மாஜிஸ்ட்ரேட் கோர்ட்டில் டோண்டு ராகவன் குற்றவாளியாக நின்றபோது

சமீபத்தில் 1962 செப்டம்பர் 14-ஆம் தேதி இரவு ஏழரை மணியளவில் சென்னை டி-1 போலீஸ் ஸ்டேஷன் போலீசாரால் அப்பக்கம் சைக்கிளில் வந்த நான் வாலாஜா ரோடில் நிறுத்தப்பட்டேன். எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை, சைக்கிள் லைட் எரிந்து கொண்டுதான் இருந்தது. அப்புறம் பார்த்தால் தெருநடுவில் ரேஷ் ட்ரைவிங் என பிடித்திருக்கிறார்கள். பெயரை கேட்டு வயதையும் கேட்டார்கள், எங்கே வேலை செய்கிறேன் என்றும் கேட்டார்கள்.

நான் மாணவன், புதுக்கல்லூரியில் பி.யு.சி. படிக்கிறேன், வயது 16 என்றதும் நம்பாமல் பொய் சொல்கிறேன் என்றார்கள். நல்ல வேளையாக கல்லூரி நூலக அட்டை எதேச்சையாக பையில் இருந்ததோ பிழைத்தேனோ (வீட்டில் அதை பத்திரமாக வைக்காது மறதியாக பாக்கெட்டிலேயே இருந்ததும் நல்லதற்கே). எது எப்படியானாலும் சைக்கிளை ஸ்டேஷனிலேயே விடவேண்டியிருந்தது. அடுத்த நாள் காலை எக்மோர் மேஜிஸ்டிரேட் கோர்ட்டுக்கு போக நானும் என் அத்தை பிள்ளையும் பஸ் ஏறினோம்.

கோர்ட்டில் நல்ல கும்பல். மேஜிஸ்டிரேட் பெண்மணி வந்தவுடனேயே கேஸ்களை கூப்பிட ஆரம்பித்து விட்டார்கள். முதலில் டி ஸ்டேஷன் கேஸ்கள் கூப்பிட ஆரம்பித்தனர். முதலாமவ்ர் கூப்பிடப்பட்டு அவர் கேஸ் பைசல் செய்யப்பட்டதும் இரண்டாவதாக ராகவன், ராகவன் என டவாலி கத்த நான் முன்னேற, அந்தப் பாவியோ “நாராயணன் மகன் ராகவன்” என்றதும் திரும்பி வந்து விட்டேன். சற்று நேரம் கழித்துத்தான் அந்த மடையன் நரசிம்மன் என இருந்ததை நாராயணன் என படித்து தொலைத்திருக்கிறான் என புரிந்து கொண்டேன். டூ லேட். எனது முறை தவறியது தவறியதுதான். டி1 ஸ்டேஷன் போலீஸ்காரர் என்னிடம் ஓப்பனாக சொன்னார், பேப்பர் திரும்ப மேஜிஸ்ட்ரேட்டிடம் செல்ல வேண்டுமானால் சம்பந்தப்பட்ட கிளார்க் கையில் நான்கணா வைத்து அழுத்தும்படி. நான் பயம் காரணமாக அதை செய்யவில்லை.

சில நாட்கள் கழித்து சம்மன் வரும் என சொன்னார்கள். பிறகு என் தந்தை என்னுடன் போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு வந்து எனது சைக்கிளை போலீசில் பேசி வாங்கித் தந்தார். அவருக்கு தெரிந்த ஏ.சி. மூலம் கேஸையே தள்ளச் செய்தார். (சாதாரண நியூசன்ஸ் கேசானதாலோ, எனக்கு வயது குறைவு என்பதாலோ என்னவென்று தெரியாது. ஆனால் இதுதான் நடந்தது).

என்ன ஆச்சரியம்? 29 நாட்கள் கழித்து சம்மன் வேறு வந்தது. என் தந்தை போலீஸ் ஸ்டேஷனில் விசாரிக்க, அது தவறாக அனுப்பப்பட்டது என்றும், அதை கண்டு கொள்ள வேண்டாம் எனவும் கூறப்பட்டது. இருப்பினும் நான் போய் வைத்தேன் என வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அதே போலீஸ்காரர் எனது பெயர் லிஸ்டில் இருப்பதை உறுதி செய்தார். ஆனால் 15 நிமிடம் கழித்து என்னிடம் நேரே வந்து பேசாமல் வீட்டுக்கு போகும்படி கூறிவிட்டார். ஆக, என்ன நிஜமாக நடந்தது என்பது இப்போதும் எனக்கு தெரியாது.

ஆனால் அச்சமயம் கூறப்பட்ட அபராதத் தொகைகள்தான் தமாஷ். நான் செய்த குற்றத்துக்கு அபராதம் ஒரு ரூபாய். அதே சமயம் ஜட்ஜ் குற்றம் செய்தாயா எனக் கேட்டால் இந்த ஒரு ரூபாயுடன் தப்பிக்கலாம், இல்லை என வாது புரிந்தால் அபராதம் சகட்டுமேனிக்கு ஏறிவிடும். ஆகவே எல்லோருமே குற்றத்தை ஒப்புக் கொண்டு விடுவார்கள், கோர்ட் நடவடிக்கைகளும் சீக்கிரம் முடியும்.

ஆனால் இம்மாதிரி ஒப்புக் கொண்டு தப்பிப்பது எல்லா குற்றங்களுக்குமே சாத்தியம் எனக் கூற முடியாது. இருவர் அல்லது பலர் தெருவில் சண்டை போட்டு போலீசாரல் கைது செய்யப்பட்டால், ஜட்ஜ் அவர்களை சண்டை போட்டீர்களா எனக் கேட்பார். ஆமாம் என்றால் அடுத்த கேள்வி ஏன் சண்டை போட்டீர்கள் என்பதேயாகும். அபராதமும் சற்றே ஹெவிதான் (15 ரூபாய்). அதாவது இது சீரியஸ் குற்றமாக கருதப்படுகிறது.

ஒரு 20 வயது வாலிபரை கேட்ட கேள்வி, அவர் தெருவில் காற்றாடி விட்டாரா என்பதாகும். அவர் ஆமாம் எனக் கூற அபராதம் 50 ரூபாய் எனக் கூறப்பட்டது. அக்காலக் கட்டத்தில் அது பெரிய தொகை. நான் கூட நினைத்தேன், இதற்கு ஏன் இவ்வளவு அபராதம் என்று. பிறகு மாஞ்சா நூலில் கழுத்து அறுபட்டு சில மரணங்கள் நிகழ்ந்த பிறகுதான் இது தேவையே என்பதை நான் உணர்ந்தேன்.

அதுவும் ஜூலை 24-27 தேதியிட்ட நக்கீரன் இதழில் அம்மாதிரி மாஞ்சா கயிற்றல் கழுத்து அறுபட்டு மரணமடைந்த திருப்பதி என்பவரின் கதையை படித்ததும் இது எவ்வளவு சீரியசான கிரைம் என்பது புரிகிறது.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்