அரசு அதிகாரிகள் மக்களை விட புத்திசாலிகளா?

எனது சந்தன வீரப்பனை சுலபமாக தவிர்த்திருக்கலாமோ என்னும் பதிவில் சிலர் இம்மாதிரி பின்னூட்டம் இட்டிருந்தனர்.

"சந்தன மரத்தை வளர்க்கலாம். வெட்டத்தான் அனுமதி தேவை.அதற்கு காரணம் மரம் endangered species ஆக மாறி விடக்கூடாது என்பதுதான்". ஆக, இச்சட்டத்துக்கு அடிப்படை ஒரு நல்ல எண்ணம் என்பதை வாதத்துக்காக வைத்து கொள்வோம். வளர்ப்பவர்கள் எல்லாம் மாங்காய் மடையர்கள், அரசு அதிகாரிகள்தான் புத்திசாலிகள் என்று நினைத்த சோஷலிச காலத்தில் இச்சட்டம் போடப்பட்டுள்ளது. அதை மறுபரிசீலனை செய்யும் காலம் வந்துவிட்டது. காடுகளில் சந்தன மரங்களை ஒட்டுமொத்தமாக வெட்டி காசு பார்க்கிறார்களே பலர். அதற்கு காட்டிலாகா அதிகாரிகளும்தானே துணை? சந்தன மரங்கள் மிகுதியாக உள்ள ஒட்டுமொத்த காடுகளே அழியும் அபாயம் உள்ளதே. இதைத் தடுக்க வேண்டாமா? நரகத்துக்கு செல்லும் பாதை நல்லெண்ணம் என்னும் கற்களால் வேயப்பட்டுள்ளது என்பதை தெரியாமலா சொன்னார்கள்?

இதையெல்லாம் பார்க்கும்போது டி.ஜி.எஸ்.&டி. என்னும் அமைப்பு நினைவுக்கு வருகிறது. இதுதான் அரசு துறைகளுக்கான பொருள்களை வாங்கும் அமைப்பு. உதாரணத்துக்கு மின்விசிறி வாங்க வேண்டுமானால் இத்துறையிடம்தான் கோரிக்கை வைக்க வேண்டும். இவர்கள் பொறுக்கி எடுத்த சில கம்பெனிகளுடன் விலை ஒப்பந்தம் போட்டிருப்பார்கள். அவர்களுக்கு இவர்கள் ஆர்டர் கொடுப்பார்கள். ஓட்டையோ உடைசலோ அவர்கள் தரும் ஃபேனைத்தான் மொத்தமாக வாங்கி வினியோகம் செய்வார்கள். அத்துறையின் நிர்வாகச் செலவு கட்டுக்கடங்காமல் போனதில் உலகமயமாக்கம் வந்த தொண்ணூறுகளின் ஆரம்பத்தில் அதற்கு சாவுமணி அடித்தார்கள். இப்போது நிலைமை எவ்வளவோ பரவாயில்லை.

அரசு ஒரு துறையில் புகுந்தால் என்னவெல்லாம் நடக்கும் என்பதை "The Adventures of Jonathan Gullible: A Free Market Odyssey" (எழுதியது Ken Schoolland) என்னும் புத்தகம் அருமையாக விவரிக்கிறது. சுதந்திரம் என்பது அவரவர் தமக்கு சரி எனத் தோன்றுவதை மற்றவருக்கு பாதிப்பின்றி செய்வது. சொல்ல எளிதாக இருப்பினும் இது மிகவும் கடினமான செயல்பாடு. பலருக்கு இந்த பொறுப்பு பிடிப்பதில்லை. யாராவது வந்து தாங்கள் என்ன செய்யவேண்டும் என்பதை சொல்ல வேண்டும் என எதிர்ப்பார்க்கிறார்கள். இங்குதான் அரசு நுழ்க்ஷைகிறது. இதைச் செய், இதை செய்யாதே என்று கட்டுப்பாடுகள் விதிக்கிறது. லைசன்ஸ் முறை வந்ததும் இப்படித்தான். ஒரு குறிப்பிட்ட ஏரியாவில் குறிப்பிட்ட தொழிலை செய்ய ஒருவருக்கு மட்டும் லைசன்ஸ் தருவது. பலர் ஒரே தொழிலை செய்தால் போட்டி மனப்பான்மை அதிகரிக்குமாம். அது நல்லது இல்லை சோஷலிசத்துக்கு என ஆரம்பகாலங்களில் செய்த முடிவை பிறகு பரிசீலிக்க பலருக்கு நேரம் இல்லாமல் போயிற்று. இந்தியா முழுக்க மூன்றே மூன்று கம்பனிகளின் கார்கள்தான் ஓடின. அவையும் உடனேயே கிடைக்காது. பதிவு செய்து முன்பணம் தர வேண்டும், சில ஆண்டுகள் காத்திருக்க வேண்டும். அவை கொடுப்பதுதான் தரம். அதைத்தான் ஒத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற நிலை. 1991-ல் தங்கத்தையே அடகுவைக்கும் நிலைக்கு அரசு தள்ளப்படும்வரை இப்படித்தான் நிலைமை இருந்தது. இப்போது? லைசன்ஸ் இன்னும் இருந்தாலும் அதை தாராளமாக கொடுப்பதால் பலனடைந்தது நுகர்வோர்கள்தானே.

இன்னொரு பாடாவதி சட்டம், வீட்டு வாடகைக் கட்டுப்பாடு. அதனால் விளைந்த அனர்த்தங்கள் அனேகம். இபோது கூட பம்பாயில் பல பழைய குடியிருப்புகளில் வாடகை 30 அல்லது 40 ரூபாய்கள்தான். வீட்டுச் சொந்தக்காரர்கள் பணக்காரர்கள், குடித்தனக்காரர்கள் ஏழைகள் என்ற தட்டையான மனப்போக்கால் எழுந்த சட்டம் அது. என்ன ஆயிற்றென்றால், வீடுகளை கட்டுபவர்கள் அவற்றை பூட்டி வேண்டுமானலும் வைத்தார்களே தவிர யாருக்கும் அவற்றை வாடகைக்கு விடுவதாக இல்லை. இந்த ஒன்றரையணா வாடகையில் மராமத்து யார் பார்ப்பார்களாம். கட்டிடங்கள் இடிந்து விழ ஆரம்பித்துள்ளன. பம்பாயில் அவ்வாறு இடிந்து விழும் கட்டிடங்களை கூர்ந்து கவனித்தால் அங்கிருப்பவர்கள் இந்த ரெண்ட் கண்ட்ரோலின் கீழ் குறைந்த வாடகை தருபவர்கள்தான் என்பது புலனாகும்.

ஆமையும் அமீனாவும் புகுந்த வீடு உருப்படாது என்பதை சற்றே மாற்றி அரசு தொடங்கும் தொழிற்முயற்சிகள் உருப்படாது என்றே கூறிவிடலாம்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்