கத்தியின்றி ரத்தமின்றி யுத்தம் ஒன்று வருகுது

இந்தப் பதிவின் தலைப்பைப் பார்த்ததும் என்னுள் பழைய எண்ணங்கள் ஓடின. மனது நாமக்கல் கவிஞர் வே. ராமலிங்கம் பிள்ளையிடம் சென்றது. இது சந்தர்ப்பமாக அவர் ஒரு சுவாரசியமான விவரம் தன் வாழ்விலிருந்து எழுதியிருக்கிறார். அது சம்பந்தமாக கூகளில் தேடியபோது, இந்தத் திண்ணை கட்டுரை கிடைத்தது. முதலில் அது கூறுவதைப் பார்ப்போம்.

“ஒரு இடைச் செருகல். ‘தாயைப் பழித்தாலும் தண்ணீரைப் பழிக்காதே!’ என்ற பெரியோர்கள் வற்புறுத்தலின் பேரில் பாசி படிந்த குளத்தில் இருந்து நீர் அருந்த மறுத்த நாமக்கல் ராமலிங்கம் பிள்ளைக்குக் குழந்தையாய் இருந்த போது ஒரு சந்தேகம் எழுந்தது. தமிழர்கள் அவ்வளவு மடையர்களா? அசுத்தமான நீரை அருந்தினால் உடல் நலம் கெட்டு விடாதா ? .ஏன் இப்படியானதொரு பழமொழி வழக்கிலிருக்கிறது ? என்பது அந்த சந்தேகம். நீண்ட காலம் கழித்து ஒரு குளத்தின் கரையில் மதிற்சுவரில் ஒரு கல்வெட்டு காணக்கிடைத்தது. அதில் கீழ் வருமாறு செதுக்கப் பட்டிருந்தது.

“நீர்ப்பிழை செய்வது ஊர்ப்பிழைத்தற்றால்
நெடுமுடி மன்னன் கடுஞ்சினம் கொள்ளும்.”

‘இங்கு அசுத்தம் செய்யாதீர். அசுத்தம் செய்பவர்கள் தண்டிக்கப்படுவார்கள்’ என இக்கால அரசாங்கம் அறிவிப்புப் பலகை வைப்பது போல் அக்காலத்தில் கல்வெட்டாக குளக்கரையில் அரசன் எச்சரிக்கை செய்திருக்கிறான். ஊர் மக்கள் பயன் படுத்தும் நீரை அசுத்தம் செய்தால் அரசன் தண்டிப்பான் என்பது அக்கல்வெட்டின் பொருள். ஊரைப் பிழைத்தாலும் நீரைப் பிழைக்காதே என்ற சொலவடை, காலப்போக்கில் மறுவி ‘ தாயைப் பழித்தாலும் தண்ணீரைப் பழிக்காதே !’ என ஆகிவிட்டதாம்”.

இது பற்றி நான் சமீபத்தில் 1960-ல் அவரது சுயசரிதத்தில் படித்துள்ளேன். மேலே கூறிய நிகழ்ச்சி அவர் தம் பெற்றோர் உறவினருடன் மாட்டு வண்டியில் பயணம் செய்தபோது நடந்தது. வழியில் ஒரு தோப்பில் வண்டியை நிறுத்தி கட்டுச்சாத மூட்டையை பிரித்து கொண்டு வந்த சித்திரான்னங்களை புசித்து, நீரருந்த அருகில் இருந்த கிணற்றிலிருந்து நீர் சேந்தியுள்ளனர். சிறுவன் ராமலிங்கத்துக்கு இதெல்லாம் முதல் அனுபவம், ஆகவே ஆச்சரியத்துடன் பார்த்திருக்கிறான். அவனுக்கு கொடுத்த தண்ணீரில் பாசி இருந்தது. அதை கையால் நீக்கிவிட்டு அவனுக்கு அருந்த கொடுத்துள்ளனர். “உவ்வே, பாசி இருந்த தண்ணீர் எனக்கு வேண்டாம்” என சிறுவன் முரண்டு பிடித்தான். “ தாயைப் பழித்தாலும் தண்ணீரைப் பழிக்காதே”! என்று அவனிடம் கூறி அவனை சமாதானப்படுத்தி, அந்த நீரை குடிக்க வைத்தனர். இந்த சொலவடை அவனுள் புகுந்து அவனை குடைந்த வண்ணம் இருந்திருக்கிறது. எல்லோரையும் கேட்டிருக்கிறான். யாரும் சரியாகச் சொல்லவில்லை. எதேச்சையாக பிற்காலத்தில் அவருக்கு இதன் விடை ஒரு ஊரின் குளக்கரையில் காணப்பட்ட கல்வெட்டில் கிடைத்துள்ளது.

வாழ்க்கையே அப்படித்தான். எதிர்பாராத இடங்களிலிருந்து விடைகள் கிடைக்கும். என்ன, அதை மனதில் நிறுத்திக் கொண்டு வேறு வேலைகளை பார்க்க வேண்டியதுதான். எனக்கும் இம்மாதிரி பல முறை நடந்துள்ளது. அதை பற்றி நான் இங்கு குறிப்பிட்டுள்ளேன். இப்படித்தான் கள்ளா வா புலியைக் குத்து என்ற சொற்றொடருக்கு உவேசா அவர்களும் விடை கண்டுகொண்டார்.

நாமே பல முறை பார்த்திருப்போம். ஏதேனும் பொருளை தேடும்போது, பல ஆண்டுகளாகத் தேடியும் கிடைக்காமலிருந்த மற்ற பொருட்கள் கைக்கு கிடைக்கும் அப்போது தேடியது மட்டும் கிடைக்காது. பல ஆண்டுகளாக கிடைக்காமல் போக்கு காட்டிய கார்சாவி (அந்தக் காரை விற்று பல ஆண்டுகள் ஆனபடியால்), அது கிடைத்தும் பிரயோசனம் லேது என்றபடியால், “சீ, இது வேற சனியன்னு” அதை தூக்கி எறிந்திருப்போம். “ஒனக்கு ஏதுடா கார் சாவி, காருக்கே வழியில்லாமத்தானே கால் டாக்சியெல்லாம் ‘என்னுடைய கார்’னு சொல்லிட்டு திரிஞ்சுக்கிட்டிருக்க” என்று சொல்லும் முரளி மனோஹர், ஷட் அப்!

அதெல்லாம் சரி, தலைப்பை எப்ப நியாயப்படுத்தப் போறே என்ற கேள்விக்கு பதில் சுலபம். கவிஞர் வே. ராமலிங்கம் எழுதிய கவிதை வரிகள் இவை. வெள்ளைக்காரன் இவற்றைக் கேட்டு நடுங்கினான். மகாத்மா காந்தி அவர்களின் அகிம்சை போராட்டத்தை சித்தரித்தன இக்கவிதையின் வரிகள். இந்த உரலிலிருந்து பெற்ற அதன் முழுவரிகளை இங்கு பார்ப்போமா?

கத்தியின்றி ரத்தமின்றி யுத்தமொன்று வருகுது
சத்தியத்தின் நித்தியத்தை நம்பும் யாரும் சேருவீர்! . .(கத்தி)
ஒண்டி அண்டிக் குண்டு விட்டிங்குயிர் பறித்தலின்றியே
மண்டலத்தில் கண்டிலாத சண்டையன்று புதுமையே! .(கத்தி)
குதிரையில்லை யானையில்லை கொல்லும் ஆசையில்லையே
எதிரியென்று யாருமில்லை எற்றும் ஆசையில்லதாய் . .(கத்தி)
கோபமில்லை தாபமில்லை சாபங்கூறல் இல்லையே
பாபமான செய்கையன்றும் பண்ணு மாசையின்றியே . .(கத்தி)
கண்டதில்லை கேட்டதில்லை சண்டையிந்த மாதிரி
பண்டு செய்த புண்ணியந்தான் பலித்ததே நாம் பார்த்திட! . .(கத்தி)
காந்தியென்ற சாந்தமூர்த்தி தேர்ந்து காட்டும் செந்நெறி
மாந்தருக்குள் தீமைகுன்ற வாய்ந்த தெய்வமார்க்கமே . .(கத்தி)

அம்மாதிரி பெற்ற சுதந்திரத்தை நாம்தான் பேணி காக்க வேண்டும். தேவையின்றி பேசும் வீணர்களை புறக்கணித்து மேலே செல்வோம். Whine & lament நிச்சயம் தேவையேயில்லை.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்