ஞாபகசக்தி பற்றிய சில ஞாபகங்கள்

இது ஒரு மீள்பதிவு, சற்று கூடுதல் விஷயங்களுடன்.

ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சிக்கும் நான் கூறும் ஆண்டுகள் சிலருக்கு வியப்பைத் தரலாம். உதார் விடுகிறேன் என்ற ரேஞ்சுக்கு ஒருவர் போய் விட்டார். ஆனால் அவருக்காக மட்டுமல்ல இந்தப் பதிவு. (அவருக்கு மட்டும் காதோடு ஒரு வார்த்தை. நான் எப்படியுமே பழைய பதிவுகளை இற்றைப்படுத்துவதாகத்தான் இருந்தேன். நீங்கள் வெறும் ட்ரிக்கர் மட்டுமே. ட்ரிக்கரை தமிழாக்கம் செய்யலாம் என்று பார்த்தால், அதற்கு இரண்டு வார்த்தைகள்தான் எனக்குத் தெரிந்து தமிழில் உள்ளன, அதாவது, 'குதிரை' மற்றும் 'சனியன்'. ஆகவே ஏன் வம்பு? ஆங்கிலமே உத்தமம்). இப்போது பதிவுக்கு செல்வோம்.

எனக்கு நல்ல ஞாபக சக்தி உண்டு. இதில் வேடிக்கை என்னவென்றால் இந்தச் சக்தி எதிர்ப்பாராத நேரங்களில் வந்து என்னையே வியப்பிலாழ்த்தி விடுகிறது.

வருடம் 1972. பம்பாயில் விநாயக சதுர்த்தி தினம். பல பொது இடங்களில் இலவச சினிமா காட்சிகள் காண்பிக்கப்படும். மாதுங்காவில் ஒரு இடத்தில் "சபாஷ் மீனா" படம் போட்டார்கள்.

இப்படத்தை நான் முதலில் 1958-ல் சென்னையில் ஒரு முறை பார்த்ததோடு சரி. கடந்த 14 வருடங்களில், அதாவது 1972 வரை அப்படத்தைப் பற்றி நினைத்துக்கூடப் பார்த்ததில்லை.

ஆனால் என்ன ஆச்சரியம்! காட்சிகள் ஒவ்வொன்றாகத் திரைக்கு வரவர சில நொடிகள் முன்னால் அவற்றுக்குரிய வசனங்கள் தாமாகவே எனக்கு நினைவுக்கு வந்தன.

சிவாஜி வாயைத் திறப்பதற்கு முன்னமேயே அவர் வசனங்களை நான் கூற ஆரம்பித்தேன். என் நண்பர்களுக்கு ஒரே ஆச்சரியம். எனக்கும்தான்.

இப்போது என் நண்பன் ஒருவனின் ஞாபக சக்தியைப் பற்றிக் கூற வேண்டும்.

வருடம் 2002. ஒரு பேட்டன்ட் வக்கீலின் பெயரை டாட்டா மஞ்சள் பக்கங்களில் பார்த்தேன். அவர் பெயர் ஈ. ஆர். நாராயணன். முகவரி திருவல்லிக்கேணியில். என்னுடன் இந்து உயர் நிலைப் பள்ளியில் படித்தவனாக இருப்பானோ என்ற ஒரு சம்சயம் (மண்டையில் பல்ப்!).

அவனுக்கு டெலிஃபோன் செய்தேன். அவன் ஹல்லோ என்று சொல்லும்போதே அவன் குரலை அடையாளம் கண்டு கொண்டேன். இருந்தாலும் சற்று முன் ஜாக்கிரதையுடன் பேச ஆரம்பித்தேன்.

நான்: "ஹல்லோ, நாராயணன்தானே?"
அவன்:"ஆம் நீங்கள் யார்?"
நான்: "நீங்கள் 1962-ல் எஸ்.எஸ்.எல்.ஸி. ஹிந்து உயர்நிலைப் பள்ளியிலிருந்து, பொறியியல் வகுப்பில் பாஸ் செய்தீர்களா? வகுப்பு ஆசிரியர் என்.டி.சுப்பிரமண்யம் அவர்கள்?"
அவன்:"ஆமாம்".
நான்: "அப்படியென்றால் நான் உங்கள் வகுப்புத் தோழன், என் பெயர் ராகவன்" அவன்: (சிறிதும் தயக்கமின்றி): இந்து ரிப்போர்ட்டரின் பிள்ளைதானே, 15, வெங்கடாசல செட்டித் தெரு?"

100% சரி. இதில் என்ன விசேஷம் என்றால் நான் முதலிலேயே தயாராக இருந்து கொண்டுதான் அவனுடன் பேச்சை ஆரம்பித்தேன். அவனோ ஒரு தயார் நிலையிலும் இல்லாத போதே 40 வருடங்களாக என்னைப் பற்றி நினைக்காமலேயே இருந்தாலும் ஒரு நொடியில் என்னை அடையாளம் கண்டுக் கொண்டான்.

அதுவே இன்னொரு க்ளாஸ்மேட் ஸ்ரீராஜ் என்று பெயர். திருவல்லிக்கேணி தேரடி தெருவில் கடந்த 60 ஆண்டுகளாக வாசம். அவனுக்கு சுத்தமாக என் ஞாபகமே இல்லை. நாராயணனும் நானும் எவ்வளவோ முயன்றும் அவனுக்கு ஞாபகசக்தியை வரவழைக்க முடியவில்லை. நாராயணனை அவனுக்குத் தெரியும், ஏனெனில் அவர்கள் தினமும் சந்திக்கின்றனர்.

சுஜாதா அவர்கள் தான் 4 வயது குழந்தையாக இருந்தபோது மாட்டு வண்டி கட்டிக் கொண்டு சினிமாவுக்குத் தன்னை அழைத்துச் சென்றது நன்றாக ஞாபகம் இருக்கிரது ஆனால் படையப்பாவில் வில்லி கேரக்டரில் வரும் நடிகையின் உண்மைப் பெயர் மறந்து விட்டது என எழுதியிருந்தார்.

மனித மூளை ஒரு அற்புதமே. ஆயிரம் கணினிகளும் இதற்கு ஈடாகுமோ?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்