மகாபாரதம் தொடங்கிய விதம் - ஒரு மொக்கைப் பதிவு

கோவி கண்ணன் அவர்களது (அ)நீதி கதை - உபயம் தினமலர் ஞானாந்தம்! என்னும் இடுகையில் நான் பின்னூட்டம் இடத்தான் சென்றேன். ஆனால் உள்ளே செல்லச் செல்ல மேலும் கூற எண்ணினதாலேயே அதையே பதிவாகவும் மாற்றத் துணிந்ததாலேயே இந்த இடுகை. “ஆக, பெரிசு இன்னொரு மொக்கை இடுகை இட்டதற்கு கோவி கண்ணனே காரணம்” எனப் பொருமும் முரளி மனோகர் அமைதி காப்பானாக. இப்போது பின்னூட்டம்.

வைரம் ராசகோபால் எழுதியது ஒரு பார்வை கோணத்தில். நீங்கள் பதிவு போட்டது இன்னொரு பார்வை கோணத்தில்.

மகாபாரதத்தை இன்னும் ஆழமாகப் பார்த்தால் இக்கதை ஆரம்பம் மட்டுமே.

கலிகாலம் வர இருப்பதை அறிந்த பரீட்சித்து மகாராஜா அவன் மேல் அஸ்திரங்கள் விட்டு அவனைத் தடுக்க, கலியும் தான் எங்காவது புகலிடம் பெற ஓர் இடத்தை கூறுமாறு அரசனை கேட்டார். கலிபுருடன் தங்கம் இருக்கும் இடத்தில் இருக்கலாம் என அரசர் கூற, அவரும் அரசனின் கிரீடத்தில் புகுந்து கொண்டதால்தான் மன்னன் மதி கலங்கி தவத்தில் இருக்கும் முனிவன் கழுத்தில் இறந்த பாம்பை மாலையாகப் போட்டு அப்பால் செல்கிறான்.

அதை ஞான திருஷ்டியால் உணர்ந்த முனிவரின் மகன் பரீட்சித்து பாம்பு கடித்து சாகுமாறு சாபம் இடுகிறான். தவம் கலைந்த பின்னால் முனிவர் நல்ல அரசனுக்கு ஏற்பட்ட சாபத்தை கண்டு வருந்த் அவனிடமே போய் விஷயத்தைக் கூறி அவனை தற்காத்து கொள்ளுமாறு கூற, அதற்குள் தான் செய்த அடாத செயலை குறித்து வருந்திய அரசனும் ஜாக்கிரதையாக இருக்கும் தருணத்தில்தான் நீங்கள் இப்பதிவில் குறிப்பிட்ட விஷயம் வருகிறது.

இதில் யாருமே குற்றவாளி அல்ல, விதியின் விளையாட்டுதான் அது என்று சேங்காலிபுரம் அனந்தராம தீட்சிதரின் சிஷ்யரும் தி.நகர் ராமகிருஷ்ணா உயர்நிலை பல்ளியில் வடமொழி ஆசிரியராக பணியாற்றிய ராமகிருஷ்ண சாஸ்திரிகள் தனது உபன்யாசத்தில் கூறியுள்ளார்.

பிறகு அரசன் தட்சகனால் தீண்டப்பட்டு உயிர் இழக்க, அவனது மகன் ஜனமேஜயன் வெகுண்டு பாம்புகளைக் கொல்ல சர்ப்ப யாகம் செய்ய என கதை போகிறது. அவ்வாறு யாகம் நடக்கும் சமயத்தில்தான் சுகமுனிவரால் மகாபாரதக் கதை அரசனுக்கு கூறப்படுகிறது. ஜனமேஜயனின் தந்தை பரீட்சித்து அபிமன்யுவின் மகன், அபிமன்யுவோ அருச்சுனனின் மகன்.

மகாபாரதம் இதிகாசம். இதிகாசம் என்றால் இப்படி நடந்தது என்னும் பொருள் வரும். நைசில் பவுடர் எல்லாம் எதற்கு தேட வேண்டும்?

எந்தக் கதையை வேண்டுமானாலும் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். அதில் இம்மாதிரி கேள்விகள் வருதல் எளிது, அவ்வாறே அவையும் எழுப்பப்படுகின்றன. உபநிஷத்துகள் என்று பார்த்தால் அவை அனைத்தும் இம்மாதிரி கேள்விகளாலும் அவற்றுக்கான பதில்களாலும் நிரம்பியவையே. அந்த பதில்களும் நிரந்திரம் என்றெல்லாம் இல்லை. குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கான பதில்களே அவை. மீண்டும் சூழ்நிலைகள் மாறும்போது வேறுவித விடைகள் காணப்படும்.

பொருளாதாரத்தில் பட்டம் பெற்ற ஒரு மாணவன் பல ஆண்டுகள் கழித்து தான் படித்த அக்கல்லூரிக்கு சென்று தன் பேராசியரை பார்த்து பேசுகிறான். அச்சமயம் பேராசிரியர் ஒரு தேர்வுக்கான வினாத்தாளை தயார் செய்து கொண்டிருக்கிறார். அதை அவன் பார்க்கிறான். அத்தனை கேள்விகளும் அவன் மாணவனாய் இருந்த போது கேட்கப்பட்ட கேள்விகளே. அவன் திகைப்புடன் “ஏன் எல்லாமே பழைய கேள்விகள்” எனக் கேட்கிறான். பேராசியர் அலட்டிக் கொள்ளாமல் “ஆனால் விடைகளோ புதியவைதானே” எனக் கூறுகிறார்.

மது உயிர்களைக் கொல்லும் என்பதை நிரூபிக்க ஆசிரியர் மதுக் கிண்ணத்தில் ஒரு புழுவைப் போட்டு அது இறப்பதை மாணவர்களுக்கு காட்டிவிட்டு அவர்கள் இந்த பரிசோதனையால் அறிந்தது என்ன எனக் கேட்க, வயிற்றில் புழு இருந்தால் மதுவருந்துவது நலம் என ஒரு மாணவன் பதிலளிக்கும் துணுக்கும் இம்மாதிரி மாறுபட்ட பார்வைக் கோணத்தால் வருவதே.

ஊதாரிப் புதல்வன் திரும்ப வந்ததால் நல்ல விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்யும் தந்தையைக் கண்டு மனம் வருந்துகிறான் தந்தையின் கூடவே இருந்து நல்லச் செயல்களை புரிந்துவரும் மூத்த மகன். விவிலியத்தில் வரும் இக்கதைஅயை படித்து பல கேள்விகள் எழுப்பப்பட்டுள்ளன. நல்லதுக்கு காலமேயில்லை என கூறுபவர்களும் உண்டு.

மொக்கைகள் தொடரும்.

அன்புடன்,

டோண்டு ராகவன்