சிகப்பு நாடா பிரச்சினை

இப்போதிருப்பது போல முன்பெல்லாம் ஓய்வூதியம் தொகை வங்கிக்கணக்கில் நேரடியாகச் சேர்க்கப்படவில்லை. பென்ஷன் வாங்கும் தினத்தன்று அரசு கருவூலங்களில் ஓய்வு பெற்றவர்களால் சூழப்பட்டிருக்கும். அவர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் அவர் உயிருடன் இருப்பதற்கான சான்றிதழ் இருக்க வேண்டும். அப்போதுதான் போனால் போகிறதென்று சில மணிநேரத் தாமதங்களில் பென்ஷன் தொகையை கடனே என்று பட்டுவாடா செய்வார்கள். இது சம்பந்தமாக உண்மையாக நடந்த ஒரு விஷயம் இதோ.

பிரணதார்த்தி ஹரன் (கற்பனை பெயர்) ஜனவரி மற்றும் பிப்ரவரி மாதங்கள் தன் மகள் இருக்கும் இன்னொரு ஊருக்கு சென்றிருந்ததால் அவ்விரு மாதங்களும் ஓய்வூதியம் வாங்க வரவில்லை. மார்ச் மாதம்தான் வந்தார். மூன்று மாதங்களுக்கும் சேர்த்து பணம் பெறும் விண்ணப்பத்துடன் தான் உயிருடன் இருக்கும் சான்றிதழையும் எடுத்து வந்திருந்தார். ஆனாலும் பென்ஷன் மறுக்கப்பட்டது. காரணம்? அவர் மார்ச் மாதத்துக்கு மட்டும் உயிருடன் இருக்கும் சான்றிதழை எடுத்து வந்திருந்தார். அதற்கு முந்தைய மாதங்களான பிப்ரவரி மற்றும் ஜனவரி மாதங்களுக்கு எடுத்து வரவில்லையாம்! இது எப்படி இருக்கு?

சமீபத்தில் 1971-ல் நான் மத்தியப் பொதுப்பணித் துறையில் வேலைக்கு சேர்ந்த புதிதில் எனக்கு உறவினரல்லாத இருவரிடமிருந்து ரெஃபரன்ஸ் வாங்கி வர வேண்டும். அதுவும் அவர்கள் என்னுடன் 3 ஆண்டுகளாவது பரிச்சயமாக இருக்க வேண்டும். நான் வேலையில் சேர்ந்து பத்து நாட்களுக்கு பிறகு அவ்வாறு இரு சான்றிதழ்கள் வாங்கி வந்தேன். அதில் ஒருவர் 3 ஆண்டுகள் என குறித்து வைத்திருந்தார். இது ஏற்கத்தக்கதல்ல என்று சம்பந்தப்பட் க்ளார்க் அபிப்பிராயப்பட்டார். அதாவது நான் சான்றிதழ் வாங்கிய தேதியில்தான் மூன்று ஆண்டுகள் ஆகிறது என்றும், நான் வேலையில் சேர்ந்த அன்று அக்காலக்கட்டம் 3 ஆண்டிலிருந்து பத்து நாட்கள் குறைகின்றன என்றும் விளம்பினார். விஷயம் S.E. இடம் சென்றது. நான் இப்பதிவில் குறிப்பிட்ட அதே எஸ்.இ. தான். க்ளார்க்கை பார்த்து அவர் கூறியது "உளறாதே" என்பதுதான். நல்ல வேளை.

ஆனால் ஒன்று. மற்ற பல நாடுகளைப் பார்த்தால் நம்மூர்க்காரர்களுக்கு கோவில்தான் கட்டி கும்பிட வேண்டும். பிரேசிலில் எல்லாவற்றும் படிவங்கள் உண்டு எனப் படித்துள்ளேன். அதில் ஒரு வன் இறந்ததாகத் தகவல் பதிவாகி விட தான் உயிருடன் இருப்பதை நிரூபிப்பதிலேயே கிட்டத்தட்ட உயிர் போயிற்றாம்.

இன்னொரு உதாரணம் ஆஸ்திரியா-ஹங்கேரி பேரரசு. அது பல நூறாண்டுகள் பழமை வாய்ந்தது. அங்கு இருந்த சிவப்புநாடா பழக்கவழக்கங்கள் பிரசித்தி பெற்றவை. அவற்றில் ஒன்றைக் கூறுவேன். அச்சமயம் முதல் உலக மகாயுத்தம் முடிந்து அப்பேரரசுக்கே முடிவு ஏற்பட்டது. சக்கரவர்த்தி நாடு கடத்தப்பட்டார். யாருக்கு வருத்தம் இருந்ததோ இல்லையோ அரசு அதிகாரிகளுக்கு நிரம்ப வருத்தமே. ஏனெனில் கோப்புகளை எல்லாம் கையாளும் வாய்ப்பு போய் விட்டதல்லவா? பலருக்கு கிட்டத்ததட்ட பைத்தியமே பிடித்து விட்டது. ஆனால் ஒரு அதிகாரி மட்டும் ஜாலியாக இருந்தார். அவர் நண்பர் அவரிடம் அது பற்றி கேட்டார். அதற்கு இவர் தான் பழைய அலுவலகத்திலிருந்து பழைய கோப்புகள் கட்டுக்கள் சில தள்ளிக் கொண்டு வந்து விட்டதாகவும் தினமும் வீட்டில் அமர்ந்து அக்கோப்புகளுக்கான குறிப்புகள் எழுதுவதாகவும் ஆகவே பொழுது போய் விடுகிறது என்றும் கூறினார். நண்பருக்கு ஒரே பொறாமை. தன்னையும் அவர் வீட்டிற்கு வர அனுமதி கோரினார். வந்து அவரது குறிப்புக்களை தானும் சரிபார்த்து மேல்குறிப்புகளை போட வேண்டும் என்பதே நோக்கம்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்