வயது ஆவது பற்றிய உணர்வு

நான் சமீபத்தில் 1971-ல் மத்தியப் பொதுப்பணி துறையில் இள நிலை பொறியாளராக சேரும்போது எனக்கு இன்னும் 25 வயது நிரம்பவில்லை. என் மேலதிகாரிகள் என்னை விட வயதில் பெரியவர்கள். என் சக ஜூனியர் இஞ்சினியர்கள் என் வயதினர். மேலதிகாரிகள் என்னைவிட வயதில் பெரியவர்கள் என்பதால் குழப்பம் ஒன்றுமில்லாமல் வேலை செய்ய முடிந்தது.

ஆனால் அடுத்த சில ஆண்டுகளிலேயே மேலதிகாரிகளில் சிலர் என்னை விட வயதில் இளையவர்களாக இருப்பதைப் பார்க்க முடிந்தது. முக்கியமாக யூ.பி.எஸ்.சி. மூலம் நேரடியாகவே உதவி/உதவிக் கோட்டகப் பொறியாளர்கள் வந்தனர். அவர்களில் பிந்தையவர்களுக்கு ஐந்து ஆண்டுகளில் அடுத்தப் பதவிக்கு பிரமோஷன் கொடுப்பது டிஃபால்ட் ஆன நிலை. ஆகவே சில கோட்டகப் பொறியாளர்கள் கூட என்னை விடச் சிறியவர்கள் என்ற நிலை வரத் தொடங்கியது. நல்ல வேளையாக 1981-ல் ஐ.டி.பி.எல். சென்றதில் தப்பித்தேன். இதில் என்ன பிரச்சினை என்று கேட்பவர்களுக்கு ஒரே பதில்தான். அதாவது தன்னை விட வயது குறைந்தவர் கீழ் வேலை செய்யும் போது, மேலே போஸ்டிங்குகள் காலி இல்லையென்றால், பதவி உயர்வு கிடைப்பது என்பது என்னை மாதிரி இருப்பவர்களுக்கு எட்டாக்கனியே.

ஐ.டி.பி.எல்லில் பிரச்சினை இல்லையா என்றால் இல்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும், ஏனெனில் நான் ஏற்கனவே கூறியபடி நான் சேர்ந்த நேரம் ஐ.டி.பி.எல். தளர ஆரம்பித்த நேரம். ஆகவே புதிதாக வேலைக்கு ஆள் எடுப்பது அதுவும் அதிகாரி லெவலில் எனக்கப்புறம் இல்லை என்றே ஆயிற்று. ஆகவே எனது மேலதிகாரிகளாக, அதிலும் முக்கியமாக எனது துறையில் என்னை விட இளையவர் யாருமே இல்லை என்பதுதான் நிஜம்.

ஆக நான் சொல்ல வருவது என்ன? ரொம்ப நாளைக்கு எனக்கு வயதாகி விட்டது என்ற எண்ணமே வரவில்லை. என் மன நிலை 25 வயது வாலிபனாகவே என்னை நடக்கச் செய்தது. தினமும் போகவர 40 கிலோமீட்டர் சைக்கிள் விட்டதும் இதற்குக் காரணம்.

அவ்வப்போது சில நிகழ்ச்சிகள் நடந்தன. என்னிடம் கணிதம் கற்றுக் கொண்டிருந்த ஒன்பதாம் வகுப்பு மாணவி என்னை அங்கிள் என்று அழைப்பார். ஆனால் ஒரு நாள் அப்பெண்ணின் அன்னையே என்னை அங்கிள் என அழைக்க எனக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது. அப்போது எனக்கு வயது 45. அதே போல பாக்கிஸ்தானின் பிரதம மந்திரியாக பேனஜீர் புட்டோ பதவியேற்றப் போது அவர் என்னை விட 8 வயது இளையவர். இப்போதும் அதே வயது வித்தியாசமே:)) ஆனால் முதலில் அது ஷாக்கிங்காக இருந்தது. அவருக்கு அடுத்தப் பிரதமர் நவாஜ் ஷரீஃப் என்னை விட இரண்டு வயது இளையவர். ஜான் மேஜர், டோனி ப்ளேர் மற்றும் பில் க்ளிண்டனும் என்னை விட வயதில் குறைந்தவர்கள். அதே போல தெருவில் போகும்போது நான் காணும் போலீஸ் அதிகாரிகள் கூட சிறுவர்களாக என் கண்ணுக்குப் பட்டனர்.

இதெல்லாம் முக்கியமாக நான் மொழிபெயர்ப்பு வேலைகளுக்குச் சென்ற கம்பெனிகளின் மேலதிகாரிகளைக் காணும்போது அதிகம் மனதுக்குப் பட்டது.இப்போது கூட பாருங்கள், நான் கடைசியாக மொழிபெயர்ப்பு வேலை செய்து அனுப்பிய கம்பெனியின் தலைமை அதிகாரி என்னை விட 26 வயது சிறியவர்.

நேற்றுக் கூட ஒரு குட்டிக் குழந்தையை கொஞ்ச, அதுவும் என்னைப் பார்த்து சிரிக்க, அதன் பெற்றோருடன் பேசிவிட்டு நான் விடை பெற்ற போது குழந்தையின் தந்தை "தாத்தாவுக்கு டாட்டா" காட்டுமாறு அதனிடம் கூற, அதுவும் அவ்வாறே செய்ய நானும் அதை சந்தோஷத்துடன் ஏற்றுக் கொண்டு வீட்டுக்கு வந்து வீட்டம்மாவிடம் இதை பற்றிக் கூறியபோது அவர் எனக்கு அறுபது வயதாகி விட்டதை எடுத்துக் கூறினார்.

பெங்களூருக்கு சென்றபோது எனது டிக்கெட்டிலும் சீனியர் சிடிஸன் என்பதற்காக கட்டணக் குறைப்பு வேறு.

ஆனால் என்ன, என் மனதின் வயது 25-ஐ தாண்டவே இல்லை. நல்ல ஃபிகர் தென்பட்டால் பார்க்காமல் இருக்க முடிகிறதா என்ன? இதில் என்ன சோகம் என்றால் எனது கனவுக் கன்னிகளுக்கும் வயது ஆகிவிட்டது என்பதுவே. காஞ்சனாவுக்கு அறுபது வயதுக்கு மேலாகி விட்டதாமே? வைஜயந்தி மாலாவுக்கு 72 வயதாம், ஹூம்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்