இஞ்சி லாபம் மஞ்சளிலே

தில்லியில் நான் வசித்தபோது ஒரு வாடிக்கையாளரின் அலுவலகத்தில் அதன் மேனேஜருடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்திக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது திடீரென ஒரு வார்த்தை விட்டாரே பார்க்கலாம். அதாவது அந்த நிறுவனத்தில் எம்.டி. அவர்களுக்கு பிரெஞ்சு நன்றாகத் தெரியுமாம். ஆகவே நான் பிரெஞ்சு துபாஷி வேலைக்கான ரேட்டை குறைத்து கொள்ள வேண்டுமாம். அவரைப் பார்த்து வெறுமனே ஒரு பெரிய புன்னகை செய்தேன். என்ன என்று கேட்பது போல அவர் தன் புருவங்களை உயர்த்த மெதுவாக பேச ஆரம்பித்தேன்.

அந்த நிறுவனத்தின் தொழிலாளிகளுக்கு ஒரு பிரெஞ்சு நிபுணர் டிரய்னிங் கொடுப்பதற்காக வரவிருந்தார். அவருடைய வேலை முழுவதும் தொழிற்சாலையில்தான். ஆக எம்.டி. அவர்கள் தனது எல்லா வேலையையும் விட்டு விட்டு பிரெஞ்சுக்காரருடன் உட்கார்ந்திருக்க வேண்டும். 8 மணி நேரம் இந்த மொழிபெயர்ப்பு வேலையை செய்தால் அவருடைய ஒரு நாள் சம்பளம் என்ன? அவருடைய மற்ற வேலைகளின் கதி என்ன? இதனால் கம்பெனி மிச்சம் பிடிக்கப் போவது என்ன என்றெல்லாம் நான் கே.பி. சுந்தராம்பாள் அவர்கள் பாணியில் அடுக்க, அவருக்கே சிரிப்பு வந்து விட்டது. பிறகு நார்மலாகப் பேச ஆரம்பித்தோம்.

இன்னொரு கம்பெனி ஸ்ரீபெரும்புதூரில் இருந்தது. அதில் இரண்டு பிரெஞ்சுக்காரர்களுக்கு நான் துபாஷி வேலை செய்ய வேண்டியிருந்தது. அதாவது அவர்கள் அண்ணா சாலையில் உள்ள ஸ்பென்ஸர் பிளாஸாவுக்கு மாலை ஐந்து மணிக்கு வருவார்கள். நான் நங்கநல்லூரிலிருந்து கிளம்பி ஸ்பென்ஸர் பிளாசாவுக்கு அந்த சமயத்தில் வர வேண்டியது. பிறகு அவர்கள் ஷாப்பிங்கிற்கு நான் உதவி செய்ய வேண்டியது. எனக்கு கால் டாக்ஸிக்கு பணம் கொடுக்கப்படும் எனக் கூறப்பட்டது. நான் இப்போது ஒரு ஆலோசனை கூறினேன். எப்படியும் அவர்கள் கத்திபாரா வழியாகத்தான் சென்னைக்கு வர வேண்டும். அங்கிருந்து எங்கள் வீட்டிற்கு வந்து என்னை பிக் அப் செய்து கொண்டு போகலாம் என்று ஐடியா கொடுத்தேன். கம்பெனி ஒத்துக் கொல்ளவில்லை, ஏனெனில் அதனால் தேவையின்றி கம்பெனி கார் சுற்ற வேண்டியிருக்குமாம். கத்திபாராவிலிருந்து என் வீடு 5 கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருந்தது.

சரி என்று கையில் ஒரு நாவலை எடுத்துக் கொண்டு சரியாக ஐந்து மணிக்கு ஸ்பென்ஸர் பிளாசாவிற்கு சென்றேன். 5.30 மணி வரை யாரும் வரவில்லை. ஃபோன் செய்து விசாரித்தால் பிரெஞ்சுக்காரர்கள் இன்னும் ஸ்ரீபெரும்புதூரை விட்டு கிளம்பவேயில்லை எனத் தெரிந்தது. பிறகு 6.30 அளவில் வந்து சேர, 9.00 மணி வரை அவர்களுடன் நேரத்தைக் கழித்தேன்.

இப்போது இந்தக் கணக்கைப் பாருங்கள். என் டாக்ஸி கட்டணம் ரூ.180+180=360, 1 மணி முப்பது நிமிடம் காத்திருந்த நேரமும் பில்லில் சேர்ந்தது, ரூபாய் 900. அதுவே என்னை வீட்டில் இருந்து பிக்கப் செய்து வீட்டில் விட்டிருந்தால் கம்பெனியின் செலவு 20 கிலோமீட்டருக்கு (5x4=20) வெறும் 100 ரூபாய்கள்தான். காத்திருந்த 90 நிமிடங்களில் ஒரு மணி நேரம் என் நேரத்துக்கான பில்லும் மிச்சமாயிருந்திருக்கும். ஆக தண்டமாக ரூபாய் 860 செலவு.

இன்னொரு நிறுவனத்தில் ஒரு கட்டு ஜெர்மன் டிராயிங்குகள் மொழிபெயர்ர்க வேண்டியிருந்தன. எனக்கு வேலையளித்த அக்கம்பெனியின் அதிகாரி ஒவ்வொரு டிராயிங்கிலும் சில வார்த்தைகளை மட்டும் அடிக்கோடிட்டு அவற்றை மொழி பெயர்த்தால் போதுமெனக் கூறிவிட்டார். ஏனெனில் மற்றவை அவருக்கு தெரியுமாம். எனக்கென்ன, நான் நேர அடிப்படையில் வேலை செய்தேன், ஆகவே அவர் கூறியபடி மொழிபெயர்த்துவிட்டு செக்கை வாங்கிச் சென்றேன். சில நாட்களிலேயே அந்த அதிகாரி கம்பெனியை விட்டு விலகிச் செல்ல, அடுத்து வந்தவர் மொழிபெயர்க்காத வார்த்தைகளை வைத்துக் கொண்டு பேய் முழி முழிக்க, பிறகு என்ன, வழக்கம்போல டோண்டு ராகவன் அங்கு வந்து வேலை செய்து மேலும் பணம் வாங்கிச் சென்றான்.

அதே கம்பெனியின் தலைமை அதிகாரியும் அவர் பங்குக்கு ஒரு குளறுபடி செய்தார். பகல் நேர வேலை முடிந்ததும் அவர் அப்போது அங்கிருந்த பிரெஞ்சு விருந்தாளியை 5-நட்சத்திர ஹோட்டலுக்கு மாலை விருந்துக்காக அழைத்துச் சென்றார். என்னையும் கூப்பிட்டார். என்னைப் பொருத்தவரை அங்கும் நான் துபாஷி வேலை செய்ய வேண்டியதுதான். ஆகவே அவரிடம் நான் டின்னருக்கான நேரமும் பில் செய்யப்படும் என்றேன். அவர் நான் 5-நட்சத்திர சாப்பாடு வாங்கித் தருவதால் வேறு சார்ஜ் செய்ய மாட்டேன் என எதிர்ப்பார்த்திருக்கிறார். நான் இவ்வாறு கூறியதும் யோசித்து, பிறகு என்னை வரவேண்டாம் என்று கூறி அவர் மட்டும் விருந்தாளியை அழைத்து சென்றார். நான் சந்தோஷமாக வீட்டிற்கு சென்று வீட்டில் விட்டு வைத்திருந்த ஜெர்மன் மொழிபெயர்ப்பு வேலையை செய்தேன்.

அடுத்த நாள் அந்த பிரெஞ்சு நிபுணருக்கு வாந்தி, பேதி. நாள் பூரா அவரை நர்ஸிங்க் ஹோமில் வைக்க வேண்டியதாயிற்று. அங்கு நான் அவருக்கும் மருத்துவருக்குமிடையே துபாஷி வேலையைச் செய்ய வேண்டியதாயிற்று. இந்த அழகில் விருந்தாளி நர்ஸாக பணி புரிந்த கேரள அம்மணியைப் பார்த்து அசடு வேறு வழிய அதையும் மொழிபெயர்க்க வேண்டியிருந்தது. 65 வயதானாலும் அந்த பிரெஞ்சு பெரிசு அந்த உடல் நிலையிலும் லொள்ளு செய்தது. நானும் அம்மணியைப் பார்த்து வழிந்தேன் என்பது இங்கு கூறப்படும் விஷயத்திற்கு சம்பந்தமில்லை. தலைமை அதிகாரிக்கு இதில் சிரிக்க ஒரு விஷயமுமில்லை. என்னை முந்தைய நாள் அழைத்து சென்றிருந்தால் பிரெஞ்சுக்காரர் என்ன சாப்பிடலாம், முக்கியமாக என்ன சாப்பிடக்கூடாது என்பதையெல்லா கவனித்து இருந்திருப்பேன் என்பதையும் அப்போதுதான் தலைமை அதிகாரி உணர்ந்தார்.

ஆக, இஞ்சி லாபம் மஞ்சளிலே.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்