நினைக்கத் தெரிந்த மனமே உனக்கு

சில நினைவுகள் என்ன முயன்றாலும் நம்மை விட்டு அகலுவதில்லை. அவற்றில் ஒன்று இளமையில் வறுமை. என் தாத்தா இறக்கும்போது என் தந்தைக்கு 19 வயதுதான். அவருக்கு ஒரு அண்ணா, ஒரு தம்பி மற்றும் ஒரு தங்கை (என் வருங்கால மாமியார்). என் சித்தப்பா அந்தச் சமயம் 5 வயது குழந்தை. தாத்தா இருந்தவரை குடும்பத்தில் ஒரு பிரச்சினையும் இல்லை. அவர் ஏ.ஜி. அலுவலகத்தில் சுப்பிரண்டண்ட் ஆக பணி புரிந்தார். 1931 ஆம் வருடம் அவர் இறந்தபோது மாதச் சம்பளம் 390 ரூபாய்கள். அக்காலத்தில் அது ரொம்பப் பெரிய தொகை. இக்கால விலைவாசிகளுக்கு அட்ஜஸ்ட் செய்து பார்த்தால் மாதம் 60,000-க்கு குறையாது.

திடீரென குடும்பத்தலைவன் இறந்த நிலையில் அக்காலத்தில் விதவைக்கு பென்ஷன் எல்லாம் கிடையாது. பொறுப்பு முழுதும் என் பெரியப்பா தலைaயில் விழுந்தது. அவர் பி.எல். படித்திருந்தார். சொல்லிக் கொள்ளும்படியான பிராக்டீஸ் ஏதும் இல்லை. கல்யாணம் வேறு ஆகியிருந்தது. எப்படியோ சமாளித்தார். அதற்காக குடும்பத்தில் கடுமையான முறையில் சிக்கனம் கடை பிடிக்கப்பட்டது. துணிமணிகள் எல்லாம் எவ்வளவு தேவையோ அவ்வளவுக்கு மட்டும் வாங்கப்பட்டன. அரை வீசை (700 கிராம்) கறிகாய் வாங்கினால் இரண்டு வேளைக்கு வைத்துக் கொள்வார்கள். குழம்பு இருந்தால் ரசம் இருக்காது. துவையல் செய்து அப்பளம் மட்டும் காய்ச்சிய நாட்களும் உண்டு.

பிற்காலத்தில் என் தந்தை ஹிந்து நிருபராக வேலை செய்த காலத்தில் அவ்வளவு கஷ்டம் இல்லையென்றாலும் சிக்கனமாக இல்லையென்றால் மாதக் கடைசியில் கஷ்டம்தான். என் தந்தைக்கு அது பிடிக்காது. ஆகவே சிக்கன வாழ்க்கை தொடர்ந்தது. திடீரென என் அத்தையின் கணவர் மரணமடைய அவர் முதல் இரண்டு குழந்தைகள் எங்கள் வீட்டிலும், அத்தை மற்றும் மிகுதி 3 குழந்தைகளும் பெரியப்பா வீட்டிலுமாக இருக்க வேண்டிய நிலை. சிக்கன வாழ்க்கை இன்னும் கடுமையாக அனுசரிக்கப்பட்டது. அதனால்தான் நாங்கள் எப்போதுமே மாதக் கடைசி கஷ்டங்களைப் படவில்லை.

1971-ல் நான் பம்பாய் சென்றபோதும் என் சிக்கன வாழ்க்கை தொடர்ந்தது. 540 ரூபாய் சம்பளத்தில் 100 ரூபாய் அப்பாவுக்கு மாதா மாதம் அனுப்பிவிட்டு, சாப்பாடு, வாடகை மற்றச் செலவுகள் போல மாதம் 200 ரூபாய் மிச்சம் பிடிக்க முடிந்தது. இது பற்றி நான் இப்பதிவிலும் அதன் பின்னூட்டங்களிலும் ஏற்கனவே குறிப்பிட்டுள்ளேன். ஆக இங்கும் எனக்கு மாசக் கடைசி தொல்லைகள் எல்லாம் இல்லை.

1974-ல் சென்னைக்கு மாற்றல் பெற்று வந்தேன். என் தந்தை 1979-ல் இறக்கும் வரை என்னுடனேயே இருந்தார். இந்த 5 வருடங்களில்தான் முக்கியமான ஒன்றைப் பார்த்தேன். பணக்கஷ்டம் சுத்தமாக இல்லை. சொந்த வீடு வாடகை இல்லை. நன்றாக தாராளமாக செலவழித்தாலும் பிரச்சினை இருந்திருக்காது. ஆனாலும் எங்களால் சிக்கன வாழ்க்கையை மாற்ற முடியவில்லை. முக்கியமாக என் தந்தைக்கு அது முடியாத காரியமாகவே இருந்தது. தேவையில்லாது ஃபேன் சுற்றக் கூடாது, விளக்குகள் எரியக்கூடாது என்றெல்லாம் கூறுவார். எனக்கும் அவர் கூறியது சரி என்றுதான் பட்டது. ஆகவே சிக்கன வாழ்க்கைதான். என் வீட்டம்மாவும் (என் அத்தை பெண்) சிறு வயதில் கஷ்டப்பட்டு விட்டதால் அவருக்கும் இம்முறை பழக்கமானதே.

இப்போது? என் அப்பன் மகர நெடுங்குழைகாதன் அருளால் காசுக்கு பஞ்சமில்லை. ஆனால் இப்போதும் வரவுக்குள்ளேயே செலவுதான். என்ன, வரவு அதிகம் ஆகவே செலவு சற்றே அதிகரித்துள்ளது. மொழிபெயர்ப்பு வேலைகள் வீட்டில் தலைக்கு மேல் இருப்பதால் எங்காவது வெளியில் சென்றால் கால் டாக்ஸி எடுத்து செல்வது அதிகம் ஆகி விட்டது. நேரம் பொன்னானது அல்லவா? கார் வாங்க வேண்டாம் என்று தீர்மானித்ததும் சிக்கன நடவடிக்கையே. அது எப்படி என்பதைப் பற்றி இப்பதிவில் குறிப்பிட்டுள்ளேன்.

ஆனால் ஒரு சிறு சந்தேகம். நான் காலத்துக்கேற்ப இல்லையென்று பலர் கூறுகின்றனர். ரொம்ப கருமி என்றும் அழைக்கப்படுகிறேன். ஆனால் அவ்வாறு அழைக்கும் பலர் என்னிடம் கடன் கேட்டு அது கிடைக்காதவர் என்பதால் அதன் நம்பகத்தன்மை குறைந்து காணப்படுகிறது என்று நான் நினைக்கிறேன். நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்