பொன்னியின் புதல்வர் - 5 - கும்பகோணத்து பாப்பான் குட்டையில் விழுந்தான்

வைஷ்ணவ பரிபாஷை என்று ஒருவிஷயம் உண்டு. அதில் எல்லாவற்றையும் நீட்டி முழக்கி சொல்லுவார்கள்.

காஞ்சீபுரத்தைச் சேர்ந்த உபயவேதாந்த தாத்தையங்கார் ஸ்வாமிகள் தனது வேலையாள் குப்பனைக் கூப்பிட்டு, “அடே குப்பா நீ உடனேயே ஸ்ரீபெரும்புதூர் திருவேங்கடாச்சாரி ஸ்வாமி வீட்டுக்கு போய் ‘திருக்குடந்தை நாராயணஸ்வாமி ஐயங்கார் திருக்கோவில் ஆராதனைக்கு போவதற்காக திருக்குளத்திற்கு சென்றபோது திருப்பாசி வழுக்கி விழுந்தார்’ என்று கூறு” என்றார். குப்பனும் ஆகட்டும் சாமி என முண்டாசைத் தலையில் கட்டிக் கொண்டு கிளம்ப ஆயத்தமானான்.

தான் கூறிய வைஷ்ணவ பரிபாஷையை குப்பன் புரிந்து கொண்டானோ இல்லையோ என மயங்கிய உபயவேதாந்த தாத்தையங்கார் ஸ்வாமிகள் “என்ன குப்பா நான் சொன்னது விளங்கியதா? என்ன சொல்வாய் அங்கே போய்?” என்று கேட்டார். அதற்கு குப்பன் “தெரியாதா சாமி, கும்பகோணத்து பாப்பான் குட்டையில் விழுந்தான்” என்று சொல்வேன் என்றான்.

இதைத்தான் கல்கி சிலாகித்தார். ஒரே நிகழ்ச்சியை ஐயங்கார் சுவாமிகளும் சொன்னார். குப்பனும் சொன்னான். பளீரென நாலே வார்த்தைகளில் கூறிவிட்டான் பாருங்கள். அதுதான் சிறுகதையின் தேவை என்றார் அவர்.

(சென்னை வானொலி நிலையம் துவங்கி சில நாட்களில் கல்கி அவர்கள் அதில் சிறுகதைகள் பற்றி நிகழ்த்திய உரை. பொன்னியின் புதல்வர் பக்கம் 465).

அதுதான் கல்கி.

கல்கியின் சிவகாமியின் சபதம் மற்றும் பார்த்திபன் கனவு

இதிலும் ஒரு விந்தை உண்டு. பார்த்திபன் கனவுதான் முதலில் தொடர்கதையாக வந்தது. அதன் பிறகுதான் சிவகாமியின் சபதம் வந்தது. ஆனால் காலவரிசையில் இது உல்டாவாக இருக்கிறது.

கல்கி அவர்கள் சிவகாமியின் சபதம் கதை எழுதுவதற்கு முன்னால் மாமல்லபுரத்துக்கு வந்திருக்கிறார். அப்போது அவரை உள்ளூர் வழிகாட்டிகள் சூழ்ந்து கொண்டு கதைகள் விட்டதை எல்லாம் கூறியிருக்கிறார். அதன் பிறகு அவரது சிவகாமியின் சபதம் மற்றும் பார்த்திபன் கனவு ஆகியவை வெளி வந்து எல்லார் உள்ளத்தையும் கொள்ளை கொண்டன. இப்போது? மாமல்லபுரத்தில் கும்பலும் அதிகம், கைடுகளும் அதிகரித்துள்ளார்கள். இன்னும் ஒரு வித்தியாசம் என்னவென்றால் கைடுகள் இப்போதெல்லாம் “சிவகாமியின் சபதம் என்னும் கதையை கல்கி அவர்கள் எழுதினார்” என்று துவங்கி சிவகாமி, ஆயனர் ஆகியோரது கதையைக் கூறி, மீதி கதையையும் கூற ஆரம்பிக்கிறார்கள் (பொன்னியின் புதல்வர் பக்கம் 352).

அவரது பொன்னியின் செல்வன் மட்டும் சாதாரணமானதா என்ன? ராஜராஜ சோழன், ராஜேந்திர சோழன் ஆகியோரது காலத்தை பற்றி எழுதும் கிட்டத்தட்ட எல்லா தொடர்கதைகளிலும் வந்தியத்தேவனை நுழைக்காவிட்டால் வாசகர்கள் ஒத்துக்கொள்வதில்லை. அகிலன் எழுதிய வேங்கையின் மைந்தனானாலும் சரி, டாக்டர் விக்கிரமன் எழுதிய நந்திபுரத்து நாயகியானாலும் சரி, சுஜாதா எழுதிய காந்தளூர் வசந்த குமாரனானாலும் சரி வந்தியத்தேவன் தவறாமல் வருகிறார். அந்தளவுக்கு ஒரு கற்பனை பாத்திரத்துக்கு கல்கி உயிரூட்டியுள்ளார்.

நான் அவரது தொடர்கதையை வாராவாரம் ஆரம்பத்திலிருந்து படித்தது ‘அமரதாரா’தான். ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக அவர் பாதியிலேயே இறந்து போனதால். அவரது மகள் ஆனந்தி அவர் வைத்த குறிப்புகளின் துணையுடன் கதையை முடித்தார். அதுவும் நன்றாகவே இருந்தது. இருந்தாலும் மனக்குறை இன்னும் மிச்சமிருக்கிறது.

கல்கியின் இன்னொரு கதையான தியாகபூமி பற்றி சில வரிகளைப் பார்ப்போமா.

தியாகபூமி திரைப்படமாக வந்துள்ளது. சாவித்ரியாக எஸ்.டி. சுப்புலக்ஷ்மி, சம்பு சாஸ்திரியாக பாபனாசம் சிவன், குழந்தை சாருவாக பேபி சரோஜா. டைரக்டர் கே. சுப்பிரமணியம். (பத்மா சுப்பிரமணியத்தின் தந்தை).

திரைக்கதை கல்கி. படப்பிடிப்பு ஸ்டில்களுடன் தொடர்கதை விகடனில் வாரா வாரம் வெளியானது. ஒவ்வொரு ஊரிலும் மக்கள் ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கே வந்து விகடன் இதழ் கட்டுகள் இறங்கும்போதே வந்து நின்று வாங்கிச் சென்றனர். இம்மாதிரி வரவேற்பை இக்கதைக்கு அடுத்து தில்லானா மோகனாம்பாள் கதைக்கே கிடைத்தது. அதுவும் விகடனில்தான் தொடர்கதையாக வந்தது.
கல்கியின் இப்படத்துக்கு அக்காலத்தில் மக்கள் பயங்கர ஆதரவு கொடுத்தனர். விமரிசகர்களோ கிழி கிழியெனேறு கிழித்தனர். கல்கி அதற்கு மேல் அவர்களைக் கிழித்தார். பொதுமக்கள் கடைசியில் விமரிசகர்கள் முகத்தில் கரி பூசினர். பலர் அக்காலத்தில் தங்கள் பெண்குழந்தகளுக்கு சாவித்ரி, சாரு என்றும் பிள்ளை குழந்தைகளுக்கு ஸ்ரீதரன் என்றும் பெயர் வைத்தனர். தியாகபூமி வளையல் என்றெல்லாம் பரபரப்பாக விற்பனைகள் நடந்தன.

தியாகபூமி கதை கன்னடத்தில் ஹேமாவதி என்ற பெயரில் எடுக்கப்பட்டது. உதிரிப்பூக்கள் அஸ்வினி சாவித்ரி (இங்கு ஹேமாவதி) பாத்திரத்தை ஏற்று நடித்திருந்தார். படம் ஊற்றிக் கொண்டதால் ராசியில்லாத நடிகை என்றும் பட்டம் வாங்கினார்.

ஆனால் ஒரு விஷயம்தான் என்னை உறுத்துகிறது. சமீபத்தில் எழுபதுகளில் ஒரு திரைப்பட விழாவில் ஹேமாவதி படத்தை பார்த்தபோது அதன் கதை முப்பதுகளில் கோரூரு ராமஸ்வாமி ஐயங்காரால் கன்னடத்தில் எழுதப்பட்டதாக அப்போது தரப்பட்ட கையேடுகள் கூறியதாக நினைவு. என்ன நடந்ததென்றால் படத்தில் சில காட்சிகள் போன உடனேயே சட்டென நிமிர்ந்து உட்கார்ந்தேன், அட இது தியாகபூமியின் கதை போலிருக்கிறதே என்று. தியாகபூமியில் சம்பு சாஸ்திரிகளின் தங்கை என்றால் ஹேமாவதியில் தம்பி. மற்றப்படி சில காட்சிகள் அப்படியே இருந்தன.

சுந்தா அவர்களிடம் இது பற்றி பேச முற்பட்டபோது அவர் அப்படியெல்லாம் இருக்காது என ஒரேயடியாக தள்ளிவிட்டார். அவரது கூற்றின்படி முப்பதுகளில் தேசவிடுதலை போராட்டங்களை நிலைக்களனாக கொண்ட கதைகள் பல ஒரே மாதிரியாக இருக்கும் என்பதே. அவரை எப்படியாவது ஹேமாவதி கன்னட திரைப்படத்தை பார்க்க வைத்திருந்திருக்க வேண்டும். எனது சந்தேகம் என்னவென்றால் யார் யாரை பார்த்து எழுதியிருப்பார்கள்? கோரூரு ராமஸ்வாமி ஐயங்காரும் சரி கல்கியும் சரி பிரபல எழுத்தாளர்கள்.

எனக்கு என்ன தோன்றுகிறது என்றால் தமிழில் தியாகபூமி எடுப்பதற்காக ஹேமாவதி கதையின் உரிமையை வாங்கி அக்கதைக்கு தமிழ் திரைக்கதை எழுத கல்கியிடம் தந்திருக்க வேண்டும். அவ்வாறெனில் காப்பி என்றெல்லாம் கூற இயலாது. வெறும் வணிகச் செயல்பாடு அவ்வளவே. இப்பதிவை படிப்பவர்கள் யாருக்கேனும் மேல்விவரங்கள் இது பற்றி தெரிந்தால் பின்னூட்டமாக இடுமாறு கேட்டு கொள்கிறேன்.

மீண்டும் கல்கி. கல்கியின் அளவுக்கு அவர் மகன் ராஜேந்திரனும் மகள் ஆனந்தியும் சோபிக்க இயலவில்லை என்பதை பார்க்கும் போது ஓர் ஆலமரத்தின் கீழ் மற்ற மரங்கள் வளர இயலாது என்றுதான் நினைவுக்கு வருகிறது.

கல்கியின் பொருளாதார நிலை பற்றி இப்போது சில வரிகள்.

எனது வறுமையும் புலமையும் என்னும் பதிவில் நான் இவ்வாறு எழுதியுள்ளேன்.

“திருவிளையாடலில் நாகேஷ் சிவாஜியைக் கேட்பார் "பிரிக்க முடியாதது எது?" சிவாஜியின் பதில் அம்பு போல வரும் "வறுமையும் புலமையும்" என்று. சமீப காலம் வரைக்கும் அது உண்மையாகவே இருந்தது.

நிறைய பொருள் ஈட்டியப் புலவர்கள் அதிகம் இல்லை. உ.வே.சாமிநாத ஐயர் அவர்கள் தன் ஆசிரியர் பற்றி எழுதிய புத்தகத்தில் அவர் (ஆசிரியர்) பல தனவந்தர்களால் ஆதரிக்கப்பட்டதை குறிப்பிட்டுள்ளார். பொருள் ஈட்டியிருக்கிறார், ஆனால் எல்லாம் செலவழிந்து விட்டன. கடைசி காலத்தில் ரொம்ப மிஞ்சவில்லை என்றுதான் அறிந்தேன்.

இது ஓர் உதாரணம் மட்டுமே. அதாவது புலவர்களுக்கு புலமையைத் தவிர வேறு லௌகீக விஷயங்களில் தேர்ச்சியிருந்ததில்லை என்பதையே குறிப்பிட விரும்புகிறேன். இருபதாம் நூற்றாண்டில் ஐம்பதுகள் வரையிலும் கூட இதே நிலைதான் ஏறத்தாழ இருந்திருக்கிறது.

வசதியுடன் வாழ்ந்தவர்களும் மாத ஊதியத்தில்தான் இருந்திருக்கிறார்கள். கல்கி அவர்கள் இறக்கும் போது அவர் சம்பளம் 3000 ரூபாய் என்று அறிகிறேன். 1954-ல் இது ஒரு பிரமிப்பை ஊட்டியத் தொகை. வீடு, கார் என்று தன் மகனுக்கு விட்டுச் சென்றார். மேலும் தன் எழுத்துக்களுக்கான காப்பிரைட் வேறு. அதிலும் விகடனில் அவர் ஆசிரியராக இருந்த போது எழுதியதை வாசன் அவர்கள் தன் வசம் வைத்திருந்திருக்கிறார். சாவி அவர்கள் தன் எழுத்துக்களுக்காகப் போராடி வாசன் அவர்களை கன்வின்ஸ் செய்து காப்பிரைட்டைத் தன்வசப்படுத்தியவுடன் கல்கியின் மகனுக்கும் அதன் பெனிஃபிட் கிடைத்தது”.

இப்போது பொன்னியின் புதல்வர் புத்தகத்தை பார்க்கும்போது அவரது கடைசி சம்பளம் 2500 ரூபாய் என்று தெரிகிறது. மனைவிக்கு, மகளுக்கு மற்றும் மகனுக்கு அவர் விட்டுச் சென்ற தொகைகள் கணிசமானவை. இன்றைய மதிப்பில் சில நூறு மடங்குகள் அதிகமானவை. அதிலும் அவரது நூல்களுக்கான காப்பிரைட்டில் ஒரு விசேஷம் உண்டு. பொன்னியின் செல்வனை திரைப்படமாக்க பலமுறை முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. அதற்கான காப்பிரைட்டை ஒரு தொகைக்கு தரும் ராஜேந்திரன் ஒரே ஒரு நிபந்தனைதான் வைப்பார். அதாவது ஒரு குறிப்பிட்ட காலகட்டத்துள் திரைப்படம் வரவில்லையென்றால் காப்புரிமை ராஜேந்திரனிடமே திரும்பும். அதன்படி காப்புரிமை பல முறை மாற்றித் தரப்பட்டு திரும்பவும் ராஜேந்திரனிடமே வந்துள்ளது.

இது ராஜேந்திரனின் திறமையையே காட்டுகிறது. அதன்றி அவுட்ரைட்டாக விற்றிருந்தால் உரிமைக்கு உரிமையும் போச்சு, படமும் வெளிவந்திராது. அவ்வப்போது பொன்னியின் செல்வன், சிவகாமியின் சபதம், பார்த்திபன் கனவு ஆகியவை கல்கியில் மீண்டும் மீண்டும் வெளியிடப்பட்டன. இது பற்றி நான் சுந்தா அவர்களிடம் பேசிய போது அவர் ஒவ்வொரு முறையும் இதனால் கல்கியின் சந்தாக்கள் விறுவிறென ஏறுகின்றன என ராஜேந்திரன் தன்னிடம் கூறியதாக எனக்கு சொன்னார்.

ஆக, எழுதினால் மற்றும் போதாது, நன்றாக சந்தைப்படுத்துவதும் முக்கியம் என்பதைத்தான் இது சுட்டிக் காட்டுகிறது.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்