நங்கநல்லூர் பஞ்சாமிர்தம் - 19.06.2009

அபத்தமான விளம்பரங்கள்
இந்த ஹமாம் விளம்பரத்தை பார்த்தாலே எனக்கு சிரிப்பு அடங்காமல் போய் விடும். பெண்ணை சோப்பு வாங்க அனுப்புகிறாள் இந்த அன்னை. பிறகு ஏதேனும் தவறான சோப்பு வாங்கிவிடப் போகிறாளே என்று பதறியபடியே பின்னால் ஒடுகிறாளாம். பெண் சென்ற பாதையில் சில நிமிடங்கள் தாமதித்து ஓடுகிறாள். அதற்குள் கற்பனைகள். அவள் கண்ட சோப்பை உபயோகிப்பது போலவும் முகமெல்லாம் அலர்ஜி வந்து விடுவதுபோலவும், எல்லோரும் அவளை தவிர்ப்பது போலவும், அவளுக்கு தன்னம்பிக்கையே போயிடுங்கற ரேஞ்சுக்கு அவை ஓடுகின்றன. இங்கு ஒரு சிறு டைவர்ஷன். முதலில் எல்லாம் இந்த விளம்பரத்தில் இப்போதுள்ள கடைசி வரியாகிய தன்னம்பிக்கை விஷயத்துக்கு பதிலாக வேறு வாக்கியம் இருந்தது. அதுதான் “அவளுக்கு கல்யாணமே ஆகாது” என்பதாகும். பிறகு பெண்ணியவாதிகள் செருப்பால் அடித்திருப்பார்கள் போல, பிறகு ஓசைப்படாமல் கடைசி வரியை மாற்றினர்.

கற்பனைகள் அதீதமாக இருந்தன என்பது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். சோப்பு பெயரை கூறா விட்டால் என்ன, அப்பெண் சோப்பை வாங்கிக் கொண்டு வீட்டுக்குத்தானே வரப்போகிறாள். பின்னாலேயே ஓட வேண்டிய அவசியம் என்ன? அந்தப் பெண் என்ன கடையில் சோப்பை வாங்கி, அங்கேயே தெருக்குழாயிலா குளிக்கப் போகிறாள்? சுத்தமாக் காமன் சென்ஸே இல்லாத விளம்பரம். ஒரு வேளை ஹமாம் பாவிப்பவர்களுக்கு பகுத்தறிவு இல்லை என்பதை சூசகமாக சொல்கிறார்களா? ஹமாம் கம்பெனியின் விளம்பர மேனேஜர் கவனிக்க வேண்டிய விஷயம் இது.

சென்னை சில்க்ஸ்
இது நிஜமாகவே தமாஷாக இருந்தது. அதுவும் முதலிரவு நடக்கும் அறையில் மணமகனின் தலை ராஜகுமாரனாக மார்ஃப் ஆகும் இடத்தில் மணப்பெண் அடக்கமுடியாமல் வெடித்து சிரிப்பது ரொம்பவுமே நேச்சுரலாக இருக்கிறது. இந்த மாதிரி புத்திசாலித்தனமாக விளம்பரங்களை போடுவதற்காகவாவது மண்டையிலே இருக்கும் மசாலாவை கொஞ்சம் யூஸ் பண்ணுங்கப்பு.

ஸ்பெசிஃபிகேஷன்கள் மற்றவருக்கே போலிருக்கிறது
பத்திரிகைகள் ஊராருக்கு உபதேசம் செய்யும்போது நீட்டி முழக்கிக் கொண்டு வந்துவிடும். உதாரணத்துக்கு உலகமயமாக்கம் வந்துள்ள இக்காலத்தில் பத்திரிகைகள் அது பற்றி வாய்கிழிய ஆதரவாக பேசும். வெளிநாட்டிலிருந்து போட்டிகள் வந்தால் நல்லதுதானே என வக்கணையாக புத்தி சொல்லும். ஆனால் வெளிநாட்டு பத்திரிகைகளை இங்கிருந்து வெளியிடுவது என்ற பேச்சு வந்தால் மட்டும் பதறும். அடடா கண்கொள்ளாக் காட்சி அது.

பத்திரிகைகள் என்றதும் வார/மாதப் பத்திரிகைகள் நினைவுக்கு வருகின்றன. இப்போது எப்படியோ தெரியாது, ஒரு காலத்தில் பத்திரிகைகளில் வரும் தொடர்கதைகளை எடுத்து தனியாக பைண்ட் செய்வார்கள். அவற்றை படிப்பது மிக சுவாரசியமாக இருக்கும். உதாரணத்துக்கு கல்கியின் அமரதாரா நாவல் ஐம்பதுகளில் தொடர் கதையாக வந்த போது என் அம்மா அவற்றை தொகுத்து பைண்ட் செய்து வந்தார். கதையை படிக்கும்போது வரும் விளம்பரங்கள் நிஜமாகவே அக்காலத்தின் கண்ணாடியாகவே செயல்பட்டன. உதாரணத்துக்கு ஒரு டிம் பீஸ் கடிகாரம் 18 ரூபாயாம். 100 ரூபாய்க்கு நல்ல புடவைகள். ஆயிரம் ரூபாய்க்கான புடவையில் முழுக்க முழுக்க சரிகை இதழ்கள். அக்கால விலைவாசிகளை பார்த்தால் பெருமூச்சு வரும். அதுதான் மனித இயற்கை. அதே சமயம் அக்கால சம்பளங்களும் சொல்லிக் கொள்ளும்படியாக இருந்ததில்லை என்பதை அச்சமயம் மறந்து விடுவோம் என்பது வேறு கதை.

இம்மாதிரி பைண்ட் செய்வதற்காக கதைகளின் பக்கங்களை நீக்கும்போது சில எரிச்சலான விஷயங்கள் நடக்கும். ஒரு அத்தியாயம் முடிந்ததும், அதன் பின் பக்கத்திலேயே இன்னொரு தொடர்கதையின் அத்தியாயம் ஆரம்பிக்கும். இக்காலக் கட்டம் என்றால் பரவாயில்லை. ஜெரோக்ஸ் எடுத்து ஒரு கதைக்கு உபயோகிக்கலாம். என் அன்னைதான் பாவம், இரண்டு கதைகளில் ஒரு கதைக்காக கையொடிய ஒரு காலி பக்கத்தில் காப்பி எடுக்க வேண்டும் தன் சொந்த கையெழுத்தில். இன்னொரு இதழ் காப்பி வாங்கலாம் என்ற ஐடியாவே எழுந்ததில்லை என்பதும் அக்காலக் கட்டத்தின் பொதுவான பொருளாதார நிலையையே பிரதிபலிக்கிறது. இதில் பத்திரிகைகள் மனது வைத்திருந்தால் சில வேலைகள் செய்திருக்கலாம். ஒரு தாளின் ஒரு பக்கத்தில் ஒரு கதையின் அத்தியாயம் முடிந்தால், அதன் பின் பக்கத்தில் ஒரு விளம்பரம் போட்டு தொலைக்கலாமே. ஆனால் செய்ய மாட்டார்கள்.

இப்போது இவ்வரிகளை எழுதும்போது ஒரு எண்ணம் வருகிறது. வேண்டுமென்றேதான் செய்திருப்பார்களோ? பிற்காலத்தில் அக்கதையை புத்தகமாக தனியாக வெளியிட்டால் விற்பனைக்கு பாதிப்பு வரும் என இந்த தொடர்கதை ஐடியாவை டிஸ்கரேஜ் செய்யும் முயற்சியாக இருந்திருக்குமோ? ஆனால் அவ்வளவெல்லாம் முன்யோசனை இருந்திருக்கும் என்கிறீர்கள்? எனக்கு என்னவோ அப்படி தோன்றவில்லையே.

இப்போதும் இர்ரிடேட் செய்யும் இன்னொரு விஷயம் என்னவென்றால், பல பத்திரிகைகளில் பொருளடக்கம் போடுவதையே விட்டு விட்டார்கள். ஏண்டாப்பா நாங்கள் எல்லா பக்கத்தையும் புரட்டிப் பார்த்துத்தான் எங்களுக்கு வேண்டிய விஷயங்களை கண்டறிய வேண்டுமோ? இன்னும் சில பத்திரிகைகளில் பக்க எண்ணை தரவும் யோசிப்பார்கள். இந்த அழகில் ஒரு கட்டுரையின் தொடர்ச்சி 36-ஆம் பக்கம் என வேறு போட்டு வைப்பார்கள். படிப்பவர்கள் வேலை இல்லாதவர்கள் என நினைத்து விட்டார்களா.

வேறு ஒரு விஷயமும் நடக்கிறது. தொடர்கதைகளில் முன்னேல்லாம் அவ்வப்போது அது வரை வந்த அத்தியாயங்களின் சம்மரி போடுவார்கள். இப்போது சுத்தம், அப்படியென்று ஒரு இழவும் இல்லை. இப்போது கல்கி மற்றும் விகடனில் வரும் தொடர்கதைகள் தலையும் புரியவில்லை, காலும் புரியவில்லை. என்னதான் கழட்டுகிறார்கள் பத்திரிகைக்காரர்கள்?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்