பொன்னியின் புதல்வர் - 3

இரண்டாம் பகுதி
முதல் பகுதி

இரண்டாம் பதிவில் பின்னூட்டமிட்ட ஜீ.வி. அவர்கள் கேட்டு கொண்டபடி சிறிது வெளிச்சம் நிகழ்ச்சியை பற்றி நான் இப்புத்தகத்தில் படித்ததிலிருந்து மேலும் கூறுவேன்.

இது சம்பந்தமான தகவல்கள் பொன்னியின் புதல்வர் புத்தகத்தில் 438-444 பக்கங்களில் வருகின்றன. பாரதியார் தேசிய கவியா உலகக் கவியா என்பதில் கல்கிக்கும் வ.ரா.வுக்கும் சர்ர்சை ஆரம்பித்தது. அதை கூறும் முன்னால் இருவருக்குமிடையே உள்ள நெருக்கத்தை சுந்தா குறிப்பிடுகிறார். இருவருமே பாரதியாரின் சீடர்களாக தங்களை கூறிக்கொண்டவர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. பாரதியாரை ஷெல்லி, ஷேக்ஸ்பியர், தாகூர் ஆகியோருக்கு இணையாக வ.ரா. குறிக்க, கல்கியோ பாரதியாரை ஷெல்லியுடன் ஒப்பிடலாம், ஆனால் ஷேக்ஸ்பியர், தாகூர் ஆகியோரோடு ஒப்பிடல் ஆகாது என அபிப்பிராயப்பட்டார். பாரதியார் ஷெல்லியைப் போல தேசீய கவி மட்டுமே ஆனால் தாகூர், ஷேக்ஸ்பியர், திருவள்ளுவர், வால்மீகி போன்றவர்கள் உலகளாவிய கவிஞர்கள் என அவர் மேலும் கூற, வ.ரா. அதை மறுத்து கட்டுரை எழுத இப்படி கொஞ்ச நாளைக்கு விவகாரம் தூள் கிளம்பியது.

இந்த நிகழ்வுகளையும், தினமணியில் நெல்லைநேசன் என்பவர் எழுதிய பாரதியார் பற்றிய கட்டுரையையும் வைத்து ந. பிச்சமூர்த்தி மற்றும் கு.ப. ராஜகோபாலன் ஆகியோர் சர்ச்சையை மேலே கொண்டு சென்றனர். சிறிது நாள் கழித்து கல்கி மற்றும் வ.ரா. இடையே சர்ச்சை நின்றது. ஆனாலும் இந்த சர்ச்சை சிட்டி, கு.ப.ரா. பி.எஸ். ராமையா, புதுமைப்பித்தன் ஆகியோரால் இன்னும் மேலே கொண்டு செல்லப்பட்டது. இது எல்லாவற்றையும்தான் சிறிது வெளிச்சம் புத்தகத்தில் முன்னுரையில் கூறினார்கள்.

இவ்வளவு ஆண்டுகள் கழித்து பார்க்கும்போது எல்லாமே தேனீர் கோபையில் நிகழ்ந்த புயலாகத்தான் எனக்குப் படுகிறது. நாம் எல்லாம் வலைப்பூ உலகில் அடித்து கொள்ளாததா? பை தி வே அதே கல்கிதான் எட்டையபுரத்தில் பாரதி மண்டபம் கட்ட முக்கியக் காரணமாக இருந்தவர் என்பதையும் போகிற போக்கில் குறிப்பிட்டு போகிறேன்.

கல்கி “படகில் மூவர்” கதையிலிருந்து சில பகுதிகளை அப்படியே மொழிபெயர்த்து போட்டதை நான் சுந்தாவுக்கு ஆங்கில புத்தகத்தை கையில் எடுத்து போய் காட்டியது பற்றி ஏற்கனவேயே குறிப்பிட்டுள்ளேன்.

நண்பர் வலைஞன் இது பற்றி தமது அதிர்ச்சியை ஒரு பின்னூட்டத்தில் கூறியுள்ளார். ஆனால் இந்த டோண்டு ராகவனோ சக மொழிபெயர்ப்பாளர் என்னும் முறையில் இந்த அற்புதமான மொழிபெயர்ப்பைக் கண்டு வியக்கிறான்.

முதலில் ஆங்கில மூலத்தைப் பார்ப்போம்:

It is a most extraordinary thing, but I never read a patent medicine advertisement without being impelled to the conclusion that I am suffering from the particular disease therein dealt with in its most virulent form. The diagnosis seems in every case to correspond exactly with all the sensations that I have ever felt.

I remember going to the British Museum one day to read up the treatment for some slight ailment of which I had a touch - hay fever, I fancy it was. I got down the book, and read all I came to read; and then, in an unthinking moment, I idly turned the leaves, and began to indolently study diseases, generally. I forget which was the first distemper I plunged into - some fearful, devastating scourge, I know - and, before I had glanced half down the list of "premonitory symptoms," it was borne in upon me that I had fairly got it.

I sat for awhile, frozen with horror; and then, in the listlessness of despair, I again turned over the pages. I came to typhoid fever - read the symptoms - discovered that I had typhoid fever, must have had it for months without knowing it - wondered what else I had got; turned up St. Vitus's Dance - found, as I expected, that I had that too, - began to get interested in my case, and determined to sift it to the bottom, and so started alphabetically - read up ague, and learnt that I was sickening for it, and that the acute stage would commence in about another fortnight. Bright's disease, I was relieved to find, I had only in a modified form, and, so far as that was concerned, I might live for years. Cholera I had, with severe complications; and diphtheria I seemed to have been born with. I plodded conscientiously through the twenty-six letters, and the only malady I could conclude I had not got was housemaid's knee.

I felt rather hurt about this at first; it seemed somehow to be a sort of slight. Why hadn't I got housemaid's knee? Why this invidious reservation? After a while, however, less grasping feelings prevailed. I reflected that I had every other known malady in the pharmacology, and I grew less selfish, and determined to do without housemaid's knee. Gout, in its most malignant stage, it would appear, had seized me without my being aware of it; and zymosis I had evidently been suffering with from boyhood. There were no more diseases after zymosis, so I concluded there was nothing else the matter with me.

I sat and pondered. I thought what an interesting case I must be from a medical point of view, what an acquisition I should be to a class! Students would have no need to "walk the hospitals," if they had me. I was a hospital in myself. All they need do would be to walk round me, and, after that, take their diploma.

Then I wondered how long I had to live. I tried to examine myself. I felt my pulse. I could not at first feel any pulse at all. Then, all of a sudden, it seemed to start off. I pulled out my watch and timed it. I made it a hundred and forty-seven to the minute. I tried to feel my heart. I could not feel my heart. It had stopped beating. I have since been induced to come to the opinion that it must have been there all the time, and must have been beating, but I cannot account for it. I patted myself all over my front, from what I call my waist up to my head, and I went a bit round each side, and a little way up the back. But I could not feel or hear anything. I tried to look at my tongue. I stuck it out as far as ever it would go, and I shut one eye, and tried to examine it with the other. I could only see the tip, and the only thing that I could gain from that was to feel more certain than before that I had scarlet fever.

I had walked into that reading-room a happy, healthy man. I crawled out a decrepit wreck.

I went to my medical man. He is an old chum of mine, and feels my pulse, and looks at my tongue, and talks about the weather, all for nothing, when I fancy I'm ill; so I thought I would do him a good turn by going to him now. "What a doctor wants," I said, "is practice. He shall have me. He will get more practice out of me than out of seventeen hundred of your ordinary, commonplace patients, with only one or two diseases each." So I went straight up and saw him, and he said:

"Well, what's the matter with you?"

I said:
"I will not take up your time, dear boy, with telling you what is the matter with me. Life is brief, and you might pass away before I had finished. But I will tell you what is not the matter with me. I have not got housemaid's knee. Why I have not got housemaid's knee, I cannot tell you; but the fact remains that I have not got it. Everything else, however, I have got."

And I told him how I came to discover it all.

Then he opened me and looked down me, and clutched hold of my wrist, and then he hit me over the chest when I wasn't expecting it - a cowardly thing to do, I call it - and immediately afterwards butted me with the side of his head. After that, he sat down and wrote out a prescription, and folded it up and gave it me, and I put it in my pocket and went out.

I did not open it. I took it to the nearest chemist's, and handed it in. The man read it, and then handed it back.

He said he didn't keep it.

I said:
"You are a chemist?"

He said:
"I am a chemist. If I was a co-operative stores and family hotel combined, I might be able to oblige you. Being only a chemist hampers me."

I read the prescription. It ran:

"1 lb. beefsteak, with
1 pt. bitter beer
every 6 hours.
1 ten-mile walk every morning.
1 bed at 11 sharp every night.

And don't stuff up your head with things you don't understand."

I followed the directions, with the happy result - speaking for myself - that my life was preserved, and is still going on.

இப்போது ஏட்டிக்கு போட்டியில் வந்ததைப் பார்ப்போம்:

அதிசயம் ஆனால் உண்மை. பேட்டண்ட் செய்யப்பட்ட மருந்துகளின் விளம்பரங்களைப் படிக்கும்போதெல்லாம் எனக்கும் சம்பந்தப்பட்ட நோய் இருப்பதாகவும் அதுவும் மிகக் கடுமையான அளவில் இருப்பதாகவும் எனக்கு எப்போதுமே தோன்றும். நோயின் அடையாளங்களாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளவை என் உணர்வுகளுடன் எப்போதுமே ஒத்துப் போயுள்ளன.

ஒரு சமயம் நான் பிரிட்டிஷ் ம்யூசியம் சென்றிருந்தேன். எனக்கு வந்த உடல் நலக் குறைவுக்கான சிகிச்சை பற்றி சில விஷயங்கள் தெரிந்து கொள்வதற்காக அங்கு சென்றிருந்தேன். அதற்கான மருத்துவப் புத்தகத்தை எடுத்து படித்தேன். அத்துடன் சும்மா இல்லாமல் வேறு பக்கங்களைப் புரட்டினேன். முதலில் எந்த நோயை பற்றி படித்தேன் என்பது நினைவில் இல்லை. ஆனால் அது ஒரு பயங்கர நோய் என்பது மட்டும் நினைவிருக்கிறது. அந்த நோய் என்னுள் மிகக் கடுமையான அளவில் குடியிருந்ததைக் கண்டேன்.

சிறிது நேரம் அப்படியே உறைந்து போய் அமர்ந்தேன். பிறகு மற்ற பக்கங்களை புரட்ட ஆரம்பித்தேன். டைபாய்டு கடந்த ஆறு மாதங்கலாக என்னுள் இருந்திருக்கிறது. பிறகு ஒவ்வொரு நோயாக எழுத்துவாரியாகப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். 26 ஆங்கில எழுத்துக்களில் ஆரம்பிக்கும் எல்லா நோய்களும் என்னுடலில் பல ஆண்டுகளாக இருந்து வந்திருக்கின்றன. காக்காய் வலிப்பு மட்டும் இல்லை. அந்த நேரத்திலும் அது மட்டும் என்னை ஏன் அலட்சியம் செய்தது என்ற விசனத்தில் ஆழ்ந்தேன். .

சட்டென்று ஓர் எண்ணம் உதயமாயிற்று. வைத்தியக் கல்லூரி ஒன்றுக்கு நாம் எவ்வளவு உபயோகமாய் இருக்கலாம்? நான் மட்டும் கிடைத்தால் மருத்துவக் கல்லூரி மாணவர்கள் ஆஸ்பிடல்களையெல்லாம் சுற்ற வேண்டியதேயில்லை. நானே எனக்குள் ஒரு ஹாஸ்பிடல்தான். என்னை சுற்றி வந்தாலே மாணவர்களுக்கு மருத்துவ டிகிரி கிடைத்து விடும்.

சட்டென்று ஓர் என்ணம் உதயமாயிற்று. எல்லாவற்றிற்கும் உயிரோடிருந்தாலல்லவா? கை நாடியைப் பிடித்துப் பார்த்தேன். முதலில் நாடி அடிப்பதாகவே தெரியவில்லை. திடீரென்று அதிவேகமாக அடிக்கத் தொடங்கிற்று. எண்ணியதில் ஒரு நிமிடத்தில் அது 147 முறை அடித்ததாகத் தெரிந்தது. பிறகு நெஞ்சைத் தொட்டுப் பார்த்தேன். நெஞ்சு அடித்துக் கொள்ளவேயில்லை. இப்போது உயிரோடிருக்கிறேனா, செத்துப் போனேனா என்பதே சந்தேகமாகி விட்டது. தொடையில் கிள்ளிக் கொண்டேன்; கொஞ்சம் வலித்தது. உயிர் சிறிதளவு ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறதென்று தைரியம் பிறந்தது.

வாசக சாலையில் நுழையும்போது. சந்தோஷமானவனாக நுழைந்தேன். வெளியில் செல்லும்போது சொல்லிக் கொள்ளும்படியான நிலையில் இல்லை.

வெளியில் வந்து மெல்ல ஒரு குதிரை வண்டியைப் பிடித்து என் வைத்திய நண்பரிடம் சென்றேன். அவர் எனது நெடுநாள் நண்பர். அடிக்கடி கை பார்ப்பார்; தெர்மாமீட்டரில் வெப்ப நிலை அளந்து சொல்வார். தாகமாயிருந்தால் ஏதேனும் மிக்ஸர் கலந்து கொடுப்பார். என்னிடம் தற்சமயம் குடிகொண்டுள்ள நோய்கள் காரணமாக என்னை வைத்து அவருடைய பிராக்டீஸ் பெருகும் என்ற நல்லெண்ணத்தில் அவரிடம் சென்றேன். அவர் என்னை கேட்டார்:

"என்னய்யா, என்ன ஆச்சு உமக்கு?"

நான் சொன்னேன்: "எனக்கு வந்த வியாதியையெல்லாம் நான் உம்மிடம் கூறமுனைந்தால் நான் சொல்லி முடிப்பதற்குள் நீங்கள் செத்துப் போனாலும் போகலாம். ஆகவே எனக்கு என்ன வரவில்லை என்று கூறிவிடுகிறேன். காக்கைவலிப்பு எனக்கு வரவில்லை. ஏன் அது வரவில்லை என்பதை நான் அறியேன். அது வரவில்லை என்பது உண்மை. மற்ற எல்லா நோய்களும் எனக்கு வந்திருக்கின்றன" என்றேன்.

பின்னர் இதைக் கண்டுபிடித்த வரலாற்றைக் கூறினேன்.

அவர் என் கையைப் பிடித்துப் பார்த்தார். பிறகு நான் எதிர்ப்பார்க்காத நேரத்தில் கோழைத்தனமாக என் மார்பில் இரண்டடி அடித்தார். அது ஒரு வகைப் பரிசீலனை என்று சமாதானம் சொல்லி மருந்தும் எழுதிக் கொடுத்தார். அதை மடித்து என் பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொண்டு மருந்துக் கடைக்குச் சென்றேன்.

சீட்டை நீட்டினேன். கடைக்காரன் சீட்டைப் படித்துவிட்டுத் திருப்பிக் கொடுத்தான். "இது மருந்துக் கடையல்லவா" என்று கேட்டேன். "ஆம்; இது மருந்து கடைதான். ஆனால் இதை மளிகைக் கடை அல்லது சாப்பாடு ஹோட்டல் என்று நீர் நினைத்தக் காரணம் என்ன?" என்றான் கடைக்காரன். சீட்டைப் பிரித்துப் படித்தேன்:-

1. காற்படி கைக்குத்தலரிசிச் சோறு (பருப்பு, நெய், மோர் உட்பட) இரண்டு வேளை.
2. ஓர் இளநீர், அகப்பட்டால் இரண்டு ஆரஞ்சும் சில திராட்சைப் பழங்களும்.
3. தினம் ஐந்து மைல் நடத்தல்.
4. தினம் ஒன்பது மணிக்குப் படுக்கை
5. தெரியாத விஷயங்களில் தலையிடாமல் வாலைச் சுருட்டிக் கொண்டிருத்தல்.

அவ்வாறே செய்தேன். அன்றிலிருந்து வாழ்க்கை சந்தோஷமாகப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது”.

இந்த சந்தர்ப்பத்தில் பெர்னாட்ஷா அவர்கள் கிரிக்கெட் பற்றி “Eleven fools playing, eleven thousand fools watching" என்று கூறிய வரியை இவர் மொழிபெயர்க்கிறார், “பதினோரு தடித்தாண்டவராயன்கள் பந்தை எறிந்து பிடித்துக் கொண்டிருப்பது, இந்த வேடிக்கையை பதினோராயிரம் சோம்பேறிகள் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது”. எப்படி?

பேஷ், பேஷ் நாசமாய்ப் போச்சு. என்ன அருமையான மொழிபெயர்ப்பு!!! என்று கூறுவது டோண்டு ராகவன். இந்த “நாசமாய்ப் போச்சு” என்ற வார்த்தையை கல்கி அவர்கள் சந்தோஷமாக உணரும்போது கூறுவார். அவர் அகராதியில் அது பேஷா போச்சுன்னு அர்த்தம்.

இவர் காப்பி அடித்தார் என தடாலெனக் கூறிட இயலுமா? இன்ஸ்பைர் ஆனார் என்று வேண்டுமானால் கூறலாம். அதைத்தான் சுந்தா அவர்கள் பல சான்றுகளுடன் நிரூபிக்கிறார். ஆனானப்பட்ட ஷேக்ஸ்பியரின் நாடகங்களே ஏற்கனவேயே பிரபலமாக இருந்த கதைகளைத் தழுவியே எழுதப்பட்டவை என்பதை இங்கு நினைவில் கொள்ள வேண்டும். கம்பரும் வால்மீகி ராமாயணத்தை வைத்துத்தான் கம்பராமாயணம் எழுதினார். அதில் வரும் அயோத்திய நாட்டு வளப்பங்கள் பற்றிய வர்ணனைகள் காவேரிக்கரை ஊர்களுக்கே பொருந்தும். சீறாப்புராணம் எழுதிய உமறுப்புலவரும் அரேபியா பற்றி விவரிக்கும்போது தமிழகத்தையே வர்ணிக்கிறார் என நான் சமீபத்தில் 1961-62 கல்வியாண்டில் திருவல்லிக்கேணி இந்து உயர்நிலைப்பள்ளியில் S.S.L.C. படிக்கையில் எங்கள் தமிழாசிரியர் அப்ரஹாம் லிங்கன் (அவரது இயற்பெயர் தெரியாது) கூறியுள்ளார்.

ஆக, இதெல்லாம் லோக்கலைசேஷன் என்று வேண்டுமானால் ஒத்து கொள்ளலாம்.

மேலும் பொன்னியின் புதல்வர் பற்றி பார்ப்போம்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்