கடந்த காலத்தையே நினைத்து நிகழ்காலத்தை கோட்டை விடலாமா?

சில மாதங்களுக்கு முன்னால் பார்த்த ஒரு பதிவை இப்போது எதேச்சையாக மீண்டும் பார்க்க நேர்ந்தது. அது எந்தப் பதிவு, அதை எழுதியது யார் என்ற விஷயங்களெல்லாம் இப்பதிவுக்கு அனாவசியம். இந்தப் பதிவுக்கு அது தூண்டுதலாக இருக்கிறது என்பதைத் தவிர அதற்கு ஏதும் முக்கியத்துவம் இல்லை. அப்பதிவில் கூறப்பட்ட ஒரு விஷயத்தை மட்டும் கூறிவிடுகிறேன்.

அவர் படிக்கும் காலத்தில் வகுப்பில் முதல் ரேங்கில் வருபவர் வகுப்பு லீடராக பதவி ஏற்க வேண்டுமாம். இப்பதிவரும் இன்னொருவரும் போட்டி போட்டு படித்து மாறி மாறி முதல் ரேங்கில் வருவார்கள். இவர் முதல் ரேங்கில் வந்தால் இவர் லீடர். ஆனால் இரண்டாம் ரேங்கில் வந்து அந்த இன்னொருவர் முதல் ரேங்கில் வந்தால் அவரது பெற்றோர்கள் வந்து டீச்சரிடம் பேசி அந்த இன்னொருவருக்கு லீடர் பதவி தராது இருக்க வழி செய்து விடுவார்களாம். அவரும் ஹாய்யாக இருப்பாராம். ஆனால் இரண்டாம் ரேங்கில் வந்த இவர்தான் லீடராக இருந்து அவதிப்பட வேண்டுமாம்.

இந்த குறையை அப்பதிவர் இவ்வளவு ஆண்டுகள் கழித்தும் வைத்திருப்பது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. நான் அவரை ஒரே ஒரு கேள்வி கேட்டேன், ஏன் நீங்களும் மறுத்திருப்பதுதானே என்று. அப்படியெல்லாம் டீச்சர் விட்டுவிட மாட்டார் என பதில் கூறினார். முக்கியமாக அவர் தரப்பிலிருந்து வீட்டு மனிதர்கள் யாரும் வந்து பேசவில்லை என நான் நினைக்கிறேன்.

இதைக்கூட நான் இங்கே ஏன் சொல்கிறேன் என்றால் அந்த விஷயம் அவர் மனதை இத்தனை ஆண்டுகளாக உறுத்தி வந்திருக்கிறது. அவர் இடத்தில் நான் இருந்தால் என்ன செய்திருப்பேன் என யோசிக்கிறேன்.

முதற்கண் இம்மாதிரி முதல் ரேங்கில் வருபவர்கள் லீடராக இருக்க வேண்டும் என்பதே எனக்கு ஏற்பில்லாத விஷயம். பள்ளிகளில் முதல் ரேங்கில் வருபவர்கள் சாதாரணமாக புத்தகப் புழுக்களாக இருப்பார்கள், அல்லது தங்களுக்குள்ளேயே முடங்கிக் கொள்பவர்களாக இருப்பார்கள். அவர்கள் லீடராக செயல்படுவது ரொம்பவே கஷ்டம்.

நானே அனுபவப்பட்டிருக்கிறேன். ஏழாம் வகுப்பில் நான் படிக்கையில் அதே காரணத்துக்காக என்னை லீடராக ஆசிரியர் நியமிக்க, ரொம்பவுமே லோல்பட்டேன். பசங்களை கண்டிப்பாக நடத்தி அவர்களைக் கட்டுக்குள் கொண்டு வரும் திறமை எனக்கு சுத்தமாகவே லேது. யாரும் அடங்கவில்லை. ஆசிரியரிடம் ரிப்போர்ட் செய்தாலும் பிரயோசனமில்லை. அந்த நல்ல மனிதரும் என்னை பிறகு சப்போர்ட் செய்யவில்லை. வகுப்பில் சலசலப்பு அதிகமாகி ஹெட் மாஸ்டர் வந்து “யாரடா லீடர்” எனக் கேட்க, அப்போது மட்டும் எல்லோரும் என்னை ஒற்றுமையாக கையைக் காட்ட நான் அவரிடம் உதை வாங்குவதுதான் அதிகம். நான் இப்பதிவில் ஏற்கனவேயே சொன்ன நேற்று நடந்தது போன்ற அந்த விஷயமும் இதில் அடங்கும்.

இத்தனையும் ஏன் சொல்கிறேன் என்றால், முதல் ரேங்க் பெறுபவர்கள் எல்லோருமே தலைமைப் பண்புகளுடன் இருப்பார்கள் என முடிவு கட்டுவது படு முட்டாள்தனமான செயல். அதை பல பள்ளிகளில் செய்கிறார்கள்.

அதெல்லாம் சரி, இந்த விஷயங்கள் ஏற்கனவேயே நடந்து முடிந்து விட்டன. அவற்றை பின்னால் நோக்கிப் பார்க்கும்போது தமாஷாகவே இருக்கின்றன. ஆனால் மேலே நான் குறிப்பிட்ட பதிவரின் மனதை அது இன்னும் உறுத்தியவாறே இருந்திருக்கிறது. அவர் இடத்தில் நான் இருந்தால் என்ன செய்திருப்பேன்?

1. நானும் என் அப்பாவிடம் போய் சொல்லி எனக்காக டீச்சரிடம் பேசச் சொல்லியிருக்கலாம். ஆனால் இதில் என்ன பிரச்சினையென்றால், அவர் வந்திருக்க மாட்டார். ஏற்றுக் கொள்வதோ மறுப்பதோ நானே செய்து கொள்ள வேண்டும் எனக் கூறிவிடுவார். ஆக அந்த ஆப்ஷன் அவுட்.

2. இதை மட்டும் பிறகு செய்தேன். அதாவது ரேங்க் வாங்கினால்தானே வம்பு. வாங்காமல் பார்த்து கொள்ள வேண்டியதுதானே. நான்காம் ஐந்தாம் ரேங்க் வாங்கினால் என்ன குறைந்தா போய் விடுவோம்? அதைத்தான் சொல்கிறேன்

3. ஓக்கே இப்போது போய் அதையேலாம் செய்ய முடியுமா என்றால் முடியாதுதான், கடந்த காலத்துக்குள் நாம் போகவா முடியும்?

4. ஆனால் இப்போது திரும்பிப் பார்க்கையில் இன்னொன்றையும் இங்கே சொல்வேன். அந்த இன்னொருவரின் பெற்றோர் அவருக்கு தீங்கையே இழைத்துள்ளனர். சவால் நிறைந்த லீடர் பதவியை அவர் ஏற்று, முயன்று தன்னம்பிக்கையை வளர்த்துக் கொள்ள அவருக்கு வாய்ப்பளிக்காமல் செய்து விட்டனர். ஆனால் நான் மேலே குறிப்பிட்ட பதிவரோ அதையெல்லாம் ஏற்று இப்போது ஒரு கம்பெனியில் நல்ல பொறுப்பில் வெற்றிகரமாக செயல்படுகிறார். ஆகவே அவரது வீட்டார் அவருக்கு நல்லதையே செய்தனர் என சந்தோஷப்பட்டால் அந்த உறுத்தல் தானே மறையும்.

ஆனால் அப்பதிவர் அந்த உறுத்தலை வெளியில் சொன்ன காரணமே அந்த இன்னொருவர் பார்ப்பனர் என்பதால்தான். ஆகவே இவருக்கு பார்ப்பனரை பிடிக்காமல் போனதுக்கு ஒரு ஆழ்மனதுக் காரணம் வந்து விட்டது.

இதுவரை நான் இங்கு குறிப்பிடாத வேறொரு பதிவரோ தனது பார்ப்பன வெறுப்புக்கு சொன்ன முக்கியக் காரணமே அவர் எல்.கே.ஜி. படிக்கையில் அவரது சக மாணவன், ஒரு பார்ப்பனன், அவர் மேல் எச்சில் உமிழ்ந்ததுதானாம். இவரும் உடனே அவன் மூக்கில் சரியாகவே குத்து விட்டிருக்கிறார். அவனும் இவர் மேல் எச்சில் உமிழ பின்னால் நிச்சயமாகவே பயந்திருக்க வேண்டும். இருவருக்கும் சுமார் ஐந்து வயது வயது இருக்கும்போது நடந்த அந்த நிகழ்ச்சி அவரை இன்னும் உறுத்தி வந்திருக்கிறது என்பது அவரது பதிவிலேயே தெரிய வந்தது. அப்பதிவு அவருக்கு ஏன் பார்ப்பனர்களை பிடிக்காது என்பதற்கு ஒரு விளக்கமாக அமைந்திருந்ததுதான் எனது கவனத்தை ஈர்த்தது.

அப்படியென்றால் எனக்கு மீனவர்களை பிடிக்கக் கூடாது. திருவல்லிக்கேணியில் கடற்கரையில் நாம் பட்டம் விட முடியாது. எங்கிருந்தோ குப்பத்திலிருந்து பல சிறுவர்கள் ஓடிவந்து நம் கையிலிருந்து பட்டத்தையே பிடுங்கி விடுவார்கள். ஓரிரு முறை அவ்வாறு பாதிக்கப்பட்ட பின் நான் அங்கு பட்டம் விடுவதை தவிர்த்து விட்டேன். ஆனால் அதை இப்போது எனது இளமைப் பருவத்தில் ஒரு சுவாரசியமான நிகழ்ச்சியாகத்தான் பார்க்கிறேன். ஆகவே பிரச்சினை இல்லை.

தெரியாமலா சொன்னார்கள் “நிம்மதி நிம்மதி உங்கள் சாய்ஸ்” என்று?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்