பத்திரிகைகளும் காப்பிரைட் சட்டமும்

பேராசியர் கல்கி அவர்கள் இறந்ததும் ஆனந்த விகடனில் "கல்கி வளர்த்த தமிழ்" என்ற தொடரில் அவர் ஆனந்த விகடனின் ஆசிரியராக இருந்த காலக்கட்டத்தில் அவர் எழுதி விகடனில் வெளிவந்த கதை கட்டுரைகளை வெளியிட்டு நிறைய காசு பார்த்தது. அதிலிருந்து கல்கி அவர்களின் வாரிசான கி.ராஜேந்திரனுக்கு ஏதும் பணம் தந்ததாகத் தெரியவில்லை. அப்போதெல்லாம் அப்படித்தான். விகடனில் வெளியாகும் எல்லா பிரசுரங்களுக்கும் காப்பிரைட் தன்னிடம்தான் உள்ளது என அது அறிவிப்பே செய்ததாக ஞாபகம். உண்மையான காப்பிரைட் விதிகளை யாரும் மதித்ததாகத் தெரியவில்லை.

எனக்கு தெரிந்தவரை கதையோ, கட்டுரையோ அதை எழுதியவருக்குத்தான் காப்பிரைட் என்றுதான் சட்டம் சொல்கிறது. இதைக்கூட சாவி அவர்கள் அப்போதைய விகடன் ஆசிரியரிடம் கூறவேண்டியிருந்தது. அவரது "வாஷிங்டனில் திருமணம்" என்னும் நகைச்சுவைத் தொடரின நாடகமாக்க உரிமையை சாவியைக் கேட்காமலேயே யாருக்கோ விற்று விட்டதாம் விகடன். சாவி சட்டத்தை எடுத்துக் கூறியதும், விகடன் ஆசிரியருக்கு சங்கடமாகி விட்டதாம். விற்றுவிட்டேனே என்ன செய்வது என்று கையைப் பிசைய, அதை மட்டும் சாவி விட்டு கொடுத்திருக்கிறார். இதையெல்லாம் சாவி அவர்களே எழுதி நான் படித்துள்ளேன்.

இப்போது இதையெல்லாம் கூற என்ன காரணம்? இந்த வாரத்து விகடனில் சமீபத்தில் 1981-82 காலக்கட்டத்தில் ஆனந்த விகடனில் வந்த சுஜாதா அவர்களின் கிரிக்கெட் பற்றிய நகைச்சுவைக் கட்டுரையை சுஜாதா சுவடுகள் என்ற வரிசையில் மீண்டும் வெளியிட்டது. இது ஒரு வரிசையாக வரும்போல தோன்றுகிறது. இதற்கான சன்மானத்தை விகடன் மீண்டும் சுஜாதா அவர்களது வாரிசுகளுக்கு தர வேண்டியிருக்கும். தருகிறதா என்பதுதான் கேள்வி. தருகிறது என்றால் மகிழ்ச்சியே. எனது இந்த புரிதல் சரிதானா என்பதை யாராவது வழக்கறிஞர் நண்பர்கள் கூறினால் நன்றியுடையவனாக இருப்பேன்.

கல்கியில் "மத்யமர்" என்ற வரிசையில் வந்த பல கதைகள் பிறகு குங்குமத்தில் மீண்டும் வந்தன. ஆனால் அப்போது சுஜாதா அவ்ர்கள் உயிருடன் இருந்தார், ஆகவே அவரே அதை பார்த்து கொண்டிருப்பார். ஆனால் இப்போது விஷயம் வேறு. ஆகவே இப்பதிவு.

பத்திரிகை உலகில் வேறுவகையிலும் மோசடிகள் நடக்கின்றன. இது பற்றி நான் ஏற்கனவே போட்ட பதிவிலிருந்து:

"பல மாத நாவல்கள் வெளி வருகின்றன.அவற்றில் கணிசமானவை ஏற்கனவே பத்திரிகைகளில் தொடர்கதையாக வெளி வந்தவையே. ஆனால் சம்பந்தப்பட்ட மாத நாவலில் அதை பற்றி ஒன்றும் கூற மாட்டார்கள். தலைப்பை வேறு மாற்றி விடுவார்கள்.

இந்தப் பழக்கத்துக்கு ஒரு மோசமான உதாரணம் திரு. சாவி அவர்கள். அவருடைய தொடர் கதை "ஓ" மாத நாவலாக உருவான போது "அன்னியனுடன் ஒரு நாள்" என்றப் பெயரில் வந்தது. நல்ல வேளையாக நான் அதை வாங்கி ஏமாறவில்லை. ஓரு சைக்கிள், ஒரு ரௌடி, ஒரு கொலை" என்று 1978-ல் வெளியான தொடர் கதை தொண்ணூறுகளில் வேறு பெயரில் வந்தது. இந்த முறை ஏமாந்தேன். ஆனால் முதல் பாரா படிக்கும் போதே ஏற்கனவே படித்த கதை என்றுத் தெரிந்துப் போயிற்று. சாவியின் இம்முயற்சிகள் எல்லாம் அவருடைய சொந்தமான மோனா பப்ளிகேஷனில் வெளியாயின. ஆகவே அவர் பொறுப்பு இதில் இரட்டிப்பு ஆகிறது.

சாவியின் எழுத்துக்கள் மட்டும் இம்மாதிரி முயற்சிகளில் ஈடுபடுத்தப் பட்டன என்றுக் கூற முடியாது. பால குமாரன், ராஜேஷ் குமார் ஆகியவர்கள் புத்தகங்களும் இம்மாதிரியான முயற்சிகளிலிருந்துத் தப்பவில்லை.

ரயில் மற்றும் பஸ் நிலையங்களில் அவசர அவ்சரமாய் பிடித்த எழுத்தாளர்களின் புத்தகங்களை வாங்கிக் கொண்டு வண்டி ஏறுகிறோம். வண்டி கிளம்பிய பிறகு ஏமாந்தது தெரிந்து ஙே என்று விழிக்கிறோம்.

ஏற்கனவே ஒரு புத்தகம் தொடர்கதையாகவோ அல்லது புத்தகமாகவோ வெளியாகி விட்டது என்றுக் கூறுவது சட்டப்படி பதிப்பாளரின் கடமை அல்லவா? பிறகு எந்தத் தைரியத்தில் இந்த நாணயமற்ற வேலை நடக்கிறது"?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்