புது மொழிபெயர்ப்பு அனுபவம்

யாழ்தேவி நட்சத்திர பதிவராக இது எனது இரண்டாவது பதிவு. ஏற்கனவேயே இட்ட பதிவுதான். ஆயினும் இச்சந்தர்ப்பத்துக்காக மீள்பதிவு செய்யப்படுகிறது. யாழ்தேவியில் இது திரட்டப்படுவது முதல் முறையாக.

ஈழம் பற்றிய எனது சிந்தனைகள் பல ஈழசகோதரர்களுக்கு பிடிக்காது என்பதை நான் அறிவேன். இருப்பினும் கீழே சித்தரிக்கப்பட்டுள்ள நிகழ்ச்சியை பதிவு செய்தபோது எனது மனதில் சம்பந்தப்பட்ட குடும்பத்தினரின் துயரம்தான் தெரிந்தது. நேரிடையாக பாதிக்கப்பட்டவரை கண்டதும் எனது தர்க்கங்கள் எங்கோ ஒளிந்தன. இப்போது பதிவுக்கு போகிறேன்.

இன்று (ஈழ நாட்காட்டியின்படி புரட்டாசி 3, 2007) காலை ஒரு சஷ்டியப்தபூர்த்தி (அறுபதாம் பிறந்த நாள்) நிகழ்ச்சி ஒன்றுக்கு சென்றிருந்தேன். அப்போது செல்பேசி திடீரென soulful ரிங் ஓசையை எழுப்பியது. எடுத்து கேட்டால் இலங்கைத் தமிழில் ஒருவர் பேசினார். அவருக்கு ஸ்விட்சர்லேந்திலிருந்து ஒரு ஆவணம் வந்திருக்கிறது என்றார். என்ன மொழி என்று கேட்க, தெரியாதென்றார் (அந்த நாட்டில் பிரெஞ்சு மற்றும் ஜெர்மன், கூடவே இத்தாலிய மொழியும் உண்டு. நான்காம் மொழி சிறிய அளவினரே பேசும் மொழி). நேரே வீட்டுக்கே வரச்சொன்னேன். பிற்பகல் 3 மணிக்கு கையில் ஆவணத்துடன் வந்தார். இளம்வயதுக்காரர், சுமார் 25 வயதிருக்கும். கூடவே அவர் மனைவி, கையில் பொம்மை போல் ஒரு குட்டிப் பெண் குழந்தை. 11 மாதம் இருக்கும்.

ஆவணத்தை பார்த்தேன். சுவிஸ் ஜெர்மன் மொழியில் இருந்தது. 6 பக்கங்கள், மிக நெருக்கமாக தட்டச்சிடப்பட்டிருந்தது. பார்த்த உடனேயே கூறி விட்டேன். இது நிறைய வேலை எடுக்கும், எனக்கு நேரமே இல்லையென்று. அத்துடன் சாதாரணமாக கதை முடிந்திருக்கும். நான் வீட்டுக்கு வரும் வாடிக்கையாளர் யாரையும் சாதாரணமாக தேவைக்கதிகமாக காக்க வைப்பதில்லை. சட்டு புட்டென்று பேசி அனுப்பிவிடுவேன். வந்தவர் சற்றே தயங்கினார். மென்று விழுங்கினார். சாதாரணமாக அதற்கு எவ்வளவு செலவாகும் எனக் கேட்டார். ஆவணத்தைப் பார்த்தேன். பக்கங்களைப் புரட்ட ஆரம்பித்தேன். அவர் ஸ்விட்சர்லாந்திற்கு அகதியாக வர விண்ணப்பித்திருந்தார். அவருடை கேஸ் விவரம் இருந்தது. என்னையறியாமலேயே படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

இவர் வட இலங்கையில் வசிப்பவர். அவரது பிராந்தியத்தில் அவரால் பாதுகாப்பாக இருக்க இயலவில்லை. அவரது அன்னை துப்பாக்கி குண்டால் அடிப்பட்டவர். என்றெல்லாம் அதில் இருந்தது. தங்களுக்கே உரித்தான நேர்த்தியுடன் ஸ்விஸ் ஜெர்மனில் அவை விவரிக்கப்பட்டிருந்தன. இப்போதுதான் என்னை அறியாமலேயே நான் இதுவரை செய்யாததைச் செய்தேன்.

அவரிடம், பேசாமல் என்ன இருக்கிறது இதில் என்பதை வேகமாகப் படித்து கூறுகிறேன் என சொல்ல. அவரும் ஒத்துக் கொண்டார். அவருடைய கஷ்டங்கள் எல்லாவற்றையும் பட்டியலிட்டுவிட்டு அவரது விண்ணப்பத்தை பைசல் செய்யும் வாக்கியங்கள் வந்தன.

இந்தக் கஷ்டமெல்லாம் இருக்கின்றன என்பதில் ஐயமில்லை என்றாலும், ஸ்விஸ் சட்டத்தின் பலான, பலான பிரிவு, உப-பிரிவு ஆகியவற்றின்படி அவருக்கு அடைக்கலம் அளிக்க ஏலாது என திட்டவட்டமாக எழுதப்பட்டிருந்தது. அதை அவரிடம் கூறிவிட்டு மேலே பார்த்தால், அப்பீல் செய்ய 30 நாட்கள் அவகாசம் தரப்பட்டிருந்தது. அதை அவரிடம் கூறினேன். அவருக்கும் அவர் மனைவிக்கும் மிகுந்த ஏமாற்றம். அவர்களது முகத்திலேயே அது தெரிந்தது. அந்த 11 மாதக் குழந்தை இஃதொன்றும் அறியாது என் வீட்டம்மாவுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. இதிலேயே கிட்டத்த ஒரு மணி நேரம் போய்விட்டது. அவர்களுக்கு என் வீட்டம்மா டீ மற்றும் ஸ்நேக்ஸ் கொண்டு வந்தார் அவர். மிகுந்த கூச்சத்துடன் எடுத்து கொண்டனர்.

கடைசியில் அவர்கள் கிளம்பினர். அவர் தன் பாக்கெட்டிலிருந்து பணம் எடுத்து எனக்கு எவ்வளவு தரவேண்டும் எனக் கேட்டார். இப்போது டோண்டு ராகவன் இதுவரை செய்யாத இன்னொரு காரியம் செய்தான். "பணமா, மூச்" என்றான். அது என்னையறியாமலேயே வந்தது. வாடிக்கையாளரை அணுகும் முறைகளைப் பற்றி பத்து பதிவுகள் போட்டு, வசூல் எல்லாம் எப்படி உறுதியாக செய்ய வேண்டும் என பல இடங்களில் கூறிவரும் அவன் இங்கு இவ்வாறு நடந்து கொண்டான். அவர் விடவில்லை. கிட்டத்தட்ட உங்களது நேரம் ஒரு மணி எடுத்துக் கொண்டேன், ஏதேனும் பெற்றுக் கொள்ளுங்கள் என்றார். ஒரு வார்த்தை பேசாது கைகூப்பினேன் (தொண்டை அடைத்ததால் ஒன்றும் பேச இயலவில்லை). போய் விட்டார்கள். சிறிது நேரம் அப்படியே பிரமித்துப் போய் அமர்ந்திருந்தேன். நாம் எல்லாம் பத்திரமாக தாய்நாட்டில் இருக்கும்போது இம்மாதிரி நாடுவிட்டு நாடு வந்து கஷ்டப்படுபவர்களின் துயரம் என்னை மிகவும் பாதித்தது.

சற்று நேரம் கழித்து அப்பக்கம் வந்த என் வீட்டம்மா கேட்டார், "ஏன் அழுகிறீர்கள்" என.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்