நங்கநல்லூர் பஞ்சாமிர்தம் - 23.08.2009

டோண்டு ராகவனது அறியாமைகள்
சமீபத்தில் 1966-67 கல்வியாண்டில் நான் மூன்றாம் ஆண்டு பொறியியல் வகுப்பில் படித்து கொண்டிருக்கும்போது எங்களுக்கு கணக்கில் சாத்தியக்கூறு கோட்பாடு (probability theory) பற்றி சில பாடங்கள் எடுக்கப்பட்டன.

அவற்றை ஆரம்பிக்கும் முன்னால் எங்கள் கணித ஆசிரியர் வீரராஜன் அவர்கள் சொன்னது இன்னும் நினைவிலிருக்கிறது. “ஒரு குறிப்பிட்ட கணக்கை நான் உங்களுக்கு முழுக்க போட்டு காட்டியதுமே உங்களுக்கு புரிந்து விடும். அதன் முடிவுக்கான வாதங்கள் உங்களுக்கு எளிமையாகவே தோற்றமளிக்கும். ஆனால் பிரச்சினை என்ன வென்றால் நீங்களே ஒரு புதிய கணக்கில் அவற்றைத் தர நேரும்போதுதான் என்ன செய்வதென்றறியாது பலர் விழிப்பார்கள். அந்த பிரச்சினையை ஓரம் கட்டிவிட்டால் probability theory-யை ஊதித்தள்ளிவிடலாம்”.

அதில்தானே பிரச்சினையே. ஒரு முறை சீட்டுக்கட்டை வைத்து ஒரு கணக்கு கொடுத்தார். சுத்தம். ஏனெனில் எனக்கு சீட்டு விளையாடத் தெரியாது. இப்போதும் தெரியாது என்பது வேறு விஷயம். பரிதாபமாக முகத்தை வைத்து கொண்டு அவரிடம் சீட்டுக் கட்டில் என்னென்ன சீட்டுகள் எவ்வளவு எண்ணீக்கையில் உள்ளன என்பதே தெரியாத நிலையில் இக்கணக்கை எப்படிப் போடுவது என கேட்டேன். உட்காரச் சொல்லிவிட்டு அவர் சீட்டுக்கட்டுகளின் உள்ளடக்கம் பற்றி விளக்கினார். கடைசியில் சொன்னார், “என்ன ராகவன், சீட்டு விளையாடத் தெரியாதா? நானெல்லாம் ஏழாம் வகுப்பிலிருந்தே இதிலெல்லாம் தேர்ந்து விட்டேனே” என்றார். சக மாணவர்களும் ஏதோ விசித்திர ஜந்துவை பார்ப்பது போல என்னைப் பார்த்தனர். என்னைத் தவிர எல்லோருமே சீட்டு ஆடுவதில் தேர்ந்தவர்களாம்.

அதற்காகவெல்லாம் நான் அதை கற்றுக் கொண்டு விடுவேனா என்ன? இரவு பகலாக சீட்டு ஆடி குடும்ப மகிழ்ச்சியையே தொலைத்த பலரது கதைகள் அப்போதெல்லாம் கல்கி, விகடன், குமுதம் பத்திரிகைகளில் வரும். அவற்றையெல்லாம் படித்து அந்த ஆட்டத்தை கற்றுக் கொள்ளக்கூடாது என்பதில் தீவிரமாக இருந்தேன், இன்னும் இருக்கிறேன்.

ஆனால் ஒன்று. அதை ஆடுபவர்களை பார்ப்பது மிகச் சிறந்த பொழுதுபோக்கு. முன்பெல்லாம் ரயிலில் இரண்டாம் வகுப்பில் மூன்றடுக்கு பெட்டிகளில்தான் பயணம். எல்லோரும் செட்டில் ஆப்னதும் திடீரென ஒருவன் சீட்டுக் கட்டை வெளியில் எடுப்பான். எதிரில் இருப்பவர்கள் கண்களில் ஒளி தெரியும். இன்னொருவன் இரண்டு சூட்கேஸ்களை சீட்டுக்கு அருகில் அடுக்குவான். அதற்குள் எங்கிருந்தோ இன்னும் சிலர் வந்து சேர்ந்து கொள்ள ஒரு சீட்டுக்கச்சேரி அமர்க்களமாக ஆரம்பிக்கும். நால்வர் ஆடினால், வேடிக்கை பார்க்க ஐந்தாறு பேர். அப்படியே கம்பார்ட்மெண்டில் நடந்தால் இம்மாதிரி நான்கைந்து சீட்டாடும் தீவுகளைப் பார்க்கலாம்.

ஒருமுறை பாண்டிச்சேரியில் அருகிலிருந்த வில்லியனூரில் ஒரு உள்ளூர் தியேட்டரில் படம் பார்க்கச் சென்றிருந்தேன். வெஸ்டர்ன் படம். டுமீல் டுமீல் என துப்பாக்கி ஓசைகள் வந்தவண்ணம் இருக்கும். அம்மாதிரி படங்களுக்கு கிராமத்து ரசிகர்கள் அடிமைகள். மொழி புரியாது. ஆனால் சண்டைகள் தமாஷாக இருக்கும். இன்னொன்று மட்டும் துல்லியமாக புரியும். அதுதான் திரைப்படத்தில் வரும் சீட்டாடும் காட்சி. அதுவும் மூன்று சீட்டு மட்டும்தான் அதிகமாக ஆடப்படும். வில்லன் தனது சீட்டுகளை காண்பிப்பான். ராஜா, ராணி, க்ளாவர் என வைத்து கொள்வோம். இப்போது கதாநாயகன் தனது சீட்டுகளை ஒவ்வொன்றாக எடுத்து போடுவான். ஏஸ், ஏஸ் என இரண்டு சீட்டுகள் வரும். ஸ்லோ மோஷனில் மூன்றாவது சீட்டு வந்து விழும். அதுவும் ஏஸ். அவ்வளவுதான். இங்கே தியேட்டர் முழுவதும் “ஆ” என்ற சத்தம் கேட்கும். எனக்கு வேடிக்கையாக இருக்கும். உலகப் பொதுமொழி என்கிறார்களே, அது இதுதான் போலிருக்கிறது.

தன் மாப்பிள்ளைக்கு சீட்டாடவே தெரியவில்லை என குப்புசாமி ஐயங்கார் ராமகிருஷ்ணமாச்சாரியிடம் குறைபட்டுக் கொள்கிறார். “என்ன ஓய் குப்பு, சந்தோஷமான விஷயம்தானே” என ஆர்.கே. சாரி கேட்கிறார். “நீங்க வேற ஸ்வாமி. அப்படி ஆடத்தெரியாமல் சீட்டாடி பணத்தையல்லவா இந்த அபிஷ்டு தொலைச்சிட்டு வரது”? என நொடிக்கிறார், குப்புசாமி ஐயங்கார்.

ஆக, சீட்டாடத் தெரியாமல் இருந்தால் போதாது. ஆடாமலும் இருக்க வேண்டும் என்றுதான் தோன்றுகிறது. நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

சிகரெட் பிடிக்கும் பழக்கம்
வாழ்க்கையில் ஒருவர் சிகரெட் பிடிக்க கற்றுக் கொள்ள பல வாய்ப்புகள் உண்டு. பள்ளீகளில், கல்லூரிகளில், ஹாஸ்டல்களில், குளிர்பிரதேசங்களில் என்றௌ அவற்றை அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். முக்கியமாக சக நண்பர்கள் பிடிக்க, அவர்களுக்குள் ஒரு நட்பு வட்டம் வருகிறது. அதற்கு வெளியே நிற்கக்கூடாது என்பதற்காக அந்த பழக்கத்தில் போய் விழுவதும் அதிகம் நடக்கிறது. சினிமா ஹீரோக்கள் ஸ்டைலாக புகை பிடிப்பதை பார்த்தே பலர் இந்த வழக்கதை மேற்கொண்டுள்ளனர். “திரும்பிப்பார்” என்னும் படத்தில் சிவாஜி எல்லா சீன்களிலும் சிகரெட் பிடித்து கொண்டுதான் வருவார். சிகரெட்டை தூக்கிப்போட்டு வாயில் பிடிக்கும் ரஜனி பற்றி கூறவும் வேண்டுமோ?

ஆனால் ஏனோ தெரியவில்லை, இந்த சிகரெட் பழக்கம் என்னைக் கவரவேயில்லை. அதை பிடிப்பவர்கள் அருகில் வரும்போதே ஒரு வித வியர்வை நாற்றம் சகிக்காது. அவர்கள் விடும் புகை பிடிக்காது என்பது ஒரு விஷயம். அதனால் வரும் கெடுதிகள் பற்றி பிறகுதான் படித்து அறிந்து கொண்டேன். Passive smoking விளைவிக்கும் விபரீதங்கள் வேறு.

அதற்காக சிகரெட்டே பிடிக்காமல் விட்டேனா என்ன. எனது 32-ஆம் வயதில் முதல் முறையாக பிடித்தேன். ஒரு வாடிக்கையாளரை பார்த்து மொழிபெயர்ப்பு வேலை பிடிக்க வேண்டியிருந்தது. அவர் சிகரெட் பற்ற வைத்து கொண்டு, எனக்கும் ஆஃபர் செய்ய அதை தயக்கத்துடன் பெற்று கொண்டேன். அவரே எனக்கு நெருப்பும் கொடுத்தார். ஆனால் என்ன ஆச்சரியம், உடனே ஒருவித நட்பு சூழ்நிலை உருவாயிற்று. வேலையும் பெறமுடிந்தது.

எனது புதிய பழக்கத்தை ஒரு நாள் என் தந்தை நேரிலேயே பார்த்து விட்டார். அப்போது ஒன்றும் சொல்லவில்லை. பிறகு ஒரு நாள் தனியாக அது பற்றி என்னுடன் பேசினார். தானும் சிகரெட் பிடிப்பதாக கூறினார். நான் வியப்புடன் அவரைப் பார்த்தேன். ஏனெனில் அவர் சிகரெட் பிடித்து நான் பார்த்ததேயில்லை. அவர் விளக்கினார். சில நேர்காணல்களுக்கு செல்லும்போது சம்பந்தப்பட்டவர் தான் சிகரெட்டை புகைக்க தொடங்குமுன் என் தந்தைக்கும் நீட்ட அவரும் அதை பற்று கொண்டார். நல்ல இண்டர்வ்யூ கிடைத்தது. அப்படியே எனது அனுபவம். ஆனால் ஒன்று சொன்னார். சிகரெட் நம்மை அடிமைப்படுத்த விடக்கூடாது. ஆகவே தான் வருடத்திற்கு 12 சிகரெட்டுகள் மட்டும் பிடிப்பதாகக் கூறினார். நானும் அதையே பின்பற்றத் தீர்மானித்தேன். இத்தனை ஆண்டுகளாக அவ்வாறே செய்து வருகிறேன். மாதத்துக்கு ஒன்று என்ற கணக்கில் வருகிறது. ஒரு மாதம் அதை பிடிக்காவிட்டால் அந்த கோட்டா கேரி ஓவர் ஆகாது. அம்மாதிரியே செய்வதால் ஓரிரு ஆண்டுகள் ஒரு சிகரெட் கூட இல்லாது கழிந்துள்ளன.

சிகரெட் ஏன் பாப்புலர் ஆகிறது? நிக்கோடின் போதை ஒரு காரணம். டென்ஷனாக இருக்கும்போது சிகரெட் பற்றவைத்தால் அமைதியாகிறார்கள் சிலர். அது முக்கியமாக மூச்சை இழுத்துவிடுவதால் மட்டுமே வருகிறது. அதை சுலபமாகவே வெறுமனேயே மூச்சை இழுத்துவிடுவதாலேயே செய்யலாமே? சில கிலோமீட்டர்கள் மூச்சை நன்றாக இழுத்த வண்ணம் நடந்தால் எல்லா டென்ஷன்களும் காணாமல் போகுமே.

சிகரெட் பழக்கத்தால் வரும் இழப்புகளுக்கு முன்னால் அதனால் வரும் நன்மைகளாக நாம் கற்பனை செய்து கொள்பவை ஒன்றுமே இல்லை என்பதுதான் நிஜம்.

சரியான விவரங்கள் தராது படுத்துவது
சமீபத்தில் 1978-ல் தி. நகர் ராஜகுமாரி தியேட்டரில் (இப்போது அது இடிக்கப்பட்டு விட்டது) ஒரு படம் பார்க்க எண்ணினோம். பேப்பரில் வெறுமனே தினசரி 3 காட்சிகள் என்று போட்டிருந்தார்கள். மாட்டினி ஷோ எத்தனை மணிக்கு என்ற விவரமே இல்லை. சரி தியேட்டரில் போட்டிருப்பார்களே பார்த்துக் கொள்ளலாம் சென்றால் அங்கும் அந்தத் தகவல் இல்லை. மேனேஜர் அறைக்கு சென்று என்ன விஷயம் என்று கேட்டால் "எங்கள் தியேட்டரில் மேட்டினி காட்சி 2.45 மணிக்கு என்பது எல்லோருக்கும் தெரியுமே" என்ற பொறுப்பற்ற பதில் வந்தது. ஆனால் அதே தியேட்டரில் சில நாட்கள் கழித்து இன்னொரு படத்துக்காக மேட்டினி ஷோவுக்கு 2.30 மணிக்கு சென்றால் படம் 2.15-க்கே ஆரம்பித்திருந்திருக்கிறார்கள். இது என்னப்பா புதுக்கதை என்று பார்த்தால் சம்பந்தப்பட்ட படம் (மாமன் மகள்) பெரிய படமாதலால் 2.15-க்கே ஆரம்பித்து விட்டார்களாம். ஏன் அதற்கான அறிவிப்பு இல்லை என்று பார்த்தால் அவ்வாறு அவர்கள் செய்வது எல்லோருக்குமே தெரியுமாம். எங்கு போய் அடித்துக் கொள்வது?

அண்ணா சாலையில் சிம்ப்ஸன் எதிரில் பல பஸ் ஸ்டாப்புகள் உண்டு. செல்லும் டெர்மினஸ்களை பொருத்து பஸ்கள் வேவேறு இடங்களில் நிற்கும். ஆனால் எந்த ஸ்டாப்பில் எந்த பஸ் நிற்கும் என்பதை மட்டும் போடவேயில்லை. ஒரு பஸ் கண்டக்டரிடம் கேட்டால் அவர் தனது பஸ் எந்த ஸ்டாப்பில் நிற்கும் என்பது எல்லோருக்குமே தெரியும் என சத்தியம் செய்கிறார்.

சிங்கார வேலன் படத்தில் கமல் ஆட்டோ டிரைவரிடம் கேட்பார், "என்னப்பா மனோ வீடு தெரியாதுங்கறையே, அது குழந்தைக்குக் கூடத் தெரியும் என்று மனோ சொல்லியிருக்கானே" என்று. ஆட்டோ டிரைவர் (கமல் கொண்டு வந்த கருவாட்டுக் கூடையின் வாசத்தால் பொங்கி வரும் வாந்தியை அடக்கிக் கொண்டு) கூறுவார், "நான் என்ன குழந்தையா" என்று.

ஆனால் சில சமயம் வேண்டுமென்றே சரியான செய்தியை தருவதில்லை. சமீபத்தில் 1975-ல் ரஜனிகந்தா என்ற ஹிந்தி படம் பார்ப்பதற்காக Safire group theater Emerald-ல் கியூவில் நின்று கொண்டிருந்தபோது திடிரென ட்ரன்ஸ்ஃபார்மர் அறையில் நெருப்பு பிடித்துக் கொண்டது. அடுத்த நாள் ஹிந்துவில் பார்த்தால் சென்னை மவுண்ட் ரோட்டில் ஒரு தியேட்டரில் என்று செய்தி போட்டிருந்தார்கள். என்ன விஷயம். சம்பந்தப்பட்ட தியேட்டர் நிர்வாகம் ஹிந்துவை சரிகட்டியுள்ளது. ஆனால் அதனால் என்ன ஆயிற்றென்றால் விஷயம் தெரியாத பலருக்கு என்ன தியேட்டர் என்று தெரியவில்லை. ஆனந்தாக இருக்குமா, சாந்தியாக இருக்குமா என்றெல்லாம் வதந்திகள் பரவின.

அதே போல கையெழுத்திடும்போது வேண்டுமென்றே தேதி போடுவதில்லை, அப்படியே போட்டாலும் வெறுமனே 24/08 என்று போட்டு விடுகின்றனர் வருடம் போடுவதில்லை. இதே மாதிரி பொறுப்பின்றி வருடங்களில் இரண்டு எண்களை மட்டும் போட்டுத்தானே Y2K பிரச்சினையே வந்தது? எவ்வளவு கால மற்றும் பணவிரயங்கள்?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்