ஊழல் பற்றிய மேக்ரோ பார்வை தேவை, மனச்சோர்வுகளைத் தவிர்க்க

நான் ரொம்ப நாளா தொட நினைத்த விஷயத்தை இப்போ எழுவதற்கான உந்துதல் ஜெயமோகன் எழுதிய “அலைவரிசை ஊழல்” பதிவுதான் தந்தது. முதலில் அதிலிருந்து எனது பதிவின் விஷயத்துக்கு சம்பந்தமுடையது என நான் கருதும் வரிகளை கோட் செய்து விடுகிறேன்.

ஓர் அரசாங்கம் என்பது என்ன? ஒரு குறிப்பிட்ட அரசியல்கட்டமைப்புக்குள் செயல்படும் பல்வேறு அதிகாரச் சக்திகள் நடுவே இயல்பாக உருவாகி வரக்கூடிய ஒரு சமரசப்புள்ளி அது . தராசின் முள் போல. அந்த அதிகார சக்திகள் நடுவே தொடர்ச்சியான ஒரு சமரசத்தை உருவாக்கிக்கொண்டே இருக்கிறது. அந்த சமரசம் வழியாகத்தான் அது நிலையான அரசமைப்புகளை உருவாக்கி நீடிக்கச்செய்கிறது.

ஆகவே ஓர் அரசு என்பது இடைவிடாத அதிகாரப்போட்டிகளாலும், பேரம் பேசல்களாலும், பேச்சு வார்த்தைகளாலும், சமரசங்களாலும் ஆனதாகவே இருக்க முடியும். அதிகாரத்தரகர்கள், அதிகாரத்தூதர்கள், அதிகாரப்பிரதிநிதிகள் எப்போதும் அந்த மையத்தில் செயல்பட்டுக்கொண்டே இருப்பார்கள். அதிகாரத்தில் உள்ள ஏற்றதாழ்வு வன்முறை பலத்தாலும் பணபலத்தாலும் ஆனது. ஜனநாயகத்தில் எண்ணிக்கை பலத்தாலும்.

அந்த அதிகாரச்சமநிலை குலையும்போது, சமரசம் மூலம் அதிகாரப்பகிர்வு சாத்தியமில்லாமல் ஆகும்போது, அதிக அதிகாரம் கொண்ட தரப்புகள் குறைவான அதிகாரம் கொண்ட தரப்புகளை வன்முறை மூலம் அடக்குகின்றன. முன்பெல்லாம் நேரடி ஆயுத வன்முறை. இப்போது பொருளியல் வன்முறை. சமரசத்துக்கான நிபந்தனையாக வன்முறை எப்போதும் இருந்துகொண்டே இருக்கிறது.

ஓர் அரசாங்கம் என்பது கொள்கையளவில் எப்போதும் வன்முறையை தவிர்க்க முயலக்கூடியதுதான். அதற்காகவே சமரசத்தை அது செய்கிறது. அரசு இல்லையேல் வன்முறை மட்டுமே இருக்கும். அதையே அராஜகம் என்கிறோம். ஆனால் அரசின் பின்னணியில் எப்போதும் வன்முறை இருந்துகொண்டிருக்கிறது.

இதுவே அரசு செயல்படும் முறை. இப்போது மட்டும் அல்ல. அசோகச் சக்ரவர்த்தி காலம் முதல், அக்பர் காலம் முதல், ராஜராஜ சோழன் காலம் முதல் எப்போதும் இப்படித்தான். அரசாங்கத்தின் இயல்பும் செயல்பாடும் முழுக்கமுழுக்க அந்த அதிகாரச்சமநிலையால் மட்டுமே தீர்மானிக்கப்படுகிறது. அதில் இலட்சியவாதங்களுக்கு பெரிய இடம் ஏதும் இல்லை. தனிநபர் ஆளுமைகள் பெரிய விளைவுகளை உருவாக்குவதும் இல்லை.

============================================================================================

லஞ்சம் மற்றும் ஊழல் என்று நாம் இன்று சொல்லும் நிதிப்பங்கீடுகள் மூலமே முழுக்க முழுக்க அதிகாரச் சமநிலை பேணப்பட்டிருக்கிறது என்பதுதான். அவை நிதிமுறைகேடுகள் என்ற கோணமே இப்போது உருவானதுதான். மையத்துக்கு கொண்டுசேர்க்கபப்ட்ட நிதி பல்வேறு அதிகாரசக்திகளாலும் அவர்களைச் சேர்ந்தவர்களாலும் பங்குவைக்கப்பட்டிருக்கிறது, அவ்வளவுதான்.

இதில் நிதிவசூலித்தவர்கள் அவர்களால் முடிந்தவரை எடுத்துக்கொள்வது, தலைமை தனக்கு வேண்டியவர்களுக்கு ஒதுக்குவது எல்லாமே அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இடைத்தரகர்கள் , ரகசியபேரங்கள் எல்லாமே இருந்திருக்கின்றன. இன்றுபோலவே அன்றும் ஆயுதக்கொள்முதலில்தான் அதிகபட்சமாக ‘கமிஷன்’ அடிக்கப்பட்டிருக்கிறது. திருவிதாங்கூர் அரசில் ஒல்லாந்துக்காரர்களிடம் துப்பாக்கி வாங்குவதென்பது ஒரு பெரிய அரசியல் கொண்டாட்டமாக இருந்திருக்கிறது.

அன்று அவை எவருக்கும் பிழையெனவே தோன்றியிருக்காது. அவை பிழை என தோன்ற ஆரம்பித்தது பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கடைசிக்காலத்தில் ஜனநாயகம் உருவாக ஆரம்பித்தபோதுதான். இந்தியாவில் வெளிவந்த ஆங்கிலசெய்தியிதழ்கள் ஆரம்பத்தில் வெளியிட்ட செய்திகள் பெரும்பாலும் ஊழல்கள் மற்றும் உயர்மட்ட பேரங்களைப்பற்றியவையே. அவை பிரிட்டிஷ் இந்திய அரசில் நிதிப்பங்கீடுகளில் அதிருப்தி அடைந்த அதிகாரத் தரப்புகள்தான் அவற்றை செய்தியாக்கியிருக்கின்றன.

==============================================================================================

திருவிதாங்கூரில் 1910 முதல் ’தேசாபிமானி’ என்ற செய்தியிதழ்மூலம் ராமகிருஷ்ணபிள்ளை என்பவர் மன்னரின் ‘ஊழல்களை’ செய்தியாக்கி கண்டித்தபோது மன்னருக்கும் அவரது சுற்றத்துக்கும் உண்மையிலேயே அவர்கள் செய்யும் பிழை என்ன என்று புரியவில்லை. மக்களுக்கும்தான். அரசாங்கப்பணத்தை மன்னர் பிடித்தமானவர்களுக்கு கொடுப்பது என்றும் உள்ள நடைமுறைதானே?

மெல்ல மெல்ல ஜனநாயகம் உருவாகி வந்தபோதுதான் மன்னர் கையாள்வது மக்களின் வரிப்பணம் என்றும், அது மக்களுக்கு நலப்பணிகள் ஆற்றுவதற்குரியது என்றும், அதை பிறர் அனுபவிப்பது பிழை என்றும் எண்ணம் உருவாகியது. அதன்பின்னரே அந்த ’பொருளாதார நடவடிக்கை’களுக்கு ரகசியத்தன்மை தேவைப்பட்டது. அதன்பின்னரே ஊழல் என்ற சொல்லாட்சி உருவானது.

ஆம் ’மக்கள் பணம்’ என்ற எண்ணம்தான் ஊழல் என்ற கருத்தை உருவாக்குகிறது. நாம் ஊழல் என்று நினைப்பதை கோடானுகோடி மக்கள் அப்படி நினைப்பதில்லை என்று கவனித்திருக்கிறேன். காரணம் அவர்கள் இன்னமும் ஜனநாயக அமைப்புக்குள் மன அளவில் வந்து சேரவில்லை. அவர்களுக்கு அது சர்க்கார் பணம்தான். அதை சர்க்காருடன் சம்பந்தப்பட்ட சக்திகள் பங்கிடுவதை அவர்கள் தவறாக எண்ணுவதில்லை. ஆகவேதான் ஊழல்வாதிகளை அவர்கள் மீண்டும் தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள்.

===============================================================================================

இந்திய சுதந்திரப்போராட்ட காலகட்டத்திலும் சுதந்திரத்துக்குப் பின் சிறிதுகாலமும் இங்கே ஒரு இலட்சியவாதம் ஓங்கி நின்றிருந்தது. அப்போது ஊழல் எனப்படும் நிதிப்பங்கீடுகள் சம்பந்தமான சில மனத்தடைகள் தலைவர்கள் மட்டத்தில் இருந்தது. நேரு, படேல், ராஜாஜி, காமராஜ் போன்ற தலைவர்கள் தங்கள் அளவில் அந்த நிதியில் பங்குபெறாதவர்களாக இருந்தார்கள் என்றுவேண்டுமானால் சொல்லலாம்.
==============================================================================================

ஆனால் தேசம் என்ற அமைப்பின் பல்வேறு அதிகார சக்திகள் நடுவே சமரசம் செய்துகொண்டுதான் ஆட்சியை நிகழ்த்த முடியும். சுதந்திரம் கிடைத்த கொஞ்சநாட்களிலேயே இந்த யதார்த்தம் தலைவர்களுக்கு தெரிந்தது. எம்.ஓ.மத்தாய் போன்றவர்களின் சுயசரிதையில் இந்த யதார்த்தம் நோக்கி நேருவும் பட்டேலும் வந்து சேர்ந்த சித்திரம் உள்ளது. மும்பை தொழிலதிபர்களும் பெருநிலக்கிழார்களும் கடல்வணிகர்களும் அரசை பலதிசைகளுக்கு இழுக்கும் சித்திரத்தை நாம் அவற்றில் காண்கிறோம்.

==============================================================================================

என் இருபத்தாறு வயதில் ஒருநாள் மட்டும் டெல்லியின் இந்தியா இண்டர்நேஷனல் அமைப்பின் புல்வெளியில் அமர்ந்து உரையாடல்களைக் கேட்டபோது நான் அப்பட்டமாக உணர்ந்து அதிர்ந்த உண்மை இது. ஆகவே வெளிவந்த ஒரு ஊழலை வைத்து அதிர்ச்சியும் கொந்தளிப்பும் அடைவதற்கு ஏதுமில்லை.

ஜனநாயகத்தில் அரசின் அதிகாரம் மக்களின் அதிகாரம் என ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது. ஆகவே அரசின் பணம் மக்களின் பணம். ஆகவே அரசு செய்யும் செலவுகள் மக்களுக்காக மட்டுமே இருக்கவேண்டும். இது அரசு முன்வைக்கும் அதிகாரபூர்வ நிலைபாடு. அத்தனை அரசியல் கட்சிகளும் இதை ஏற்றுக்கொண்டிருக்கின்றன. அதை நடுத்தரவர்க்க மனிதர்களாகிய நாம் பள்ளிக்கூடத்தில் படித்து அப்படியே நம்புகிறோம்.

ஆகவே இந்தப்பங்குவைத்தல் ஒரு குற்றமாக நமக்குப் படுகிறது. அதை திருட்டு என்று எண்ணுகிறோம். அதைக்கொண்டு மக்கள் நலப்பணிகளை செய்திருக்கலமே என்று நினைக்கிறோம். இந்த ஊழல்களுக்கு அப்பாற்பட்ட தலைவர்களுக்காக ஏங்குகிறோம். இந்த அமைப்பில் எந்த தலைவர் வந்தாலும் செய்யக்கூடுவது ஒன்றையே என அரச நிர்வாகத்தை அறிந்த எவரும் சொல்லிவிட முடியும். காங்கிரஸும் பாரதிய ஜனதாவும் இதில் ஒன்றே. மன்மோகனும் அத்வானியும் புத்ததேவ் பட்டாச்சாரியாவும் ஒன்றே.

இந்தச்சித்திரத்தை முதலாளித்துவ அரசைப்பற்றியது மட்டும் என்று சிலர் சொல்லக்கூடும். நான் மேலே சொன்னபடி அரசாங்கத்தை சமரசப்புள்ளியாக காணும் கோணம் அந்தோனியோ கிராம்ஷியால் முன்வைக்கப்பட்டது. ஆனால் உலகம் முழுக்க இன்றுவரை உருவான எல்லா ‘புரட்சிகர’ அரசுகளும் இப்படித்தான் செயல்பட்டிருக்கின்றன. விதிவிலக்கே இல்லை.

சோவியத் ருஷ்ய அரசு என்பது முழுக்கமுழுக்க உயர்மட்ட ஊழலின் விசையால் முன்னகர்ந்த ஒன்று. இன்றைய சீன அரசு என்பது ஊழலையே அடிப்படை விதியாக கொண்டு செயல்படுவது. மக்கள் என்று ஒரு தரப்பே இல்லாதபோது அரசு செய்வது எல்லாமே சரிதானே? இந்திய ஊழல் எனபது சீன ஊழல்களுடன் ஒப்பிட்டால் சிறு துளிதான். ஒரு சர்வாதிகார அரசில் ராணுவத்தின் பங்கு பலமடங்கு அதிகரிக்கிறதென்பதே வேறுபாடு.

===============================================================================================

அப்படியானால் ஊழல் ஒரு விஷயமே இல்லையா? அதைப்பற்றி பேசவே கூடாதா? அப்படி இல்லை. ஊழலைப்பற்றிய எல்லா வெளிப்படுத்தல்களும் விவாதங்களும் அதற்கு எதிரான கோபங்களும் ஜனநாயகத்தில் மிகமிக முக்கியமானவையே.

ஏனென்றால் இங்கே மக்கள் என்று ஒரு தரப்பு உள்ளது. அதை குடிமைச் சமூகம் எனலாம். அதுவும் ஒரு முக்கியமான அதிகாரத்தரப்பே. எந்த அளவுக்கு அது தன்னுணர்வுகொண்டு, எந்த அளவுக்கு ஒன்றுபட்டு போராடுகிறதோ அந்த அளவுக்கு அது வலிமையானதாக ஆகிறது. தனக்கான பங்கை அது அது அவ்வாறுதான் பெற்றுக்கொள்ளமுடியும். அவ்வாறு அது தன் உரிமையை உணர்வதற்கும், போராட்ட உனர்வு கொள்வதற்கும் இந்த வெளிப்படுத்தல்களும் விவாதங்களும் உதவியானவை.
==============================================================================================

ஆக, ஊழல் என்பது அரசுகளில் - அவை எவ்வகையான அரசுகள் என்றாலும் - built-in என்று ஜெயமோகன் கூற வருகிறார் என நினைக்கிறேன். அதற்காக அவர் வைக்கும் வாதங்கள், காடும் மேற்கோள்கள் வலிமையானவை. அலட்சியம் செய்ய இயலாது.

ஆகவேதான் குஜராத்தில் மோதி அரசு நற்பணிகள் பல சக அரசியல்வாதிகளுக்கு சவாலாகவே உள்ளன. மோதியின் சக பிஜேபியினரும் இவர்களில் அடங்குவர். ஆகவே அவரை எப்படியாவது தங்கள் லெவலுக்கு இழுக்கவே முயலுகின்றனர். ஊழல் குற்றச்சாட்டு கூற முடியவில்லையா? இருக்கவே இருக்கின்றன 2002-ல் நடந்த கோத்ரா ரயில் பெட்டி எரிப்பு, அதன் விளைவான கலவரங்கள். அவற்றை பிரசாரம் செய்தும் அவை எடுபடாது போய் அவர் இரு சட்டசபை தேர்தல்கள், ஊராட்சி மன்றத் தேர்தல்கள் ஆகியவற்றில் தொடர்ந்து வெற்றி பெறுவதைப் பார்த்து ஆங்கில ஊடகங்களும் சரி, சீக்கியக் கொலை புகழ் காங்கிரஸ் கட்சியினரும் சரி வயிறெரிகின்றனர். நமது தமிழ் பதிவர்களும் விதிவிலக்கல்ல என்பதை இப்பதிவுக்கு வந்து சாமியாடப் போகும் பின்னூட்டங்கள் நிரூபிக்கும் என அஞ்சுகிறேன்.

இந்த நிலைமை எத்தனை காலம் நீடிக்கும் எனத் தெரியவில்லை. மோதியின் அரசால் தடுக்கப்படும் ஊழல்களால் பணம் சரியான முறையில் பல திட்டங்கள் மூலம் பொது மக்களையே சேருகிறது. அதுவே போதாதா சக அரசியல்வாதிகள் வயிற்றெரிச்சல்பட? அதுவும் மோதி மட்டுமே கண்ணில் தென்படுவதால், அவருக்குப் பிறகு குஜராத்தில் யார் என்ற மயக்கமும் ஏற்படுகிறது.

1977-ல் பதவிக்கு வந்த எம்ஜிஆரும் மோதி மாதிரியே ஊழலற்ற ஆட்சியையே தர முயன்றார். ஆனால் அவர் அரசை கருணாநிதியும் இந்திரா காந்தியுமாக சேர்ந்து அவர் ஆட்சியை கலைக்க மீண்டும் 1980 எலெக்‌ஷனில் அமோகமாக ஜெயித்த அவர் பிறகு ஊழலில் கருணாநிதியே அஞ்சும் அளவுக்கு ஈடுபட்டு, அவரை அரசியல் ரீதியாக பயங்கரமாகப் பழிவாங்கி செயல்பட்டார். எம்ஜிஆர் உயிருடன் இருந்தவரை கருணாநிதியால் ஆட்சியில் அமரும் கனவு கூடக் காணமுடியவில்லை என்பதெல்லாம் ஓக்கே. ஆனால் ஊழலற்ற முதல்வரை ஊழல் சக்கரவர்த்தியாக மாற்றிய கருணாநிதி இன்னும் கொழிப்பதுதான் வருத்தம் அளிக்கிறது.

ஒரு வேளை ஜெயமோகன் சொல்லும் மக்களுக்கான பங்கீடு என்பது இலவச டிவி, கேஸ் கனெக்‌ஷன் என நினைத்து மக்கள் திருப்தியடைந்து விட்டனரோ என்ற அச்சமும் எழுகிறது.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்