மூச்சுத் திணற வெயிலில் 1000 கிலோமீட்டர்களுக்கு மேல் கார்ப்பயணம்

கடந்த திங்களன்று (20.04.2009) காலை என் மனைவியும் மகளும் மிக விரும்பி கேட்டு கொண்டதில் ஒரு கார்ப்பயணம் மேற்கொள்ள முடிவு செய்தேன். அதன்படி காலை ஒன்பதரை வாக்கில் எனது காரில் புறப்பட்டோம். அதற்கு முன்னால் வியாழனன்று வரவேண்டிய டோண்டு பதில்கள் பதிவை முடிவாக எழுதி, வியாழன் காலை 5 மணிக்கு பப்ளிஷ் ஆகுமாறு முன்னமைவு (presetting) செய்து வைத்தேன்.

நேராக நாமக்கல் செல்ல முடிவு செய்தோம். இதற்கு சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அங்கே பகல் 12 மணியளவில் சென்றபோது நரசிம்மர் கோவிலில் நடை சாத்தியிருந்தார்கள். அங்கு பிற்பகல் 4.30 வரை காத்திருக்க இயலாததால், மனமின்றி திருச்சி திரும்பியிருந்தோம். இது ரொம்ப நாளாக எங்களை உறுத்திய விஷயம். ஆகவே இம்முறை நேராகவே அங்கு சென்றோம். அங்கு போய் சேரும்போது மாலை ஐந்து மணி. பகல் முழுக்க அக்கினிக் காற்று. நாமக்கல்லில் காரிலிருந்து இறங்கி ஆஞ்சனேயர் கோவிலுக்கு வெறுங்காலுடன் சில நூறு அடிகள் சென்றதில் கால்கள் கொப்பளித்து விட்டன. பிறகு நரசிம்மர் சன்னிதிக்கு சென்று ஆசைதீர சேவித்து வந்தோம். கோவிலை விட்டு வரும்போது புழுதிக்காற்று ஆரம்பித்து தூறல்கள் விழுந்தன. அங்கிருந்து கிளம்பி கரூர் சென்றோம். அங்குள்ள பெருமாள் கோவிலுக்கு செல்லும் போது மணி ஏழடிக்க சில நிமிடங்கள் இருந்தன. காரிலிருந்து இறங்கி நான் பல படிகள் எறிச்செல்வதற்கும் உள்ளே அன்றைய தினத்திற்காக திரையை சாத்துவதற்கும் சரியாக இருந்தது. அக்கோவிலில் ஏழுமணிக்கே நடை சாத்துவார்கள் என்பது எனக்கு அப்போதுதான் தெரிந்தது. ஒரே ஏமாற்றம்.

அங்கேயே ரூம் போட்டு தங்கி அடுத்த நாள் காலை திரும்ப முயற்சி செய்யலாம் என நினைக்கையில் சொல்லி வைத்தாற்போல் மின்சாரம் கட். உள்ளூர்க்காரர்கள் சொற்படி திரும்ப எப்போது மின்சாரம் வரும் எனச்சொல்ல இயலாத நிலை. ஆகவே நேரே திருச்சிக்கே வண்டியை விடச்சொன்னேன். கரூர் ஊரெல்லை தாண்டியதும் பயங்கர சூறாவளி மழை. வழியில் எந்த ஊரிலும் மின்சாரம் இல்லை. மரங்கள் காற்றில் பேயாட்டம் போடுகின்றன. நடுவில் குளித்தலையில் ஒரு டிபன் ஹோட்டலில் இன்வெர்டர் மூலம் விளக்கு எரிந்தது. அங்கு லைட்டாக டிபன். திருச்சி செல்லும்போது இரவு பத்துக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. அஜந்தா ஹோட்டலில் ரூம் போட்டுவிட்டு அருகில் இருந்த ப்ரௌசிங் கஃபேக்கு சென்று எனது மின்னஞ்சல்களை பார்த்தேன். நல்ல வேளையாக மொழிபெயர்ப்பு வேலைகள் எதுவும் காத்திருக்கவில்லை.

அடுத்த நாள் காலை ஸ்ரீரங்கம் சென்று ரங்கநாதரை திருப்தியாக சேவித்தோம். திருச்சி தொகுதியில் வேட்பாளராக அன்று விண்ணப்பிருந்த அதிமுகவின் குமார் மற்றும் அவரது ஆதரவாளர்கள் கோவிலில் வந்து பூஜை செய்ததில் பொதுமக்களுக்கு சிறிது தாமதம் ஏற்பட்டது. திருச்சிக்கு திரும்பும்போது மணி 11.30 ஆகிவிட்டது. குடும்பத்தை ரூமுக்கு அனுப்பிவிட்டு ப்ரௌசிங் மையத்துக்கு சென்றேன். வாடிக்கையாள் ஒரு பெரிய மின்னஞ்சலை அனுப்பியிருந்தார். அதை ஜெர்மனில் மொழிமாற்றம் செய்து அவருக்கு அனுப்ப சரியாக ஒரு மணி நேரம் ஆயிற்று. (840 ரூபாய்க்கு பில்).

அஜந்தா ஹோட்டலிலேயே சாப்பிட்டு விட்டு அங்கிருந்து நாகைக்கு புறப்பட்டோம். நடுவழியில் எதிர்ப்பாராத நிலையில் தஞ்சை மாரியம்மன் கோவில் தரிசனம் கிடைத்தது. நாகைக்கு செல்லும்போது மாலை ஐந்தரை போல ஆகிவிட்டது. சௌந்திரராஜ பெருமாள் கோவிலுக்கு சென்று சேவித்தோம். நான் சமீபத்தில் 1953-ல் அக்கோவிலை பார்த்ததற்கும் இப்போது பார்ப்பதற்கும் இடையில் பல மாறுதல்கள். உள்ளூர் பட்டாசாரியாரிடம் (30 வயது இளைஞர்) இது பற்றி பேசும்போது அவரிடம் இதைக்குறிப்பிட்டேன். எப்போது நான் கடைசியாக அங்கு வந்தேன் என அவர் கேட்டதற்கு சமீபத்தில் 1953-ல் என்று கூற, அவர் ஒருமாதிரி என்னைப் பார்த்தவாறு ஜாக்கிரதையாக ஆனால் வேகமாக் அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றார்.

மறு நாள் காலை சென்னைக்கு புறப்பட்டோம். காரைக்கால் வழியாக செல்வதுதான் குறுக்கு வழி, ஆனால் எனது காருக்கு பாண்டிச்சேரிக்கான பெர்மிட் இல்லை. அது வேண்டுமென்றால் திண்டிவனத்துக்கு அருகில்தான் போட்டு கொள்ள வேண்டுமாம். பாண்டி அரசின் இந்தப் போக்கு புரிந்து கொள்ள இயலவில்லை. இது சம்பந்தமாக நான் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் அப்போதைய பாண்டி முதல்வரிடமே பல இடங்களில் பெர்மிட் வழங்க ஏற்பாடு செய்யுமாறு கேட்டு கொண்டேன். அவரும் ஆவன செய்வதாக உறுதியளித்தார். இப்போது அவர் பதவியே காலி. இங்கும் அது பற்றிய எனது புகாரை மறுபடி பதிவுசெய்வேன்.

சுண்டைக்காய் அளவுள்ள இந்த மாநிலத்துக்கு இதில் என்ன காண்டு இருக்க முடியும்? பண வரவுதானே. வாங்கித் தொலைக்காமல் என்ன பிடுங்குகிறார்கள்? திருச்சி செல்ல வேண்டிய நான் இதற்காக திண்டிவனத்தில் டைவர்ட் ஆகி பாண்டி தரப்பாக சென்று பெர்மிட் போட்டு கொண்டு பிறகு திரும்பவந்து திருச்சி செல்வது என்பது நடக்கக்கூடிய காரியமா? அல்ல்து தஞ்சையிலிருந்து ஒருவர் காரைக்கால் செல்ல வேண்டுமானால் அவர் திண்டிவனத்துக்கு வந்து சுற்றி செல்லவியலுமா? யாராவது இது சம்பந்தமாக அவர்கள் கையை முறுக்கினால் தேவலை.

நாகையிலிருந்து நாகூர், சன்னா நல்லூர் என்றெல்லாம் சென்று மயிலாடுதுறை, சிதம்பரம், கடலூர், பண்ருட்டி என்ற ரூட்டில் பயணித்து சென்னை திரும்பும்போது புதன் மாலை.

நடுவில் எதிர்பாராத போனசாக கூதனூர் சரஸ்வதி கோவிலிலும், திருமீயச்சூர் லலிதாம்பிகை கோவிலிலும் சென்று சேவித்தோம். இந்த லலிதாம்பிகை கோவிலில் அம்பிகைக்கு தங்க கொலுசு போட்டிருக்கிறார்கள். பங்களூருவை சார்த்த மைதிலி ராஜகோபாலாச்சாரி அவர்கள் கனவில் இந்த அம்பிகை வந்து தனக்கு தங்கக் கொலுசு போடும்படி அவரிடம் கேட்டிருக்கிறார். ஒரு ஆசாரமான வைணவக் குடும்பத்தை சார்ந்த மைதிலி அவர்களுக்கு ஒரே ஆச்சரியம். முதல் எந்த ஊர்கோவிலில் உள்ள அம்மன் என்பது அவருக்கு தெரியவில்லை. பிறகு எதேச்சையாக ஒரு பத்திரிகையில் பல அம்பிகைக் கோவில்களில் உள்ள அம்பாள்கள் படங்களைப் பார்த்திருக்கிறார். அவற்றில் திருமீயச்சூர் லலிதாம்பிகையின் அம்மனை பார்த்ததுமே அவருக்கு விளங்கி விட்டது, கனவில் வந்தது இந்த அம்மனே என்று. ஆகவே அக்கோவிலுக்கு சென்று தனது ஆசையை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். கோவிலை சார்ந்தவர்கள் முதலில் அவர் சொன்னதை நம்பவில்லை. கொலுசு போடும்வசதிகள் சிலையின் கால்களில் இல்லை என ம்றுத்துள்ளனர். ஆனால் இப்பெண்மனி பிடிவாதமாக இருக்க, அவர்கள் சிலையின் கணுக்காலை ஆராய்ந்ததில் கொலுசு போடும் அளவுக்கு அதில் துவாரங்கள் இருப்பதை கண்டுபிடித்தனர். பிறகு அப்பெண்மணி தான் கொண்டு சென்ற கொலுசை அணிவித்தார்.

கடந்த பிப்ரவரி மாதம் இக்கோவிலுக்கு சென்றிருந்தோம். அன்று விசேட நாளாகையால் ஒரே கும்பல். அம்மனை அருகிலிருந்து தரிசிக்க இயலவில்லை. பிறகு காரில் கும்பகோணம் திரும்பும் சமயம் கோவிலின் இந்த கதையை அதன் தலப்புராணத்தில் கண்டதும் துள்ளி குதித்தேன். வீட்டம்மாவிடம் சந்தேகத்துடன் கேட்டபோது இந்த மைதிலி ராஜகோபாலாச்சாரி தனது ஒன்றுவிட்ட சித்தி என்று கூறினார். அடடா இது தெரிந்திருந்தால் அந்த கொலுசையும் பார்த்திருந்திருக்கலாமே என அங்கலாய்ப்பு ஏற்பட்டது. அடுத்த முறை பார்த்து கொள்ளலாம் என அப்போது விட்டிருந்தோம்.

இப்பயணத்தில் நாங்கள் எதிர்ப்பாராத தருணத்தில் இந்த கோவில் எங்கள் பாதையில் வந்தது அம்பிகையின் அருளே. இம்முறை கோவில் அர்ச்சகரிடம் இது பற்றி கூறி இந்த மைதிலி அவர்கள் எனது சின்ன மாமியார் என கூறினேன். அவர்களும் சந்தோஷமாக எங்களுக்கு தீபாராதனை வெளிச்சத்தில் அக்கொலுசுகளை நன்கு காட்டினார்.

சும்மா சொல்லப்படாது. பயணம் முழுக்க அனல் காற்றுதான். மூச்சு திணறியது. இருந்தாலும் எல்லாம் நல்லபடியாக முடிந்தது என்பது லலிதாம்பிகையின் ஆசிகளால்தான்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்