I don't fully agree with you Professor Adam Smith

ஆடம் ஸ்மித்துடன் எதெதில் ஒத்து கொள்வதற்கில்லை என்று கூறும் முன்னால் பலவற்றை ஒத்து கொள்கிறேன் என்றுதான் கூற வேண்டும். அவற்றை முதலில் பார்ப்போம்.

"கடைசி ஓரிரு நூற்றாண்டுகளில் உலகம் நிஜமாகவே மாறியுள்ளது. இந்த மாறுதல்கள் வெவ்வேறு அளவுகளில் உலகின் வெவ்வேறு இடங்களில் பரவியதற்கு காரணத்தை ஒரு சொல்லில் கூறவேண்டுமானால் அதுதான்: சுதந்திரம். சுதந்திர சூழ்நிலையில் மனித மனம் செழித்தோங்குவது நிரந்தரமானது. அந்த சுதந்திரத்தை நல்ல முறையில் பாவித்த நாடுகள் முன்னேற்றம் அடைந்தன. மற்றவை அடையவில்லை."
சத்தியமான வார்த்தை. சோவியத் யூனியன் இதற்கு ஒரு சிறந்த உதாரணம். அங்கெல்லாம் மத்திய கேந்திரத்திலிருந்து திட்டமிடுவார்கள். யார், எங்கே எதை உற்பத்தி செய்ய வேண்டும் என்பதை மாஸ்கோதான் தீர்மானித்தது. அங்கிருந்து ஒருவரால் சைபீரியாவின் கிழக்கு கோடியில் என்ன நடக்கிறது என்பதை தெரிந்து கொள்வதில் காலத் தாமதம் ஏற்படும். அதை அவதானித்து திட்டம் போட்டு சைபீரியாவுக்கு திருப்ப அனுப்பும் முன்னரே அங்கு நிலைமை தலைகீழாக மாறியிருக்கும். இதனால் குளறுபடிகள் ஏற்படும். இதற்கு யார் பொறுப்பு என்று சண்டை மண்டை உடையும். நிலைமையை அவதானிக்க யாருக்கும் நேரமோ பொறுமையோ இராது. இதுவே சோவியத் யூனியன் மொத்தத்துக்குமே என்பதை கற்பனை செய்து பாருங்கள். இருப்பினும் சோவியத் யூனியன் பல துறைகளில் முன்னேறியது என்றால் அது சராசரி ரஷ்ய குடிமகனின் உழைப்பு மற்றும் தேசப்பற்றுதான். Progress was not because of planning but in spite of planning. அங்கு மட்டும் பொருளாதார சுதந்திரம் இருந்திருந்தால் ரஷ்யா இன்னேரத்துக்கு அமெரிக்காவை பல மடங்கு மிஞ்சியிருக்கும். கம்யூனிசம்தான் ரஷ்யாவின் உண்மையான சோகம்.

"காலனி அரசின் அத்தனை அமைப்புகளையும் அப்படியே பெற்று கொண்டது இந்திய அரசு. அரசியல் அதிகாரம் என்பது போதையளிக்கக் கூடியது. சுலபத்தில் அதை விட்டுவிட மனம் வராது. ஆட்சியாளர்கள் அந்த போதையில் ஆழ்ந்தனர். அப்படியே வண்டியை நடத்தி செல்வதில் அவர்கள் சௌகரியத்தை உணர்ந்தனர். அவர்களது சுயநலம் பொது நலத்தை வரவிடாது செய்து விட்டது."
எல்லாவற்றுக்கும் பெர்மிட், லைசன்ஸ், கோட்டா என்று செய்து பொருளாதார முன்னேற்றத்தை அடமானம் வைத்து விட்டது இந்தியாவின் சோஷலிச சர்க்கார். உற்பத்தியை பெருக்க இயலாது, ஏனெனில் அதுவும் லைசன்ஸுக்கு உட்பட்டு இருக்க வேண்டும். 1991-ல் இந்தியாவின் தங்கத்தையே அடமானம் வைக்க வேண்டிய நிலை வர நரசிம்மராவ் அரசு விழித்து கொண்டது. கட்டுப்பாடுகள் தளர்த்தப்பட்டன. ஆனால் 44 ஆண்டுகள் வீணாகப் போனது போனதுதான். மாமனிதர் ராஜாஜி கேலியாகக் கூறிய பெர்மிட், லைசன்ஸ் கோட்டா ராஜ் இந்தியாவின் சோகம்.

"கசாப்பு கடைக்காரன், பீர் தயார் செய்பவன், ரொட்டி சுடுபவன் ஆகியோரது தர்ம சிந்தனையால் நமது சாப்பாடு கிடைப்பதில்லை நம்மிடமிருந்து வரும் பணத்துக்காகத்தான் அவர்கள் தொழில் செய்கின்றனர். ஆக ஒருவருக்கொருவர் உதவியாக இருப்பது முக்கியமாக தன்னலம் கருதியே. இந்த பொதுவாகக் காணப்படும் தன்னல எண்ணங்கள் சரியான பாதையில் திருப்ப முடியுமானால் பொதுநலம் தானே உருவாகும். அடுத்த வாரத்துக்குள் பலான அளவு பொது நலம் தேவை என்று யாரும் பிரதிக்ஞை எடுத்து வேலை செய்வதில்லை. அது சம்பந்தப்பட்டவர்கள் விரும்பாமல் கூட வந்து விடுகிறது. இவ்வாறு வரும் பொது முன்னேற்றம் பொது நலம் வேண்டும் என்று ரூம் போட்டு யோசித்து தீர்மானிப்பதால் வரும் பொது முன்னேற்றத்தைவிட பல மடங்கு அதிகம். அதுதான் பொருளாதார சுதந்திரத்தின் பலம்".
மிகவும் உண்மை. அவரவர் நலன்களில் கவனம் செலுத்தி செயலாற்றும்போது வணிகம் பெருகி பொது நலம் தானே ஏற்படுகிறது. அவ்வாறு வருவது நிலைத்தும் நிற்கிறது. மறுபடியும் சோவியத் யூனியனின் உதாரணத்தையே எடுத்து கொள்வோம். அதனுடைய கடைசி காலங்களில் கூட்டுறவு பண்ணையில் உற்பத்தி மந்தம். அதே சமயம் ஒவ்வொரு ரஷ்ய குடும்பத்துக்கும் சிறிய துண்டு நிலங்கள் தோட்டம்போட ஒதுக்கப்பட்டன. அவற்றில் சம்பந்தப்பட்ட குடும்பங்கள் எதை வேண்டுமானாலும் பயிரிடலாம். அவர்கள் காய்கறி செடிகொடிகள், பழ மரங்கள் ஆகியவற்றை நட்டு, அவற்றுக்காக உயிரை கொடுத்து பாடுபட்டனர். அதில் விளைவதை அரசின் தலையீடின்றி அவர்களால் விற்க முடிந்தது. அவ்வாறு விற்பனையானதுதான் சோவியத் யூனியனின் தேவைகளை கணிசமாக பூர்த்தி செய்தன. அரசும் அதை கண்டு கொள்ளாமல் விட்டதற்கும் அதுவே காரணம். சோவியத் நிலைமை அது இல்லாது இருந்தால் ரொம்பவும் முன்னாலேயே திவாலாகியிருக்கும். அதுதான் கசப்பான உண்மை.

"சந்தைக்கு மக்கள் வருவதின் முக்கிய நோக்கமே பொருள்கள் மற்றும் சேவைகளை விற்க மற்றும் வாங்குவதற்குத்தான். விற்பனையாளர்களாக போட்டி போட்டு எங்கு நல்ல விலை கிடைக்கிறதோ அங்கு விற்கிறார்கள். அவர்கள் வாங்குபவர்களாகவும் போட்டி போடுகிறார்கள். அதன் மூலம் எங்கு மலிவாக கிடைக்கிறதோ அங்கு வாங்குகிறார்கள். இதில் அளிப்பு மற்றும் தேவை ஆகிய இரண்டு விஷயங்கள் செயல் புரிகின்றன. அதன் மூலம் எவ்வளவு உற்பத்தி யார் செய்வது என்பது ஒருமாதிரியாக நிலை பெறுகிறது. அதன் மூலம் சமூகத்தில் குறிப்பிட்ட அளவுக்கே உள்ள வளங்கள் மிகச்சிறந்த முறையில் உபயோகப்படுத்தப்படுகிறன".
ஒத்து கொள்கிறேன். நமது நாட்டில் எழுபதுகள் மற்றும் எண்பதுகளில் நிலை என்ன. இரண்டே இரண்டு மேக் கார்கள் சாலைகளில் பவனி வந்தன. அவற்றுக்கும் புக் செய்து ஆண்டு கணக்கில் காத்திருக்க வேண்டும். தரமா, அப்படியென்றால் என்ன என்ற நிலைதான். ஆனால் இப்போது நிலைமை தலைகீழ்தானே. காசு கொடுத்து காரை ஓட்டிவர இயலும். தரக்கட்டுப்பாட்டுக்கு கார் கம்பெனிகள் மெனக்கெடுகின்றன. இல்லாவிட்டால் அவற்றுக்கு சங்குதான். சுதந்திரத்தால் உற்பத்தி பெருகியது. போட்டியால் தரம் உயர்ந்தது.

இதுவரை நான் முழுக்க முழுக்க ஒத்து கொண்ட விஷயங்கள் பற்றி கூறினேன். அபிப்பிராய பேதங்கள் பற்றியும் கூறவேண்டும்.

"கல்வியை அரசின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து நீக்குங்கள்".
அவ்வாறு தட்டையாக கூற இயலாது ஆடம் ஸ்மித் அவர்களே. எல்லோருக்கும் கல்வி அளிக்க வேண்டும். ஏழைகளுக்கு அதை இலவசமாக்கியாவது அவர்களது குழந்தைகளை படிக்க வைக்க வேண்டும். அரசு பள்ளிகளில் ஆசிரியர்களுக்கு நல்ல சம்பளம்தான் தருகிறார்கள். இருப்பினும் அவர்களில் பெரும்பாலோர் கூலிக்கு மாறடிப்பதாக தோற்றம் உள்ளது. கிராமங்களில் நியமிக்கப்படும் ஆசிரியர்கள் நகரங்களுக்கு மாற்றல் வாங்கி செல்வதிலேயே குறியாக உள்ளனர். பல கிராமப்புற பள்ளிகளில் ஆசிரியர்கள் வருவதே இல்லை. அதையெல்லாம் சரி செய்ய வேண்டும். தனியார் கிராமப் பள்ளிகளில் முதலீடு செய்வார்கள் என்பதை தற்போதைய நிலையில் எதிர்ப்பார்க்க இயலாது என்பதை வருத்தத்துடன் கூற வேண்டியுள்ளது. இருக்கும் அரசு பள்ளிகளை சரியாக இயங்கச் செய்வது அரசின் கடமை. நகராட்சியின் கீழ் உள்ள பள்ளிகளில் வெள்ளம் போன்ற சமயங்களில் பள்ளிகளில் மக்களை தங்க வைப்பது நிறுத்தப்பட வேண்டும். பிள்ளைகளின் படிப்பு தடைபடுகிறது. பள்ளி ஆசிரியர்களை வெளி வேலைகளில் ஈடுபடுத்துவதை நிறுத்த வேண்டும் (உதாரணம்: குடும்பக் கட்டுப்பாட்டு அறுவை சிகிச்சைக்கு ஆள்சேர்த்தல், ரேஷன் கார்டுக்காக வீடுவீடாக சென்று தகவல் சேகரிப்பது ஆகியவை). ஆக அரசு கல்வியில் அதிக கவனம் செலுத்த வேண்டும்.

"சூரிய சக்தியை நாடுவது நலம்".
இந்த விஷயத்திலும் சுற்றுப்புறச் சூழல் பாதிக்கப்படும் சாத்தியக் கூறுகள் அதிகம் இருப்பதாக படித்துள்ளேன். இப்போதுள்ள முறைபடி அவற்றின் செயதிறன் ஐம்பது விழுக்காட்டுக்கும் கீழ்தான். தியரிட்டிகலாகப் பார்த்தாலும் இது தாண்டாது என்றுதான் தோன்றுகிறது. சூரிய வெப்பத்திலிருந்து மின்சாரம் எடுக்கும் முறையில் ஒரு புரட்சி தேவை. நினைப்புகள் அடியோடு மாற்றப்பட வேண்டும். அதே சமயம் அணுசக்தியிலும் கலாட்டாக்கள் அதிகம். செர்னோபில் இன்னும் மறக்கபடவில்லை. இந்தியா பல முனைகளில் பிரச்சினயை அணுக வேண்டியிருக்கிறது.

இப்போதைக்கு தோன்றியது இவ்வளவுதான். உங்களுக்கு தோன்றுவதை பின்னூட்டங்களில் கூறுங்கள். மேலே விவாதிக்கலாம்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்