சமுதாயத்தின் கண்ணாடியே திரைப்படங்கள், சீரியல்கள் முதலியன

இந்த இடுகையை போன பதிவின் தொடர்ச்சியாகக் கூட பார்க்கலாம்.

நான் அதில் கூறியது போல நம் வாழ்க்கையில் வரும் பல மாறுதல்களை சீரியல்கள், திரைப்படங்கள் ஆகியவற்றில் எதிரொலிப்பதைப் பார்க்கலாம். இதை உல்டாவாக நோக்கினால் பழைய படங்கள் பார்க்கும்போது அக்காலகட்டத்தில் மக்கள் வாழ்க்கை பற்றி குன்சாக அறிந்து கொள்ளலாம். அதுவும் அவுட்டோர் ஷூட்டிங்களில் இதை நன்றாகவே பார்க்கலாம். ஆனால் இக்கருத்து சமூகப் படங்களுக்கே பொருந்தும், சரித்திரப் படங்களுக்கல்ல.

(வஞ்சிக்கோட்டை வாலிபன் படத்தில் (ராஜா ராணிக் கதை) சுப்பையா குதிரையில் விரைந்து செல்ல தூரத்தில் ரோடில் ஒரு கார் விரைந்து செல்வது சில நொடிகளுக்கு ஃபிரேமில் வரும். மகாபாரதம் சீரியலிலும் பீஷ்மர் தன் அன்னை கங்கையைக் காண நதிக்கரைக்கு வரும்போது தூரத்தில் கார் செல்லும். ஆனால் இதெல்லாம் ஷூட்டிங்கின் குறைபாடுகள். ஆகவே அக்காலத்திலேயே கார்கள் இருந்தன என்றெல்லாம் கூறிப் படுத்தக் கூடாது).

சமீபத்தில் 1969-ல் வெளியான சிவந்தமண் படத்தையே எடுத்து கொள்வோமே. ஸ்விட்சர்லாந்திலிருந்து கதாநாயகி இந்தியாவில் இருக்கும் தன் அப்பாவுக்கு டிரங்க் கால் போடுவாள். அப்பா மகள் இருவருமே தொண்டை கிழியும் அளவுக்குக் கத்துவார்கள். அதுதான் யதார்த்தம். ஆனால் இப்போது? அம்மாதிரி காட்சிகளே வராதல்லவா? ஐ.எஸ்.டி. கால்கள் அடுத்தடுத்து அமர்ந்திருக்கும் ரேஞ்சில் அல்லவா கேட்கின்றன?

பல படங்களில் அக்காலத்தில் ஒரு காட்சி கிட்டத்தட்ட எப்போதுமே இருக்கும். தொழிற்சாலைகளின் கதவில் “வேலை காலி இல்லை” என்ற போர்டு தொங்கும். கதாநாயகன் எப்போதுமே எம்.ஏ. ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸ் ஃபர்ஸ்டாகத்தான் இருப்பான். ஆனால், சில சோகப்பாடல்கள் பாடும் வரைக்குமாவது வேலை லேது.

ஆனால் உலகமயமாக்கம் வந்த சில ஆண்டுகளிலேயே தில்லிக்கருகே இருந்த நோய்டா தொழில் நகரில் பல தொழிற்சாலைகளின் கேட்டில் எந்தெந்த வேலைகள் காலியாக இருக்கின்றன என்ற லிஸ்டுகள் தெரிய ஆரம்பித்தன. அவை அப்படியே திரைப்படங்களில் வந்ததா என்பதை என்னால் உறுதியாகக் கூறமுடியாவிட்டாலும் பழைய “வேலை காலி இல்லை” போர்டுகள் கிடையாது என்பது மட்டும் நிஜமே. அப்படியே காட்டப்பட்டாலும் அக்காட்சி கடந்த காலத்தைக் குறிப்பதாகவே இருக்கும்.

முன்பெல்லாம் கதாநாயகன் ஒன்று இஞ்சினியராக இருப்பான் அல்லது டாக்டராக இருப்பான். ஆனால் இப்போதோ பல தொழில்களை அவற்றின் சங்கடங்கள் அனுகூலங்களுடனேயே காட்டுகிறார்கள்.

நான் முதலில் சொன்ன அவுட்டோர் ஷூட்டிங்கில் சென்னை போன்ற நகரங்களின் பழைய தோற்றத்தைக் காணலாம். உதாரணத்துக்கு நெஞ்சிருக்கும் வரை என்னும் படம், அறுபதுகளில் வந்தது. ஆனால் அதில் ஒரு சங்கடமும் இருந்தது. அக்கதையில் உழைப்பவர் வெற்றி என்னும் சிலை சென்னை பல்கலைக் கழகத்துக்கு எதிரே காட்டப்பட்டது. அச்சிலையோ 1959-ல்தான் நிறுவப்பட்டது. ஆனால் கதையோ அதற்கு முன்னால் நடப்பதாகத்தான் காட்டுவார்கள். அதை எப்படிக் கூறுகிறேன் என முரளி மனோகர் என்னைக் கேட்கிறான். சொல்கிறேன்.

“பூ முடித்தாள் பூங்குழலி” என்னும் பாட்டைக் கேட்டிருப்பீர்கள்தானே. அதில் நடுவில் இந்த வரிகள் வரும்:

“நிகழும் பார்த்திப ஆண்டு ஆவணித் திங்கள் இருபதாம் நாள்...
திருவளர் செல்வன் சிவராமனுக்கும், திருவளர் செல்வி ராஜேஷ்வரிக்கும்,
நடைபெறும் திருமணத்திற்கு சுற்றம் சூழ வந்திருந்து
வாழ்த்தியருள வேண்டுகிறேன்

தங்கள் நல்வரவை விரும்பும்
ரகுராமன், ரகுராமன், ரகுரா..ரா..ரா...மன்”.

அதில் என்ன பிரச்சினை என்கிறீர்களா? பார்த்திப ஆண்டு 1945 ஏப்ரலில் தொடங்கி 1946 ஏப்ரலில் முடிவடைந்தது. ஆக, அக்காலத்தில் உழைப்பவர் சிலை எப்படி வரலாம்? இந்தக் கேள்வியை அக்காலத்தில் பலரிடம் நான் எழுப்பினேன். எனக்கு எப்படித் தெரியும் என்கிறர்களா? நானே பார்த்திப ஆண்டு பங்குனித் திங்களில்தான் பிறந்தேன் (ஏப்ரல் 4, 1946). பதில் கூறத் தெரியாது பலரும் ஆளைவிடப்பா எனச்சொல்லி எஸ்ஸானது வேறு விஷயம்.

அதே மாதிரி சமீபத்தில் 1961-ல் வெளியான “பார்த்தால் பசிதீரும்” ப்டத்தில் கதை 1946-47-ல் நடக்க, அதில் புத்தம் புதிய ஸ்டாண்டார்ட் ஹெரால்ட் காரைக் காட்டுவார்கள். இவை எல்லாமே தவறுகள்தான். சுப்பிரமணியபுரம் படத்தில் 1980/களை காட்ட மெனக்கெட்டது போலெல்லாம் அக்காலத்தில் படவில்லைஎன்றே கொள்ள வேண்டும்.

ஆனால் இப்போதெல்லாம் மேலே கூறிய குறைகளையும் கண்டுகொள்ள என்னைப் போன்ற பெரிசுகள் தவிர வேறு யாரும் இல்லை என்றுதான் கூற வேண்டும்.

சமீபத்தில் 1959-ல் தமிழ்நாடு போலீசாரின் நூறாம் ஆண்டுநிறைவுக்காக அப்போதைய போலீஸ் கம்கிஷனர் பொன் பரமகுரு இயக்கி வெளியிட்ட “உங்கள் நண்பன்” என்னும் படம் காட்டப்பட்டது. அண்ணா மேம்பாலம் இப்போது இருக்கும் இடத்தில் ஜெமினி ரவுண்ட்டாணாவை காட்டுவது கண்கொள்ளாக் காட்சி. சென்னை எக்மோர் ரயில் நிலையம், தி.நகர் பனகல் பூங்கா பஸ் ஸ்டாப், அக்காலத்து லேலேண்ட் பஸ் ராயல் டைகர் என படம் முழுக்க அமர்க்களப்படுமே.

இதில் ஒரே ஒரு லிமிட்டேஷன் உண்டு. அதாவது அக்காலகட்டத்தில் பல ஷூட்டிங்குகள் ஸ்டூடியோவுக்குள்ளேயே எடுக்கப்பட்டன. ஆகவே அந்த வகையில் சமூக நிலையைக் கண்டறிவதும் சற்றே கடினமே.

பல கிராமப்புறக் காட்சிகள் போரூரில் எடுக்கப்பட்டவையாம். உதாரணத்துக்கு சமீபத்தில் 1978-ல் வெளியான “மனிதரில் இத்தனை நிறங்களா” என்னும் படம். இப்போது அக்காட்சிகளை போரூரில் காணவியலுமா?

ஆனால் சிலகாட்சிகள் மட்டும் எப்போதும் மாறவே மாறாது. எழுபதுகளில் வந்த அண்ணன் ஒருகோவில் படத்தில் ஒரு காட்சி. சிவாஜி ரயில்வே ஸ்டேஷன் வெயிட்டிங் ரூமில் டாய்லட்டுக்கு அருகே உள்ள பெஞ்சில் படுத்திருப்பார், கர்சீப்பால் மூக்கை மூடிக் கொண்டு. இப்போது முப்பது ஆண்டுகள் கழித்து அதே காட்சியை எடுத்தாலும் அதே மாதிரி மூக்கை மூடிக்கொள்ள வேண்டியதுதான். ஆக, சில விஷயங்கள் என்னவோ மாறவே மாறாதுதான்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்