நங்கநல்லூர் பஞ்சாமிர்தம் - 04.09.2009

பழமைபேசியின் எகத்தாளம் பற்றிய பதிவு
பழமைபேசியின் பதிவுகள் எனக்கு பிடிக்கும். முக்கியமாக அவர் வயல்நாய் பேச்சி பற்றி எழுதிய இப்பதிவு. மேலே குறிப்பிட்ட எகத்தாளம் பற்றிய பதிவில் குறிப்பிட்டுள்ள நிகழ்ச்சிகள் சுவாரசியமானவை. அவை என் நினைவுகளையும் தூண்டிவிட்டன.

நான் சமீபத்தில் 1956-57 கல்வியாண்டில் திருவல்லிக்கேணி ஹிந்து உயர்நிலைப் பள்ளியில் ஆறாம் வகுப்பில் படித்தபோது சாய்நாத் பிரசாத் என்னும் சிறுவன் ஒரு கேள்வி கேட்டானே பாருங்கள். எங்கள் நீதிநெறி வகுப்பில் ராமாயணக் கதையை சொல்லி வந்தார்கள். அதில் விஸ்வாமித்திரர் ராமரை தனது யாகத்தைக் காப்பதற்காக அழைத்துச் செல்லும் கட்டத்துக்கு சற்று முன்னால் கதை இருந்தது. ராமருக்கு 16 வயது முடிந்தது என ஆசிரியர் கூறினார். சாய்நாத் பிரசாத் எழுந்து நின்று பவ்வியமாக கையைக் கட்டிக் கொண்டு கீழ்க்கண்டவாறு கேட்டான்.

சாய்நாத்: சார், ராமரோட சீதை ஒரு வயது பெரியவங்கன்னு சொல்ல்றாங்களே?
ஆசிரியர்: ஆமாம் அப்படியும் சிலர் கூறுவது உண்டு.
சா: அப்படியான்னா சீதை கல்யாணத்தின்போது அவங்களுக்கு 17 வயது?
ஆ: ஆமாம்
சா: கல்யாணத்துக்கு பிறகு 12 ஆண்டுகள் அயோத்தியில் இருந்திருக்காங்க. அதுக்கப்புறம்தான் வனவாசம்.
ஆ: ஆமாம்
சா: அப்புறம் காட்டுல 13 ஆண்டுகளுக்கு அப்புறம்தான் ராவணன் வந்து சீதையை அபகரித்துச் சென்றான்.
ஆ: ஆமாம்.
சா: ஆக அப்போ சீதைக்கு 17 + 12 + 13 = 42 வயது. ஏன் சார் ராவணன் போயும் போயும் 42 வயசுக்காரங்களையா அழைத்துச் சென்றான்?

சாய்நாத் பிரச்சாத் பெஞ்சு மேல் ஏற்றப்பட்டு உதை வாங்கினது வேறு கதை.

தமிழில் இரண்டாவது புதினமான கமலாம்பாள் சரிதத்தில் ஒரு நிகழ்ச்சியைப் பார்ப்போம் (1880-களில் வெளிவந்த நாவல்). அதில் ஆடுதாபட்டி அம்மையப்பிள்ளை நளவெண்பா பாடம் எடுக்கிறார். அதில் நிடதநாட்டுச் சிறப்பைக் கூறும் ஒரு வெண்பாவில் பெண்கள் சந்தனம் தேய்த்து குளிக்க, சந்தனக் குழம்பு எல்லாம் தெருக்களில் ஓட அவற்றில் சென்ற யானைகளும் வழுக்கி விழுந்தன என குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

அதை படித்த அம்மையப்பப்பிள்ளை பரவசம் அடைகிறார். “அடாடா எப்படிப்பட்ட ஊர். நம்ம ஊரும் இருக்கே”.

போக்கிரிமுத்து என்னும் மாணவன் வினயமாக கேள்வி கேட்கிறான், “ஐயா, யானைகளே அப்படி வழுக்கி வீழ்ந்தால் மனிதர்கள் கதி என்ன”?

ஆசிரியர் கூறுகிறார், “நம்ம ஊர் மாதிரி தரித்திரம் பிடிச்ச ஊரா? எல்லோரும் பல்லக்கில் அல்லவா செல்வார்கள்”?

போக்கிரிமுத்து விடவில்லை. “ஐயா, பல்லக்குதூக்கிகள் மட்டும் வழுக்கிவிழமாட்டார்களா”? என்று கேட்கிறான்.

அம்மையப்பபிள்ளை மேலே கூறுகிறார், “இப்படியெல்லாம் விதண்டாவாதம் செய்யக்கூடாது. இப்பாடலிலிருந்து நாம் தெரிந்து கொள்வது என்னவென்றால், நிடதநாட்டில் சந்தன மரங்கள் அபரிதமாக இருந்தன”.

போக்கிரிமுத்துவின் முடிவுரை, “அவ்வூரிலும் பெண்கள் இருந்தார்கள். அவர்களும் குளித்தார்கள்”.

வாத்தியார்களுக்கு செல்லப் பெயர்கள் - விசு டோண்டு ராகவனை கண்டித்த கதை
எகத்தாளம் என்றதும் ஆசிரியர்களுக்கு மாணவர்கள் வைக்கும் நிக்நேம்கள் ஞாபகத்துக்கு வருகின்றன. பலருடைய உண்மைப் பெயர்களே தெரியாமல் போய்விடும். சமீபத்தில் 1998 கடைசியில் டைரக்டர் விசு அவர்கள் தயாரித்த குமுதம் இதழில் அவர் தான் திருவல்லிக்கேணி ஹிந்து உயர்நிலை பள்ளீயில் படித்தது பற்றி எழுதியிருந்தார். அவர் சொன்ன நிகழ்வுகளை படித்ததும் அவர் நான் படித்த நாளிலேயே அப்பள்ளிக்கூடத்தில் படித்தார் என்பதை அறிந்தேன். முக்கியமாக விசு என்னுடன் 9-ஆம் வகுப்பில் படித்த விஸ்வநாதனாக இருப்ப்பாரோ என சம்சயம். விஸ்வநாதனுக்கு பருப்புக் குசு என்ற நிக்நேமும் உண்டு.

ஆகவே 1999 ஜனவரியில் சென்னைக்கு சொந்தவேலையாக வந்தபோது அவரது டெலிஃபோன் நம்பரைக் கண்டுபிடித்து அவருடன் தொடர்பு கொண்டு அவர் எந்த ஆண்டு SSLC பாஸ் செய்தார் எனக் கேட்க அவர் 1961 என்றார். நான் 1962-ல் பாஸ் செய்ததால் அவர் பருப்புக் குசுவாக இருக்க முடியாது என முதற்கண் நிச்சயம் செய்து கொண்டேன். ஆகவே அதை குறிப்பிடாது என்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு மேலே பேச ஆரம்பித்தேன். எனக்கு பள்ளியிறுதி வகுப்பில் அப்ரஹாம் லிங்கன் தமிழ் வகுப்பு எடுத்தார் எனக் கூற, விசு சீறலோடு என்னை இடைமறித்தார். “சார் அவர் பெயர் ராஜகோபால்” என்று. பிறகு ஒன்பதாம் வகுப்பில் “தோசிதான் எனக்கு சமூகவியல் பாடம் எடுத்தார்” எனக்கூற, “ஐயோ என்ன சார் இது, அவர் பெயர் பாஷ்யம் ஐயங்கார்” என்றார். பிறகு நான் மற்ற ஆசிரியர்களான பஞ்சர் (கிருஷ்ணமூர்த்தி), சித்ரா (ரகுநாதன்-ஸ்கூல் நாடகத்தில் பெண்வேஷம் போடுபவர்), பறக்கும்பாப்பா, வைஜயந்திமாலா, சீட்டா (சுப்பிரமணியம்), மசால்வடை (ஸ்ரீனிவாசன்) ஆகியோரை குறிப்பிட, “சார் ரொம்ப கெட்டுப் போயிட்டீங்க. இப்படியா ஆசிரியர்களை அழைப்பது” என நொந்து போனார். அவர்கள் உண்மையான பெயர்கள் தெரியாது என்றும், அவர்களை அவமதிக்கும் எண்ணமே எனக்கு இல்லை என்றும் அவரை சமாதானப்படுத்த வேண்டியிருந்தது. கடைசியில் தயங்கியவாறே எங்கள் டிராயிங் வாத்தியாரை செல்லப் பெயரைக் கூறி அவர் உண்மைப் பெயரைக் கேட்க, அவர் திருஞானம் என்றார் (மோசமான செல்லப் பெயர் அது; இங்கு வேண்டாம்).

திருவல்லிக்கேணியில் நான் படித்த அதே காலகட்டத்தில் இன்னும் இரு பள்ளிகள் இருந்தன. அதில் ஒன்றுதான் கெல்லட் ஹைஸ்கூல். அதன் தலைமையாசிரியர் (பிரின்ஸிபால்) பெயர் தம்புசாமி. ஆனால் அவரை பசங்கள் குள்ளன் என்றுதான் அழைப்பார்கள் எனக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.

இவ்வளவு ஆண்டுகள் கழித்து திரும்பிப் பார்க்கும்போது அவற்றை அவமரியாதையாகக் கருதமுடியாது என்றுதான் நினைக்கிறேன்.

ஆ ஊ என்றால் விடுமுறைதானா?
ஆந்திர முதல்வர் விபத்தில் இறந்தது துரதிர்ஷ்டவசமானது. அதற்கு ஆந்திர அரசில் லீவ் விடுவதும் புரிந்து கொள்ள முடிந்ததே. மத்திய அரசுகூட ஆந்திராவில் உள்ள தமது அலுவலகத்துக்கு மட்டுமே லீவ் விட்டுள்ளது. ஆனால் தமிழக அரசு லீவ் விடுவதை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லைதான்.

இது சம்பந்தமாக நான் இட்ட இந்தியாவுக்கு கட்டிவராத டாம்பீகம் பதிவில் எழுதியதிலிருந்து சில வரிகள்:
“எனக்கு தெரிந்து எந்த பாராளுமன்ற அல்லது சட்டசபை கூட்டத் தொடரோ அதனதன் முதல் நாளைக்கு முழுவதுமாக வேலை செய்ததில்லை. என்ன நடக்கும் என்றால், இடைகாலத்தில் யாராவது பழைய அல்லது செயலில் உள்ள அங்கத்தினர்கள் மண்டையைப் போட்டிருப்பார்கள். முதல் நாளன்று சபை கூடியதும் இறந்தவர்களை பற்றி இரங்கல் தீர்மானம் போட்டு விட்டு, சபையை அத்துடன் அன்றைக்கு ஒத்தி வைத்து விட்டு இறங்கி போய் கொண்டேயிருப்பார்கள். இதில் கட்சி வேறுபாடே கிடையாது.

நான் கேட்கிறேன், ஒரு நாளைக்கு சட்டசபை கூட்டம் நடக்க என்ன செலவாகும்? அத்தனையும் எள்ளுதானா? ஏன், இரண்டு நிமிடம் மௌனமாக இருந்து அஞ்சலி செலுத்தி விட்டு வேலையைத் தொடங்கினால் குடி முழுகி விடுமா என்ன?

இன்னொரு கொடுமை செயற்கைக்கோள் சேனல்கள் வருவதற்கு முன்னால் நடந்தது. அதாவது ஒரு தலைவர் இறந்தால் இரண்டு நாட்களுக்கும் மேல் சோக இசைதான் தொலைக் காட்சி மற்றும் ரேடியோவில். அதுவும் இந்திராகாந்தி இறந்த போது அவர் உடல் மரியாதைக்கு வைக்கப்பட்டது முழுக்க முழுக்க லைவ் ஆக ஒளிபரப்பப்பட்டது. அடுத்த நாள் சடங்குகளும் அவ்வாறே. ராஜீவ் காந்தி கோட்டின் மேல் பூணூல் போட்டுக் கொண்டு சடங்குகள் செய்ததை முழுக்கவே காண்பித்தார்கள். நல்ல வேளையாக இப்போதெல்லாம் இந்த வேலை நடக்கவியலாது என்பதற்கு நாம் உலகமயமாக்கலுக்குத்தான் நன்றி சொல்ல வேண்டும்.

அதே போல பிரதம மந்திரி / குடியரசுத் தலைவர் இறந்தால் இரண்டு நாள் விடுமுறை. வெளி தேசத்து தலைவர்கள் இறந்தால் ஒரு நாள் விடுமுறை. என்ன இதெல்லாம் கூத்து? ஸ்டாலின் இறந்த போது இந்திய அரசு லீவ் விட, சோவியத் யூனியனிலோ லீவே கிடையாது. எங்கு போய் அடித்து கொள்வது”?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்