கலர் டிவி, செல்பேசி மற்றும் பல உபகரணங்கள்

சமீபத்தில் ஏஷியாட் 1982 சமயத்தில் நாட்டில் முதன்முறையாக கலர் டிவிக்கள் புழக்கத்துக்கு வந்தன. அப்போது மத்தியத் தகவல் & ஒலிபரப்பு மந்திரி திரு. வசந்த் சாத்தே அவர்கள். கலர் டெலிவிஷனுக்காக மிகவும் பாடுபட்டவர். பல இடங்களில் அவரிடம் கேட்கப்பட்ட கேள்விகளில் ஒன்று, “ஏழைகள் மிகுந்த நம் நாட்டில் கலர் டிவிக்கு என்ன முக்கியத்துவம்”? இப்போது குழந்தைத்தனமாகப் படும் அக்கேள்வியை அவர் பொறுமையுடன் கையாண்டார்.

முன்னேற்றம் என்பது இம்மாதிரியான எண்ணங்களால் தடைபடக்கூடாது என்பதை அவர் பல முறை பல விதமாக எடுத்துக் காட்டிய வண்ணம் இருந்தார். கடைசியில் அவர் சொன்னதுதான் நடந்தது. கலர் டிவி இப்போது இரண்டாவது அல்லது மூன்றாவது தலைமுறைக்கு வந்து விட்டது. அதனால் பல வேலை வாய்ப்புக்கள் (வன்பொருள் மற்றும் மென்பொருள்) வந்தது ஒரு பைபிராடக்டாக இப்போது பார்க்கலாம்.

எங்கள் வீட்டில் வழக்கம்போல அது லேட்டாகத்தான் மூன்றாண்டுகள் கழித்து 1985-ல்தான் வந்தது. கூடவே வி.சி.ஆரும் வந்தது. இப்போது அது சிடி மற்றும் டிவிடிக்களின் உபயத்தால் இல்லை என்பது வேறு விஷயம்.

இன்னொரு விஷயம் டெலிஃபோன். 1987-ல் 8000 ரூபாய் கட்டி OYT திட்டத்தில் புக் செய்த நான் 1990 நவம்பர் வரை காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது. அரசின் ஏகபோக ஆதிக்கத்தில் இருந்ததால் டெலிஃபோன் இணைப்பு பெற மிகவும் தொங்க வேண்டியிருந்தது. எல்லாமே சோஷலிசம் என்ற மனித இயற்கைக்கு புறம்பான அரசு கொள்கையால் கட்டுண்டிருந்தன. டெலிஃபோன் என்பது பணக்காரர்களுக்கே கட்டுப்படியாகும் என்ற மனப்பான்மை ஆழ்ந்திருந்த காலம்.

இந்த நிலையால்தான் 1997-ல் நிதிமந்திரி சிதம்பரம் வருமானவரி ரிட்டர்ன்ஸைத் தரவேண்டிய கட்டாயத்தை உருவாக்கியபோது ஆறுவகையான மக்கள் அதற்கு உட்படுத்தப்பட்டனர். அவர்களில் சில வகையினர், டெலிஃபோன் வைத்திருப்பவர்கள், செல்ஃபோன் வைத்திருப்பவர்கள், கிரெடிட் கார்டு வைத்திருப்பவர்கள், சொந்தவீடு வைத்திருப்பவர்கள், வெளிநாட்டு பயணம் மேற்கொண்டிருப்பவர்கள், கிளப் அங்கத்தினர்கள் ஆகியோர் அடங்குவர்.

இப்போது? செல்ஃபோன் யாரிடம்தான் இல்லை? எல்லோரும் ரிட்டர்ன் சப்மிட் செய்ய வேண்டுமென்றால் வருமான வரி அலுவலகத்தினர் விக்கி விக்கி அழுவார்களே. ஏற்கனவேயே இப்போதெல்லாம் வரிகட்டும் அளவுக்கு வருமானம் இல்லையென்றால் ரிட்டர்னே தராதீர்கள், புண்ணியமாகப் போகட்டும் என கை கூப்பி விட்டார்களே (ஜூலை 2005 முதல்).

“அதெல்லாம் சரி, இதெல்லாம் இப்போ இங்கே வந்து ஏன் சொல்லறே பெரிசு”? என மிரட்டுகிறான் முரளி மனோகர்.

காரணம் இன்று மாலை “நாதஸ்வரம்” சீரியலில் வந்த ஒரு காட்சி. அதில் வரும் அந்தப் பெண் மகா, தனது அத்தானுடன் சேர்ந்து ஃபோட்டோ எடுக்கும்படி கூறி, தன் கையிலிருந்த காமெரா செல்ஃபோனை இன்னொரு பெண்ணிடம் தருகிறாள். இந்தக் காட்சியில் வரும் அப்பெண் சாதாரண நடுத்தரக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவளாகவே காட்டப்படுகிறாள். இம்மாதிரியான பாத்திரத்தின் வீட்டில் ஆறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் சாதாரண டெலிஃபோன் கூட இருந்திராது. இப்போது என்னவென்றால் கேமரா செல்ஃபோன். (இப்போது கூட “மெட்டி ஒலி” சீரியல் மறு ஒளிபரப்பில் சிதம்பரம் வீட்டில் ஃபோன் கிடையாது, பக்கத்து வீட்டுக்குத்தான் போன் வரும், அங்கிருந்து கூப்பிடுவதாக காட்சி அமைந்திருக்கும். இத்தனைக்கும் அந்த சீரியல் 2002-ல் வந்தது).

அதற்குப் பிறகு வந்த சீரியல்களிலேயே முன்னேற்றம் தெரிய ஆரம்பித்து விட்டது. மலர்கள் சீரியலில் எல்லார் வீட்டிலும் டெலிஃபோன், இப்போது வரும் சீரியல்களிலோ அவரவர் கைகளில் செல்பேசிகள். ஏழை பணக்காரன் என்றெல்லாம் பாகுபாடே இல்லை. ரொம்பக் கேஷுவலாக சிம் கார்ட் வேறு மாற்றுகிறார்கள் (எனக்கு அது இன்னும் செய்யத் தெரியாது).

இதில் என்ன தமாஷ் என்றால் கேமரா செல்ஃபோன் என்னிடம் கிடையாது. வாங்க முடியாது என்றில்லை, தேவையில்லை என்பதாலேயே அதை நான் வைத்துக் கொள்ளவில்லை. இன்னும் ஒரு படி மேலே சென்று கூறுவேன், எனக்கு அது கட்டாது என. அதாகப்பட்டது, வாடிக்கையாளர் அலுவலகங்கள், தொழிற்சாலைக்கு மொழிபெயர்ப்பு வேலைக்காகச் செல்லும்போது கேமரா செல்பேசி ஏதேனும் இருந்தால் அதை செக்யூரிடி டெஸ்கில் வைத்து விட்டுச் செல்ல வேண்டும். அதற்காகவே நான் அதை வாங்காமல் விட்டேன். ஆகவே விடுங்கள், அது இங்கு முக்கியம் இல்லை.

என்ன சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்? ஆங், மக்கள் உபயோகத்துக்காக கிடைக்கும் உபகரணங்களின் எண்ணிக்கை மிக வேகமாகப் பரவுவதுதான்.

ஆனால் என்னைப் பொருத்தவரைக்கும் ஏனோ பல உபகரணங்கள் மிக அத்திவாசியத் தேவை என பலமுறை உணர்ந்த பிறக்கே வாங்குவது வழக்கமாகி விட்டது. இந்தப் பழக்கம் டிவி செட் வைத்துக் கொள்வதில் இருந்தே ஆரம்பித்து விட்டது. ஸ்கூட்டர்/பைக்? நோ சான்ஸ், அவற்றை இயக்கவே இன்னும் தெரியாது. காரா? அதுவும்தான் தேவையேயில்லையே!

அதே போலத்தானே இந்தக் கேமரா செல்பேசியும், விடுங்கள். இந்த நிகழ்வுகளுக்கெல்லாம் முக்கியக் காரணமே சோஷலிசம் என்னும் வறட்டுக் கொள்கைக்கு குட்பை சொன்னதுவே காரணம் என்பதை மகிழ்ச்சியுடன் பார்க்கிறேன்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்