ராம்நகரி

அமோல் பாலேக்கர் எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். மராட்டிய நடிகர். பார்ப்பதற்கு நம்ம அடுத்த வீட்டுப் பையன் போல இருப்பவர். சிட் சோர், ரஜனி கந்தா, சோட்டீ ஸீ பாத், கோல்மால் (நம்ம ரஜனி நடித்த தில்லுமுல்லு) ஆகிய படங்கள் மூலம் அகில இந்திய ரசிகர்களுக்கு அறிமுகம் ஆனவர். அதிலும் முக்கியமாக தில்லு முல்லுவில் நடித்த ரஜனியை விட கோல் மாலில் நடித்த அமோல் பாலேக்கர் அந்த பாத்திரத்துக்கு அதிக பொருத்தமாக இருந்தார் என்பது என் கருத்து.

ஆனால் நான் இங்கு பேசப்போவது அவர் நடித்து நம்ம ஊர்களில் அதிகப் பிரபலம் ஆகாத படமான ராம் நகரி. 1982-ல் வந்தது. அப்போது தில்லியில் வசித்து வந்தேன். இப்படத்தைப் பற்றி அப்போதைக்கு அறியாமலிருந்தேன். திடீரென 1986-ல் தொலைகாட்சியில் பார்த்தேன். அப்போது வீ.சி.ஆர். வாங்கிய புதிது. படங்களை பதிவு செய்யும் பழக்கம் உண்டு. ஆகவே இதையும் பதித்து வைத்தேன். பிறகு பலமுறை போட்டுப் பார்த்தேன். என் மனதை கவர்ந்தது அப்படம்.

முதலில் கதை சுருக்கம். ராம் நகரி பிறப்பால் நாவிதர். மராட்டியக் கலைவடிவமான தமாஷாவில் ஈடுபாடு உடையவர். திருமணம் ஆகும் வரை தாய் தந்தையருடன் வசித்து வந்த அவருக்கு திருமணத்திற்கு பிறகு தனி வீடு தேவைப்படுகிறது. தனது தமாஷா நாடகங்களால் அவருக்கு பல அறிமுகங்கள் கிடைக்கின்றன. அதை வைத்து ஒரு ஹவுஸிங் காலனியில் வீடு வாடகைக்கு கிடைக்கிறது. அரசு அலுவலகம் ஒன்றில் பணி புரியும் அவர் நாடகம் போடுவதற்காக லீவு எடுக்க கூறும் காரணங்கள் புன்னகையை வரவழைக்கின்றன.

பிறகு பல நிகழ்ச்சிகள். கோர்வையில்லாதது போல தோற்றம் தந்து, பிறகு யோசிக்கும்போது அவற்றின் காரண காரியங்கள் விளங்குகின்றன. மொத்தத்தில் கூற வேண்டுமென்றால், சாதாரணமாக ஒருவர் வாழ்க்கையில் வரும் மாறுதல்கள் எவ்வாறு சம்பந்தப்பட்டவர் குண நலன்களை பாதிக்கின்றன என்பதைப் பார்க்க இயலுகிறது.

முதலிலிருந்தே காட்சிகளை எடுத்து கொள்வோம். ராம் நகரி ஒரு வசனம் இல்லாது வெறுமனே நடிப்புடன் கூடிய காமெடி காட்சியை ஒரு சக நடிகருடன் நடத்துகிறார். ஒருவர் இன்னொருவருக்கு முடிவெட்டுவதாகக் காட்சி. அப்போது இருவருடைய முகபாவங்களும் சிரிப்பை வரவழைப்பதற்காகச் செய்யப்பட்டவை. கையில் ஆயுதம் ஒன்றுமில்லாமல் எல்லாமே பாவனையாக, ஒரு வித pantomome ஆகக் காட்டியிருப்பார். எல்லோரும் சிரிக்க பார்வையாளர்களில் ஒருவர் மட்டும் சிரிக்காமல் கோபப்படுவார். அடுத்த காட்சியில்தான் தெரிகிறது அவர் ராம் நகரியின் அப்பா என்று. "அதெப்படி நம்ம குலத்தொழிலை நீ கேலி செய்யலாயிற்று" என்று கோபப்படுவார். அப்போதுதான் கதாநாயகன் நாவிதர் சாதி என்று தெரியும். படமும் சீரியஸ் வகை எனப் புரிந்து போயிற்று.

ஆபீசில் லீவு எடுக்கச் செய்யும் கூத்தை பற்றி ஏற்கனவே குறிப்பிட்டு விட்டேன். பிறகு ராம் நகரியின் கல்யாணம் நடக்கும். அங்கு அவர் சாதிக்கான திருமண சடங்குகள் எல்லாம் சம்பிரமாகக் காட்டப்படுகின்றன. எதுவானால் என்ன, கல்யாணம் கல்யாணம்தானே. நாமும் அந்த உல்லாசத்தில் இழுக்கப்படுகிறோம். கல்யாணம் முடிந்ததும் கூட்டுக் குடும்பமாக வாழ்க்கை ஆரம்பிக்கிறது. புதுமண தம்பதிகளுக்கு ஏற்ப தனிமை கிட்டவில்லை. அதில் சில குழப்பங்கள். வெளியிலிருந்து பார்க்கும் நமக்கு வேடிக்கை ஆனால் சம்பந்தப்பட்டவர்களுக்கு சங்கடம். அப்போதுதான் தனது டிராமா செயற்பாடுகளால் கிடைத்த அறிமுகத்தை வைத்துக் கொண்டு அவருக்கு ஹவுஸிங் காலனியில் வீடு வாடகைக்கு கிடைக்கிறதையும் ஏற்கனவே குறிப்பிட்டேன். இங்கு ஒரு தமாஷ். 24 மணி நேர தண்ணீர் என்பது இது வரை அவருக்கோ அவர் மனைவியின் பிறந்த வீட்டினருக்கோ கிடைத்ததே இல்லை. அதுதான் சாக்கு என அவர் மனைவி முதல் நாளே வீட்டிலிருக்கும் அத்தனை துணிகளையும் தோய்த்து போடுகிறார். அதுவே ஒரு பெரிய புகாராகப் போய் விடுகிறது.

இடையில் தந்தைக்கு உடல் நலம் சரியாக இல்லாது போக அவ்ரை மருத்துவ மனையில் சேர்க்கிறார்கள். அங்கிருக்கும் மருத்துவர் ராம் நகரியின் தூரத்து உறவுக்காரர். ராம் நகரி அவரிடம் "நல்ல வேளை நம்ம சாதி ஆள் நீ இங்க இருக்க.." என்று இழுக்கும்போதே, மருத்துவர் ஒரு மாதிரி சங்கடத்துடன் கனைத்து விட்டு அவரை தனியாக அழைத்து சென்று தனது சாதி யாருக்கும் அந்த மருத்துவ மனையில் தெரியாது, ஆகவே தயவு செய்து அங்கு அதைப் பற்றி பேச வேண்டாம் எனக் கேட்டுக் கொள்கிறார். பிறகு வரும் ஒவ்வொரு காட்சியிலும் இந்த சாதி பிரச்சினை ராம் நகரியை ஒவ்வொரு மாதிரி பாதிப்பதையே பல வகையில் காண்பிக்கிறார்கள்.

ஒரு தமாஷா நாடகத்தில் அவருடன் உயர் சாதியை சேர்ந்த நடிகை கதாநாயகியாக நடிக்க, அந்த நடிகையின் கணவர் நாடகம் முடிந்ததும் தலைமை தாங்குபவரிடம் தனது மனைவியின் புராணம் பாடி ராம் நகரியை சாதி காரணமாக ஓரம் கட்ட செய்கிறார். அப்போதுதான் ராம் நகரிக்கு எல்லோரும் தன்னிடம் காரியம் ஆகும் வரை குழையடித்து விட்டு ஆனவுடன் சாதியைக் காரணம் காட்டி அலட்சியம் செய்கிறார்கள் என்பது அவருக்கு புரிகிறது. இதைப் பார்க்கும் பார்வையாளர்களுக்கே கோபம் வரும் போது ராம் நகரியின் கோபத்தைப் பற்றி கேட்கவே வேண்டாம்.

இம்மாதிரி காட்சிகள் துணுக்குகளாக வந்தாலும் சொல்ல வந்த செய்தி பார்வையாளர்களை அடைந்து விடுகிறது. அது என்ன செய்தி? சாதி பிரச்சினை தீர்ப்பதற்கு இன்னமும் உழைக்க வேண்டும் என்பதே அது. இந்தப் படம் பற்றி தொண்ணூறுகளில் எனது மராத்திய நண்பருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது அவர் ராம் நகரி என்னும் தமாஷா நாடகக் கலைஞன் உண்மையாகவே வாழ்ந்தவன் என்று சொன்னார். அதனால்தானோ என்னவோ திரைப்படத்தில் பிரச்சினைக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் எனச் சொல்ல முயலவில்லை. ஒரு மாதிரி டிராவிலேயே அதை முடித்து விட்டார்கள். கடைசி காட்சியில் ராம் நகரி தனது மகனுடன் பேசும்போது தனது சாதியை மறக்க மற்றவர்கள் தன்னை அனுமதிக்கவேயில்லை என குறைபட்டு கொள்கிறார். மகனது தலைமுறையிலாவது நல்லது நடக்கும் என்ற ஒரு மெல்லிய நம்பிக்கையுடன் நாம் திருப்தி பட்டு கொள்ள வேண்டியுள்ளது. எனக்கு இந்த முடிவு மன நிறவை அளிக்கவில்லைதான். ஆனால் என்ன செய்வது வாழ்க்கை நாம் எதிர்பார்ப்பது போல இல்லையே. என்ன செய்வது?

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்