றவர்களுக்கு இம்மாதிரி போஸ்டிங்க் வந்தது நின்றுபோனதாக அறிந்தேன். அந்த ஆண்டுதான் நான் முதலாம் ஆண்டு சேர்ந்திருந்தேன். அப்போதிலிருந்தே வேலையில்லா திண்டாட்டம் என்ற பிரச்சினை பொறியாளர்களை பயமுறுத்த துவங்கியிருந்தது. 1966-க்கு அப்புறம் பொறியியியல் கல்லூரிகளில் அட்மிஷன் கும்பலும் குறைந்தது. 1968-ல் எனது பெரியப்பா பிள்ளைக்கு பி.எஸ்.சி. சீட் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகத்தில் பி.இ.க்கு விண்ணப்பம் போட்டதுமே நேர்க்காணல் கூட இல்லாமல் வந்து பணம் கட்டி சேருமாறு அட்டை உடனடியாக வந்தது. நான் படித்து முடித்தது 1969-ல் (இரண்டாம் வருடம் ஃபெயிலானதில் ஓராண்டு வீட்டில் இருக்க வேண்டியதாயிற்று). வேலையில்லா திண்டாட்டம் பொறியாளர்களைப் பொருத்தவரை தலைவிரித்தாடியது. வேலை வாய்ப்பு அலுவலகத்தில் பதிவு செய்து ஓராண்டுக்கு பிறகே மத்தியப் பொதுப்பணித் துறையில் வேலை கிடைத்து போனதை பற்றி ஏற்கனவே எழுதியுள்ளேன்.
ஆக, எனக்கு தெரிந்து அறுபதுகள், எழுபதுகள் பொறியாளர்களுக்கு இந்தியாவில் மோசமான காலம். கேம்பஸ் தேர்வுகள் எனக்கு தெரிந்து அப்போதெல்லாம் நடந்ததாகத் தெரியவில்லை. வேலை இருந்தால்தானே தேர்வுகளுக்கு அவசியம்? ஒரு தொழிற்சாலையை ஆரம்பிக்கவே அரசின் பலதுறைகளிடம் சென்று தொங்க வேண்டிய நிலைமை. லைசன்ஸ் கோட்டா ராஜ்யம்தான் நடந்தது. எல்லாவற்றையும் நாட்டுடைமையாக்குகிறேன் பேர்வழி என்று இந்திரா காந்தி நாட்டை பாதாளத்துக்கு அழைத்து சென்றார். 1991-ல் சந்திரசேகர் அரசு வெளிநாட்டு செலாவணி கையிருப்பின்றி தங்கத்தை அடகு வைக்க வேண்டியிருந்தது. அப்போதுதான் நல்ல வேளையாக நரசிம்மராவ் அரசு உலகமயமாக்கலுக்கு இந்தியாவின் கதவுகளை திறந்து வைத்தார்.
மெதுவாக நாடு முன்னேற ஆரம்பித்தது. 1993-ல் நான் விருப்ப ஓய்வு பெற்று எட்டு ஆண்டுகள் தில்லியில் எனது மொழிபெயர்ப்பு வேலையை மட்டும் வைத்து நல்லபடியாக பிழைக்க முடிந்தது. டெலிஃபோன் கனெக்ஷனை பெற பல ஆண்டுகாலம் காத்திருப்பு என்பதெல்லாம் போய் கேட்டவர்களுக்கெல்லாம் கிடைத்தது. இப்போது பி.எஸ்.என்.எல். தொலைபேசிகளை கூவிக் கூவி விற்கிறார்கள். எல்லாமே பொருளாதாரக் கட்டுப்பாட்டை தளர்த்தியதாலேயே வந்தது. பழைய மகாபலிபுரம் சாலை தூங்குமூஞ்சி சாலையிலிருந்து பரபரப்பான சாலையாக மாறியதை இங்கு ஒரு சிறு உதாரணத்துக்கு மட்டும் கூறுகிறேன். சேவைத் துறையில் இந்தியா பெறும் பெரிய வெற்றிகள் உலகமயமாக்காமல் வந்திருக்க முடியாது.
இப்போது உலகமயமாக்கலை எதிர்த்து பலமுனகல்கள் கேட்க ஆரம்பித்துள்ளன. பழைய நிலைமைக்கே போகலாம் என்று நாஸ்டால்ஜியாவுடன் பேசுகின்றனர் சிலர். அரசு கட்டுப்பாட்டை ஆதரிக்கின்றனர் வேறு சிலர். நான் ஒன்று கூறுகிறேன். உலகமயமாக்கல் வந்தாகி விட்டது. இப்போது போய் அது சரியா தவறா எனப்பேசி என்ன பயன்? அவரவர் வேலைகளைப் பாருங்கள் ஐயா என்றுதான் சொல்ல வேண்டியுள்ளது. சிலர் எதிர்ப்பதால் கடிகாரத்தை திருப்பி வைக்க இயலாது. இந்தப் பதிவில் அதியமானும் நானும் கூறியது இதைத்தான். இதில் என்ன வேடிக்கை என்றால் எங்கள் இருவரையும் எதிர்த்து பேசியவர்களே உலக மயமாக்கத்தால் பயன் பெற்று வருபவர்கள்தான். நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்றால் ஏதோ பொழுது போகாமல் டைம் பாஸுக்காகத்தான் இப்படி பேசுகிறார்கள் என்று. தத்தம் அப்ரைசல் நேரத்தில் சுகுராக நோட் எல்லாம் போட்டு தங்கள் இன்க்ரிமெண்ட் 40% அளவுக்கு வருவது போல உழைத்து பெறும் இவர்களுக்கு ஒன்று புரிய வேண்டும், உலகமயமாக்கம் இல்லையென்றால் அவர்கள் வேலைகளே இல்லை. மின்வாரியம், பொதுப்பணித்துறை, வேலை வாய்ப்பு அலுவலகம் என்றுதான் படை எடுக்க வேண்டியிருக்கும்.
இன்னும் ஒன்றை தெளிவுபடுத்த விரும்புகிறேன். மனித இயற்கைக்கு புறம்பான தத்துவமான கம்யூனிசம் கூறுவது போல ஒருவன் பணக்காரனாக இன்னொருவன் ஏழையாக வேண்டிய அவசியமே இல்லை. இதில ஈடுபடும் எல்லோருமே அவரவர் அளவில் வெற்றி பெற இயலும் அதாவது win-win situation என்று சொல்வார்கள். இன்னும் சிலர் மூட்டை தூக்குபவனுக்கு என்ன நன்மை என்று கேட்பார்கள். அவர்களை நான் திரும்பக் கேட்கிறேன், உலகமயமாக்கலுக்கு முன்னால் மட்டும் அவர்கள் சுபிட்சமாக வாழ்ந்தார்களாமா?
உலகமயமாக்கலால் ஒரு துறையில் ஏற்படும் வேலைவாய்ப்புகள் மேலும் புது வேலைகளை உருவாக்குகின்றன. அந்தப் புது வேலைகள் மேலும் புது வேலைகளை உருவாக்குகின்றன. உலகமயமாக்கலை எதிர்ப்பவர்களுக்கு இதெல்லாம் தெரியாமலா இருக்கும்? இருந்தாலும் பொழுதுபோகாது தான் பிடித்த முயலுக்கு மூன்றேகால்கள் என்று பேசும் இக்கால வயோதிக இளைஞர்களைக கண்டு 62 வயது இளைஞனான டோண்டு ராகவன் வியப்படைகிறான்.
எப்படியோ போங்கள். உலகமயமாக்கலை எதிர்த்து வாதம் செய்பவர்கள் வேறு வேலையின்றி அதையே செய்து கொண்டிருக்கட்டும். நான், அதியமான் போன்றவர்கள் எங்கள் வேலைகளைப் பார்த்து கொண்டு போகிறோம். முன்னேறுவதற்கு இன்னும் நிறைய செய்ய வேண்டியுள்ளது. வெட்டிப்பேச்சு பேசும் நேரம் இல்லை இது.
அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்
முத்துலிங்கம்
-
கவிஞர், திரைப்பாடலாசிரியர், இதழாளர். திரைப்படங்களில் பாடலாசிரியராகப்
பணியாற்றினார். இதழ்களில் துணை ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்தார். அனைத்திந்திய அண்ணா
திராவிட மு...
19 hours ago
39 comments:
அருமையாக எழுதி இருக்கிறீர்கள் டோண்டு அய்யா
உங்கள் பதிவை தொடர்சியாக படித்து வருகிறேன் இன்று தான் பின்னோட்டம் இடுகிறேன்.
Dear Dondu Sir,
I was amaze to read and enjoyed the post, I fully agree with you, in fact exactly same experience happened and happening with me in my life. There is no way to leave Globalisation as a said aside!
Many thanks Dondus Sir great job, at lest now the jadu communist and socialist dogmatic individuals in Tamil society should learn the fact and accept honestly!
Regards
B.Chandrasekaran
communism = Imaginary as well vulger world
capitalism = Unacceptable world
Indianism = Real world (market principles with our Dharmic values, example, in ancient time, how chettair community conquered world through business)
டோண்டு சார்,
சொல்ல வந்த விடயத்தை மிக அழகாக சொல்லி விட்டீர்கள்.
//மனித இயற்கைக்கு புறம்பான தத்துவமான கம்யூனிசம்//
போகிற போக்கில் கம்யூனிசத்தையும் உங்க்ள் ஸ்டைலில் போட்டுப் பார்த்து விட்டீர்கள்.
அன்புடன்,
நாகை சங்கர்.
உலகமயமாக்கல் என்ற சொல்லுக்கே எதிரியாக இருப்பது முட்டாள் தனம் என்று தான் நானும் சொல்லுவேன்.
குதிரைவண்டி பார்த்திருப்பீர்கள், அதன் கண்கள் இருபுறமும் மறைக்கபட்டிருக்கும்,
அது போல் தான் கம்யூனிஷ வாதிகள், ஆனால் இவர்களுக்கும் மதவாதிகளுக்கும் பெரிய வேற்றுமை இருப்பதாக தெரியவில்லை. இருவரும் கொண்ட கருத்தை பலமாக பற்றி தொங்குவதில் ஒன்றுக்கொன்று சளைத்தவர்களல்ல.
பண்புடன் குழுமத்தில் எனக்கும் அதியமானுக்கும் ஏற்பட்ட உலகமயமாக்கல் பற்றிய விவாதத்தில் நான் இயற்கை சுரண்டலை எதிர்த்து தான் வாதிட்டேன், அதற்கே என்னை கம்யூநிசவாதியாக நினைத்து கொண்டார் அவர்.
இயற்கையை சுரண்ட வெளிநாட்டிலிருந்து ஆள் வரவேண்டியதில்லை அது இங்கேயே நடக்கிறது என்று நீங்கள் சொல்வது கேட்கிறது.
நீங்கள் குறிப்பிட்டுள்ள உலகமயமாக்கலால் நமக்கு கிடைத்த பயன்கள் அனைத்தும் வியாபார நோக்கில் நம் நாட்டில் நுழைந்தது, அவர்களிடம் நமக்கு எந்த பெரிய ஒப்பந்தமும் இல்லை. ஆனால் அணுஉலைகள் வைப்பது அமெரிக்காவாக இருந்தாலும், ரஷ்யாவாக இருந்தாலும் என் எதிர்ப்பு உண்டு.
எனக்கு பிறகு என் குழந்தையும் இந்த நாட்டில் வாழ வேண்டும்
நீண்ட நாளைக்கு பிறகு நல்ல வாதத்திற்கு வழிகொளியதற்கு நன்றி.
வால்பையன்
///Indianism = Real world (market principles with our Dharmic values, example, in ancient time, how chettair community conquered world through business)
////
Annoy,
there is no such thing as Indianisim. and capitalism evolved from industrial revolution and spread worldwide alongwith democracy in course of time. it was a natural process which slowly replaced fedualism and colonialism.
whatever name we may call all these are but free enterprise capitalism which is based on right to property and other fundametal rights along with parliamentary democracy, free press, secular state and independent judiciary..
capiltalism.org
Thanks Dondu Sir for this excellent post.
Belated Birthday wishes to you.
ezaikal meethu visham kakkukira pathivu. ezikal munnera koodaathu, paNam padaiththa vallavan mattume
menmelum poruL kuvikka veNdum enRa dondu avarkaLin aavalai avarathu pathippu kaattukiRathu!!!
ulaka mayamaakkalinaal keduthale athgam. vallan poruL kuvikkum muRanpaadu neengi anaivarum samamaaga irukkum
pothu udamai thaththuvam palappaduththa pada veNdum.
komanakrishnan
மொக்கை போட்டு கொண்டிருந்த கம்முனிசவாதிகளுக்கு நல்ல பதிலடி.
//எனக்கு பிறகு என் குழந்தையும் இந்த நாட்டில் வாழ வேண்டும் //
அப்படி இருக்க வேண்டும் என்றுதான் நாங்களும் நினைக்கிறோம்.
அரசு கடன் வாங்கி செலவு செய்வதெல்லாம் உன் குழந்தை தலையில் கட்டபடும்.
appa adyaman
how ignorant you are?
If so, why america is now in dip and not only that now they are turning into regulatory system.
The word capitalism means american way only. Now proved that capitalism (american way) and communism is totally wrong.
Indian way of market is the real world. In 15th centurary, Indias growth is 23% GDP. How chettiar, Patel, and rama Gadia communties estabilished the trade institution..that only needed today
//In 15th century, India's growth is 23% GDP. How chettiar, Patel, and rama Gadia communties estabilished the trade institution..that only needed today//
Pray, how did you get that figure of 23% GDP? We cannot put the clock back. If those Chettiyars, Patels and Rama Gadia are alive today, they too will go in for the globalization.
If America fails, it will be due to their foolishness and their forgetting their own lessons that is all.
Regards,
Dondu N.Raghavan
Very well-researched and balanced article, Mr. Raghavan. But there is another side to the coin too. You were fortunate enough to have been in a big metro where you were able to capitalize your talent. What about those less fortunate, for example, those who are retired with no other skills? How do they survive? It is a well-accepted fact that the shooting prices of real estate is mainly due to the techies (not that I am jealous, I am just stating a fact). The bottom line is that the gap between the rich and the middle class is widening day by day and but for a fortunate few like you who had the skills and smartness to monetize the same, the going is extremely tough, particularly for the senior citizens.
நன்றி Expatguru அவர்களே. நீங்கள் குறிப்பிடும் பிரச்சினையின் மறுபக்கம் இருப்பதை யாரால்தான் மறுக்க இயலும்? ஆனால் ஒன்று, விரும்புகிறோமொ இல்லையோ, உலகமயமாக்கம் வந்து விட்டது. பெரிய தேர் புறப்பட்டவுடன் அதை தடுத்து நிறுத்த இயலாதுதானே.
ஆகவே நிலைமையை நமக்கு எப்படி சாதகமாக்கிக் கொள்வது என்பதைத்தான் பார்க்க வேண்டும். கண்ணை நன்றாக திறந்து வைத்து கொண்டு நம்மைச் சுற்றி பார்க்க வேண்டடும். ஒவ்வொருவரிடமும் ஏதாவது திறமை இருக்கும். அது என்னவென்பதை சம்பந்தப்பட்டவர்தான் தீர்மானிக்க வேண்டும்.
அதே சமயம் நேர்மறை எண்ணங்களும் இருக்க வேண்டும்.
நான் எனது இந்தப் பதிவில் போட்டதை இங்கே நினைவுபடுத்துகிறேன். பார்க்க: http://dondu.blogspot.com/2007/09/what-cannot-be-cured-must-be-endured.html
//What cannot be cured must be endured என்று ஆங்கிலத்தில் ஒரு சொலவடை உண்டு. கஷ்டம் என்று வந்து விட்டால் அதற்காக புலம்பி ஒன்றும் ஆகப்போவது இல்லை என்பதே அதன் பொருள். அதை ஏற்றுத்தான் ஆகவேண்டும் என்பது ஒரு காலத்தின் கட்டாயம். சொல்வதற்கு எளிமையாக இருந்தாலும் இதை செயல்படுத்துவது கஷ்டம்தான்.
அறுபதுகளின் துவக்கத்தில் ஹவாய் சப்பல்கள் என்னும் பெயரில் செருப்புகள் சந்தைக்கு வந்தன. சிங்கப்பூர் செருப்பு என்றும் அதை கூறுவார்கள். அவை வந்ததில் செருப்பு ரிப்பேர் செய்யும் தொழிலாளிகளின் வாழ்வில் பிரச்சினை வந்தது. தோல் செருப்புகளையே கையாண்டு பழகிப் போன அவர்கள், இவ்வகை செருப்புகள் வந்ததும் திக்கு முக்காடி போயினர். அக்காலக் கட்டத்தில் விகடனில் ஒரு கருத்து படம் கூட வந்தது. காலையில் தொழிலுக்கு கிளம்பும்போது செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளி தெருவில் ஒரு ஒற்றை சிங்கப்பூர் செருப்பைப் பார்த்து "சே இன்னிக்கு சகுனமே சரியில்லை" என நொந்து கொள்கிறான்.
ஆனால் சிலர் சற்று வித்தியாசமாக சிந்தித்தனர். என்னதான் இருக்கிறது அவற்றில் என்று ஆராய்ந்ததில் தங்கள் தொழிலுக்கு தோதான சில புது வழிமுறைகளையும் கண்டனர். மேல் வார்ப்பட்டை சர்வ சாதாரணமாக அச்செருப்புகளில் வெளியில் வந்து விடும். அதை மறுபடி உள்ளே நுழைக்க ஒரு கம்பியை பயன் படுத்தினர். அதை குத்துவதற்கும் ஒரு லாகவம் தேவைப்பட்டது. வார்ப்பட்டை சேதமடையாமல் செய்ய வேண்டும். ஆக அவர்களுக்கு ஒரு புதிய வேலை வாய்ப்பு கிடைத்தது. இன்னும் சிலர் வார்ப்பட்டைகளை மட்டும் தனியே விற்க ஆரம்பித்தனர். அதன் உற்பத்தியே ஒரு குடிசைத் தொழிலாக உருவெடுத்தது.
மேலே கூறியது ஒரு உதாரணம் மட்டுமே. தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்கு மீறிய ஒரு விஷயம் நடந்தால் அதற்காக புலம்பாமல் அதிலுள்ள தங்களுக்கு சாதகமான விஷயங்களை தேடி எடுப்பதே புத்திசாலித்தனம். அதையும் முதலில் ஒருவர் செய்யும்போது அவருக்கு கிடைக்கும் வாய்ப்புகள் அலாதியானவை.
இப்போது இருக்கும் நிலையில் எந்த தொழில் நுட்பமும் நிரந்தரமாக இருப்பதில்லை. பல மாற்றங்கள் வருகின்றன. சில சமயங்களில் வேறு துறைகளில் மாற்றம் வரும்போது சம்பந்தப்பட்ட தொழில் நுட்பமே தேவையற்று போய் விடுகிறது. இது சம்பந்தமாக விகடனில் நான் படித்த கதையொன்று ஞாபகத்துக்கு வருகிறது.
ஒரு ஹோட்டல் முதலாளி மனித நேயம் மிக்கவர். கிரைண்டர்களை தன் ஹோட்டலில் வைக்கவில்லை. காரணம் கேட்கிறார் ஹோட்டல் தொழிலாளர் யூனியன் தலைவர் (அவர் ஒரு கிரைண்டர் கம்பெனியின் ஏஜென்ஸியை தன் மனைவி பெயரில் நடத்தி வருபவர்). முதலாளி கூறுகிறார், "அது ஒண்ணும் இல்லை சார், என் கிட்ட சீனுன்னு ஒரு பையன் வேலை செய்யறான். சற்றே மூளை வளர்ச்சி குறைவு. மாவரைக்கத்தான் அவனுக்கு தெரியும். இப்ப கிரைண்டரை வாங்கி போட்டுவிட்டால் என்னிடம் வந்த்து மலங்க மலங்க முழிச்சுண்டு நிற்பான்". ஆகவே அவர் சீனு தன்னிடம் வேலைக்கு இருக்கும் வரை கிரைண்டர் வாங்குவதாக இல்லை.
சீனு அதிர்ஷ்டம் செய்தவன். மனித நேயம் கொண்ட முதலாளி கிடைத்தார். அதே சமயம் முதலாளிக்கும் அதிகம் நட்டம் இல்லை. மாறாக லாபமே. ஏனெனில் கையால் மாவாட்டும் மாவுக்கு தனி ருசி என்று பலர் நினைப்பதால் அந்த ஹோட்டலுக்கு வரும் கும்பலுக்கு குறைவில்லை. மின்சார தட்டுப்பாடு வரும்போது அவரது இட்டலி வியாபாரமும் பாதிக்கப்படாது. ஆக எல்லோருமே இதில் பயனடைந்தனர். ஆனால் அது எப்போதுமே நடக்குமா? வேறு வகை உபகரணங்களை கையாளும் திறனை பெறுவதே புத்திசாலித்தனம்.
வாழ்க்கையின் எல்லா பகுதிகளிலும் நான் கூறியதற்கான உதாரணங்களை பார்க்கலாம். எனது மொழிபெயர்ப்பு துறையையே எடுத்து கொள்ளுங்கள். நான் ஆரம்பத்தில் பேப்பரில் கையால் எழுதிய மொழிபெயர்ப்புகளை தட்டச்சு செய்வித்து, பிழை திருத்தி வாடிக்கையாளரிடம் கொடுத்து வந்தேன். தட்டச்சு இயந்திரம் வாங்கவில்லல. தொழில் முறை தட்டச்சுக்காரர்களை பயன்படுத்திக் கொண்டேன். அதற்கான கட்டணம் அதிகம் இல்லை. அதற்கு மாறாக நானே தட்டச்சு செய்திருந்தால் நேரம் அதிகம் பிடித்திருக்கும். அந்த நேரத்தில் மொழி பெயர்ப்பு செய்திருந்தால் பல மடங்கு பணம் சம்பாதிக்க முடியும். ஆக, எனக்கும் தட்டச்சு செய்பவர் ஆகிய இருவருக்குமே லாபம். தட்டச்சு செய்பவர்கள் சரியாக அமையாத போது கைப்பட எழுதித்தான் மொழி பெயர்ப்பை அளிக்க முடியும் என்ற நிலை வந்தது. அதற்குள் எனக்கு தில்லியில் மொழிபெயர்ப்பாளனாக நல்ல பெயர் கிடைத்து விட்டதால் அதையும் ஒத்து கொண்டனர் வாடிக்கையாளர்கள்.
மேலும் வாடிக்கையாளர் அலுவலகத்துக்கே சென்று பணியாற்றியதால் தட்டச்சு செய்யும் வேலையை வாடிக்கையாளரின் டைப்பிஸ்டே பார்த்து கொண்டார். எல்லாம் சரிதான். ஆனால் இப்போது? நிலைமை தலைகீழாக மாறிவிட்டது. கணினிகள் உபயோகத்துக்கு வந்து விட்டன. தட்டச்சு செய்வதில் தவறு ஏற்பட்டாலும் சுலபமாக திருத்த முடிகிறது. இப்போது நான் யுக்தியில் மாறுதல் செய்ய வேண்டி வந்தது. நானே நேரடியாக கணினியில் தட்டச்சு செய்து விடுவதாலும், பிழை திருத்தங்கள் அவ்வளவாக எனது தட்டச்சில் இல்லததாலும் நேரம் மிச்சப்பட்டது.
மாற்றங்களுக்கு உட்பட மாட்டேன் என இருந்தால் பிரச்சினை நமக்குத்தான். மற்றவர்கள் நம்மிடத்திற்கு வந்து தீர்வு கொடுப்பார்கள் என எதிர்பார்ப்பது அறிவீனம்.
வேலை போய் விட்டதா, கவலை வேண்டாம் என கூறும் நிலை வேண்டுமானால் பல திறமைகளை வளர்த்து கொள்வது முக்கியம். நான் விருப்ப ஓய்வு பெறும் சமயம் மற்றவர்களைப் போல வேறு வேலை ஒன்றும் கைவசம் இல்லை. எனது மொழிபெயர்ப்பு திறனும் நான் வேலையில் இருந்த போதே தேடிக் கொண்ட எனது இந்த வேலைக்கான வாடிக்கையாளர் பட்டியலுமே எனக்கு துணையாக இருந்தன. வேலையை விட்டு மேலும் கிட்டத்தட்ட எட்டு ஆண்டுகள் தில்லியிலேயே நன்கு பிழைக்க முடிந்தது. சென்னைக்கு வந்து ஆறு சொச்ச ஆண்டுகளிலேயே நான் தில்லியில் 20 ஆண்டுகள் இருந்து சம்பாதித்ததை விட மூன்று மடங்குக்கு மேல் சம்பாதிக்க முடிந்தது. இதெல்லாமே புது நிலைமைகள் உருவாகும் சமயம் நமக்கு சாதகமான விஷயங்களை தெரிவு செய்து கையகப்படுத்துவதாலேயே சாத்தியமாயிற்று.
உலகமயமாக்கல் நல்லதா கெட்டதா என வாதம் செய்வதில் என்ன உபயோகம்? அதெல்லாம் தியாகுகளும் அசுரர்களும், ராஜா வனஜ்களும் செய்யும் வேலை. வந்து விட்ட உலகமயமாக்கலை தவிர்க்க முடியாது என்னும் பட்சத்தில் அதன் மூலம் வாடிக்கையாளர் பட்டியலை பெருக்கிக் கொள்வது டோண்டு ராகவன், அதியமான், ஜெயகமல்களின் வேலை.
ஆகவே கூறுவேன்: "What cannot be cured must be taken advantage of"//
அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்
//What cannot be cured must be taken advantage of"//
டோண்டு அய்யா,
சரியான அறிவுரை தான் சொல்லியிருக்கீங்க.ஆனா இந்த ஃபார்முலா எப்பவும் வேலை செய்யுமா?தமிழகத்தை பொருத்த வரையில தி மு க என்னும் தீய சக்தி தான் ஆதிக்க சக்தியாக திகழ்ந்து வருகிறது.தமிழ் நாட்டை பீடித்துள்ள இந்த வியாதியை குணப்படுத்த முடியும் என்ற நம்பிக்கை யாருக்கும் இருப்பதாக தெரியவில்லை.How to convert this terrible disese DMK into a terrific advantage?Could you please let us know?I was thinking that, the best bet is to contain the damage that DMK can cause to the anatomy of TN and hope for the best.Is there a better solution?
பாலா
பாலா அவர்களே,
நான் மைக்ரோ அளவில் பேசுகிறேன். நீங்கள் மாக்ரோ அளவில் பார்க்கிறீர்கள். ராமன் ஆண்டாலென்ன ராவணன் ஆண்டால் என்ன என்ற மனப்பாங்கு அக்காலத்திலிருந்தே கோலோச்சி வருகிறது. அவரவர் தத்தம் வேலையைப் பார்ப்பதற்கே நேரம் இன்றி தவிக்கும்போது நீங்கள் கூறுவதையெல்லாம் பார்க்க யாரிடம் நேரம் உள்ளது?
ஒரு சாதாரண கட்சித் தொண்டனையே எடுத்து கொள்வோம். புத்தியிருந்தால் அவன் தன் தலைவர்களைத்தான் பின்பற்ற வேண்டும். பொதுக்கூட்டமா, ரெடி, ஆனால் அதற்கான பிரியாணி பொட்டலம், தினசரி படிகள் எல்லாம் கேட்டு பெற வேண்டும். முக்கியமாக கைக்காசை போட்டு தலைவனுக்கு மாலை எல்லாம் அணிவிக்கக் கூடாது. தலைவன் மாலைக்கு கொடுக்கும் காசில் கமிஷன் அடிக்க வேண்டும். அப்படியெல்லாம் செய்தால் கட்சியிலும் முன்னேற முடியும். பல தலைவர்கள் அந்த ரூட்டில் வந்தவர்களே.
அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்
//தலைவன் மாலைக்கு கொடுக்கும் காசில் கமிஷன் அடிக்க வேண்டும். அப்படியெல்லாம் செய்தால் கட்சியிலும் முன்னேற முடியும். பல தலைவர்கள் அந்த ரூட்டில் வந்தவர்களே.//
டோண்டு அய்யா,
சபாஷ் டோண்டு அய்யா.இதை, இதைத் தான் எதிர்பார்த்தேன்.சூப்பர் அட்வைஸ் கொடுத்திருக்கீங்க.நாளை காலைல முதல் வேலையா நம்ம பூத ஏஜென்ட் அய்யாவைப் பாத்து,கட்சியில ஒரு சின்ன வேலை (மாலை வாங்கிக் கொண்டு வரும் வேலை)போட்டுக் கொடுக்கும்படி கேக்கப் போறேன்.கட்சியில லட்சக்கணக்குல மாலையெல்லாம் வாங்குவாங்க இல்லே;ஹய்யா ஜாலி, இனிமே எக்கச்சக்க கமிஷன் தான்.குழந்தாய் லக்கி, நாளை உன்னை சந்திக்கிறேன்.
பாலா
\\தலைவன் மாலைக்கு கொடுக்கும் காசில் கமிஷன் அடிக்க வேண்டும்//
இப்போது எந்தத் தலைவன் மாலை வாங்க காசு கொடுக்கிறான் டோண்டு சார்? எல்லா தலைவர்களும் ஒரு நிகழ்ச்சி தவறாமல் உண்டியல் வைத்தல்லவா வசூல் செய்கிறார்கள்? இன்னும் சில தலைவர்கள் பெயர் வைக்க இவ்வளவு, சேர்ந்து புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்ள இவ்வளவு என்று விலையே நிர்ணயம் செய்து வைத்திருக்கிறார்கள்.
நம்மைப் போன்ற சாதாரண மக்கள் பஸ்ஸிலோ, காரிலோ, பைக்கிலோ ஏன் நடந்தோ செல்லும்போது வழியில் பார்க்கும் பிச்சைக் காரர்களுக்காக மனம் வருந்துகிறோம், சில சமயம் காசும் கொடுக்கிறோம். ரோட்டில் ஜம்பமாக பொது மக்களின் வரிப்பணத்தில் ஊர்வலம் போகும் எந்த அரசியல் தலைவராவது இந்த மாதிரி ஏழைகளைப் பார்த்து ஏதாவது செய்திருக்கிறார்களா? (மறைந்த எம் ஜி ஆர் தவிர)
காசு கொடுத்து மாலை வாங்கினது எல்லாம் அந்தக் காலம். இப்போ மிரட்டி உருட்டி எல்லாவற்றையும் ஓசியில் வாங்குவதுதான் ஃபேஷன். சந்தேகம் இருந்தால் உங்களுக்குத் தெரிந்த கட்சிக்காரர்களிடம் கேளுங்கள்.
அன்புடன் அனானி
//It is a well-accepted fact that the shooting prices of real estate is mainly due to the techies (not that I am jealous, I am just stating a fact).//
wow! what a tall claim. Real Estate prices have climbed up all over the world in the last few years. Do you mean to say home prices all-over the world have shot up because of techies in bangalore and chennai??
The price rise is definitely not entirely due to the techies. we have just followed the world trend in real estate prices.
//The bottom line is that the gap between the rich and the middle class is widening day by day//
The poor or the middle class are not worried about the gap between them and bill gates or ambani. They are worried about how to lead a comfortable life with their earnings, in a world where prices are rising due to inflationary policies of the govt.
The poor need opportunities to climb out of poverty and lead a comfortable life, the opportunities which the govts are failing to provide.
"I too am outraged that 300 million Indians remain poor. I am outraged not that a few Indians have become billionaires but that thousands more have not, for want of equality of opportunity. I look forward to an India with thousands of billionaires and millions of millionaires. I do not wish to give the poor a few doles, keeping them as objects of pity. I want to convert them to millionaires, to objects of envy."
Poor Don't Fret about Income Inequality
http://www.swaminomics.org/et_articles/et20070829.htm
//ezaikal meethu visham kakkukira pathivu. ezikal munnera koodaathu,...//
சும்மா புருடா விடாதே கோமனா, பதிவில் எழைகள் முன்னேர கூடாது என்று எங்கும் சொல்லவில்லை. உன்னை விட எங்களுக்கு எழைகள் மீது அதிக அக்கறை உண்டு.
//ulaka mayamaakkalinaal keduthale athgam. //
ஆமாம்.. ம.க.இ.கவுக்கும், கம்முனிஸ்டுகளுக்கும் உலகமயமாக்கலினால் கெடுதல்தான். யவனும் உங்க பேச்சை இப்ப கேட்பதில்லயாமே ..
//காசு கொடுத்து மாலை வாங்கினது எல்லாம் அந்தக் காலம். இப்போ மிரட்டி உருட்டி எல்லாவற்றையும் ஓசியில் வாங்குவதுதான் ஃபேஷன். சந்தேகம் இருந்தால் உங்களுக்குத் தெரிந்த கட்சிக்காரர்களிடம் கேளுங்கள்//
டோண்டு அய்யா,
என்னங்க இது, இந்த அனானி அய்யா இப்படி எழுதிட்டாரு?லக்கி அய்ய்யாவை பாக்கறது வேஸ்ட்டா?ரொம்ப நம்பிக்கையோட இருந்தேனே?
ம க இ க கும்பலை பாத்தா ஏதாவது நடக்குமா?சந்தா வசுல் செய்து விஸ்கி/சிகரெட்டுக்காவது வழி தேடலாமா?எனக்கு ஏகலைவன்/சம்பூகன் அய்யாவை நல்லாவே தெரியும்.சந்தா வசூல் ஏஜென்ட் வேலை போட்டுக் கொடுப்பாங்க.
பாலா
Hello Dondu
**********************
Pray, how did you get that figure of 23% GDP? We cannot put the clock back.
***************************
see the Time magazine article
http://www.time.com/time/specials/2007/article/0,28804,1649060_1649046_1649026,00.html
First of all, you better to read Time magazine, economist rather than dinamalar, mursoli, viduthali
Now americans wants to establish like Reserve bank of india regulatory system.
Indian way of maket only become successful
Hence, it is clear that communism and american way of captialism is wrong.
You are asking where is Chettiyars, Patels and Rama Gadia. Its shows your ignorance. If you want to see, go to Gujarat, agra, UP. Of course, I agree that chettiyar community is now slightly in down due to the community ineffectiveness.
I give one example, TN govt. plan to start some industry sector around Madurai. Its totally failed. Without any support, how coimbatore and around areas developed.
//I give one example, TN govt. plan to start some industry sector around Madurai. Its totally failed. Without any support, how coimbatore and around areas developed//
Dear Anony,
The argument you put forth, indeed has a point though a limited one;Coimbatore titruppur and karur Naamakkal witnessed significant development in a natural fashion,but the scale is "significant" only by Indian standards;On a global scale these are still very very insignificant.Hence a poverty eradication drive cannot be modelled on Tiruppur/Coimbatore stories alone.We must further expand on these models and take major initiatives.Gurumurthi does indeed advance some argements as you are doing.I do accept that merely mimicking the China model will not help or atlest not desirable.A certain amount of Indianisation is a must;the question is to what extent. Economists will have to sit across and thresh out some effective steps.
bala
//Do you mean to say home prices all-over the world have shot up because of techies //
அது உண்மைதானே. இந்த அய்.டி.காரர்கள்தான் இஷ்டத்திற்கு வீட்டு வாடகை ஏற காரணம். கொஞ்சம் கூட பேரம் பேசாமல் 8000 - 10000 ரூபாய் என்று கேட்டவுடனே ஒப்புக்கொள்வதால் வீட்டுக்காரர்களுக்கும் ஏறிக்கொண்டது. அதனால் சாமான்யர்கள் வாடகைக்கு வீடு பிடிப்ப்து குதிரைகொம்பானது.
அது மட்டுமா? இந்த அய்.டி மற்றும் கால்சென்டர் காரகளால்தான் கலாசார சீர்கேடு நிகழ்கிறது. பெண்கள் அரைகுறை ஆடை அணிவது, சிகரெட் மற்றும் தண்ணியுடன் ஆண்களுக்கு சமமாக கும்மாளம் போடுவது. புது வருடம், காதலர் தின கொண்டாட்டம் என ஆட்டம் போடுவது. இது எல்லாம் எப்படி வந்தது? உலகமயமாக்கல் முன்னால் இவை இருந்ததா?
சாதாரண மூட்டை தூக்குபவன், செங்கல் தூக்கும் சித்தாட்கள் இம்மாதிரி அவிழ்த்துப்போட்டு கும்மாளம் போடுகிறார்களா?
வெளிநாட்டுக்காரன் தூக்கிப்போடும் எலும்புத்துண்டை கவ்விப்பிடிக்கும் ஜந்து போன்ற நிலைமைக்கு தள்ளப்பட்டது எதனால்?
டோண்டு அவர்கள் அல்லது அவரது ஜால்ராக்கள் யாராவது பதில் சொல்ல முடியுமா?
கோமணகிருஷ்ணன்
//In 15th century, India's growth is 23% GDP. //
Anony, though you are reading TIME magazine, The Economist etc. It seems you understand very little of it.
It is better you read Dinamalar and understand than reading English magazine and understanding nothing.
The article clearly says that India's share of world GDP was 22.5% in 1600s. It is not talking about annual GDP growth rate.
I presume with 22.5% share in world GDP makes you the largest economy in the world at 1600s. Just because you produce more doesn't make you rich.
The standard of living would have been nothing in 1600s compared to what even a common man enjoys today.
Just think about how difficult it would have been to live in 1600s with no piped water supply, no sanitation, no electric bulbs, no-refrigeration,
no air-conditioning, no automobiles and the list of no's will go on..
All these facilities were made available to common man because of Capitalism.
//அது உண்மைதானே. இந்த அய்.டி.காரர்கள்தான் இஷ்டத்திற்கு வீட்டு வாடகை ஏற காரணம். கொஞ்சம் கூட பேரம் பேசாமல் 8000 - 10000 ரூபாய் என்று கேட்டவுடனே ஒப்புக்கொள்வதால் வீட்டுக்காரர்களுக்கும் ஏறிக்கொண்டது. அதனால் சாமான்யர்கள் வாடகைக்கு வீடு பிடிப்ப்து குதிரைகொம்பானது. //
டேய் கோமனா, சேலத்திலும் வீடு-மனை விலை மிக அதிகமாக உயர்ந்துள்ளது, அதுக்கும் ஐ.டி காரன் காரணமா?
//அது மட்டுமா? இந்த அய்.டி மற்றும் கால்சென்டர் காரகளால்தான் கலாசார சீர்கேடு நிகழ்கிறது. பெண்கள் அரைகுறை ஆடை அணிவது, சிகரெட் மற்றும் தண்ணியுடன் ஆண்களுக்கு சமமாக கும்மாளம் போடுவது. புது வருடம், காதலர் தின கொண்டாட்டம் என ஆட்டம் போடுவது. இது எல்லாம் எப்படி வந்தது? உலகமயமாக்கல் முன்னால் இவை இருந்ததா?//
உலகமயமாக்கல் என்பது புதிதல்ல. 1600-1700 களில் மெட்ராஸ்
கைகுட்டை லண்டனில் நெ .1.
உலகமயமாக்கல் என்பது பழசு கன்னா பழசு.
//சாதாரண மூட்டை தூக்குபவன், செங்கல் தூக்கும் சித்தாட்கள் இம்மாதிரி அவிழ்த்துப்போட்டு கும்மாளம் போடுகிறார்களா?//
அப்படி செய்தால் உனக்கு என்ன பிரச்ச்னை, அதில் எந்த தவரும் இல்லை. சித்தாட்கள் பட்டை சரக்கு அடிப்பது உனக்கு தெரியாதா?
கோமனா போய் வேற வெல இருந்தா பாரு.
//பெண்கள் அரைகுறை ஆடை அணிவது, சிகரெட் மற்றும் தண்ணியுடன் ஆண்களுக்கு சமமாக கும்மாளம் போடுவது.//
பெண்களின் சம உரிமையில் கம்யுனிஸ்டுகளுக்கு நம்பிக்கை இல்லையோ..
எந்த ம.க.இ.க மடையனாவது இதற்கு பதில் சொல்லட்டும்
It seems that, many of the above commentator’s are not doing their homework like political subhuman. Nevertheless, few blogers rightly said many good notions to understand but still it appears that they do not do homework so their notions understanding is abysmal. It is another chance to understand the notion, if again comes ridiculous, it mean that they are in dogma which cannot cure even their notion in 1% unless the individuals come out with open mind!
The following three papers reveal the basic notion of capitalism and its power to protect every individual with the choice that they make in their life of course. This course of choice to produce wealth is only possible honestly in capitalism. Rascals only can able to produce wealth in socialism, statism, communism and all kind of noises-ism, ism, ism etc except the capitalism without which honest man never existed on this earth!
Do the homework! Your trial to understand the notion counts now!
A Future of Peace and Capitalism
Daily Article | Posted on 7/9/2004 by Murray N. Rothbard
(This lively essay appeared in James H. Weaver, ed., Modern Political Economy (Boston: Allyn and Bacon, 1973), pp. 419-430, as chapter 28; it followed an essay by Professor Robert T. Averitt, to which Rothbard refers once or twice in his piece. One footnote supplied by the original editor has been removed.)
I’m very optimistic about the future of free-market capitalism. I’m not optimistic about the future of state capitalism--or rather, I am optimistic, because I think it will eventually come to an end.
In order to discuss the "future of capitalism," we must first decide what the meaning of the term "capitalism" really is. Unfortunately, the term "capitalism" was coined by its greatest and most famous enemy, Karl Marx. We really can’t rely upon him for correct and subtle usage. And, in fact, what Marx and later writers have done is to lump together two extremely different and even contradictory concepts and actions under the same portmanteau term. These two contradictory concepts are what I would call "free-market capitalism" on the one hand, and "state capitalism" on the other.
The difference between free-market capitalism and state capitalism is precisely the difference between, on the one hand, peaceful, voluntary exchange, and on the other, violent expropriation. An example of a free-market exchange is my purchase of a newspaper on the corner for a dime; here is a peaceful, voluntary exchange beneficial to both parties. I buy the newspaper because I value the newspaper more highly than the dime that I give up in exchange; and the newsdealer sells me the paper because, he, in turn, values the dime more highly than the newspaper. Both parties to the exchange benefit. And what we are both doing in the exchange is the swapping of titles of ownership: I relinquish the ownership of my dime in exchange for the paper, and the newsdealer performs the exact opposite change of title. This simple exchange of a dime for a newspaper is an example of a unit free-market act; it is the market at work.
In contrast to this peaceful act, there is the method of violent expropriation. Violent expropriation occurs when I go to the news-dealer and seize his newspapers or his money at the point of a gun. In this case, of course, there is no mutual benefit; I gain at the expense of the victimized newsdealer. Yet the difference between these two transactions--between voluntary mutual exchange, and the holdup at gunpoint--is precisely the difference between free market capitalism and state capitalism. In both cases we obtain something--whether it be money or newspapers- but we obtain them in completely different ways, ways with completely different moral attributes and social consequences.
Here I can’t resist the temptation of pointing out that I have an entirely different interpretation of Jefferson and Hamilton from that of Professor Averitt. I don’t regard Jefferson as some sort of early Franz Boas--type, an early Left-Wing anthropologist. He wasn’t. My reading of Jefferson is completely different; on my reading, Jefferson was very precisely in favor of laissez-faire, or free-market, capitalism. And that was the real argument between them. It wasn’t really that Jefferson was against factories or industries per se; what he was against was coerced development, that is, taxing the farmers through tariffs and subsidies to build up industry artificially, which was essentially the Hamilton program.
Jefferson, incidentally, along with other statesmen of his time, was a very learned person. He read Adam Smith, he read Ricardo, he was very familiar with laissez-faire classical economics. And so his economic program, far from being the expression of bucolic agrarian nostalgia, was a very sophisticated application of classical economics to the American scene. We must not forget that laissez-faire classicists were also against tariffs, subsidies, and coerced economic development.
The state is organized theft, organized robbery, organized exploitation. And this essential nature of the state is highlighted by the fact that the state ever rests upon the crucial instrument of taxation.
Furthermore, the term "equality," as used by Jefferson and Jeffersonians, was employed in the same sense as Jefferson’s friend and colleague George Mason used when he framed the Virginia Declaration of Rights shortly before Jefferson wrote the Declaration of Independence:
"that all men are by nature equally free and independent." In other words, "equality" did not then mean what we often mean by equality now: equality of condition or uniformity. "Equality" meant that each person has the right to be equally free and independent, to enjoy the right to "equal liberty," as Herbert Spencer would phrase it a century later. In other words, again what I am saying is that the Jeffersonian wing of the Founding Fathers was essentially free-market, laissez-faire capitalists.
To return to the market: the free-market is really a vast network, a latticework, of these little, unit exchanges which I mentioned before: such as exchanging a dime for a newspaper. At each step of the way, there are two people, or two groups of people, and these two people or groups exchange two commodities, usually money and another commodity; at each step, each benefits by the exchange, otherwise they wouldn’t be making it in the first place. If it turns out that they were mistaken in thinking that the exchange would benefit them then they quickly stop, and they don’t make the exchange again.
Another common example of a free market is the universal practice of children swapping baseball cards — the sort of thing where you swap "two Hank Aaron[s]" for "one Willie Mays." The "prices" of the various cards, and the exchanges that took place, were based on the relative importance that the kids attached to each baseball player. As one way of annoying liberals we might put the case this way: liberals are supposed to be in favor of any voluntary actions performed, as the famous cliché goes, by "two consenting adults." Yet it is peculiar that while liberals are in favor of any sexual activity engaged in by two consenting adults, when these consenting adults engage in trade or exchange, the liberals step in to harass, cripple, restrict, or prohibit that trade. And yet both the consenting sexual activity and the trade are similar expressions of liberty in action. Both should be favored by any consistent libertarian. But the government, especially a liberal government, habitually steps in to regulate and restrict such trade.
It is very much as [though] I were about to exchange two Hank Aarons for one Willie Mays, and the government, or some other third party, should step in and say: "No, you can’t do that; that’s evil; it’s against the common good. We hereby outlaw this proposed exchange; any exchange of such baseball cards must be one for one, or three for two"--or whatever other terms the government, in its wisdom and greatness, arbitrarily wishes to impose. By what right do they do this? The libertarian claims by no right whatsoever.
In general, government intervention can be classified in two ways: either as prohibiting or partially prohibiting an exchange between two people -- between two consenting adults, an exchange beneficial to both parties; or forcing someone to make an "exchange" with the government unilaterally, in which the person yields something up to the government under the threat of coercion. The first may include outright prohibition of an exchange, regulating the terms--the price--of the exchange, or preventing certain people from making the exchange. As an example of the last intervention, in order to be a photographer in most states, one must be a duly licensed photographer--proving that one is of "good moral character" and paying a certain amount of moolah to the state apparatus. This in order to have the right to take somebody’s picture! The second kind of intervention is a forced "exchange" between us and the government, an "exchange" that benefits only the government and not ourselves. Of course, taxation is the obvious and evident example of that. In contrast to voluntary exchange, taxation is a matter of leaping in and coercively seizing people’s property without their consent.
It is true that many people seem to believe that taxation is not imposed without our consent. They believe, as the great economist Joseph Schumpeter once said, that taxes are something like club dues, where each person voluntarily pays his share of the expenses of the club. But if you really think that, try not paying your taxes sometime and see what happens. No "club" that I know of has the power to come and seize your assets or jail you if you don’t pay its dues. In my view, then, taxes are exploitation--taxes are a "zero-sum" game. If there’s anything in the world that’s a zero-sum game, it’s taxation. The government seizes money from one set of people, gives it to another set of people, and in the meanwhile of course lops off a large chunk for its own "handling expenses." Taxation, then, is purely and pristinely robbery. Period.
As a matter of fact, I challenge any of you to sit down and work out a definition of taxation that would not also be applicable to robbery. As the great libertarian writer H. L. Mencken once pointed out, among the public, even if they are not dedicated libertarians, robbing the government is never considered on the same moral plane as robbing another person. Robbing another person is generally deplored; but if the government is robbed all that happens, as Mencken put it, "is that certain rogues and loafers have less money to play with than they had before."
I don’t see even the most Left-Wing scholar in this country scornfully burning his salary check.
The great German sociologist Franz Oppenheimer, who wrote a magnificent little book called The State, put the case brilliantly. In essence, he said, there are only two ways for men to acquire wealth. The first method is by producing a good or a service and voluntarily exchanging that good for the product of somebody else. This is the method of exchange, the method of the free market; it’s creative and expands production; it is not a zero-sum game because production expands and both parties to the exchange benefit. Oppenheimer called this method the "economic means" for the acquisition of wealth. The second method is seizing another person’s property without his consent, i.e., by robbery, exploitation, looting. When you seize someone’s property without his consent, then you are benefiting at his expense, at the expense of the producer; here is truly a zero-sum "game"--not much of a "game," by the way, from the point of view of the victim. Instead of expanding production, this method of robbery clearly hobbles and restricts production. So in addition to being immoral while peaceful exchange is moral, the method of robbery hobbles production because it is parasitic upon the effort of the producers. With brilliant astuteness, Oppenheimer called this method of obtaining wealth "the political means." And then he went on to define the state, or government, as "the organization of the political means," i.e., the regularization, legitimation, and permanent establishment of the political means for the acquisition of wealth.
In other words, the state is organized theft, organized robbery, organized exploitation. And this essential nature of the state is highlighted by the fact that the state ever rests upon the crucial instrument of taxation.
I must here again comment on Professor Averitt’s statement about "greed." It’s true: greed has had a very bad press. I frankly don’t see anything wrong with greed. I think that the people who are always attacking greed would be more consistent with their position if they refused their next salary increase. I don’t see even the most Left-Wing scholar in this country scornfully burning his salary check. In other words, "greed" simply means that you are trying to relieve the nature given scarcity that man was born with. Greed will continue until the Garden of Eden arrives, when everything is superabundant, and we don’t have to worry about economics at all. We haven’t of course reached that point yet; we haven’t reached the point where everybody is burning his salary increases, or salary checks in general. So the question then becomes: what kind of greed are we going to have, "productive greed," where people produce and voluntarily exchange their products with others? Or exploitative greed, organized robbery and predation, where you achieve your wealth at the expense of others? These are the two real alternatives.
Returning to the state and taxation, I would point out incidentally that Saint Augustine, who is not famous for being a libertarian, did however set forth an excellent libertarian parable. He wrote that Alexander the Great had seized some pirate, and asked the pirate what he meant by seizing possession of the sea. And the pirate boldly replied: "What you mean by seizing the whole earth; but because I do it with a little ship, I am called a robber, while you, because you do it with a great fleet are called an emperor Here Augustine highlights the fact that the state is simply robbery writ large, on an enormous scale, but robbery legitimated by intellectual opinion.
Take, for another example, the Mafia, which also suffers from a bad press. What the Mafia does on a local scale, the state does on an enormous scale, but the state of course has a much better press.
In contrast to the age-old institution of statism, of the political means, free-market capitalism arrived as a great revolutionary movement in the history of man. For it came into a world previously marked by despotism, by tyranny, by totalitarian control. Emerging first in the Italian city states free market capitalism arrived full scale with the Industrial Revolution in Western Europe, a revolution that brought about a remarkable release of creative energy and productive ability, an enormous increase of production. You can call that "greed" if you wish; you can attack as "greed" the desire of someone on a poverty level who wishes to better his lot.
This reminds me of an interesting point on "greed" that cuts across the usual "Left-Right" continuum. I remember when Russell Kirk first launched the contemporary conservative movement in this country, in the mid-l950s. One of the leading young conservatives of that era addressed a rally, and opined that the whole trouble with the world, and the reason for the growth of the Left, is that everyone is "greedy," the masses of Asia are "greedy," and so on. Here was a person who owned half of Montana, attacking the mass of the world population, who were trying to rise above the subsistence level, to better their lot a bit. And yet they were "greedy."
At any rate, free-market capitalism, the Industrial Revolution, saw an enormous outpouring of productive energies, an outpouring that constituted a revolution against the mercantilist system of the seventeenth and eighteenth centuries In fact the mercantilist system is essentially what we’ve got right now. There is very little difference between state monopoly capitalism, or corporate state capitalism, whatever you want to call it, in the United States and Western Europe today, and the mercantilist system of the pre-Industrial Revolution era. There are only two differences; one is that their major activity was commerce and ours is industry. But the essential modus operandi of the two systems is exactly the same: monopoly privilege, a complete meshing in what is now called the "partnership of government and industry," a pervasive system of militarism and war contracts, a drive toward war and imperialism; the whole shebang characterized the seventeenth and eighteenth centuries. The really key difference is that they didn’t have a gigantic P.R. apparatus; they didn’t have a fleet of intellectuals trumpeting to all and sundry the wonders of the system: how it promotes the common good and the general welfare, how this is Liberalism In Action. They said, "We’re out to shaft the public and we’re doing it!" They were very honest in those days. It’s really refreshing, by the way, to go back and read the material before 1914 and bask in the honesty of the period.
One of the concepts important in this connection is that of Albert Jay Nock, a great libertarian thinker and follower of Franz Oppenheimer. Nock coined two concepts: what he called "social power" on the one hand, and "state power" on the other. Social power is essentially what I have been talking about: the productive energies released by the free market, by voluntary exchanges, people interacting voluntarily and peacefully. "State power" is parasitism, exploitation, and the state apparatus in general--organized taxes, regulation, etc. And Nock saw history as essentially a race between social power and state power. In the Industrial Revolution period, for example, from various circumstances state power was minimal, and this allowed social power to take a tremendous burst upward. And what has happened in the twentieth century is essentially that state power has caught up; they’ve moved in on society and started crippling it once again.
What, then, is my view of the "future of capitalism"--our topic for today? My view of the future is highly optimistic. I really think that free-market capitalism, even though it is supposed to be a reactionary, Neanderthal institution, is the wave of the future. For one thing, it was the wave of the future a hundred and two hundred years ago, and what we have now is only a reactionary reversion to the previous system. The present system is not really "progressive" at all.
Second, it was discovered by Ludwig von Mises back in 1920 that socialism--the other polar alternative to our present neo-mercantilism--cannot run an industrial system. An agricultural system can be run indefinitely by almost anyone, as long as you leave the peasants alive. You can have almost any kind of tyrannical system over the peasants. But in an industrial system you need much more than that: you need a market, you need profit-and-loss tests, you can’t run the system haphazardly. And Mises proved that a socialist system cannot calculate economically, because it doesn’t have a price system for capital goods, and therefore socialism will not be able to run an industrial system. All the textbooks say that Mises was quickly refuted by Oskar Lange and others, but he really wasn’t refuted. I haven’t got time to go into the theoretical argument. But in practice what has happened is that, in response to industrialization, there has been a tremendous shift in the last fifteen years in the socialist countries of Eastern Europe away from socialism and towards a free market.
For a believer in freedom and the free-market, this shift is one of the most exciting developments of the past two decades. Now there are only two interpretations of this development: either you have to say, as the Chinese do, that the Yugoslavs, the Poles, the Czechs, the Slovaks, the Hungarians have all sold out to capitalism--they’ve gone in secret to the American Embassy and received their pay. Or you have to say that something deeper is happening, that what is essentially happening is that they tried socialism and it didn’t work, especially as the economies began to industrialize. They found in practice, pragmatically, without reading Mises (though there’s evidence that they’ve read Mises by this time) and Hayek and others, that socialism can’t calculate, they came to that conclusion themselves.
Lenin, indeed, came to that conclusion very early, when "War Communism" was scrapped in 1921. "War Communism" was an attempt, shortly after the Bolshevik Revolution, to leap into full communism, into an economy without money and without prices, in which everyone was supposed to--and in practice was forced to--present his goods to the common heap, and withdraw from that heap to satisfy his needs. The system of War Communism proved to be a total disaster--not because of the Civil War (that rationalization only came much later), but because of the communist system itself.[1] Lenin soon realized what was happening, and quickly instituted the New Economic Policy, which was essentially a return to a quasi-free market system. And now the Eastern European countries, especially Yugoslavia, have been moving very rapidly since the 1950s away from socialism and central planning and toward a free-market system.
In Yugoslavia, for example, agriculture, still the main industry, is almost completely private; a flourishing private sector exists in trade and small manufacturing; and the "public sector" has been turned over in fact as well as in law by the state to the ownership of the workers in the various plants--essentially functioning as producers’ cooperatives. Furthermore, there is substantially a free market between these producers’ co-ops, with a flourishing price system, stern profit and loss tests (when a firm loses enough money, it goes bankrupt). Moreover, the most recent Yugoslav economic reform which began in 1967 and is still underway, saw a tremendous drop in the rate of taxation of their co-ops--a drop from the previous approximately 70 per cent income tax rate to about 20 per cent. This means that, the central Yugoslav government no longer exercises complete control over investment: investment, too, has been decentralized and destatized. As a matter of fact, if one reads the Communist economists in Yugoslavia--especially in the relatively industrialized areas of Croatia and Slovenia--they sound very much like Barry Goldwater or Ronald Reagan. "Why should we productive Croats or Slovenes," they ask, "be taxed in order to subsidize those lazy slobs down in Montenegro?" And: "why should we build uneconomic ("political") factories? Everyone should stand on their own feet", etc. The next step in Yugoslavia is that the banks--which, incidentally, are largely competitive private co-ops owned by their business clients--are agitating for a stock market in a Communist country, which would have been considered incredible ten or twenty years ago. And what they are proposing to call this system--literally--is "socialist people’s capitalism."
In Eastern Europe, the prospects for the free market are excellent: free-market capitalism and that its triumph there is almost inevitable.
On this point, a few years ago I was teaching a course in Comparative Economic Systems. Naturally, I spent the term praising the free market, and attacking socialism and central planning. Finally, I invited an exchange professor from Hungary--an eminent Communist economist--to give a guest lecture, and the kids felt: "Ah, at least we’re going to get the other side of the picture." And what did the Hungarian economist do? He spent the entire lecture praising the free market and attacking central planning. He said almost exactly what I had been saying up till then.
In Eastern Europe, then, I think that the prospects for the free market are excellent--I think we’re getting free-market capitalism and that its triumph there is almost inevitable. In the United States, the prospects are a little more cloudy, but here too we see the "New Left" picking up a lot of the positions that we "extreme Right-Wingers" used to have. Much of the position that used to be called "extreme Right-Wing" twenty years ago is now considered quite leftish.
As a result, I, with the same position I had then, have been shifted bodily from extreme right to left without any effort on my part at all. Decentralization; community control; attack on Leviathan government, on bureaucracy, on government interference with each person’s life; attack on the state-ridden educational system; criticism of unionism, which is tied up with the state; opposition to militarism, war, imperialism, and conscription; all these things that the Left is now beginning to see, is precisely what we "extreme Right-Wingers" have been saying all along. And, as far as "decentralization" goes, there is nothing that is so decentralized as the free market, and perhaps this too will come to the attention of the public.
And so, I’m very optimistic about the future of free-market capitalism. I’m not optimistic about the future of state capitalism--or rather, I am optimistic, because I think it will eventually come to an end. State capitalism inevitably creates all sorts of problems which become insoluble; as Mises again has pointed out, one intervention into the system to try to solve problems only creates other problems, which then demand further interventions, etc., and so the whole process keeps snowballing until you have a completely collectivist, totalitarian system. It’s very much like the escalation in Vietnam, by the way; the principle, as we all know by this time, is that government intervention in Vietnam creates problems which demand further escalation, etc. The same thing happens in domestic intervention, the farm program being a splendid example of this process.
Both in Vietnam and in domestic government intervention, each escalating step only creates more problems which confront the public with the choice: either press on further with more interventions, or repeal them--in Vietnam, withdraw from the country. Now in Yugoslavia and the rest of Eastern Europe, they have taken the opposite path: of progressive deëscalation, of continuing repeal of one intervention after another, and on toward the free market. In the United States we have so far taken the path of accelerating interventions, of ever greater hobbling of the free market. But it is beginning to become evident that the mixed system is breaking down, that it doesn’t work. It’s beginning to be seen, for example, that the Welfare State does not tax the rich and give to the poor; it taxes the poorer to give to the richer, and the poor in essence pay for the Welfare State. It is beginning to be seen that foreign intervention is essentially a method of subsidizing favored American corporations instead of helping out the poor in the undeveloped countries. And it is now becoming evident that the Keynesian policies only succeeded in bringing us to the present impasse of inflation-cum-recession, and that our Olympian economists have no way of getting out of the present mess at all, except to cross their fingers and their econometric models and pray. And, of course, we can look forward to another balance-of-payments crisis in a couple of years, another episode of inflationary crisis in a couple of years, another episode of gold-outflow hysteria.
Thus, we have a lot of crises looming in America, some on their way, others imminent or already here. All of these crises are the products of intervention, and none of them can really be solved by more intervention. Again, I believe that we will eventually reverse our present course--perhaps taking Yugoslavia as our paradigm. Incidentally, Professor Averitt mentioned the Great Depression. The Great Depression has always been considered as the product of free-market capitalism of the 1920s. It was the result of very heavy government intervention in the l920s, an intervention, by the way, that is very similar to the current intervention. In the 1920s, we had the newly imposed Federal Reserve System, which all the Establishment economists of the day assured us would eliminate all future depressions; the Federal Reserve System would henceforth manipulate prices and the money supply and iron out business cycles forever. Nineteen twenty-nine and the Great Depression were the results of that manipulation guided by the wise hands of Establishment economics--they were not the results of anything like free-market capitalism.
In short, the advent of industrialism and the Industrial Revolution has irreversibly changed the prognosis for freedom and statism. In the pre-industrial era, statism and despotism could peg along indefinitely, content to keep the peasantry at subsistence levels and to live off their surplus. But industrialism has broken the old tables; for it has become evident that socialism cannot run an industrial system, and it is gradually becoming evident that neomercantilism, interventionism, in the long run cannot run an industrial system either. Free-market capitalism, the victory of social power and the economic means, is not only the only moral and by far the most productive system; it has become the only viable system for mankind in the industrial era. Its eventual triumph is therefore virtually inevitable.
-------
See more on Murray N. Rothbard, including Man, Economy, and State with Power and Market. Comment on the blog.
[1] On War Communism, see the important article by Paul Craig Roberts, "War Communism: A Re-examination," Slavic Review (June 1970), pp. 237-61.
http://www.mises.org/article.aspx?Id=1559
Why Capitalism is Inevitable
Daily Article | Posted on 7/9/2004 by Joseph R. Stromberg
For all the talk about the triumph of capitalism, it seems that the free market—the real thing and not someone's imagined conception of it—has very few friends in politics or the world of ideas. Thus do the writings Murray Rothbard, the leading defender of the market economy of his generation, still have the power to shock and clarify the essential ideological and political battles of our time. This essay in particular constitutes on commentary on his powerful piece from 1973: "A Future of Peace and Capitalism."
The traditional enemies on the left are all-too predictable in their insistence that market processes must be bent, shape, and chopped to conform to the demands of social justice, egalitarian ethics, or environmental concerns. On the right, the neoconservatives insist that global capitalism must be financed by credit expansion and escorted by the US global military empire in order to truly serve the interests of world order. Also on the right, the paleoconservatives cast aspersions on the market for its supposed disruptions of community life, its internationalism, and it baneful moral effects.
Who now obeys Ozymandias, Caesar, or Ceaucescu?
The result is that interventions are cheered from all sides. For example, the movement for the (government-imposed) family wage spans left and right, when the state intervenes to curb mass retailing, free trade, sound money, freedom of association, private property, and all the other institutional marks of commercial society, it can count on wide intellectual agreement. Capitalism, it seems, despite its triumphs, remains an irresistible target of the opponents of liberty and property.
How striking to discover, then, how few writers and thinkers are willing to spell out precisely what they mean when they refer to the economics of capitalism. For many, the term capitalism is nothing but a vessel into which they pour all the people, institutions, and ideas that they hate. And so capitalism emerges as a synonym for greed, dirty rivers and streams, pollution, corrupt businessmen, entrenched social privilege, the Republican Party, criminal syndicates, world Jewry, war for oil, or what have you. In fact, the advocates of capitalism themselves haven't always been entirely clear on the meaning and implications of capitalist theory.
And this is why Murray Rothbard went to such lengths to spell out precisely what he was endorsing when he championed the economics of capitalism. This was especially necessary when he was writing in 1973, a time which was arguably the low point for capitalist theory. Mises died that year, all economists were said to be Keynesians, Nixon closed the gold window, wage and price controls were fastened on industry as an inflation fix, and the US was locked in a titanic Cold War struggle that emphasized government weaponry over private enterprise. Murray Rothbard, meanwhile, was hard at work on his book For A New Liberty: The Libertarian Manifesto, an effort to breath new life into a traditionally liberal program by infusing it with a heavy dose of political radicalism. It must have seemed like a hopeless task.
The same year, he was asked to contribute an essay in a series of readings called Modern Political Economy (Boston: Allyn and Bacon, 1973). He was to address "The Future of Capitalism" (pp. 419-430), the conclusion of which might have seemed self-evidently bleak. But not to Rothbard. His contribution to the volume was lively, optimistic, enormously clarifying, and prescient to the extreme. Above all, he used the opportunity to explain with great clarity what precisely he means when he refers to capitalism: no more and no less than the sum of voluntary activity in society, particularly that characterized by exchange.
Does that seem like a stretch? Rothbard explains that the term capitalism itself was coined by its greatest enemy Karl Marx, and ever since the term has conflated two very different ideas: free-market capitalism, on the one hand, and state capitalism, on the other. "The difference between them, Rothbard notes, "is precisely the difference between, on the one hand, peaceful, voluntary exchange, and on the other, violent expropriation." This may seem like a small point, but the confusion accounts for why whole swaths of American historiography are incorrect, for example, in distinguishing Alexander Hamilton's supposed sympathy for capitalism from Thomas Jefferson's sympathy for "agrarianism." Rothbard points out that Jefferson was in fact an advocate of laissez-faire who had read and understood the classical economists; as an "agrarian" he was merely applying the doctrine of free markets to the American regional context, even as Hamilton's mercantilist and inflationist sympathies are best described as a preference for state capitalism.
As Rothbard explains, capitalism is nothing but the system that emerges in the framework of free exchange of property and the absence of government efforts to stop it. Whether you are talking about buying a newspaper from a vendor or a group of stockholders hiring a CEO, the essence of the exchange is the same: two parties finding ways to benefit by the trade goods and services. From the exchange, both parties expect to benefit else the trade would not have occurred. The global marketplace at all levels is nothing but the extension of the idea of mutual betterment through peaceful exchange.
In contrast to market exchange, we have its opposite in government intervention. It can be classified in two ways: either as prohibiting or partially prohibiting an exchange between two people or forcing someone to make an "exchange" that would otherwise not take place in the market. All government activity—regulation, taxation, protectionism, inflation, spending, social insurance, ad infinitum—can be classified as one of those two types of interventions. Taxation is nothing more than robbery (Rothbard challenges anyone to define taxation in a way that would not also describe high-minded theft), and the state itself is nothing but a much-vaunted robber on a mass scale—and it matters not whether the state is conducting domestic or foreign policy; the essence of statecraft is always coercion whereas the essence of markets is always voluntarism.
In Rothbard's conception, it is not quite correct to characterize support for free markets as either right or left. In 1973, he heard as many complaints about the supposed greed unleashed by markets from the followers of Russell Kirk as he did from the new left socialists. The right, in fact, was afflicted with a serious intellectual attachment to pre-capitalistic institutional forms of monopoly privilege, militarism, and the unrelenting drive to war.
This was what Rothbard saw the political establishment of 1973 bringing to the US: the march of the partnership between government and business that is nothing but the reinvention of political forms that pre-dated the capitalist revolution that began in the Italian city states of the 16th century. The US conservatives were entirely complicit in this attempt to reverse the classical liberal revolution in favor of free markets in order to fasten an old-world monopolist system on society.
In this, the conservatives resembled their supposed enemies, the socialists. After all, socialism was, as Rothbard put it, "essentially a confused, middle-of-the-road movement." Its supposed goal of liberty, peace, and prosperity was to be achieved through the imposition of new forms of regimentation, mercantilism, and feudalism. Socialism seeks, in Rothbard's words, "liberal ends by the use of conservative means." ("Left and Right: The Prospects for Liberty," Left and Right, I, 1, Spring 1965).
Conservatives could be counted on to support the means but not the ends, and the result is something that approaches the current status quo in the US: a mixed political system that combines the worst features of egalitarian ideology with corporate militarism—a system that leaves enough of the private sector unhampered to permit impressive growth and innovation. It was precisely the productive power of market, as versus the dead-end of statist methods favored by both left and right, that led Rothbard to see that the gains of capitalism could not finally be reversed.
In addition, he may have been the first to anticipate the way in which the terms left and right would eventually come to mean their precise opposite in the reforming economies of Eastern Europe. He was fascinated but not entirely surprised by the events in old Yugoslavia, where a Stalinist system had been forced to reform into a more market oriented economy. In fact, he noted that the trend had begun in the 1960s, and extended all over Eastern Europe. What was essentially happening, Rothbard wrote, was that socialism had been tried and failed and now these countries were turning to market models.
Keep in mind that this was 1973, when hardly anyone else believed these countries capable of reform: "In Eastern Europe, then, I think that the prospects for the free market are excellent--I think we’re getting free-market capitalism and that its triumph there is almost inevitable." Ten years later, it was still fashionable to speak of authoritarian regimes that could reform, as contrasted with socialist totalitarianism that could not be reform and presumably had to be obliterated. Rothbard did not believe this, based on both theory and evidence.
Rothbard saw that all sectors in all countries moving either toward capitalism or toward socialism, which is to say, toward freedom or toward control. In the US, the trends looked very bleak indeed but he found trends to cheer in the antiwar movement, which he saw as a positive development against military central planning. "Both in Vietnam and in domestic government intervention, each escalating step only creates more problems which confront the public with tile choice: either, press on further with more interventions, or repeal them--in Vietnam, withdraw from the country."
His conclusion must have sounded impossibly naïve in 1973 but today we can see that he saw further than any other "futurists" of his time:
"the advent of industrialism and the Industrial Revolution has irreversibly changed the prognosis for freedom and statism. In the pre-industrial era, statism and despotism could peg along indefinitely, content to keep the peasantry at subsistence levels and to live off their surplus. But industrialism has broken the old tables; for it has become evident that socialism cannot run an industrial system, and it is gradually becoming evident that neomercantilism, interventionism, in the long run cannot run an industrial system either. Free-market capitalism, the victory of social power and the economic means, is not only the only moral and by far the most productive system; it has become the only viable system for mankind in the industrial era. Its eventual triumph is therefore virtually inevitable."
Rothbard's optimism about the prospects for liberty is legendary but less well understood is the basis for it: markets work and government do not. Left and right can define terms however much they want, and they can rant and rave from the point of view of their own ideological convictions, but what must achieve victory in the end is the remarkable influence of millions and billions of mutually beneficial exchanges putting relentless pressure on the designs of central planners to thwart their will. To be optimistic about the prospects for capitalism requires only that we understand Mises's argument concerning the inability of socialist means to produce rational outcomes, and to be hopeful about the triumph of choice over coercion.
Keynes notwithstanding, in the long run we are not all dead. Instead, the development of markets—locally and globally—would, over the long haul, create the conditions for liberty. Writing in the Southern Economic Journal in 1962, Rothbard expressed a key motif of his historical vision. Replying to an economist who held, somewhat contradictorily, that advocates of laissez faire wanted to return to an earlier status quo, the which status quo, however, had never existed, Rothbard wrote:
"This problem can, however, be resolved fairly simply. There was relatively less government intervention in the nineteenth century than in the other eras—past or present–of human history, and in that sense there was at least a significant shift in favor of laissez-faire. On the other hand, the shift was never completed, so that a certain amount of government intervention still remained. Those economists and social philosophers, few though they may be, who wish to change the present system to one of laissez-faire, are therefore looking to the future, but as redeeming the partially-fulfilled promise of the past." (Murray N. Rothbard, "Epistemological Problems of Economics: Comment," Southern Economic Journal, XXVIiI, 4 (April 1962), p. 386.)
Rothbard firmly believed that the "partially-fulfilled promise of the past"–heralding freedom, prosperity, and peace–would indeed inform the future, which would be a future of capitalism. Who now obeys Ozymandias, Caesar, or Ceaucescu?
___________________________
Joseph Stromberg is historian in residence at the Mises Institute. Stromberg@mises.org. Jeffrey Tucker is editorial VP. tucker@mises.org. Comment on the Blog.
http://www.mises.org/article.aspx?Id=1562
Excerpts from Milton Friedman, Capitalism and Freedom (Chicago: University of Chicago Press, 1962), Chapter 1, "The Relation Between Economic Freedom and Political Freedom," pp. 7-17.
Chapter I
The Relation between Economic Freedom and Political Freedom
It is widely believed that politics and economics are separate and largely unconnected; that individual freedom is a political problem and material welfare an economic problem; and that any kind of political arrangements can be combined with any kind of economic arrangements. The chief contemporary manifestation of this idea is the advocacy of "democratic socialism" by many who condemn out of hand the restrictions on individuai freedom imposed by "totalitarian socialism" in Russia, and who are persuaded that it is possible for a country to adopt the essential features of Russian economic arrangements and yet to ensure individual freedom through political arrangements. The thesis of this chapter is that such a view is a delusion, that there is an intimate connection between economics and politics, that only certain arrangements are possible and that, in particular, a society which is socialist cannot also be democratic, in the sense of guaranteeing individual freedom.
Economic arrangements play a dual role in the promotion of a free society. On the one hand, freedom in economic arrangements is itself a component of freedom broadly understood, so economic freedom is an end in itself. In the second place, economic freedom is also an indispensable means toward the achievement of political freedom.
The first of these roles of economic freedom needs special emphasis because intellectuals in particular have a strong bias against regarding this aspect of freedom as important. They tend to express contempt for what they regard as material aspects of life, and to regard their own pursuit of allegedly higher values as on a different plane of significance and as deserving of special attention. For most citizens of the country, however, if not for the intellectual, the direct importance of economic freedom is at least comparable in significance to the indirect importance of economic freedom as a means to political freedom.
The citizen of Great Britain, who after World War II was not permitted to spend his vacation in the United States because of exchange control, was being deprived of an essential freedom no less than the citizen of the United States, who was denied the opportunity to spend his vacation in Russia because of his political views. The one was ostensibly an economic limitation on freedom and the other a political limitation, yet there is no essential difference between the two.
The citizen of the United States who is compelled by law to devote something like io per cent of his income to the purchase of a particular kind of retirement contract, administered by the government, is being deprived of a corresponding part of his personal freedom. How strongly this deprivation may be felt and its closeness to the deprivation of religious freedom, which all would regard as "civil" or "political" rather than "economic", were dramatized by an episode involving a group of farmers of the Amish sect. On grounds of principle, this group regarded compulsory federal old age programs as an infringement of their personal individual freedom and refused to pay taxes or accept benefits. As a result, some of their livestock were sold by auction in order to satisfy claims for social security levies. True, the number of citizens who regard compulsory old age insurance as a deprivation of freedom may be few, but the believer in freedom has never counted noses.
A citizen of the United States who under the laws of various states is not free to follow the occupation of his own choosing unless he can get a license for it, is likewise being deprived of an essential part of his freedom. So is the man who would like to exchange some of his goods with, say, a Swiss for a watch but is prevented from doing so by a quota. So also is the Californian who was thrown into jail for selling Alka Seltzer at a price below that set by the manufacturer under so-called "fair trade" laws. So also is the farmer who cannot grow the amount of wheat he wants. And so on. Clearly, economic freedom, in and of itself, is an extremely important part of total freedom.
Viewed as a means to the end of political freedom, economic arrangements are important becuase of their effect on the concentration or dispersion of power. The kind of economic organization that provides economic freedom directly, namely, competitive capitalism, also promotes political freedom because it separates economic power from political power and in this way enables the one to offset the other.
Historical evidence speaks with a single voice on the relation between political freedom and a free market. I know of no example in time or place of a society that has been marked by a large measure of political freedom, and that has not also used something comparable to a free market to organize the bulk of economic activity.
Because we live in a largely free society, we tend to forget how limited is the span of time and the part of the globe for which there has ever been anything like political freedom: the typical state of mankind is tyranny, servitude, and misery. The nineteenth century and early twentieth century in the Western world stand out as striking exceptions to the general trend of historical development. Political freedom in this instance clearly came along with the free market and the development of capitalist institutions. So also did political freedom in the golden age of Greece and in the early days of the Roman era.
History suggests only that capitalism is a necessary condition for political freedom. Clearly it is not a sufficient condition. Fascist Italy and Fascist Spain, Germany at various times in the last seventy years, Japan before World Wars I and II, tzarist Russia in the decades before World War I -- are all societies that cannot conceivably be described as politically free. Yet, in each, private enterprise was the dominant form of economic organization. It is therefore clearly possible to have economic arrangements that are fundamentally capitalist and political arrangements that are not free.
Even in those societies, the citizenry had a good deal more freedom than citizens of a modern totalitarian state like Russia or Nazi Germany, in which economic totalitarianism is combined with political totalitarianism. Even in Russia under the Tzars, it was possible for some citizens, under some circumstances, to change their jobs without getting permission from political authority because capitalism and the existence of private property provided some check to the centralized power of the state.
The relation between political and economic freedom is complex and by no means unilateral. In the early nineteenth century, Bentham and the Philosophical Radicals were inclined to regard political freedom as a means to economic freedom. They believed that the masses were being hampered by the restrictions that were being imposed upon them, and that if political reform gave the bulk of the people the vote, they would do what was good for them, which was to vote for laissez faire. In retrospect, one cannot say that they were wrong. There was a large measure of political reform that was accompanied by economic reform in the direction of a great deal of laissez faire. An enormous increase in the well-being of the masses followed this change in economic arrangements.
The triumph of Benthamite liberalism in nineteenth-century England was followed by a reaction toward increasing intervention by government in economic affairs. This tendency to collectivism was greatly accelerated, both in England and elsewhere, by the two World Wars. Welfare rather than freedom became the dominant note in democratic countries. Recognizing the implicit threat to individualism, the intellectual descendants of the Philosophical Radicals - Dicey, Mises, Hayek, and Simons, to mention only a few - feared that a continued movement toward centralized control of economic activity would prove The Road to Serfdom, as Hayek entitled his penetrating analysis of the process. Their emphasis was on economic free. dom as a means toward political freedom.
Events since the end of World War II display still a different relation between economic and political freedom. Collectivisi economic planning has indeed interfered with individual freedom. At least in some countries, however, the result has not been the suppression of freedom, but the reversal of economic policy. England again provides the most striking example. The turning point was perhaps the "control of engagements" order which, despite great misgivings, the Labour party found it necessary to impose in order to carry out its economic policy. Fully enforced and carried through, the law would have involved centralized allocation of individuals to occupations. This conflicted so sharply with personal liberty that it was enforced in a negligible number of cases, and then repealed after the law had been in effect for only a short period. Its repeal ushered in a decided shift in economic policy, marked by reduced reliance on centralized "plans" and "programs", by the dismantling of many controls, and by increased emphasis on the private market. A similar shift in policy occurred in most other democratic countries.
The proximate explanation of these shifts in policy is the limited success of central planning or its outright failure to achieve stated objectives. However, this failure is itself to be attributed, at least in some measure, to the political implications of central planning and to an unwillingness to follow out its logic when doing so requires trampling rough-shod on treasured private rights. It may well be that the shift is only a temporary interruption in the collectivist trend of this century. Even so, it illustrates the close relation between political freedom and economic arrangements.
Historical evidence by itself can never be convincing. Perhaps it was sheer coincidence that the expansion of freedom occurred at the same time as the development of capitalist and market institutions. Why should there be a connection? What are the logical links between economic and political freedom? In discussing these questions we shall consider first the market as a direct component of freedom, and then the indirect relation between market arrangements and political freedom. A by-product will be an outline of the ideal economic arrangements for a free society.
As liberals, we take freedom of the individual, or perhaps the family, as our ultimate goal in judging social arrangements. Freedom as a value in this sense has to do with the interrelations among people; it has no meaning whatsoever to a Robinson Crusoe on an isolated island (without his Man Friday). Robinson Crusoe on his island is subject to "constraint," he has limited "power," and he has only a limited number of alternatives, but there is no problem of freedom in the sense that is relevant to our discussion. Similarly, in a society freedom has nothing to say about what an individual does with his freedom; it is not an all-embracing ethic. Indeed, a major aim of the liberal is to leave the ethical problem for the individual to wrestle with. The "really" important ethical problems are those that face an individual in a free society - what he should do with his freedom. There are thus two sets of values that a liberal will emphasize -- the values that are relevant to relations among people, which is the context in which he assigns first priority to freedom; and the values that are relevant to the individual in the exercise of his freedom, which is the realm of individual ethics and philosophy.
The liberal conceives of men as imperfect beings. He regards the problem of social organization to be as much a negative problem of preventing "bad" people from doing harm as of enabling "good" people to do good; and, of course, "bad" and "good" people may be the same people, depending on who is judging them.
The basic problem of social organization is how to co-ordinate the economic activities of large numbers of people. Even in relatively backward societies, extensive division of labor and specialization of function is required to make effective use of available resources. In advanced societies, the scale on which coordination is needed, to take full advantage of the opportunities offered by modern science and technology, is enormously greater. Literally millions of people are involved in providing one another with their daily bread, let alone with their yearly automobiles. The challenge to the believer in liberty is to reconcile this widespread interdependence with individual freedom.
Fundamentally, there are only two ways of co-ordinating the economic activities of millions. One is central direction involving the use of coercion--the technique of the army and of the modern totalitarian state. The other is voluntary co-operation of individuals--the technique of the market place.
The possibility of co-ordination through voluntary co-operation rests on the elementary -- yet frequently denied -- proposition that both parties to an economic transaction benefit from it, provided the transaction is bi-laterally voluntary and informed.
Exchange can therefore bring about co-ordination without coercion. A working model of a society organized through voluntary exchange is a free private enterprise exchange economy -- what we have been calling competitive capitalism.
In its simplest form, such a society consists of a number of independent households -- a collection of Robinson Crusoes, as it were. Each household uses the resources it controls to produce goods and services that it exchanges for goods and services produced by other households, on terms mutually acceptable to the two parties to the bargain. It is thereby enabled to satisfy its wants indirectly by producing goods and services for others, rather than directly by producing goods for its own immediate use. The incentive for adopting this indirect route is, of course, the increased product made possible by division of labor and specialization of function. Since the household always has the alternative of producing directly for itself, it need not enter into any exchange unless it benefits from it. Hence, no exchange will take place unless both parties do benefit from it. Co-operation is thereby achieved without coercion.
Specialization of function and division of labor would not go far if the ultimate productive unit were the household. In a modern society, we have gone much farther. We have introduced enterprises which are intermediaries between individuals in their capacities as suppliers of service and as purchasers of goods. And similarly, specialization of function and division of labor could not go very far if we had to continue to rely on the barter of product for product. In consequence, money has been introduced as a means of facilitating exchange, and of enabling the acts of purchase and of sale to be separated into two parts.
Despite the important role of enterprises and of money in our actual economy, and despite the numerous and complex problems they raise, the central characteristic of the market technique of achieving co-ordination is fully displayed in the simple exchange economy that contains neither enterprises nor money. As in that simple model, so in the complex enterprise and money-exchange economy, co-operation is strictly individual and voluntary provided: (a) that enterprises are private, so that the ultimate contracting parties are individuals and (b) that individuals are effectively free to enter or not to enter into any particular exchange, so that every transaction is strictly voluntary.
It is far easier to state these provisos in general terms than to spell them out in detail, or to specify precisely the institutional arrangements most conducive to their maintenance. Indeed, much of technical economic literature is concerned with precisely these questions. The basic requisite is the maintenance of law and order to prevent physical coercion of one individual by another and to enforce contracts voluntarily entered into, thus giving substance to "private". Aside from this, perhaps the most difficult problems arise from monopoly - which inhibits effective freedom by denying individuals alternatives to the particular exchange -- and from "neighborhood effects" -- effects on third parties for which it is not feasible to charge or recompense them. These problems will be discussed in more detail in the following chapter.
So long as effective freedom of exchange is maintained, the central feature of the market organization of economic activity is that it prevents one person from interfering with another in respect of most of his activities. The consumer is protected from coercion by the seller because of the presence of other sellers with whom he can deal. The seller is protected from coercion by the consumer because of other consumers to whom he can sell. The employee is protected from coercion by the employer because of other employers for whom he can work, and so on. And the market does this impersonally and without centralized authority.
Indeed, a major source of objection to a free economy is precisely that it does this task so well. It gives people what they want instead of what a particular group thinks they ought to want. Underlying most arguments against the free market is a lack of belief in freedom itself.
The existence of a free market does not of course eliminate the need for government. On the contrary, government is essential both as a forum for determining the "rules of the game" and as an umpire to interpret and enforce the rules decided on. What the market does is to reduce greatly the range of issues that must be decided through political means, and thereby to minimize the extent to which government need participate directly in the game. The characteristic feature of action through political channels is that it tends to require or enforce substantial conformity. The great advantage of the market, on the other hand, is that it permits wide diversity. It is, in political terms, a system of proportional representation. Each man can vote, as it were, for the color of tie he wants and get it; he does not have to see what color-the majority wants and then, if he is in the minority, submit.
It is this feature of the market that we refer to when we say that the market provides economic freedom. But this characteristic also has implications that go far beyond the narrowly economic. Political freedom means the absence of coercion of a man by his fellow men. The fundamental threat to freedom is power to coerce, be it in the hands of a monarch, a dictator, an oligarchy, or a momentary majority. The preservation of freedom requires the elimination of such concentration of power to the fullest possible extent and the dispersal and distribution of whatever power cannot be eliminated - a system of checks and balances. By removing the organization of economic activity from the control of political authority, the market eliminates this source of coercive power. It enables economic strength to be a check to political power rather than a reinforcement.
Economic power can be widely dispersed. There is no law of conservation which forces the growth of new centers of economic strength to be at the expense of existing centers. Political power, on the other hand, is more difficult to decentralize. There can be numerous small independent governments. But it is far more difficult to maintain numerous equipotent small centers of political power in a single large government than it is to have numerous centers of economic strength in a single large economy. There can be many millionaires in one large economy. But can there be more than one really outstanding leader, one person on whom the energies and enthusiasms of his countrymen are centered? If the central government gains power, it is likely to be at the expense of local governments. there seems to be something like a fixed total of political power to be distributed. Consequently, if economic power is joined to political power, concentration seems almost inevitable. On the other hand, if economic power is kept in separate hands from political power, it can serve as a check and a counter to political power.
The force of this abstract argument can perhaps best be demonstrated by example. Let us consider first, a hypothetical example that may help to bring out the principles involved, and then some actual examples from recent experience that illustrate the way in which the market works to preserve political freedom.
One feature of a free society is surely the freedom of individuals to advocate and propagandize openly for a radical change in the structure of the society -- so long as the advocacy is restricted to persuasion and does not include force or other forms of coercion. It is a mark of the political freedom of a capitalist society that men can openly advocate and work for socialism. Equally, political freedom in a socialist society would require that men be free to advocate the introduction of capitalism. How could the freedom to advocate capitalism be preserved and protected in a socialist society?
In order for men to advocate anything, they must in the first place be able to earn a living. This already raises a problem in a socialist society, since all jobs are under the direct control of political authorities. It would take an act of self-denial whose difficulty is underlined by experience in the United States after World War II with the problem of "security" among Federal employees, for a socialist government to permit its employees to advocate policies directly contrary to official doctrine.
But let us suppose this act of self-denial to be achieved. For advocacy of capitalism to mean anything, the proponents must be able to finance their cause - to hold public meetings, publish pamphlets, buy radio time, issue newspapers and magazines, and so on. How could they raise the funds? There might and probably would be men in the socialist society with large incomes, perhaps even large capital sums in the form of government bonds and the like, but these would of necessity be high public officials. It is possible to conceive of a minor socialist official retaining his job although openly advocating capitalism. It strains credulity to imagine the socialist top brass financing such "subversive" activities.
The only recourse for funds would be to raise small amounts from a large number of minor officials. But this is no real answer. To tap these sources, many people would already have to be persuaded, and our whole problem is how to initiate and finance a campaign to do so. Radical movements in capitalist societies have never been financed this way. They have typically been supported by a few wealthy individuals who have become persuaded - by a Frederick Vanderbilt Field, or an Anita McCormick Blaine, or a Corliss Lamont, to mention a few names recently prominent, or by a Friedrich Engels, to go farther back. This is a role of inequality of wealth in preserving political freedom that is seldom noted -- the role of the patron.
In a capitalist society, it is only necessary to convince a few wealthy people to get funds to launch any idea, however strange, and there are many such persons, many independent foci of support. And, indeed, it is not even necessary to persuade people or financial institutions with available funds of the soundness of the ideas to be propagated. It is only necessary to persuade them that the propagation can be financially successful; that the newspaper or magazine or book or other venture will be profitable. The competitive publisher, for example, cannot afford to publish only writing with which he personally agrees; his touchstone must be the likelihood that the market will be large enough to yield a satisfactory return on his investment.
http://www.mtholyoke.edu/acad/intrel/ipe/friedman.htm
Dear fellow part time communist and full socialists who are in Tamil Nadu and out of state and country but one world! If any one still not able to hunch what you are as a human different from other species, and what is your aim in your life to be with some amount of wealth by your own honest efforts by one of the factor the language (Tamil, English etc) does and its historically developed, not for you alone, and not for everybody, but it exist with the people around them and who growed by chain and round about the production! Of language, it itself is a Globalisation, on which no one can disagree except the stupid who doesn’t ready to executive the notion into his mind which is with good enough space to occupy!
The muddled China struggled to progress till 1978, that the year embarked the lucid, vital humane needy well understood economic policies to fellow people, no matter how they approached other countries, yes it is their own efforts to facilitated each individual who get basic needs, of course still they have a bit! But what is the situation in India, except the commendable achievements during the post reform period! Are the subhuman communist parties of India and socialist parties of India read to take lessons! Are these people feel they achieved some thing better than the pre reforms periods in India, nothing is the absolutely answer. They are making fool them and too other like them argue! No more make to others like me!
See one of the recent book review reveals, try to educate yourself, do homework by sitting with your child (if married) others can go to good book shop read it good amount of books is available only in muddled thoughts that is another problems! Of course there are few, catch those and coach the mind to muse why we are wrong! Than others! How other economies are growing?
The soil of communism and democracy by Surinder Sud / New Delhi April 04, 2008
The Dragon & the Elephant
Agricultural and rural reforms in China and India
Edited by Ashok Gulati and Shenggen Fan
Oxford University Press
548 pages, Rs 745
It has, for some odd reasons, become customary to compare India with China in every field of development although the vastly divergent politico-economic systems of the two countries set them far apart from each other. Nevertheless, the truth is that such comparisons can be quite revealing and, thus, can serve a useful purpose. The book under review bears this out superbly.
What is most striking is the contrast in the gross domestic product (GDP) growth and poverty reduction in the two populous Asian neighbours, which have followed distinctively dissimilar routes of economic and structural reforms. China’s per capita GDP in purchasing power parity terms (at constant 2000 prices), which was reckoned in 1978 at $1,071, far lower than India’s $1,255 and sub-Saharan Africa’s $1,757, increased over four times to $4,726 by 2003 while that of India could rise only by a little over two times to $2,732.
Even more spectacular contrast is seen in rural poverty reduction in the two countries. In China, the number of the poor declined hugely, from 33 per cent in 1978 to a mere 3 per cent in 2001, according to official Chinese sources, or to around 11 per cent, according to World Bank estimates, based on the $1 a day yardstick for poverty measurement. In India, too, poverty has been declining — and rather more rapidly in the post-reforms period — but the drop is nowhere near that in China. It fell from 38.9 per cent in 1987-88 to 27 per cent in 1999-2000, the latest years for which the National Sample Survey data have been quoted in the book.
However, when reading through the course of reforms process in the two countries, brought out fairly lucidly in this volume, one finds the reasons for such sharp variation. While the reforms process in China began by changing institutional structures in agriculture, in India, it commenced from — and remained focused for quite some time on — structural adjustments in industrial and trade policies and the broad financial sector. This was, significantly, despite the fact that the country’s green revolution had run out of steam by the mid-1980s, well before the initiation of economic liberalisation, and the farm sector badly needed a reforms push for its further growth.
Indeed, what also contributed to the dissimilar pace of economic development in India and China was the early headway made by the latter in reforming its agricultural research system to lend the much-needed R&D support for rapid modernisation of farming. China also rapidly expanded irrigation to enable the new technology, including seeds, display their true potential.
Although the book seeks to rub in the point that both India and China can learn several lessons from each other and the other developing countries can draw lessons from the successes and failures of both, the reality that filters out of the presentation is that India has more to learn from China than to offer to it.
But, at the same time, it also needs to be borne in mind that emulating each other may neither be easy nor always desirable for both the countries because of different patterns of governance. As indicated in the book as well, India is a debating society in which policy making is exposed to the pressures of various interest groups and involves prolonged deliberations and bureaucratic procedures. China, on the other hand, is a mobilising society in which decisions are taken faster and state power is backed by mass mobilisation. This makes the implementation of the decisions more effective in China. This, often, is not the case in India.
Indeed, this volume is essentially the outcome of two global conferences held in New Delhi and Beijing on this broad theme of agricultural and rural reforms and development in China and India. The well-researched papers presented in these meets by the carefully-chosen experts from both the countries and elsewhere lent both width and depth to the analyses of different issues. The commentary on the whole discussion by the editor-authors of this volume add to the value to the contents, besides pointing to the implications of the analyses for future policy planning. The volume is dotted with some graphs and charts as well.
http://www.business-standard.com/common/news_article.php?leftnm=5&subLeft=6&chklogin=Y&autono=318970&tab=r
//Dear fellow part time communist and full socialists who are in Tamil Nadu and out of state and country..//
ஜாக்கிரதை சந்திரசேகரன் அவர்களே. நீங்கள் கூறுவதன் பொருள் you are also part time communist and full socialist என்று வருகிறது. நீங்கள் கண்டிப்பாக அப்படியில்லை என்று நான் கூற இயலும்! :))))))))
ஆகவே நீங்கள் கூறியிருக்க வேண்டியது: Dear friends தட் are part time communist and full socialists who are in Tamil Nadu and out of state and country...
ஆக கம்யூனிச தோழர்களே உங்களுக்கு சந்திரசேகரன் சொன்னவை போதும் என நினைக்கிறேன்.
அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்
Dear Dondu sir
You are very right, I have no intention to hart anybody's but try to show some other good way to understand the things, ideas rightly or better than the other that’s all. If the people are not ready its upto them...
I used the word fellow, mean as a person nothing else.
ஹலோ சந்த்ரா!
இவ்ளோ பெரிசா அதுசன் இங்க்லீஸ்ல பின்னூட்டம் போட்டா நாங்கல்லாம் எப்படி படிக்கிறது,
நீங்க உலகமயமாக்கல ஆதரிக்கிரிங்க்களா, எதிர்கிரிங்க்களா,
தமிழ்ல சொல்லுங்க சார்
வால்பையன்
http://www.dinamalar.com/2008apr09/events_tn6.asp
Mr Valpaiyan,
First, I am not an expert to translate into Tamil. Second, before saying whether I am favouring Globalisation or not, it is important to understand what I have sent. The question which you are asking is also the same question I myself asked to many people in different stream on various span across States in India. None of them answered single issue, but of course, few exception were gave me hunch, with that I went to hunt the notions across my beloved economics to other social sciences.
Let don’t go, like yes or no with the notion, try to grasp the fact and accept it honestly! Whether it is evil or good!
My answer lies squarely with the three articles which I sent.
The globalisation policy has opened flood gates of opportunities and the people with "real" courage and ability to adapt to the times, as well as with, power or the lack of it are EXPOSED now after 15 years of its implementation !!
- shivatma.
//Mr Valpaiyan,
First, I am not an expert to translate into Tamil. Second, before saying whether I am favouring Globalisation or not, it is important to understand what I have sent. The question which you are asking is also the same question I myself asked to many people in different stream on various span across States in India. None of them answered single issue, but of course, few exception were gave me hunch, with that I went to hunt the notions across my beloved economics to other social sciences.
Let don’t go, like yes or no with the notion, try to grasp the fact and accept it honestly! Whether it is evil or good!
My answer lies squarely with the three articles which I sent.//
மிஸ்டர் வால்பையன்னு மரியாதையா கூப்புட்டுரிக்கிங்க முதல்ல
அது புரியுது! அதுக்கப்புறம் இங்கிலீஸ்ல என்னமோ திட்டிருகிங்க அது என்னான்னு புரியல சந்திரன், இதுக்கு நீங்க எனக்கு பதில் சொல்லாமயே இருந்திருக்கலாம்
வால்பையன்
//அதுக்கப்புறம் இங்கிலீஸ்ல என்னமோ திட்டிருகிங்க அது என்னான்னு புரியல சந்திரன், இதுக்கு நீங்க எனக்கு பதில் சொல்லாமயே இருந்திருக்கலாம்//
உங்களுக்கு ஆங்கிலம் புரியல, நீங்க கேள்வி கேக்காம இருப்பது நல்லது.
வால்பையனைப் பற்றி ஜாக்கிரதையாகப் பேசுங்கள் அனானி. அவர் எத்தனை அற்புதமான மனிதர் என்பதை நீங்கள் அறியமாட்டீர்கள். அவர் பங்கு வணிகத்தில் செய்யும் புரோக்கர் தொழிலில் கொடி கட்டி பறப்பவர். ஆங்கிலம் தெரியவில்லை என்பதற்காக யாரையும் குறைவாக மதிப்பீடு செய்யும் பழக்கம் தவறானது. பல மொழிகளில் ஆங்கிலமும் ஒரு மொழி அவ்வளவுதான்.
வால்பையன் அவர்களே கவலை வேண்டாம். சந்திரசேகரன் அவர்கள் ஆங்கிலத்தில் கூறியதை நான் சுருக்கி தமிழில் கூடிய சீக்கிரம் தந்திடுவேன்.
அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்
//வால்பையனைப் பற்றி ஜாக்கிரதையாகப் பேசுங்கள் அனானி. அவர் எத்தனை அற்புதமான மனிதர் என்பதை நீங்கள் அறியமாட்டீர்கள். அவர் பங்கு வணிகத்தில் செய்யும் புரோக்கர் தொழிலில் கொடி கட்டி பறப்பவர். ஆங்கிலம் தெரியவில்லை என்பதற்காக யாரையும் குறைவாக மதிப்பீடு செய்யும் பழக்கம் தவறானது. பல மொழிகளில் ஆங்கிலமும் ஒரு மொழி அவ்வளவுதான்.
வால்பையன் அவர்களே கவலை வேண்டாம். சந்திரசேகரன் அவர்கள் ஆங்கிலத்தில் கூறியதை நான் சுருக்கி தமிழில் கூடிய சீக்கிரம் தந்திடுவேன்.//
ஆங்கிலம் தெரியாது என்று எனக்கிருந்த மனக்குறை அடியோடு ஓடிவிட்டது இதை படித்தவுடன்,
என் மீது நீங்கள் வைத்திருக்கும் மதிப்பிற்கு மிக்க நன்றி
வால்பையன்
வால்பையன் அவர்களே,
நான் சென்னை திருவல்லிக்கேணி ஹிந்து உயர்நிலைப் பள்ளியில் படித்தவன். பத்தாவது வகுப்பு வரை தமிழில்தான் கல்வி. நான் அதுவரை நல்ல ரேங்கில்தான் இருந்தேன். பத்தாம் வகுப்பில் பொறியியல் பாடம் எடுத்துக் கொண்டதால் எல்லாப் பாடங்களும் தமிழ் மொழிப் பாடத்தைத் தவிர ஆங்கிலத்தில்தான். ஆனால் நல்ல வேளையாக என்னுடைய தாயாரும், என் எட்டாம் வகுப்பு ஆசிரியர் ஜயராம ஐயங்கார் அவர்களும் எனக்குக் கொடுத்த நல்ல ஆங்கில இலக்கண அடிப்படை என்னை ரொம்பக் கஷ்டப்பட வைக்கவில்லை. ரேங்கும் சிறிதுதான் குறைந்தது. ஆனால் ஆங்கிலத்தில் சரளமாகப் பேச முதலில் தயக்கமாகத்தன் இருந்தது. ஆங்கில மீடிய வகுப்புத் தோழர்கள் என்னுடைய இலக்கண சுத்தமான ஆங்கிலத்தை சிறிதே கேலி செய்தனர்.
பிறகு புதுக் கல்லூரியில் பி.யு.சி. படிக்கும்போதும், கிண்டி பொறியியல் கல்லூரியில் பி.இ. படித்தப் போதும் பிரச்சினை ஒன்றும் இல்லை. அதன் பிறகு ஜெர்மன், பிரெஞ்சு, இத்தாலியன் படித்தது ஒரு கனவு போல நடந்தது.
ஆனாலும் ஒன்று. இப்போதும் எண்களைக் கூட்டும்போது அது என்னைப் பொறுத்தவரை தமிழில்தான் நிகழும். என்ன மொழியில் எந்தப் புத்தகம் படித்தாலும் என் மனத்திரையில் கருத்துக்கள் தமிழில்தான் வரும். இதைப் பற்றியெல்லாம் ஏற்கனவே வலைப் பதித்திருக்கிறேன்.
இப்போது முக்கிய விஷயத்துக்கு வருகிறேன். பிரெஞ்சு அல்லது ஜெர்மன் பேசும் தொழில் நுட்ப வல்லுனர்கள் வரும் போது அவர்களுக்கு துபாஷியாக என்னை கூப்பிடுகிறார்கள். வந்தவர் அவருடைய நிறுவனத்தில் அடி மட்டத்தில் இருப்பார். ஆனால் அவருக்கு இங்கு அளிக்கப்படும் உபசாரங்கள்! வெள்ளைத் தோல் அல்லவா? ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டலுக்குக் குறைந்து அவருக்கு ரூம் போட மாட்டர்கள். இந்திய நிறுவனத்தின் தலைமை நிர்வாகியே அவரை வரவேற்று அவருடன் குழைவார். எனக்கு சிரிப்புத்தான் வரும்.
நானும் சும்மா இல்லை என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். என்னுடைய தொழில் நுட்ப பின்னணி எனக்கு நல்ல பலத்தைக் கொடுத்தது. வந்தவருக்கு நான் எந்த வகையிலும் குறைந்தவன் இல்லை என்பதை உறுதியாக முதலிலேயே தெரியப் படுத்தி விடுவேன். வெளியூர்கள் சென்று அங்கு சில நாட்கள் தங்கும் நிலை வந்தால் நானும் வந்தவரின் அறைக்கு அடுத்த, அதே வசதிகளுடன் கூடிய அறையில்தான் தங்குவேன். இதைப் பற்றிப் பேசிய ஒரு வாடிக்கையாளருக்கு நான் இவ்வாறு நடந்துக் கொள்வதன் காரணத்தையும் கூறினேன். அவரும் என் கூற்றில் இருந்த நியாயத்தை ஒத்துக் கொண்டார்.
எர் இந்தியாவில் பயணம் செய்த என் நண்பன் அனுபவத்தை இப்போது குறிப்பிடுகிறேன். விமானப் பணிப் பெண்கள் வெள்ளைக்காரப் பயணிகளிடம் இளித்துக் கொண்டுப் பேசுவார்கள். இந்தியர்களை அலட்சியப்படுத்துவார்கள். ஏன் என்றுக் கேட்டால் அதுதான் நம் விருந்தோம்பல் என்றுக் கதை விடுவார்கள். புடலங்காய். வெளி நாட்டு விமான நிறுவனங்களிலும் இந்தியர்கள் என்றால் ஒரு அலட்சியம்.
அமெரிக்கத் தூதரகங்கள் வாசலில் தெருவில் நம்மவர்களைக் காக்க வைப்பார்கள். நாமும் வெட்கம் கெட்டு நிற்கிறோம்.
சென்னை ஜிம்கானாவில் இன்னும் தமிழ் நாட்டு வேட்டி சட்டைக்கு அனுமதியில்லை. நம் தமிழ் ஊடகஙளிலோ செய்திகள் வாசிப்பவர்கள் ஒரு முப்பது ரூபாய் கோட்டாவது (நன்றி சத்யராஜ்) போட்டுக் கொண்டுதான் வர வேண்டியிருக்கிறது. தமிழ்த் தலைவர்களில் ஜீன்ஸ் போட்டுக் கொண்டு வரும் கோமாளிகளைப் பார்த்து அலுத்து விட்டது.
அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்
Post a Comment