தூங்கியது போதும் மாணவர்களே விழிமின்! எழுமின்!

மாணவப் பருவம் என்பது உணர்ச்சிவசப்படும் பருவம். புத்தகங்களில் தரப்படும் ஆதரிசங்களை அப்படியே கேள்வியில்லாது கேட்டு தமதாக்கிக் கொள்ளத் துடிக்கும் பருவம். காலப்போக்கில் வாழ்க்கை தரும் பாடங்களை கற்று சுதாரித்து கொள்பவர்கள் அனேகம். அவர்களைப் பற்றி கவலையில்லை, அவர்களுக்காக இப்பதிவும் இல்லை.

சமீபத்தில் 1965 ஜனவரியில் ஹிந்தி எதிர்ப்பு போராட்டம் வெடித்தது. அந்த வருடம் ஜனவரி 26-ஆம் தேதி முதல் ஹிந்தி மட்டும் ஒரே ஆட்சிமொழியாக மாற இருந்தது. அதை எதிர்த்து போராட்டம். அந்த போராட்டத்தில் பலரும் பங்கேற்றனர். அதில் ஒரு பழுதும் சொல்ல இயலாது.

ஆனால் மாணவர்களுக்கு அது பெருங்கேடாக முடிந்தது. ஜனவரியிலிருந்து ஏப்ரல் வரை மூன்றாம் டெர்ம். ரொம்ப முக்கியமானது. ஆண்டு பரீட்சை வேகமாக நெருங்கும் காலம். ஆண்டு முழுதும் ஓபி அடிப்பவர்கள் கூட சீரியசாக படிக்க ஆரம்பிக்கும் காலம். அந்த நேரம் பார்த்து இந்த போராட்டம் வந்ததில் கல்லூரிகள் கால வரையறையின்றி மூடப்பட்டன. கிட்டத்தட்ட மார்ச் 15 வரை இந்த நிலைமை.

போராட்டம், அது சம்பந்தமான நியூஸ், வம்பு ஆகியவற்றுடன் காலம் கடந்தது. படிக்கும் மூட் போயே போயிந்தி. இறுதி ஆண்டு தேர்வே கேன்சல் ஆகலாம் என்ற புரளி வேறு வந்தது. இப்போது அது அபத்தமாகத் தோன்றினாலும் அப்போது அதை நம்பத் துடித்தது மனது. ஆக மார்ச் 15 அன்று கல்லூரிகள் திறந்த போது கண்ணைக் கட்டி காட்டில் விட்டது போல இருந்தது. தேர்வுகள் பொறியியல் கல்லூரிகளில் மே மாதம் நடந்தன. நான் முதல் மூன்று தேர்வுகளில் ஃபெயில். ஒரு வருடம் சும்மா அமர வேண்டியிருந்தது.

என்னை விடுங்கள். அதற்கப்புறம் சுதாரித்து வந்தேன். ஆனால் பல மாணவர்கள் நிலைமை அதல பாதாளத்துக்கு சென்றது. எனக்கு தெரிந்த ஒரு மாணவன் போலிசிடம் உதை வாங்கி ஆஸ்பத்திரியில் மாதக் கணக்கில் இருந்து தேர்வையே கோட்டை விட்டான். அவனது குடும்பம் எழையான குடும்பம். இவன் வந்துதான் அந்த குடும்பத்தை நிமிர்த்த போகிறான் என எதிர்பார்ப்பு அவன் மேல் அக்குடும்பம் வைத்திருந்தது. அவனைப் பார்க்க நான் ஆஸ்பத்திரி சென்றபோது அதை சொல்லியே கதறி அழுதான் அவன். இவனைப் போல பலர்.

இப்போது இதையெல்லாம் ஏன் சொல்லறே என கேட்கும் முரளி மனோஹருக்காக கூறுகிறேன்.

இப்போதுள்ள நிலைமை எனக்கு 1965 ஜனவரி நிலையைத்தான் காட்டுகிறது. அதே மாதிரி சூழ்நிலையில் மாணவர்கள் கல்லூரிகள் மூடப்பட்டு அவதிப்படுகின்றனர். ஏற்கனவே சட்டக் கல்லூரி விவகாரம் வேறு.

மாணவர்களே, முதலில் உங்கள் போராட்ட உணர்ச்சிகளை மூட்டை கட்டி வைத்து விட்டு உருப்படும் வழிகளை பாருங்கள். சரி, கல்லூரிகளை மூடி விட்டார்கள். என்ன செய்வது? வீட்டிலிருந்தபடியே பாடங்களை படியுங்கள். கல்லூரி எப்போது திறக்கப் போகிறார்கள் ஆகிய செய்திகளை தவிர்த்து மற்ற செய்திகளுக்கு இடம் தராதீர்கள். முக்கியமாக மாணவர்களுக்கு கொம்பு சீவும் தோரணையில் பேசும் பேச்சாளர்களை இனம் கண்டு வெறுத்து ஒதுக்குங்கள். அதிலும் தத்தம் ஊர்களில் மாணவ அமைப்புகளை உருவாக்கி ஈழத்துக்காக போராட வேண்டும் என்ற உபயோகம் கிஞ்சித்தும் இல்லாத யோசனை ஒரு பதிவில் கூறப்பட்டுள்ளது. அப்படியெல்லாம் செய்து குட்டிச்சுவராகப் போகாதீர்கள்.

ஏனெனில், இந்தி எதிர்ப்புக்காக மாணவர்களை கொம்பு சீவிவிட்டு பதவிக்கு வந்த தி.மு.க.வின் தலைவர்கள் பிற்காலத்தில் தமது பேரன்களை இந்தி படிக்கவைத்து மந்திரிகளாக்கி மாணவர்களுக்கு பட்டை நாமம் போட்டு முட்டாளாக்கியதை மறக்காதீர்கள். நீங்கள் போராடித்தான் தமிழ் ஈழம் வரும் என்றில்லை. அதற்காக நீங்கள் போராடி வாழ்க்கையையே தொலைத்தாலும் உங்களை நினைவு கொள்பவர்கள் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். அப்படியே நினைவு கொண்டாலும் உங்களுக்கு தம் இதயத்தில் மட்டும் இடம் கொடுத்து நட்டாற்றில் விடுவார்கள்.

இந்தியை எதிர்த்து தீக்குளித்த சிங்கத் தமிழன் சின்னசாமியை இப்போது யார் நினைக்கிறார்கள்? வைக்கோவை திமுகவிலிருந்து வெளியேற்றியதற்காக தீக்குளித்தனர் சிலர். அதே வைக்கோ அடுத்த சில ஆண்டுகளிலேயே கலைஞரின் உறவை நாடிச் சென்றார். முத்துக்குமாரை எவ்வளவு காலம் நினைவில் கொள்வார்கள என நினைக்கிறீர்கள்? அவர் குடும்பத்தை காப்பாற்றப் போவது யார்?

ஆக, இம்மாதிரி உணர்ச்சிவசமாகப் பேசக்கூடிய தலைவர்கள் எல்லோருமே சுயநல பிண்டங்கள். அவர்களை நம்பி நாசமாகப் போகாதீர்கள்.

அவ்வளவுதான் சொல்வேன்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்