முரளிமனோகரின் மொக்கைகள்

அம்புலிமாமா கதை
இன்று டோண்டு பெரிசு ஒரு பதிவரின் இடுகையை பார்த்து பகபகவென சிரித்துக் கொண்டிருந்தது. எட்டிப் பார்த்தேன், எனக்கும் சிரிப்பு வந்தது. பிறகு அது தனது பதிவில் புது இடுகையை போட தயார் ஆனது. நான் அதை தடுத்து, இம்முறை நானே போட்டுவிடுகிறேன் எனச் சொல்லி அதை தள்ளீப் போக சொல்லிவிட்டு நானே இப்போது பதிவை போடுகிறேன். அதுவும் நானும் ஒன்று என்பதால் அது போட நினைத்த பதிவை நான் போடுவதில் என்ன ஆச்சரியம் இருக்க முடியும்?

இப்போது அம்புலிமாமாவில் சமீபத்தில் 1954-ல் வந்த ஒரு கதை.

வீரபுரம் என்னும் ஊரில் பாணபத்திரன் என்னும் ஒரு வியாபாரி இருந்தார். அவர் தெருவில் செல்லும்போது மாட்டுச்சாணியில் காலை வைத்து வழுக்கி விழுந்தார். அதில் அவரது காலில் காயம் ஏற்பட்டது. வைத்தியரிடம் போய் கட்டு போட்டுக் கொண்டு வந்தார்.

அவரைப் பார்ப்பவர்கள் எல்லாம் என்ன ஆயிற்று எனக்கேட்டு கேட்டு அவருக்கே அலுத்து விட்டது. ஆகவே அவர் ஒரு காரியம் செய்தார். கஷ்டப்பட்டு கோவில் கோபுரத்தின் மேலேறி எல்லோரையும் உரக்க அழைத்தார். எல்லோரும் என்னவோ ஏதோ என எண்ணி கீழே கூடினர். அவர் அப்போது உரக்க, “நான் சாணி வழுக்கி கீழே விழுந்து காலில் அடிப்பட்டு கொண்டேன். ஆகவே கட்டு போட்டு கொண்டேன். இது உங்கள் தகவலுக்காக. இனிமேல் யாரும் என்னிடம் காலில் எப்படி அடிப்பட்டது என கேட்காதீர்கள்”.

கோபம் அடைந்த ஊர்க்காரர்கள் அவர் கீழே இறங்கியதும் மொத்து மொத்து என மொத்தியதில் இன்னொரு காலிலும் அடிப்பட்டு, அதிலும் கட்டு போட வேண்டியதாயிற்று. ஆனால் இந்த முறை அவர் மீண்டும் கோபுரம் ஏறத் துணியவில்லை.

அப்படி என்ன பதிவால டோண்டு பெரிசுக்கு இந்தக் கதை ஞாபகம் வந்ததுன்னு கேட்டா அது ஏதோ ஹைப்பர்லிங் என்று சொல்லி படுத்தும். ஆகவே நானே இப்பதிவை போட்டு விட்டேன். அந்த ஹைப்பர்லிங் பதிவு இதோ.

நித்யானந்தரும் சோவும்
நித்யானந்தர் விஷயத்தில் எல்லா பத்திரிகைகளும் ருத்ர தாண்டவமே ஆடிவிட்டன, துக்ளக் தவிர. முக்கிய செய்திகளை கூறினாலும் கிளுகிளுப்புகளுக்காக எந்த மசாலாவையும் சேர்க்கவில்லை. அதுதான் சோ.

2002-க்கான துக்ளக் ஆண்டுவிழா மீட்டிங் என ஞாபகம். அதில் சோ நகைச்சுவையாக பல விஷயங்களை கூறினார். சரவணபவன் அண்ணாச்சி சம்பந்தப்பட்ட பலான விஷயங்கள பற்றி பேசுகையில் அது பற்றியெல்லாம் தனது பத்திரிகை ஆசிரியர் குழாம் விவாதிப்பதில் ஒன்றும் குறைவு இல்லை என்றும், ஆயினும் அவை எதுவும் பத்திரிகையில் வரவுமில்லை என்றும் அவர் சொன்னபோது ஒரே சிரிப்பு.

இந்த நித்தியானந்தர் விஷயத்திலும் அவ்வாறே நடந்து கொண்டது மனதுக்கு நிறைவை தருகிறது. சோ அவர்களின் தரத்தில் உள்ள பத்திரிகையாளர்களுக்கும் நக்கீரன் கோபால்/குமுதம் ரிப்போர்டர் போன்ற அரைகுறைகளுக்கும் இடையில் உள்ள வேறுபாட்டை இந்த ஒரு விஷயமே நன்றாக காட்டி விடுகிறது.

அன்புடன்,
முரளி மனோகர்