சோ அவர்கள் எழுதிய அதிர்ஷ்டம் தந்த அனுபவங்கள் - 4

இந்த வரிசையில் நான் போட்ட முந்தையப் பதிவு இங்கே. இப்பதிவை போடுவதற்கு எதிர்பார்த்ததற்கு மேல் காலம் ஆகிவிட்டது. நடுவில் இப்பதிவும் வந்து விட்டது. அதிலிருந்து சில வரிகள் சோ தன்னைப் பற்றி கூறிகொண்டவை. அவற்றை முதலில் பார்ப்போம்.

சோ அவர்கள் தான் தனது அடையாளத்தைத் தேடுபவராக தன்னை வகைப்படுத்தினார். வக்கீல்கள் மத்தியில் இவரை நாடகக்காரராக பார்த்திருக்கிறார்கள். நாடகக்காரர்கள் இவரை பத்திரிகையாளராகப் பார்த்திருக்கிறார்கள், பத்திரிகைக்காரர்களோ இவரை நடிகராகப் பார்த்திருக்கிறார்கள். ஆக ஒரு குழப்பத்தை அவர் உருவாக்குகிறார் என்று அனு கூற அதுதான் தனது ஸ்டைல் என சோ கூறினார். சோ அவர்கள் மேலும் பேசுகையில் தனது தந்தை பெற்ற விவசாய விருதைப் பற்றி குறிப்பிட்டார். அந்த விருது இந்தியாவிலேயே இதுவரை இருவருக்கு மட்டுமே கொடுக்கப்பட்டது என்று சொன்னார். அவரை பேர் சொல்லி யாரும் அழைத்ததில்லை. சார் என்றுதான் அவரை குறிப்பிடுவார்கள் என கூறினார். அவருடைய நெருங்கிய நண்பர்கள்கூட வீட்டுக்கு வந்தால் “சார் இருக்கானா” என்றுதான் கேட்பார்கள் என்பதையும் தெரிவித்தார். மொத்தத்தில் ரொம்பவும் பன்முனை மனிதர் என்று முத்தாய்ப்பு வைத்தார்.

சோ அவர்கள் தான் முதலில் என்னவாக வர வேண்டும் என்ற லட்சியம் வைத்திருந்தார் என அனு வினவ, அவர் தனது வாழ்க்கையே ஒரு இலக்கில்லாத அலைச்சல் என்று கூறினார். அட்வகேட், நடிகர், பத்திரிகாசியர் என்று எல்லா அவதாரங்களும் தானாகவே வந்தன என்று குறிப்பிட்டார்.எல்லாவற்றையும் நகைச்சுவை கோணத்தில் பார்ப்பது பற்றி பேசும்போது பல தருணங்களில் நகைச்சுவை அவரை சங்கடமான தருணங்களிலிருந்து காப்பாற்றியுள்ளன என்று கூறினார்.

ஒரு டைம் காப்ஸ்யூல் செய்து வைத்திருப்பதாகவும் அது சில நூறாண்டுகள் கழித்து வெளியே வரும்போது பல சாதனைகள் அவர் பெயரில் இருக்குமென்றும் (இந்திய அரசியல் சட்டத்தை எழுதியது போன்ற உடான்ஸ்கள்) கூறினார். 300, 400 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு யார் இதையெல்லாம் சரி பார்க்க இயலும் என்றும் நகைச்சுவையாக குறிப்பிட்டார். பிறகு, தான் நாடக உலகுக்கு வந்தது பற்றியும் குறிப்பிட்டார். “பெற்றால்தான் பிள்ளையா” நாடகத்தில் அவர் ஏற்ற மெக்கானிக் ரோல் முதலில் ஸ்கோப் இல்லாத பாத்திரமாகக் கருதப்பட்டதாகவும் வேறு யாரும் அதை எடுக்கத் தயாராக இல்லாததால் தான் எடுத்ததாகவும் கூறினார். பின்னால் அது வெற்றி பெற்று அதே நாடகம் “பார் மகளே பார்” என்ற பெயரில் சிவாஜி நடித்த போது சோவுக்கும் அவர் செய்த அதே மெக்கானிக் ரோல் கொடுத்தார் என்றும் குறிப்பிட்டார்.

ஆரம்பத்தில் மற்ற குழுக்களில் நடித்தவர் பிறகு தனது சொந்த நாடகக் குழுவையே உருவாக்கினது ஆகியவை பற்றி இப்புத்தகத்தில் சுவையாகக் கூறியுள்ளார். முதலில் தேன்மொழியாள் என்னும் நாடகத்தில் சிறு ரோலை பெற்று கொண்டவர் பின்னால் ஆசிரியர் கூத்தபிரானை பயமுறுத்தி தனது ரோலை அதிகரிக்க செய்துள்ளார். இவரது குழுவில் சில காலம் டைரக்டராக பணியாற்றிய கே. பாலசந்தர் இவரது ரவுசு தாங்காமல் அவ்வேலையை விட்டு செல்ல இவரே டைரக்டரானதும் வாழ்வின் குருட்டாம்போக்குத்தனத்தின் வெளிப்பாடே என்று சோ அவர்கள் நகைச்சுவையாக குறிப்பிட்டுள்ளார். எல்லாம் நாடக உலகின் தலைவிதி என்றும் அவரே கூறிவிட்டார். அதுதான் சோ. எவ்வளவு முடியுமோ அந்தளவுக்கு தன்னைத் தானே கிண்டல் செய்து விடுவார். அவரது முழியைக் கூட திருட்டுமுழி என்னும் ரேஞ்சுக்கு கூறிவிடுவார். அப்புறம் மத்தவங்க என்ன சொல்லுவாங்களாம்?

நான் பார்த்த முதல் சோ நாடகம் சமீபத்தில் 1972-ல் பம்பாய் ஷ்ண்முகாநந்தா ஹாலில். “இன்பக்கனா ஒன்று கண்டேன்” என்று அதற்கு பெயர். அதில் அவர் சமீபத்தில் 1968-ல் வெளி வந்த முக்தா பிலிம்சின் படம் பொம்மலாட்டத்தில் ஏற்று நடித்த ஜாம்பஜார் ஜக்கு மாதிரியான கெட்டப்பில் இந்த நாடகத்தில் வந்தார். மேடையில் சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு ஆடியன்சில் வந்து உட்காருகிறார். அப்போது அவர் ஒரு கனவு காண்கிறார். அதில் ஒரு ஊரில் எல்லோருமே நல்லவர்களாக இருக்கிறார்கள். எல்லோருமே ஊரில் நல்ல நிர்வாகத்துக்காக பாடுபடுகிறார்கள். எல்லோருமே தூய வெல்ளை நிற உடை அணிந்து போகும்போதும் வரும்போதும் ஒருவருக்கொருவர் முகமன் சொல்லிக் கொள்கிறார்கள்.

அதில் இருவருக்கும் மட்டும் வேலையில்லை. அவர்கள் நிர்வாகிகளுக்கான தேர்தல் வைக்கலாம் என ஆலோசனை கூறுகிறார்கள். திடீரென சோ அவ்ர்கள் “யோவ் நிறுத்தய்யா” என கத்திக் கொண்டே மேடைக்கு செல்கிறார். தேர்தல் நடக்காமல் தடுக்க பாடுபடுகிறார். கனவு அவருடையதாக இருக்கலாம் ஆனால் அவரது கனவு மாந்தர்கள் அவர் சொல்வதை கேட்கத் தயாராக இல்லை. தேர்தல் நட்க்கிறது. குளறுபடிகள் ஆரம்பமாகின்றன. முதல்வருக்கு டாக்டர் பட்டம் கொடுக்க சங்கதிகள் நகருகின்றன. கடையியில் சோ அவர்கள் பிடிவாதமாக கனவிலிருந்து விழிக்க எல்லா பாத்திரங்களும் மறைகின்றனர். அப்போது சோ ஒரு டயலாக் கொடுப்பார். “அத்தெல்லாம் சரி, ஆனாக்க முதல்லே பாத்தீங்களே, எல்லோரும் நல்லவங்களா இருக்கச்சே, அப்போ எவ்வளோ போர் அடிச்சது? அப்புறம்தானே ஒங்களுக்கே நாடகத்திலே சுவாரசியம் வந்தது” என்று கூற தியேட்டரே சிரிப்பில் ஆழ்ந்தது.

நாடகக் காவலர் மனோகர் பல சரித்திர நாடகங்கள் போட்டு அமோக வெற்றி பெற்றவர். அவர் ஒரு சமயம் கூறினார், “நாங்கள் எல்லாம் கஷ்டப்பட்டு பெறும் வெற்றிகளை சோ அவர்கள் தனது அமெச்சூர் குழுவை வைத்து அனாயசமாக பெற்றுவிடுகிறார் என்பதை ஒத்துக் கொள்ளத்தான் வேண்டும்” என்று. “இறைவன் இறந்துவிட்டானா” என்னும் நாடகத்தில் பூகம்பம் நிகழ்வதை சோ காட்ட நினைத்ததுதான் பெரிய காமெடியாகப் போய்விட்டது. அதுவே மனோகராக இருந்திருந்தால் தூள் கிளப்பியிருப்பார் என எனக்கு பட்டது. அந்த ஒரு தோல்வியும் சோ தனக்கு பழக்கமில்லாததை செய்ய முயன்றதினாலேத்தான் என நினைக்கிறேன். தனது வலிமை இம்மாதிரி ட்ரிக் ஷாட்டுகளில் இல்லை என தெரிந்தவுடனேயே அதை மரியாதையாக கைவிட்டது அவரது புத்திசாலித்தனமே.

அவரது மனிதாபிமானத்தை விளக்க நண்பர் டி.வி. ராதாகிருஷ்ணன் அவர்களின் பதிவை பார்க்கலாம்.

இன்னும் சில நாடகங்கள் பற்றி அடுத்தப் பதிவில் கூறுவேன்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்