சம்பவாமி யுகே யுகே

தலைப்பை பின்னால் நியாயப்படுத்துகிறேன்.

அமரர் தேவன் அவர்கள் எழுதிய நாவல், "கல்யாணி" என்று நினைக்கிறேன். (இல்லை அது கோமதியின் காதலன் என திருத்தியவருக்கு நன்றி) அதில் இரு சகோதரர்கள். அப்பா ஒரு கோபக்கார மிராசுதார். ஊரில் இல்லை. அப்போது அண்ணன் தம்பிகளுக்குள் பயங்கர சண்டை. தம்பி கோபித்து கொண்டு சென்னை செல்கிறான். இப்படி போகிறது கதை. கதை அப்படியே போகட்டும், நாம் ஒரு நிமிடம் இந்த சகோதரர்களின் தாயார் என்ன செய்கிறார் என்பதைப் பார்ப்போம். அவருக்கு ஜோசியத்தில் அபார நம்பிக்கை. வீட்டில் அண்ணன் தம்பிகள் இப்படி அடித்து கொள்கிறார்களே, அதுவும் கணவர் ஊரில் இல்லாத சமயம் பார்த்து என நொந்து போகிறார். இளைய மகன் எங்கிருக்கிறானே என்று வேறு கவலை. அடுத்த நாள் காலை ஜோசியர் வீட்டுக்கு செல்கிறார். அப்போதுதான் ஜோசியர் மனைவி தன் கணவரின் சாமர்த்தியத்தைப் பற்றி தனது வெளிப்படையான எண்ணங்களைத் தெரிவித்து விட்டு, சமையலறைக்கு சென்றிருக்கிறார்.

இந்த நேரம் பார்த்து வந்த மிராசுதார் மனைவியின் முகத்தில் ஏகப்பட்டக் கவலை. ஜோசியருக்கோ அவர் கவலை. இருந்தாலும் நல்ல சம்பாவனை கிடைக்குமே. ஆகவே வரவேற்கிறார்.

ஜோ. வாங்கம்மா, என்ன கவலையா இருக்கீங்க? காளை விஷயம்தானே (அந்த ஊரில் மாட்டுக் கொள்ளை சர்வ சாதாரணம்)?
மி.ம. ஆமாம் ஜோஸ்யரே, இளையக்காளைதான் எங்க வீட்டு மூத்தக்காளையிடம் சண்டை போட்டுண்டு போயிட்டான்.
ஜோ. (திடுக்கிட்டு, ஆனால் சுதாரித்து கொண்டு) அடேடே, நான் பயந்தா மாதிரியே ஆயிடுத்தே. உங்க கிரக நிலை சரியில்லை. ஒரு பூஜை போடலாம்.
மி.ம. (அவருக்கு 100 ரூபாய் கொடுத்து விட்டு கேட்கிறார்): எதுக்கும் நம்ம சேதுவை பட்டணத்துக்கு அனுப்பி பார்க்கச் சொல்லட்டுமா?
ஜோ: (பணத்தை வேட்டியில் முடிந்து கொண்டே, விட்டேத்தியாக): பேஷா செய்யுங்கோ.

'சேதுவுக்கு மூளை லேது' என்று பெயர் வாங்கியிருந்த அந்த சேது பிறகு அக்கதையில் செய்யப் போகும் குளறுபடிகள்... அதை அந்த நாவலில் போய் படித்து கொள்ளவும். நான் பதிவுக்கு போக வேண்டும்.

வைகுந்தத்தில் விஷ்ணுவைப் பார்க்க ஒரே நெரிசல். நாரதர் தலைமையில் தேவர்கள் அரக்கர்கள் பண்ணும் அக்கிரமங்களை பற்றி புகார் செய்து மூக்கால் அழ, பகவான் எப்போதெல்லாம் அதர்மம் அதிகரிக்கிறதோ அப்போதெல்லாம் நான் வருவேன் என்று பொருள்பட ஸ்லோகம் கூறுகிறார். அது "சம்பவாமி யுகே யுகே" என்று முடியும். (ஏம்பா அவசரப்படறீங்க, இது தலைப்பை நியாயப்படுத்துகிறதுன்னு நான் எப்போ சொன்னேன்)?

இப்போது மேட்டருக்கு வருவோம். இன்று ஆனந்த விகடனில் ஒரு தலையங்கம். ஹெல்மட் கூத்து பற்றி. இதில் என்ன குழப்பம் எனத் தெரியவில்லை. ஹெல்மட் வியாபாரிகள் பிழைக்க வேண்டாமா? அவர்கள் சம்பாதித்தால்தானே கமிஷன் எல்லாம் கிடைக்கும்? கட்டாயப்படுத்தாமல் நம்மூர்க்காரர்கள் வாங்குவார்களா? அதுதான் ஜூன் 1 வரைக்கும் இத்தனை பந்தா. பிறகு? ஜூன் ஆரம்பித்து விட்டது. கட்சித் தலைவர்கள் வருவார்களே, "தலைவா இதனால் ஓட்டிழப்பு நிச்சயம்" என்று கூறிக் கொண்டு. அதனால் என்ன? பெண்களுக்கும் குழந்தைகளுக்கும் கெடுபிடி தேவையில்லை என்று தாயுள்ளத்துடன் ஆணை பிறப்பித்தால் போயிற்று. எதற்கும் வரவேண்டியதெல்லாம் வந்து விட்டதல்லவா? அப்புறம் என்ன புடலங்காய் சட்டம்? இப்போது ஓட்டுத்தானே முக்கியம்? பிறகு தேவைப்பட்டால் மொத்த சட்டத்தையும் அதிகாரபூர்வமில்லாது கிடப்பில் போடுவது. அப்போதுதானே தேவைப்பட்டால் போலீஸ் மாமூல்கள் கேட்க முடியும்?

அது சரி. இது வரை வாங்கியவர்கள் மனநிலை? அதற்கு என்ன செய்ய முடியும்? சட்டம் என்று இருக்கிறதல்லவா? அதை மதித்தவர்கள் நல்லவர்கள். அவர் பொருட்டு பெய்யெனப் பெய்யும் மழை என்று உணர்ச்சியால் கரகரக்கும் குரலில் ஒரு குறுநகையோடு கவி சம்மேளனம் ஒன்றில் கவிதை நடையில் விளம்பினால் போயிற்று.

இத்தனையும் ஏற்கனவே நடந்து முடிந்திருக்கிறது சுமார் இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால். அப்போதும் அதே கெடுபிடிகள். ஹெல்மெட்டை கையில் பிடித்துக் கொண்டுதான் ஸ்கூட்டர் லிஃப்டே கேட்க முடியும். இதே போல எல்லோரும் ஹெமெட்டுகள் வாங்கியதும் சட்டத்தின் ஜபர்தஸ்து தானே குறைந்தத்து. ஒரே ஒரு வித்தியாசம். அப்போது அதிமுக அரசு. இப்போது திமுக அரசு.

ஆக, எப்போதெல்லாம் கட்சிக்கு பணம் தேவைப்படுகிறதோ, இம்மாதிரி சட்டங்கள் காமதேனுவாகின்றன.

சம்பவாமி யுகே யுகே.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்