பெரியார் திடலில் டோண்டு ராகவன்

ரொம்ப நாளாக நினைத்து கொண்டிருந்த விஷயம் இது. போன மாதக் கடைசியில்தான் வேளை வந்தது. பெரியார் திடலுக்கு சென்றிருந்தேன். 1965-ல் ஹிந்தி எதிர்ப்பு போராட்டம் நடந்தபோது பெரியார் அதை ஆதரிக்கவில்லை, தீவிரமாக எதிர்த்தார். அக்காலகட்டத்தில் விடுதலை பத்திரிகையில் அப்போராட்டத்தை எதிர்த்து செய்திகளும் கட்டுரைகளும் வந்தன.

ஆனால் அதுபற்றி இப்போதைய தலைமுறைக்கு அவ்வளவாகத் தெரியாது. அக்காலகட்டத்தில் அக்கட்டுரைகளை நான் விடுதலை பத்திரிகையில் படித்தது எனக்கு நினைவில் இன்னும் இருக்கிறது. இருப்பினும் அவற்றை மீண்டும் ஒரு முறை பார்த்து விட்டு ஆதாரபூர்வமாக எழுத நினைத்தேன்.

பத்ரி என்னிடம் ஒரு முறை பழைய விடுதலை பத்திரிகைகளை பார்க்க வேண்டுமானால் அதற்கு சிறந்த இடம் பெரியார் திடலில் உள்ள நூலகமே எனக் கூறினார். அங்கு போனால் பார்க்க விடுவார்களா எனக் கேட்டதற்கு வீரமணி அவர்கள் கண்டிப்பாக அனுமதிப்பார் என்றும் கூறினார்.

இப்போது முக்கியமாக அதற்குத்தான் சென்றேன். தினத்தந்தி அலுவலகம் பின்னால் ஈ.வி.கே. சம்பத் சாலையில் பெரியார் திடல் உள்ளது. அதற்குள்ளேயே பெரியார் நினைவிடம், பல்கலைக்கழகம், விடுதலை அலுவலகம், திருமண மண்டபம் ஆகியவை உள்ளன. பெரியார் நினைவிடம் அமைதியான சூழ்நிலையில் இருக்கிறது. பெரியாரின் வாக்குகள் பல இடங்களில் எழுதப்பட்டுள்ளன. எல்லாவற்றையும் தூய்மையாக வைத்துள்ளதை பாராட்ட வேண்டும்.

ஒரு சுற்று சுற்றிவிட்டு விடுதலை காரியாலயத்துக்கு வந்தேன். பழைய விடுதலை காப்பிகளை பார்க்க வேண்டும் என அதன் நூலகத்தில் கேட்டபோது வீரமணி அவர்கள் அனுமதிக்க வேண்டும் என்றார்கள். சரி எனக் கூறி அவர் இருக்கும் இடத்துக்கு சென்றேன்.

அவரை சுலபமாகவே பார்க்க முடிந்தது. என்ன விஷயம் என அவர் கேட்க, நான் விடுதலை பத்திரிகையின் 1965 ஜனவரி முதல் மார்ச் வரைக்கான நாளிதழ் காப்பிகளை ஆய்வுக்காக பார்க்க வேண்டும் என்றேன். பலர் இம்மாதிரி வருவதாகவும், பிறகு விஷயங்களை தெரிந்து கொண்டு விரோதமான விஷயங்களை எழுதுகிறார்கள் எனவும் அவர் சற்றே சீரியசாகக் கூறினார். நான் எதற்கு அவற்றை கேட்கிறேன் என்ற கேள்வியும் போட்டார்.

நான் எனது வலைப்பூ விஷயத்தை கூறி எனது விசிட்டிங் கார்டையும் கொடுத்தேன். நூலகம் சென்று ஒரு எழுத்துபூர்வமான விண்ணப்பம் தர வேண்டும் எனவும் பிறகு பார்க்கலாம் எனவும் எனக்கு கூறப்பட்டது. நான் எடுத்து சென்ற நோட் புத்தகத்திலிருந்தே ஒரு தாளை கிழித்து விண்ணப்பம் எழுதினேன். அதில் 1965-ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 25 முதல் மார்ச் 15 வரைக்கான பேப்பர்களை பார்க்க அனுமதி கோரினேன். ஹிந்தி எதிர்ப்பு போராட்டில் விடுதலை பத்திரிகையின் நிலைப்பாட்டை அறியவே இக்கோரிக்கையை வைப்பதாகவும் அதில் கூறியிருந்தேன். நூலகர் நான் இதை வீரமணி அவர்களிடம் காட்டி அதில் அவரது அனுமதி பெற வேண்டும் எனக் கூறினார்.

ஆகவே திரும்பவும் வீரமணி அவர்கள் அறைக்கு சென்றேன். ஆனால் இம்முறை அவரைப் பார்க்க அவரது உதவியாளர் விடவில்லை. அவரிடமே எனது விண்ணப்பத்தைக் கொடுத்து வீரமணி அவர்களிடம் சேர்ப்பிக்க கேட்டுக் கொண்டேன். அவரும் எடுத்து சென்றார். சில நிமிடங்கள் கழித்து திரும்ப வந்து, உடனே அனுமதிக்க முடியாது என்றும், அடுத்த நாள் வந்து முயற்சி செய்யுமாறு கூறினார்.

இதில் என்ன சிக்கல் என்பது எனக்கு புரியவில்லை. ஒன்று அனுமதி தர வேண்டும் இல்லை முடியாது எனக் கூறி விட வேண்டும். இந்த திரிசங்கு நிலை ஆச்சரியத்தையே அளிக்கிறது. சரி, அது அவர்கள் பிரச்சினை. நான் மறுபடி அங்கு செல்வதாக இல்லை. நாளை நாளை என்றே அலைக்கழிப்பார்கள் எனத் தோன்றியதே காரணம். ஏனெனில் 1965 விஷயம் இப்போது வெளிப்படையாக தெரிந்தால் பெரியாரின் தொண்டர்களுக்குத்தான் சங்கடம். நான் அதை புரிந்து கொள்கிறேன்.

எது எப்படியானால் என்ன? ஹிந்தி எதிர்ப்புக்கு எதிராக பெரியார் செயல்பட்டது எனக்கு அப்படியே நினைவில் உள்ளது. அது பற்றி இப்போது பேசுவேன்.

1965-ல் பெரியார் காமராஜ் மற்றும் காங்கிரஸ் ஆதரவாளர். ஆகவேதான் ஹிந்தி எதிர்ப்பு போராட்டத்தை தீவிரமாக எதிர்த்தார். அண்ணாதுரை மேல் விரோதம் வேறு சேர்ந்து கொண்டது. அதனால் 1938-ல் ராஜாஜி ஹிந்தி பாடத்தை மாணவர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்திய போது அதை ஒரே மூச்சாக எதிர்த்த அதே பெரியார் இப்போது ஹிந்தி எதிர்ப்பையே எதிர்த்தார். அதில் ஹிந்திக்கு ஆதரவு என்பதும் பை பிராடக்டாக வந்துள்ளது. எனது பொறியியல் கல்லூரி சக மாணவன் ஒருவன் ஹிந்தியைக் கற்றால் தவறில்லை என்னும் தொனியில் எழுதிய சிறு கருத்து விவாதமும் அச்சமயம் அப்பத்திரிகையில் வந்தது.

பெரியார் அவர்கள் செய்த போராட்டங்களைப் பார்த்தால் இன்னொரு விஷயம் புலப்படும். வைக்கத்தில் அவர் போராடியபோது காங்கிரஸ் உறுப்பினராக இருந்தார். போராட்டமும் காங்கிரஸ் தரப்பிலிருந்துதான் நடந்தது. அதில் அவர் பெற்ற பேருக்கும் புகழுக்கும் அவர் முற்றிலும் உரியவர் என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால் நீதிக் கட்சிக்கு தலைவராகி அக்கட்சியை திராவிடக் கழகமாக்கிய பின்னால் அம்மாதிரி ஆலயப் பிரவேசப் போராட்டம் ஏதும் தலைமை தாங்கி நடத்தியதாக எனக்குத் தெரியவில்லை.

இரட்டை டம்ளருக்கு எதிராக இப்போது பெரியாரின் தொண்டர்கள் போராடுகின்றனர். அது பற்றி அவர்களது தளங்களிலும் செய்திகள் வருகின்றன. பாராட்ட வேண்டும். ஆனால் பெரியார் அவர்கள் இம்மாதிரி போராட்டம் ஏதேனும் தலைமை வகித்து நடத்தியிருப்பதாக கேள்விப்படவில்லை. அதுவும் ‘பிறாமணால் ஹோட்டல்’ என போர்டில் எழுதிக் கொண்டதற்கே அவற்றை தார் போட்டு அழித்தவர் இதற்கு கமுக்கமாக இருந்தது ஏன் எனத் தெரியவில்லை. இப்போது அமர்க்களப்படும் உத்தபுரம் அவர் காலத்திலும் இருந்திருக்கும்தானே. உயர் சாதியினரின் தெருக்களுக்குள் தலித்துகள் சைக்கிளில் செல்லக் கூடாது, செருப்பு போடக்கூடாது என்றெல்லாம் அப்போதும் இருந்திருக்கும்தானே. எனக்கு தோன்றுகிறது, பெரியாரின் எதிர்ப்புகள் எல்லாம் பார்ப்பனர்களை மட்டுமே குறிவைத்து செய்யப்பட்டவை. பார்ப்பனரல்லாத மேல் சாதியினரை அவர் எங்கும் பெயரிட்டு கண்டித்ததாகத் தெரியவில்லை. ஏன், இப்போதும் திராவிட கழகத்தினரின் வலைப்பூக்களில் பார்ப்பன எதிர்ப்பு மட்டும்தானே பிரதானமாக உள்ளது. பகுத்தறிவு நிரந்தர விடுப்பு எடுத்து கொண்டதுபோல.

எல்லாவற்றையும் விட மனதை கஷ்டப்படுத்தும் விஷயம் கீழ்வெண்மணி அரிசன எரிப்பு விஷயம். மனிதர் அப்படியே சொதப்பலாக ஒரு அறிக்கை கொடுத்தார். ஏன்? எரித்தது கோபால கிருஷ்ண நாயுடு. அதுவே கோபாலன் ஐயராக இருந்திருந்தால் என்னவெல்லாம் கூறியிருப்பார் என்பதை உங்கள் ஊகத்துக்கே விட்டு விடுகிறேன். அங்கும் பார்ப்பனீயமே காரணம் என்று சரியாகத்தான் கூறியிருப்பதாக அவருக்கு சப்பைக்கட்டு கட்டுபவர்கள் கூறுகின்றனர். இந்த விஷயத்திலும் பெரியாரின் அப்போதைய அரசியல் ஆதரவு நிலையே காரணம். 1968-ல் தான் பலகாலம் தூற்றிவந்த அண்ணா அவர்களது ஆதரவாளராக அப்போது அவர் மாறிவிட்டிருந்தார். திமுக அரசுக்கு ஆபத்து வந்து விடுமோ என்ற பயத்தில் 54 பேர் கொடூரமான முறையில் கொல்லப்பட்டதை பூசி மெழுகி அது வெறும் கூலித்தகராறு என்றும், அதை முன்னிறுத்தி போராடிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தடை செய்யப்பட வேண்டும் என ஒரு சவசவ அறிக்கை தந்தார்.

பெரியாரை விடுங்கள். அவர் இறந்து 35 ஆண்டுகளுக்கு மேல் ஆயிற்று. ஆனால் அப்போது அவர் சொன்னதையே பைபிள் போல அவரது தொண்டர்கள் இன்னமும் பேசுவதுதான் விந்தை. அதுவும் அமுலில் இல்லாத மனு சாத்திரம், ஆரிய படையெடுப்ப்பை பற்றி முதலில் பேசிய ஐரோப்பியர்களே பிற்காலத்தில் தாங்கள் சொன்னதற்கு சரியான ஆதாரம் இல்லை எனக் கூறியதை லட்சியம் செய்யாமல் முதலில் சொன்னதையே வைத்து தொங்கிக் கொண்டு இருப்பது ஆகியவை மேலும் விசித்திரங்களே.

ஆனால் ஒன்று மட்டும் கூறவேண்டும். வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் பெரியார் எடுத்த முரண்பட்ட நிலைகள் அவரது அப்போதைய அரசியல் சார்பைத்தான் குறித்தன என்பதை நினைவில் வைத்தால், அந்த முரண்பாடுகள் வியப்பளிக்கக் கூடாது. கீழ்வெண்மணியில் அந்த நிலைப்பாடு ஒரு அநியாயத்துக்கு துணைபோனதும் அதில் அடங்கும். அதற்காகவும் பெரியார் கவலைப்படவில்லை என்பதே நிஜம்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்