கார் வாங்கத் தேவையில்லை

வருடம் 2001. தில்லியிலிருந்து வீடு காலி செய்து சென்னைக்கு வந்தேன். சென்ட்ரலில் இறங்கியதும் போர்ட்டர்கள் சூழ்ந்து கொண்டனர். நான் தேர்ந்தெடுத்த போர்ட்டரிடம் எங்கள் பொருட்களை கால் டாக்ஸியில் ஏற்றிவிடும்படி கூறினேன். யாரிடமும் எதுவும் பேசாமல் தன் பின்னால் வரச் சொன்னார். வெளியே வந்து பழைய மூர் மார்க்கெட் நோக்கி சென்றபோதே எங்களைப் பின்தொடர்ந்த ஆட்டோக்காரர்களில் ஒருவர் சலிப்புடன் "இவங்க கால் டாக்ஸிக்கு போறாங்கப்பா" என்று கூற எல்லா ஆட்டோக்காரர்களும் பின்தொடர்வதை நிறுத்தினர். கால் டாக்ஸி பற்றி நான் டில்லியில் இருந்தபோதே படித்திருந்ததால் எனக்கு இது சாத்தியமாயிற்று.

அன்றிலிருந்து இன்று வரை எங்கு போவது என்றாலும் முதல் தெரிவு கால் டாக்ஸிதான், அது இல்லாவிட்டால் பஸ். இல்லாவிட்டல் நடை. ஆட்டோ கடைசி பட்சம்தான். அந்த அளவுக்கு ஆட்டோக்காரர்கள் நம்மை வெறுப்படையச் செய்துள்ளனர். ஒரு சிறு உதாரணம். நங்கநல்லூரிலிருந்து அடையாறு செல்ல எத்தனை ஆகும் என்று கேட்க, 12 கிலோமீட்டர் தூரத்தில் உள்ள அடையாறுக்கு 130 ரூபாய் ஆகும் என்று ஒரு ஆட்டோக்காரர் கூறினார். கால்டாக்ஸிக்கும் அத்தனைத்தான் ஆகும் என்ற நிலையில் ஆட்டோவுக்கும் ஏன் அதே தொகையை கேட்கிறீர்கள் என்று அவரைக் கேட்டதற்கு அதற்கு அவர் ரிடர்ன் காலியாக வரவேண்டியிருக்கும் எனக் கூறினார். அப்படியானால் அடையாறு சென்று ஒரு பொருளைக் கொடுக்கவேண்டும் உடனே அதே ஆட்டொவில் வருவதற்கு என்ன ஆகும் என்று கேட்டால் 240 ரூபாய் ஆகும் என்று கூசாமல் கூறினார் அவர். நம்மை என்ன காதில் பூ வைத்தவர்கள் என எண்ணிவிட்டார்களா என்ன?

கால் டாக்ஸிகளால் என்னென்ன சௌகரியம் பாருங்கள். சற்றே முன்கூட்டி திட்டமிட முடிந்தால் போன் செய்து வரவழைக்கலாம். பாஸ்ட் ட்ராக், பாரதி, சென்னை கால் டாக்ஸி ஆகியோரது கணினிகளில் ஒருமுறை உங்கள் தொலைபேசி எண் பதிவாகிவிட்டால் போதும். அடுத்த முறையிலிருந்து அந்த நம்பரைக் கூறியதுமே அவர்களே உங்கள் முகவரி மற்றும் லேண்ட்மார்க் ஆகியவற்றை உங்களிடமே ஒப்பிப்பார்கள். வீட்டிற்கு வந்து நீங்கள் எல்லோரும் வண்டியில் ஏறியதும்தான் மீட்டரையே போடுவார்கள். முக்கியமாக ஆட்டோ டிரைவர்கள் உபயோகிக்கும் சாவு கிராக்கி என்ற வாழ்த்துச் சொற்களையெல்லாம் கேட்கத் தேவையில்லை. முக்கியமாக மீட்டருக்கு மேல் ஒரு பைசா கூட அதிகம் தர வேண்டியதில்லை. எது எப்படியானாலும் சார்ஜ் செய்யும் முறை வெளிப்படையாக இருப்பதால் ஏமாற்றப்படுவதற்கு சான்ஸே இல்லை.

சென்னையில் ஆயிரத்துக்கும் மேல் இப்படிப்பட்ட டாக்ஸிகள் இருக்கின்றன. நிலைமை இப்படியிருக்க எதற்கு கார் வாங்கவேண்டும்? சொந்தக் காரினால் தொல்லைகளே அதிகம். டிரைவர் தொல்லை, பார்க்கிங் தொல்லை, மராமத்து தொல்லை என்று தொல்லையோ தொல்லை.

இன்னொரு விஷயம். 30 கிலோமீட்டர்கள் மேல் பயணம் செய்ய நேர்ந்து, 5 மணி நேரத்துக்குள் வீடு திரும்புவீர்கள் என்ற நிலை இருந்தால் டூரிஸ்ட் டாக்ஸிகள் இருக்கவே இருக்கின்றன. 5 மணி +30 கிலோமீடர்களுக்கு ரூபாய் 350 மட்டுமே. கால் டாக்ஸியில் சென்று காத்திருப்புகள் எல்லாவற்றையும் சேர்த்துப் பார்த்தால் இதை விட அதிகம் ஆகும்.

ஆக, எல்லா சாத்தியக்கூறுகளுக்கும் சேவைகள் இருக்கும்போது எதற்கு சொந்தக் கார் வாங்க வேண்டும்?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்