ஏன் இன்னும் இந்த அடிமை புத்தி?

சமீபத்தில் 1970-ல் வந்த மாட்டுக்கார வேலன் படத்தில் ஒரு காட்சி. எம்.ஜி.ஆர். படிக்காத கிராமத்தான் என்று நம்பிய லட்சுமியும் அவர் தோழிகளும் 'பட்டிக்காடா பட்டணமா' என்று பாடியவாறு கேலி செய்வார்கள். அது இரட்டை ரோல் படம். அவர்கள் கேலி செய்தது வக்கீலாக பிராக்டீஸ் செய்து கொண்டிருந்த எம்.ஜி.ஆர். அவர்களை. அவர் கோபத்துடன் "What nonsense is this"? என்று கத்தியவுடனேயே லட்சுமி "ஆகா நீங்கள் படித்தவரா" என்று மனம் உருகுவாராம், பிறகு காதலிப்பாராம். அதெல்லாம் எல்லா இரண்டாவது தமிழ் படங்களிலும் நடப்பதுதானே. ஆனால் அது இப்பதிவின் விஷயம் அல்ல. நான் குறிப்பிட நினைப்பது என்னவோ ஆங்கிலம் தெரிந்தவனே படிப்பாளி என்ற என்ணத்தைத்த்சான் சாடுகின்றேன்.

நான் சென்னை திருவல்லிக்கேணி ஹிந்து உயர்நிலைப் பள்ளியில் படித்தவன். பத்தாவது வகுப்பு வரை தமிழில்தான் கல்வி. நல்ல ரேங்கில்தான் இருந்தேன். பத்தாம் வகுப்பில் பொறியியல் பாடம் எடுத்துக் கொண்டதால் எல்லாப் பாடங்களும் தமிழ் மொழிப் பாடத்தைத் தவிர ஆங்கிலத்தில்தான். ஆனால் நல்ல வேளையாக என்னுடையத் தாயாரும், என் எட்டாம் வகுப்பு ஆசிரியர் ஜயராம ஐயங்கார் அவர்களும் எனக்குக் கொடுத்த நல்ல ஆங்கில இலக்கண அடிப்படை என்னை ரொம்பக் கஷ்டப்பட வைக்கவில்லை. ரேங்கும் சிறிதுதான் குறைந்தது. ஆனால் ஆங்கிலத்தில் சரளமாகப் பேச முதலில் தயக்கமாகத்தன் இருந்தது. ஆங்கில மீடிய வகுப்புத் தோழர்கள் என்னுடைய இலக்கண சுத்தமான ஆங்கிலத்தை சிறிதே கேலி செய்தனர்.

பிறகு புதுக் கல்லூரியில் பி.யு.சி. படிக்கும்போதும், கிண்டி பொறியியல் கல்லூரியில் பி.இ. படித்தப் போதும் பிரச்சினை ஒன்றும் இல்லை. அதன் பிறகு ஜெர்மன், பிரெஞ்சு, இத்தாலியன் படித்தது ஒரு கனவு போல நடந்தது. ஆனாலும் ஒன்று. இப்போதும் எண்களைக் கூட்டும்போது அது என்னைப் பொறுத்தவரை தமிழில்தான் நிகழும். என்ன மொழியில் எந்தப் புத்தகம் படித்தாலும் என் மனத்திரையில் கருத்துக்கள் தமிழில்தான் வரும்.

இப்போது முக்கிய விஷயத்துக்கு வருகிறேன். பிரெஞ்சு அல்லது ஜெர்மன் பேசும் தொழில் நுட்ப வல்லுனர்கள் வரும் போது அவர்களுக்கு துபாஷியாக என்னைக் கூப்பிடுகிறார்கள். வந்தவர் அவருடைய நிறுவனத்தில் அடி மட்டத்தில் இருப்பார். ஆனால் அவருக்கு இங்கு அளிக்கப்படும் உபசாரங்கள்! வெள்ளைத் தோல் அல்லவா? ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டலுக்குக் குறைந்து அவருக்கு ரூம் போட மாட்டர்கள். இந்திய நிறுவனத்தின் தலைமை நிர்வாகியே அவரை வரவேற்று அவருடன் குழைவார். எனக்கு சிரிப்புத்தான் வரும்.

நானும் சும்மா இல்லை என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். என்னுடையத் தொழில் நுட்பப் பின்னணி எனக்கு நல்ல பலத்தைக் கொடுத்தது. வந்தவருக்கு நான் எந்த வகையிலும் குறைந்தவன் இல்லை என்பதை உறுதியாக முதலிலேயே தெரியப் படுத்தி விடுவேன். வெளியூர்கள் சென்று அங்கு சில நாட்கள் தங்கும் நிலை வந்தால் நானும் வந்தவரின் அறைக்கு அடுத்த, அதே வசதிகளுடன் கூடிய அறையில்தான் தங்குவேன். இதைப் பற்றிப் பேசிய ஒரு வாடிக்கையாளருக்கு நான் இவ்வாறு நடந்துக் கொள்வதன் காரணத்தையும் கூறினேன். அவரும் என் கூற்றில் இருந்த நியாயத்தை ஒத்துக் கொண்டார்.

எர் இந்தியாவில் பயணம் செய்த என் நண்பன் அனுபவத்தை இப்போது குறிப்பிடுகிறேன். விமானப் பணியாளர்கள் வெள்ளைக்காரப் பயணிகளிடம் இளித்துக் கொண்டுப் பேசுவார்கள். இந்தியர்களை அலட்சியப் படுத்துவார்கள். ஏன் என்றுக் கேட்டால் அதுதான் நம் விருந்தோம்பல் என்றுக் கதை விடுவார்கள். புடலங்காய். வெளி நாட்டு விமான நிறுவனங்களிலும் இந்தியர்கள் என்றால் ஒரு அலட்சியம்.

அமெரிக்கத் தூதரகங்கள் வாசலில் தெருவில் நம்மவர்களைக் காக்க வைப்பார்கள். நாமும் வெட்கம் கெட்டு நிற்கிறோம். சென்னை ஜிம்கானாவில் இன்னும் தமிழ் நாட்டு வேட்டி சட்டைக்கு அனுமதியில்லை. நம் தமிழ் ஊடகஙளிலோ செய்திகள் வாசிப்பவர்கள் ஒரு முப்பது ரூபாய் கோட்டாவது (நன்றி சத்யராஜ்) போட்டுக் கொண்டுதான் வர வேண்டியிருக்கிறது. தமிழ்த் தலைவர்களில் ஜீன்ஸ்/கோட்டு சூட் போட்டுக் கொண்டு வரும் கோமாளிகளைப் பார்த்து அலுத்து விட்டது. பழைய தமிழ்ப் படங்களில் மேனேஜர் என்பவர் படபடக்கும் வெய்யிலிலும் சூட்டு, கோட்டு டை எல்லாம் கட்டிக் கொண்டுதான் காட்சி தருவார்கள். அதைப் பார்க்கும் எனக்கே வியர்த்து விறுவிறுக்கும். அவர்கள் எப்படித்தான் போட்டு கொள்கிறார்களோ. கேட்டால் அதுதான் அவர்களது தன்னம்பிக்கையை வளர்க்கிறதாம். புடலங்காய்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்