சந்தன வீரப்பனை சுலபமாகத் தவிர்த்திருக்கலாமோ!

நண்பர் ஜயகமல் அனுப்பிய் இந்த மின்னஞ்சல் சிந்தனையைத் தூண்டியது. On A Strike... And Veerappan என்னும் தலைப்பில் Sauvik Chakraverti என்னும் பதிவர் எழுதியுள்ளார்.

மேலே குறிப்பிட்டுள்ள இடுகையில் அவர் இருவிஷயங்களைத் தொட்டுள்ளார். முதல் விஷயம் இன்றைய பொதுவேலைநிறுத்தம் பற்றி. அதுவும் மேற்கு வங்கத்தில். அதன் விரும்பாத்தன்மையை பல முறை எடுத்து காட்டியாகி விட்டது. பத்தோடு பதினொன்று அத்தோடு இது ஒன்று என்ற கணக்கில் இங்கு அதை மறுபடியும் எடுக்க விரும்பாது தற்காலிகமாக ஓரமாக வைக்கிறேன். அதே பதிவில் வந்த இரண்டாவது விஷயம்தான் நான் இப்பதிவுக்கு எடுத்துக் கொள்ளப் போகும் விஷயம்.

பெங்களூரைப் பசுமையாக்க மரக்கன்றுகள் கொடுக்கப்பட்டனவாம். கர்நாடகாவின் வனத்துறையினரின் செய்தி அறிவிப்பு ""A variety of trees including Peepal, Mahogany, Glory of India, Neem and Thespecia were planted at the event." என்று பெருமிதத்துடன் கூறுகிறது. எல்லாம் சரி, ஆனால் அவற்றில் ஏன் சந்தன மரக்கன்றுகள் இல்லை என கேட்பது பதிவர் Sauvik Chakraverti. அவரே அதற்கு விடையும் தருகிறார். ஏனெனில் சந்தன மரங்கள் எல்லாமே அரசுக்கு சொந்தம். உங்கள் தோட்டத்தில் இருப்பினும் அது அரசுக்கே சொந்தம். அதே நிலைதான் தேக்கு மரத்துக்கும். ரோஸ்வுட்டும் விதிவிலக்கல்ல. ஏன்? எனக்கு தெரியவில்லை. ஏதேனும் காரணம் முதலில் எங்காவது இருந்திருக்க வேண்டும். இப்போது அது இருக்கிறதா எனத் தெரியவில்லை. எது எப்படியானாலும் சட்டம் அதைத்தான் சொல்கிறது. அது கழுதையானாலும் மதிக்கப்படவேண்டியதே.

சந்தன மற்றும் தேக்கு மரங்கள் சுதந்திரமாக தனியார் தோப்புகளிலும் வளர்ந்தால் சுனாமி வந்துவிடுமா என்ன? நிறைய வளர்வதால் அதன் விலை குறைய வாய்ப்புள்ளது அல்லவா? ஒருவேளை அதைத்தான் சுயநலம் பிடித்த குறிப்பிட்ட குழுவினர் விரும்பவில்லையோ. யோசித்து பாருங்கள். கஞ்சாச்செடி விஷயங்களை ஒத்து கொள்ளலாம் ஏனெனில் அவற்றால் பொது மக்கள் உடல்நலனுக்கு கெடுதி ஏற்படும். ஆனால் சந்தனம், தேக்கு, ரோஸ்வுட்?

இம்மாதிரி குருட்டுத்தனமாக கட்டுப்பாடுகள் விதிப்பது அறிவுகெட்ட சோஷலிச காலத்துக்கு வேண்டுமானால் சரியாக இருந்திருக்கலாம். வல்லான் பொருள் குவிக்கும் தனியுடைமையை எதிர்ப்பவர்கள் இச்சட்டத்தத்தை போட்டிருப்பது புரிந்து கொள்ளக் கூடியதே. ஆனால் இப்போது என்ன கேடுகாலம்?

பல கட்டுப்பாடுகள் அதன் தேவைகளையும் தாண்டி நீடிக்கின்றன. உதாரணத்துக்கு கார்டினால் மாத்திரைகளை எடுத்து கொள்ளுங்கள். அவை மிகவும் மலிவானவை. ஒரு மாத்திரை ஒரு பைசாவுக்கும் குறைவு. காக்காய் வலிப்புக்கு அது பரிந்துரை செய்யப்பட்டு வந்தது. ஆனால் அதன் உற்பத்தியில் பல கட்டுப்பாடுகள். ஒவ்வொரு மாத்திரை விற்பனைக்கும் மூன்று ரெஜிஸ்டர்கள் தேவைப்பட்டன. பல மருந்து கம்பெனிகள் அவற்றின் உற்பத்தியையே கைவிட்டன. இப்போது நோயாளிகளே அவற்றை பரிந்துரைக்க வேண்டாம் என மருத்துவர்களை கெஞ்சி கேட்டுக் கொள்கின்றனர். ஏனெனில் ஒரு முறையில் ஐம்பது மாத்திரைகள்தான் பெற முடியும் அடுத்த முறை இன்னொரு புது மருந்துசீட்டு தேவை.

இத்தனைக்கும் என்ன காரணம்? ஐம்பதுகளில் அதை தற்கொலைக்கு உபயோகித்தனராம். ஆகவே இத்தனை கட்டுப்பாடுகளாம். அட மாங்காய் மடையர்களா! அதற்கு பின்னால் கங்கை, யமுனை மற்றும் காவேரியில் எவ்வளவு தண்ணீர் பாய்ந்து விட்டது என்பதை அறிவீர்களா? இன்னுமா அந்தக் கட்டுப்பாடு தேவை? யார் கேட்பது?

சரி, இப்பதிவின் தலைப்புக்கு வருகிறேன். சந்தன மரங்கள் தனியார் நிலங்களிலும் வளர்ந்திருந்தால் அதன் விலை குறைந்திருக்கும், ஆகவே அதை திருட்டுத்தனமாக காடுகளிலிருந்து வெட்டி ஊருக்கு எடுத்து செல்வது கடத்தல்காரர்களுக்கு கட்டிவந்திராது. ஆகவே அவர்கள் வேறு வேலை பார்த்திருக்கலாம். அதே போல வீரப்பனும் உருவாகியிருக்க மாட்டான். அவனைப் பிடிக்க செலவழிக்கப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான கோடி ரூபாய்களை வேறு ஏதாவது உருப்படியான நிர்மாண வேலைகளுக்கு பயன்படுத்தியிருக்கலாம் அல்லவா?

ஆக, சந்தன வீரப்பனை சுலபமாகத் தவிர்த்திருக்கலாமோ!

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்