துபாஷி வேலையில் இன்னிக்கு தமாஷ்

இன்று காலை பேங்கில் இருந்தபோது, என் செல்பேசி அதோ அந்த பறவை போல வாழவேண்டும் என்று ட்யூன் விட ஆரம்பித்தது. ஒரு புது வாடிக்கையாளர் லைனில் வந்தார். அர்ஜண்டாக பிரெஞ்சு மொழி பெயர்ப்பாளர் வேண்டும் என்றார். நான் என் ஒரு மணி நேரத்துக்கான ரேட் (600 ரூபாய்) எல்லாம் சொல்லி, மினிமமாக இரண்டு மணி நேரம் சார்ஜ் செய்வேன் என்றேன். ஒரு மணி நேரம்தான் வேலை என்றால் என்று போனில் பேசிய பெண் இழுக்க, 1200 ரூபாய் என்று மண்டயிலடித்தற்போல் கூறினேன். மேலும் டாக்ஸி சார்ஜ் மற்றும் டீ, காபி, லஞ்ச் எல்லாம் அந்தந்த நேரத்தில் வேண்டும் எனக் கூறினேன்.

எல்லாவற்றுக்கும் ஒத்துக் கொண்டு, கார் அனுப்பி வைத்தார்கள். கீழ்க்கட்டளையில் ஒரு கம்பெனி அது. என் கார் (:))))))))) கம்பெனி போனதும் ரிசப்ஷனில் உட்காரச் சொல்லிவிட்டு அந்த பெண் அதிகாரி சேர்மன் ஆஃபீசில் நுழைந்தார். அதற்கு முன்னால் ஒரு கூல் ட்ரிங்க் வேறு எனக்களிக்க ஏற்பாடு செய்தார்.

ரிசப்ஷனில் இரண்டு அழகிய இளம் பெண்கள். ஒருவர் உருது நன்றாகப் பேசினார். அவருடன் உருதுவில் கதைத்து விட்டு, பிறகு கையில் எடுத்து போன நாவல் ஒன்றை பிரித்து வைத்துக் கொண்டு படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

ஒரு மணி நேரம் சென்றது. என்னடா என்று பார்த்தால் அந்த ஆஃபீசர் வெளியில் வந்து தனது கேபினுக்கு அழைத்து சென்றார். பிறகு ஆரம்பித்தார் ஒரு கதை. அதாவது பிரெஞ்சுக்காரருக்கு ஆங்கிலம் நன்கு தெரியுமாம். ஆகவே நான் தேவையில்லையாம். என்ன செய்யலாம் என்று என்னைக் கேட்டார். நான் ஒன்றும் பேசாமல் கைப்பையிலிருந்து என் பில் புக்கை எடுத்தேன். இரண்டு மணி நேரத்துக்கு பில் போட்டுவிட்டு காரில் ட்ராப் செய்வார்களா என்று கேட்டபோது தெரியாது என்றார். ஓக்கே திரும்பப் போகும் டாக்ஸி சார்ஜ் 150 ரூபாய் சேர்த்து போட்டு கொள்கிறேன் என்றேன்.

அவர் ஒரு நிமிடம் என்னை நிறுத்தி விட்டு வெளியில் சென்றார். திரும்ப வரும்போது அவர் கூடவே பெர்சனல் ஆஃபீசர், வாய் நிறைய புன்னகையுடன் வெந்தார். என்னை தன் அறைக்கு அழைத்து சென்றார். பிறகு என்னைப் பற்றி விசாரித்தார். என் கதையெல்லாம் சொல்ல அரை மணி நேரம் ஆயிற்று. பிறகு மெதுவாக நான் என்ன செய்ய உத்தேசிப்பதாகக் கேட்டார். எனது பில்லை நீட்டினேன். கார் டிராப் இல்லையென்றால் என்று ஆரம்பித்ததுமே, இல்லை கார் டிராப் உண்டு என அவசர அவசரமாகக் கூறினார். ஓக்கே என்று பில்லை பூர்த்தி செய்து கையில் கொடுத்தேன்.

இப்போதுதான் தமாஷ் ஆரம்பம்.

அவர்: சார் இது சரியில்லை, நீங்கள் வேலை செய்யவேயில்லை.
நான்: அந்தக் கதை வேண்டாம் சார், என்னை 2 மணி நேரம் வைத்திருந்தது நீங்கள்தான் (அப்போது 2 மணி நேரம் ஆகி முடிந்திருந்தது).
அவர்: இல்லை என்று சொல்லவில்லையே சார். இருந்தாலும் நியாயம் என்று ஒன்று உண்டல்லவா?
நான்: (கோபமாக இருப்பது போல காட்டிக் கொண்டு) என்ன சொல்கிறீர்கள்? பில் பே பண்ண மாட்டீர்களா?
அவர் (பதறிப் போய்) அதில்லை சார், ஆனால் ஒரு மணி நேரத்துக்கு வாங்கிக் கொள்ளுங்கள்.
நான்: இந்தக் கதையே வேண்டாம் சுவாமி. எனது பில்லை முழுமையாக செட்டில் செய்யுங்கள்.
அவர்: இப்போ மத்தியானம் 3 மணிக்குத்தான் நீங்கள் தேவைன்னு மேலேயிருந்து தகவல் வந்தது. உங்களை ரீடெய்ன் செய்யலாமா?
நான்: தாராளமா, அப்போ பில்லை திரும்பக் கொடுங்க. வேலை முடிந்ததும் இப்போதிலிருந்து எத்தனை மணி ஆகிறதோ அதையும் சேர்த்துவிடுகிறேன்.
அவர்: சார் நீங்க வேலை செய்யவேயேயில்லையே.
நான்: அது என் தப்பா சார்?

இப்படியே பேச்சு போக, திடீரென சொன்னேன். இன்னும் நேரம் கடத்தினால் பில் 3 மணி நேரத்துக்கு போய் விடும் என்று. வேக வேகமாக வவுச்சர் போட்டு, என்னிடம் கையெழுத்து வாங்கி 1200 ரூபாய் எண்ணி கொடுத்தார்கள். பிறகு காரில் வீடு வரை வந்து டிராப் செய்தார்கள். இதில் என்ன தமாஷ் என்றால், என் கார்டுகளையும் வாங்கிக் கொண்டார்கள். இப்போதும் நான் சொன்னேன். எப்போது கூப்பிட்டாலும் எல்லாம் சரி பார்த்து கூப்பிடச் சொல்லி.

ஆக ஒரு மணி நேரம் நீல பத்மனாபன் நாவல் படித்து, கடலை போட்டதற்கு 1200 ரூபாய் கிடைத்தது. அதை விடுங்கள். இப்படி கூடவா இருப்பார்கள்? வெளிநாட்டு விருந்தாளி வருகிறாரென்றால், முதலில் அவர்களுக்கு ஃபேக்ஸ் அனுப்பி, வருபவர்களுக்கு ஆங்கிலம் தெரியுமா? இல்லையெனில் மொழிபெயர்ப்பாளர் தேவையா என்றெல்லாம் கேட்க வேண்டாமா? இந்த அழகில் இது ஒரு ஐ.எஸ்.ஓ. 9000 சான்றிதழ் பெற்ற கம்பெனியாம். தரக் கட்டுப்பாடாம் இன்னும் லொட்டு ல்லொஸ்காம். என்னன்னு சொல்றது போங்கோ.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்