ராஜாஜி என்னும் மாமனிதர் - 4

1954 - ல் முதலைமச்சர் பதவியை ராஜினாமா செய்த ராஜாஜி அவர்கள் சில ஆண்டுகள் தீவிர அரசியலிலிருந்து விலகி ஓய்விலிருந்தார். அவர் கவனம் இலக்கியத்துக்கு திரும்பியது. அடாடா என்ன பாக்கியம் அவர் வாசகர்களுக்கு. அப்போது எனக்கு 8 அல்லது 9 வயது. சிறுவர்களுக்கானக் கதைகளை அவர் வாரா வாரம் கல்கியில் எழுதுவது அவர் வழக்கம்.

வியாழக்கிழமை வந்தாலே எங்கள் வீட்டில் சண்டை எனக்கும் என் அக்காவுக்கும் தூள் பிறக்கும். கலகி பத்திரிகையை யார் முதலில் படிப்பது என்பதைப் பற்றித்தான் அது என்று கூறவும் வேண்டுமோ? வெள்ளிக்கிழமை சண்டை விகடனைப் பற்றியிருக்கும் ஆனால் அது வேறு கதை. பிறகு எழுதுகிறேன்.

அப்போது ராஜாஜி அவர்கள் "சக்கிரவர்த்தித் திருமகன்" என்றத் தலைப்பில் குழந்தைகளுக்காக ராமாயணக் கதை ஆரம்பித்தார். முதல் அத்தியாயம் "சந்தத்தைக் கண்டார்" என்றத் தலைப்பில். வால்மீகி அவர்கள் ராமகாதையை எழுதத் தூண்டிய நிகழ்ச்சியை அது விவரித்திருந்தது. இப்போது அதைத் திரும்பப் படித்தாலும் மெய் சிலிர்க்கும் எனக்கு. துணையிழந்த க்ரௌஞ்ச பட்சியின் சோகத்தால் பாதிக்கப்பட்டு வால்மீகி முனிவர் வேடனை சபிக்க, அச்சாபத்தின் வார்த்தைகள் ஒரு ஒழுங்கு முறையில் அமைந்து விட, வியாகூலத்தில் ஆழ்கிறார் மஹரிஷி. தேவ ரிஷி நாரதர் அவர் முன் தோன்றி அவர் செய்யவேண்டிய காரியத்தைப் பற்றிக் கூற நிகழ்ச்சிகள் விறுவிறுவென்று நகர்கின்றன. அடுத்த அத்தியாயத்திலிருந்து நாமாயணக் கதை ஆரம்பம். கதை கடகடவென்று நகர்கிறது. சொற்சிக்கனம் ராஜாஜி அவர்களின் சிறப்பு. விஸ்வாமித்திரர் அரசன் திரிசங்குவை சந்திக்கிறார். அவனோ வஷிஷ்டர் சாபத்தால் கோர உருபெற்றவன். இருந்தும் விஸ்வாமித்திரர் அவனை அடையாளம் கொண்டு கேட்கிறார்: "நீ அரசன் திரிசங்கு அல்லவா? என்ன நடந்தது? யார் சாபம்?" இதை விட சொற்சிக்கனம் செய்ய முடியுமா? இந்த நூலுக்காக அவருக்கு சாகித்திய அகாடெமி விருது கிடைத்து அது அவரால் பெருமை பெற்றது.

குழந்தைகளுக்கானக் கதைகள் தனி. ஒவ்வொரு வியாழக்கிழமையும் அவ்வாரத்துக் கதையை ராஜாஜி அவர்களே வானொலியில் வாசிப்பார். தெளிவான உச்சரிப்பு, அலட்டலில்லாத நடை. நான்தான் கல்கியில் வந்த உடனேயே படித்து விடுவேனே. இருப்பினும் அவர் வாயால் அதைக் கேட்பது நான் செய்த பாக்கியம். ஆனால் அச்சமயத்தில் இதையெல்லாம் நினைத்தவன் இல்லை நான். அவர் கதைகளைப் படிக்க எனக்கு பிடிக்கும். அவ்வளவுதான். அக்கதைகளில் பல இப்போதும் என் மனதில் நிலை கொண்டுள்ளன.

ஒரு அரண்மனை நந்தவனத்தில் இருந்த ஒரு துளசிச் செடியையும் ரோஜாச் செடியையும் பற்றி ஒரு கதை. ராஜாஜியின் கதைகளில் அச்சமயத்தில் கல்கியில் வந்த முதல் கதை. ரோஜா செடிக்குத் தன் பூக்களின் மணம் மற்ரும் அழகில் கர்வம். துளசிச் செடியைக் கேலி செய்கிறது. துளசிச் செடியை நோக்கி வருபவர் பெருமாள் கோவில் பட்டாச்சாரி ஒருவர்தான். ரோஜாவையோ எல்லோரும் நாடுவர். அதனால் அதற்குக் கர்வம். ஒரு நாள் 6 வயது ராஜகுமாரி ரோஜாவைப் பறிக்க முயல, அதன் முள் அவள் கையைக் குத்திக் காயப்படுத்தி விடுகிறது. ராஜா கோபம் கொண்டு செடியை வெட்டிப் போட்டு விடுகிறான். தன் தோழி வெட்டப்பட்டதற்கு துளசி அழுகிறது. அன்று கோவிலில் பட்டாச்சாரியாருக்கு ஒரே வியப்பு. ஏனெனில் துளசி மாலையில் ரோஜாவின் மணம்.

இன்னொரு கதையில் அனுமதியில்லாது கட்டப்பட்ட குடிசைகளை அரசு ஆணையின்படி பிய்த்து எறிகிறார்கள். அதைப் பார்த்தக் குழந்தைகள் அழுகிறார்கள். சிறிது நேரம் கழித்து அரசு சார்பில் குடிசைகளைப் பிய்த்து எறிந்த அரசு ஊழியன் கோவிலில் நின்று தன்னை மன்னிக்குமாறு தெய்வத்திடம் மன்றாடுகிறான். என்னை மிகவும் பாதித்தக் கதை இது.

இன்னொரு கதையில் ஒரே இறைவனை பல உருவங்களில் எவ்வாறு வழிபடுகிறார்கள் என்பதை ஒரு அணில் மற்றும் குருவியை வைத்து அழகான கற்பனையுடன் விளக்கியிருப்பார் ராஜாஜி அவர்கள்.

மொத்தமாகவே கதைப் புத்தகங்கள் என்றால் எனக்கு உயிர். தினம் பீச்சுக்கு விளையாடப் போவதாக வீட்டில் சாக்கு கூறி அங்கு மெரினா நீச்சல் குளத்தருகில் இருந்த நூலகத்தில் பொழுதைக் கழிப்பதே என் வாடிக்கை. ஆகவே ராஜாஜியையையும் விரும்பிப் படித்தேன் என்றுதான் கூற வேண்டும்.

மற்றப்படி அவர் ரேஷன் முறையை ஒழித்து, இந்தியாவுக்கே முன் உதாரணமாக இருந்தவர் என்பதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் அவரைப் பற்றி தனிப்பட்ட முறையில் அறிந்தவனில்லை. இந்த நிலைமை நீடித்தது 1959-ல் அவர் சுதந்திரா கட்சியை நிறுவியது வரை. அப்போது எனக்கு வயது 13. அது பற்றி அடுத்தப் பதிவில் எழுதுவேன்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்