Congratulations, you have won the third prize, a TV set!

சமீபத்தில் 1972-ல் ஜூன் மாதம் ஒரு திங்கட்கிழமையன்று மத்தியப் பொதுப்பணி துறை அலுவலகத்திற்கு வரும் போது பகல் 1 மணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. வழக்கமாக டோண்டு ராகவன் லேட்டாகத்தான் அலுவலகம் செல்வான் என்பது உண்மையானாலும், அன்றைக்கு அது என்னுடைய குற்றம் இல்லை. ஏனெனில் ஜூனியர் இஞ்சினியர்கள் தேறவேண்டிய அக்கௌண்டன்சி பரீட்சை எழுதி விட்டுத்தான் வந்தேன். அது பாஸ் செய்யவில்லையானால் முதல் இன்க்ரிமெண்டுக்கு பிறகு அடுத்து வரும் இன்க்ரிமெண்டுகள் நிறுத்தப்படும். ஆகவே அதை பாஸ் செய்ய வேண்டியது மிக முக்கியம். அன்று நன்றாகவே பரீட்சை எழுதியிருந்தேன். தேர்ச்சியும் பெற்றேன் ஆனால் அது பின்னால் தெரிய வந்தது, இப்பதிவுக்கு முக்கியம் இல்லை அது.

உள்ளே வந்ததுமே எனக்காக ஒரு தந்தி காத்திருந்தது என்று பியூன் கூறி அதை என் டேபிள் மேல் வைத்து சென்றார். எனக்கு அடிவயிறு கலங்கி விட்டது. என் தந்தை தனியாக நங்கநல்லூரில் இருந்தார். அவரை பார்த்து கொள்ளக்கூட யாரும் இல்லை. எங்களது மற்ற உறவினர்கள் தி.நகரில் இருந்தனர். ஆகவே தந்தி என்றதும் பயம் வந்தது. மனதை திடப்படுத்திக் கொண்டு பிரித்தேன். அதன் வாசகம் இவ்வாறு இருந்தது "Congratulations, you have won the third prize in the Neko soap contest, a TV set. Regards, Digikar, Parke Davis".

எனக்கு நிஜமாகவே திகைப்பு. சில மாதங்களுக்கு முன்னால் நீக்கோ சோப் போட்டி ஒன்றில் பங்கெடுத்திருந்ததை அச்சமயம் நினைவுக்கு கொண்டுவர சில நிமிடங்கள் பிடித்தன. தந்தைக்கு ஒன்றும் இல்லை என்ற நிம்மதிக்கு முன்னால் இந்த சந்தோஷம் பெரிதாகத் தெரியவில்லை. பிறகு நண்பர்களுக்கு தெரியவர எல்லோரும் வாழ்த்துக்கள் தெரிவித்தனர். அந்த ஆண்டு அக்டோபர் இரண்டாம் தேதிதான் பம்பாயில் டெலிவிஷன் ஒளிபரப்பு ஆரம்பமாக இருந்தன. தொலைக்காட்சி நிலையத்துக்கான வேலைகளை மத்தியப் பொதுப்பணித் துறைதான் கவனித்து கொண்டிருந்தது.

எனக்கு பரிசாக அறிவிக்கப்பட்ட டி.வி. யின் பெயர் ஸ்டாண்டர்ட் டி.வி. ஒரே ஒரு சேனல் மட்டுமே. எது எப்படியானாலும் நான் ஒரு விஷயத்தில் தெளிவாக இருந்தேன். டி.வி. வேண்டாம் என்று தீர்மானித்தேன். எனக்கென்னவோ அது வந்து விட்டால் அதற்கு அடிமையாகிவிடுவோமோ என்ற பயம். என் தந்தைக்கு முதலில் தந்தி அனுப்பினேன் பரிசு கிடைத்ததை பற்றி கூற. பிறகு விவரமான கடிதம் எழுதினேன். டி.வி யை நான் ஏன் வாங்க விரும்பவில்லை என அதில் விலாவாரியாக குறிப்பிட்டிருந்தேன். என்ன ஆச்சரியம் நான் என் தந்தைக்கு கடிதத்தை போஸ்ட் செய்த கிட்டத்தட்ட அதே நேரத்தில் அவரும் எனக்கு கடிதம் போட்டிருக்கிறார். இரண்டு கடிதங்களும் கிராஸ் ஆகியிருந்தன. அவர் கடிதத்தில் நான் சொன்னதையே அவரும் குறிப்பிட்டிருந்தார். டி. வி. பரிசை வாங்க வேண்டாம் என அவரும் அறிவுரை கூறியிருந்தார். ஆக, இந்த விஷயத்தில் எங்கள் கருத்துக்கள் 100% ஒத்து போயின.

என் நண்பர்கள் என்னை இதற்காக சாடினர். என் பெரியப்பா பெண் செம்பூரில் வசித்து வந்தார். அவரும் டி.வி.யை வாங்கி தனக்கு விற்குமாறு கூறினார். நண்பர்களும் அவ்வாறே கூறினர். நான் பார்க் டேவிசுடன் தொடர்பு கொண்டு டி.வி.க்கு பதிலாக அதன் விலையை கொடுத்து விடுமாறு கூறினேன். ஆனால் கம்பெனி அதை ஒத்து கொள்ளவில்லை. வேறு வழியின்றி அதை ஏற்க வேண்டியதாயிற்று.

ஒரு மாலை டி.வி. வந்தது. பார்க் டேவிஸின் மேனேஜர் டிஜிகரும் வந்திருந்தார். டி.வி.யை அறையில் வைத்துவிட்டு ஒரு ஃபோட்டோ எடுத்து கொண்டோம். டி.வி.க்கு முன்னால் நானும் டிஜிகரும் போஸ் கொடுத்தோம். என் ரூம் மேட் (நாங்கள் அச்சமயம் பத்து பேர் ஒரு அபார்ட்மெண்டில் பேயிங் கெஸ்ட் முறையில் தங்கியிருந்தோம்) வீரராகவன் ஒரு யோசனை சொன்னான். அதாவது டி.வி.யின் மேல் சில நீக்கோ சோப்புகளை பேக்ரௌண்டாக அடுக்கலாம் என்றான். அது நல்ல ஐடியா என ஒத்து கொண்ட டிஜிகர் என்னிடம் "நீங்கள் நிஜமாகவே இந்த சோப் உபயோகிப்பவரா" என்று சொல்லி வைத்தாற்போல கேட்டார். நண்பன் ஜயக்குமார் உடனேயே கூறினான், "இவனைத் தவிர நாங்கள் ஒன்பது பேரும் அதைத்தான் உபயோகிக்கிறோம்" என்று. அவருக்கே சிரிப்பு வந்து விட்டது. தலையை ஆட்டிக்கொண்டே சோப் இல்லாமலே போட்டோ எடுத்து கொண்டு டி.வி.யை என்வசம் ஒப்படைத்து சென்றார்.

நடந்தது இதுதான். காண்டஸ்ட் படிவத்தில் மூன்று சுலபமான கேள்விகள் கேட்கப்பட்டன. நினைவிலிருந்து கூறுகிறேன், தாஜ்மஹாலை கட்டியது யார்? மகாத்மா காந்தி எந்த ஆண்டு பிறந்தார்? இந்தியா எப்போது குடியரசாயிற்று? இவை எல்லாமே ஜுஜுபி கேள்விகள். நான்காவதாக வந்த வாக்கியத்தை நிறைவு செய்வதுதான் முக்கியம். I love Neko soap because ... (fill up by using not more than 10 words). நான் எழுதியது I love Neko soap because it transforms bathing into a pleasure from a dreaded routine. என்பதே. இதற்குத்தான் மூன்றாம் பரிசு. காண்டஸ்ட் படிவத்துடன் மூன்று நீக்கோ சோப்பின் காலி உறைகளை வைக்க வேண்டும். அதை நான் வீரராகவன், சுந்தரம் மற்றும் ஜயக்குமாரிடமிருந்து பெற்று படிவத்துடன் இணைத்து அனுப்பியிருந்தேன். பிறகு மறந்தும் போயிருக்கிறேன்.

அடுத்த நாள் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் பேப்பரில் முக்கிய பக்கத்தில் இந்த காண்டஸ்ட் ரிசல்ட் வெளியிடப்பட்டது. Fridge, washing macine and then TV set என்ற வரிசையில் முதல் மூன்று பரிசுகள். பிறகுதான் மனித மனத்தின் விசித்திரங்கள் புலப்பட ஆரம்பித்தன. முதலில் டி.வி செட் வேண்டாம் என நான் எழுத்தில் அறிவித்தபோது நான் மேலே சொன்னது போல நான் அவசரப்பட்டுவிட்டதாகக் கூறினர். தாங்கள அதை விலை கொடுத்து வாங்கியிருப்பார்கள் எனவும் கூறினர். ஆனால் என்ன ஆச்சரியம், பார்க் டேவிஸ் நான் கூறியதை கேட்காது டி.வி செட்டை தள்ளிவிட்டு செல்ல சரி விலைக்கு எடுத்து கொள்கிறீர்களா என கேட்க, எல்லோரும் பைய நழுவினர். பூனாவில் இருந்த என் உறவினர் 2000 ரூபாய்க்கு எடுத்து கொள்வதாகவும் ஆனால் மாதம் ஐம்பது ரூபாயாக தந்து 40 மாதங்களில் பணம் முழுக்க தருவதாக அன்புடன் கூறினார். சரி இதெல்லாம் காரியத்துக்காகாது என டி.வி. உருவாக்கிய போல்ஸ்டார் எலெக்ட்ரானிக்ஸையே அணுக அவர்கள் தொழிற்சாலை விலை கொடுத்து எடுத்து கொள்வதாக கூறி பம்பாயில் அவர்கள் ஷோ ரூம் முகவரியை கொடுத்தனர். அங்கு செப்டம்பர் 1972-ல் அதை சேர்ப்பித்து ரசீதும் பெற்று கொண்டேன். இரண்டு மாதங்களில் 1890 ரூபாய் செக்காக தந்தனர். அத்துடன் அதன் கதை முடிந்தது. ஆனால் மனித மனத்தின் விசித்திரங்களுக்கு முடிவே இல்லை. டில்லியிலிருந்த இன்னொரு உறவினர் (இவர் பூனாக்காரரின் சகலை, இருவருமே எனது பெரியப்பாவின் மாப்பிள்ளைகள்) பிறகு பம்பாய் வந்தபோது இது பற்றி கேட்டார். "என்ன டோண்டு, 1890 ருபாய்தான் என்றால் நானே அதை வாங்கி கொண்டிருப்பேனே" என்று. பூனாக்காரரும் அருகில் இருந்தார். நான் இதற்குள் சற்று தேறிவிட்டேன், "அடேடே அத்திம்பேர், உங்களுக்குன்னா, நான் இலவசமாகவே தந்திருப்பேனே" என்று கூற இரண்டு சகலைகளும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து புன்முறுவல் செய்து, "பேஷ், டோண்டுவும் தேறிட்டான்" என்று ஒத்து கொள்ள, நான் பணிவுடன் பூனாக்காரர் தவணை முறையில் தருவதாகக் கூறியதை கூற, மறுபடியும் இரு சகலைகளும் அவுட்டு சிரிப்புடன் கை குலுக்கி கொண்டனர்.

சசிதரன் நாயர் என்பவரிடமிருந்து மலையாளத்தில் ஒரு கடிதம் வந்தது. என் மலையாள சக இஞ்சினியர் சித்திக் படித்து சொன்னதிலிருந்து நான் அறிந்தது என்னவேன்றால், ஒரு மலையாளிக்கு பரிசு கிடைத்ததில் சந்தோஷம் என குறிப்பிட்டு விட்டு (நான் ராகவன் நாயர் என எண்ணியிருப்பார் போல) மத்தியப்பொதுப்பணித் துறையில் கலாசி வேலை வாங்கித் தரச்சொல்லி கேட்டிருந்தார். கிழிந்தது கிருஷ்ணகிரி என்று எண்ணினேன். என்ன செய்வது அக்காலக் கட்டத்தில் வேலையில்லாத் திண்டாட்டம் கடுமையாகவே இருந்தது.

அதன்பிறகு டி.வி. 1979-ல் தான் சென்னையில் வாங்கினேன். அது பற்றி பிறகு.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்