தீவிரவாதத்துடன் டோண்டு ராகவனின் மொக்கை தொடர்புகள்

சமீபத்தில் 1981 அக்டோபர் மாதம் ஐ.டி.பி.எல் வேலையில் சேர தில்லி சென்றேன். அடுத்த கிட்டத்தட்ட 20 வருடங்கள் அங்குதான் இருப்பேன் என்பதை அப்போது நான் அறிந்திருக்கவில்லை. ஆனால் அதுபற்றி இப்பதிவு இல்லை. கிட்டத்தட்ட அக்காலக் கட்டத்தில்தான் தீவிரவாதிகள் பற்றிய பயம் தில்லியை ஆட்டிப் படைக்க ஆரம்பித்தது.

சினிமா தியேட்டர்களில் சினிமா பார்க்க வருபவர்களை உடலைத் தடவி, ஆயுதங்கள் ஏதேனும் உள்ளதா என சோதித்து அனுப்புவார்கள். இது 1982 காலக் கட்டத்தில் ஆரம்பித்தது. அன்று ஹோலி. எல்லோருடனும் ஹோலி விளையாடினேன். “ஹோலி முபாரக் ஹோ” என்று ஒருவருக்கொருவர் முகமன் கூறி கட்டித் தழ்வுவார்கள். சான்ஸ் கிடைத்தால் சில ஃபிகர்களையும் தழுவலாம். ஆனால் அது இப்பதிவின் விஷயம் அல்ல சப்ஜெக்டுக்கு வா என முரளி மனோஹர் அதட்டுவதால் பதிவின் விஷயத்துக்கு வருகிறேன்.

ஹோலி விளையாடிவிட்டு விட்டு சங்கம் சினிமா தியேட்டருக்கு படம் பார்க்க சென்றேன். தில்லிக்கு சென்று நான் பார்க்கும் முதல் படம் அது. தியேட்டருக்கு உள்ளே செல்லும் இடத்தில் ஆண் போலீசார் மற்றும் பெண் போலீசார் முறையே ஆண்களையும் பெண்களையும் உடல் சோதனை செய்தபிறகு உள்ளே அனுப்பிக் கொண்டிருந்தனர். இம்மாதிரி சோதனை நடப்பதை நான் முதலில் கவனிக்கவில்லை. கையில் ஒரு நாவல் வைத்து படித்து கொண்டே கியூவில் முன்னேறிக் கொண்டிருந்தேன். எனது முறை வந்ததும் அந்த போலீஸ்காரர் என் தோள்களை அணைத்து முதுகு பக்கம் தடவிப் பார்க்க, நான் யதார்த்தமாக அவரை அணைத்து “ஹோலி முபாரக் ஹோ” என்று ஸ்பஷ்டமாகக் கூறினேன். ஒரு நிமிடம் ஊசி விழுந்தால் கேட்கும் அளவுக்கு நிசப்தம். அடுத்த நிமிடம் குபீர் சிரிப்பு. என்னால் அணைக்கப்பட்ட போலீஸ்காரனுக்கோ படுகடுப்பு. “அடச்சீப் போய்யா சாவு கிராக்கி, நானே ஹோலி அன்னிக்கு டியூட்டி போட்டாங்கன்னு வெறுப்பிலே இருக்கச்ச ரொம்பத் தேவை நீ வந்து கட்டிக்கிறே, போய்யா அந்தண்டை” என்றெல்லாம் சரமாரியாக ஹர்யாணவி ஹிந்தியில் கத்த ஆரம்பித்தான். பக்கத்தில் இருந்த பெண் போலீஸ் தன் இடுப்பைப் பிடித்து கொண்டு சிரித்தது காணக்கண்கொள்ளா காட்சி. ஏதோ சமாளித்து தியேட்டர் உள்ளே போனேன் என்று வைத்து கொள்ளுங்கள். கூட வந்த ஜனங்கள் பார்வையை தவிர்த்தவாறு நான் சீட்டில் போய் அமர்ந்தேன். நல்ல வேளையாக படம் ஆரம்பிக்க, விளக்குகளும் அணைக்கப்பட்டன. பிறகு அடுத்த நாள் ஐ.டி.பி.எல். சென்று நண்பர்களிடம் நிகழ்ச்சியை பற்றிக் கூற எல்லோரும் சிரித்தனர். நண்பன் சிவதாசன் கூறினான், “நல்லவேளை தப்பித்தாய் ராகவா, நாடு இருக்கும் நிலையில் போலீஸ்காரன் உன்னை உள்ளே தள்ளி முட்டிக்கு முட்டி தட்டியிருந்தாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை” என்றவுடன்தான் எனக்கு நிகழ்வின் சீரியஸ்நெஸ் புலப்பட்டது.

ஏதோ கொஞ்ச நாளைக்கெல்லாம் நிலைமை சரியாகி இம்மாதிரி சோதனைகள் எல்லாம் இருக்காது என நினைத்தேன். அது அப்படியே பொய்யானது. இன்னமும் நீடிக்கிறது. தீவிரவாதத்துடன் எனது அடுத்த தொடர்பும் சற்றே அபாயகரமானதுதான்.

சமீபத்தில் 1993 ஏப்ரல் மாதக்கடைசியில் சைக்கிளில் வழக்கம்போல் ஆபீசிலிருந்து வீட்டுக்கு சென்று கொண்டிருந்தேன். வழியில் போலீசார் சோதனைகளுக்காக எல்லா வண்டிகளையும் நிறுத்தினர். எனது சைக்கிளையும் நிறுத்தினர். அந்த போலீஸ்காரர் நல்ல முகபாவத்தில் இருந்தபடியால் அவருடன் சைக்கிள்களுக்காவது விதிவிலக்கு அளிக்க வேண்டும் என ஆர்க்யூ செய்தேன். சைக்கிளில் வந்து எந்த மடையன் குண்டு எறிந்து விட்டு தப்பியோட இயலும் என்றும் கேட்டேன். அவரும் எனக்கு சரிசமமாக பேசினார். பிறகு எல்லா சோதனைகளும் முடிந்து அங்கிருந்து மேலே செல்ல அரை மணியாயிற்று.

அடுத்த முறை மே மாத துவக்கத்தில் அப்பக்கமாக சைக்கிளில் சென்றபோது அதே போலீஸ்காரர் நின்று கொண்டிருந்தார். என்னைப் பார்த்து புன்முறுவல் செய்து விட்டு, “அன்னிக்கு அவ்வளவோ பேசினீங்களே, இப்ப என்ன சொல்லுவீங்க” என்று கேட்டார். என்ன செய்வது, அசடு வழிய வேண்டியதாயிற்று. ஏனெனில் சில தினங்களுக்கு முன்னால்தான் மே தின கொண்டாட்டம் சமயத்தில் இலங்கை அதிபர் பிரேமதாசா ஒரு புலிகள் தற்கொலைப்படை வீரனால் கொல்லப்பட்டிருந்தார். அந்த வீரன் சைக்கிளை ஓட்டி வந்தான் என்று கூறினார்கள்.

ஏதோ இம்முறையும் தப்பித்தேன். ஒன்று கற்று கொண்டேன். நடக்காது என்று உலகில் எதுவுமே இல்லை. வாழ்வின் அபத்தத்தால் என்ன வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்