துச்சாசனன் அவிழ்த்து போட்ட புடவைகள் என்னாயின?

எனக்கு தெரிந்து இக்கேள்வியை ஒரே ஒருவர்தான் கேட்டு அதை வைத்து கதையும் எழுதியுள்ளார். அவ்ர்தான் எழுத்தாளர் நாடோடி. அவரைப் பற்றி நான் ஏற்கனவே போன ஆண்டு பிப்ரவரி மாதம் ஒரு பதிவு போட்டுள்ளேன். இப்பதிவை அதன் தொடர்ச்சியாகக் கொள்ளலாம்.

எங்கே விட்டேன்? துச்சாசனன் அவிழ்த்த புடவைகளிடம் விட்டேன். அவை என்ன ஆயின என்பதை வைத்து நாடோடி ஒரு நாடகம் எழுதியுள்ளார். சமீபத்தில் எழுபதுகளில் வெளிவந்த அதை என் நினைவிலிருந்து எழுதுகிறேன்.

துரோபதையின் வஸ்திரத்தை இழுக்கிறான் துச்சாசனன். அவள் கண்ணனிடம் அடைக்கலம் கேட்க, புடவைகள் விறுவிறு என்று உற்பத்தியாகி துரோபதையை சுற்றுகின்றன. சபையே நடுங்குகிறது. கர்ணனும் துரியனும் தலையை சொறிகின்றனர். துச்சாசனோ வெறிபிடித்தவன் போல புடவையை இழுத்து கொண்டே போகிறான். பீஷ்மர், துரோணர் போன்ற பெரியவர்கள் கையை பிசைகின்றனர். புடவைகள் மலையாய் குவிகின்றன. துச்சாசனன் களைத்து போய் கீழே விழுகிறான். இதுவரை பேச வாய்ப்பு இல்லாத விதுரர் அடுத்த அரைமணிக்கு பேச ஆயத்தம் செய்து கொள்கிறார்.

துச்சாசனன் குழப்பத்துடன் தன் இருக்கைக்கு வருகிறான். அருகில் இருக்கும் துரியனிடம் பேசுகிறான்.

துச்சாசனன்: அண்ணா என்னவோ தெரியவில்லை, ஒரே களைப்பாக இருக்கிறது. மனதுக்கு கலக்கமாகவும் உள்ளது.

துரியன்: இருக்காதா பின்னே. எவ்வளவு பெரிய காரியம் செய்தாய் எனக்காக, சபாஷ். அது இருக்கட்டும் துச்சாசனா, அந்தப் புடவைகளைப் பார்த்தாயா? அடாடா என்ன அழகு அவை? அமர்க்களமான வண்ணத்தில் தலைப்புகள், ஜரிகை வேலைப்பாடுகள். நம்ம அஸ்தினாபுரத்து ஜவுளிக் கடைகளில் இம்மாதிரி புடவைகள் வருவதில்லையே. ஒன்று செய்கிறேன். எல்லா புடவைகளையும் மடிக்க செய்கிறேன். எல்லாவற்றையும் உன் மாளிகைக்கு அனுப்புகிறேன். உன் மனைவி அவற்றை அணிந்து கொள்ளட்டும்.

துச்சாசனன்: வேண்டவே வேண்டாம் அண்ணா, அவற்றைப் பார்த்தாலே மனதில் ஒரு பீதி ஏற்படுகிறது.

துரியன்: சரி அவற்றை விற்று காசாக்கி கஜானாவில் சேர்ப்பித்து விடுவோம். நீ உன் மாளிகைக்கு சென்று ஓய்வெடுத்து கொள்ளவும். இன்று இரவு உணவு என் வீட்டில்தான். மனைவியுடன் வந்துவிடு. நான் இப்போதைக்கு வர இயலாது. விதுரர் சித்தப்பா உளற ஆரம்பித்துள்ளார். இருந்து கேட்டுவிட்டு வருகிறேன்.

துச்சாசனன் தேர் ஏறி தன் மாளிகைக்கு திரும்புகிறான். மனம் பாரமாக இருக்கிறது. ஏன் என்று தெரியவில்லை. மாளிகையின் வாசல் வெறிச்சோடி கிடக்கிறது. துச்சாசனன் இது எதையும் கவனிக்காமல் உள்ளே சென்று படுக்கையறையில் படுக்கையில் வீழ்கிறான். "யாரங்கே, பழரசம் கொண்டுவா" என்று கத்திவிட்டு கண்ணை மூடுகிறான். சுமார் கால் மணி கழித்து "இந்தாருங்கள் பழரசம், சீக்கிரம் பிடியுங்கள். உள்ளே கொள்ளை வேலை கிடக்கிறது" என்ற கோபமான குரல் வருகிறது. வாரிச்சுருட்டி எழுந்து கொள்கிறான். அவனது மனைவி (அவள் பெயர் துச்சாசனி என்று வைத்து கொள்வோமே) நிற்கிறாள்.

துச்சாசனன்: இதென்ன கூத்து, பணிப்பெண்கள் எங்கே?

துச்சாசனி: எல்லோரும் துண்டைக் காணோம் துணியைக் காணோம்னு வேலையை விட்டு நின்று, ஓடி விட்டார்கள். உங்கள் 'வீரச்செயல்' பற்றிய செய்தி உடனேயே தலைமை பணிப்பெண் வம்பினி மூலம் எல்லோருக்கும் தெரிய வந்து விட்டது.

துச்சாசனன்: இதென்ன சோதனை. என்னை எடுத்து வளர்த்த பாமினி பாட்டி எங்கே?

துச்சாசனி: அவள்தான் எல்லோருக்கும் முன்னால் ஓடினாள்.

துச்சாசனன்: ஒழியட்டும். ஒரே வெறுப்பாக இருக்கிறது. பணியாளர்கள் எங்கே?

துச்சாசனி: நான் அவர்கள் அணைவரையும் வேலையிலிருந்து நீக்கி விட்டேன்.

துச்சாசனன்: ஏன்?

துச்சாசனி: நல்ல கதையா இருக்கே. வேறு பொம்மனாட்டிகளே இல்லாத இந்த மாளிகையில் இத்தனை தடிமாடுகளிடமிருந்து என்ன பாதுகாப்பு எனக்கு? எல்லோரும் எஜமான் வழியே சிறந்தது என்று முடிவெடுத்தால் என் கதி என்ன? எது எப்படியானாலும் தலைமை சமையற்காரன் போக்கிரி முத்துவின் முழியே சரியில்லை.

துச்சாசனன்: இது என்ன தொல்லையாகப் போய் விட்டது? இம்மாதிரி நடக்கும்னு நான் நினைக்கவே இல்லையே!

துச்சாசனி: என்ன இருந்தாலும் துரோபதை உங்கள் மன்னி இல்லையா? நீங்கள் நடந்து கொண்டது சரியா?

துச்சாசனன்: அதெல்லாம் அரசியல், உனக்கு புரியாது.

துச்சாசனி: சரி என்னமோ போங்கள். எனக்கு வேலை இருக்கிறது. நாளைக்கு நம் பெண் குழந்தைகளை அழைத்து கொண்டு என் பிறந்தகம் போகிறேன்.

துச்சாசனன் திகைத்து நிற்கிறான். அச்சமயம் துரியனின் ரதசாரதி வேகமாக உள்ளே வருகிறான்.

துச்சாசனன்: அண்ணனிடம் கூறு, இரவு உணவுக்கு மாலையே வந்து விடுகிறேன். அவருடன் பேச வேண்டும்.

சாரதி (சங்கடத்துடன்): ஐயா. இன்று இரவு உணவுக்கு வரவேண்டாம் என கூறத்தான் என்னை அனுப்பினார்.

துச்சாசனன் தலையில் கை வைத்து நிற்கிறான். அவன் மனைவி அவன் பின்னாலிருந்து அவனுக்கு அழகு காட்டிவிட்டு செல்கிறாள்.

சிறிது நேரத்துக்கு பிறகு. துரியனே வருகிறான்.

துரியன்: அருமைத் தம்பி துச்சாசனா, விருந்துக்கு வரவேண்டாம் எனக் கூறியதால் என் மேல் கோபம் இல்லையே?

துச்சாசனன்: இன்று நடப்பதையெல்லாம் பார்த்து தலை சுற்றுகிறது அண்ணா. அது இருக்கட்டும், ஏன் என்னை வரவேண்டாம் என கூறினீர்கள்?

துரியன்: என்ன செய்வது தம்பி. நீ வருகிறாய் என்றதுமே அரண்மனைப் பணிப்பெண்கள் அலற ஆரம்பித்து விட்டனர். வேலையை விட்டுப்போவதாக கூறிவிட்டனர். பானுமதிக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. ஆகவே தற்சமயம் உன்னை வரவிடாமல் தடுக்க சொன்னாள்.

துச்சாசனன்: என்ன செய்வது கடமை தவறாத எனக்கு இக்கதி. முதல் நாளன்றே இப்படி மூச்சு திணறுகிறது. இதற்கு என்ன வழி?

துரியன்: எனக்கு ஒரு யோசனை தோன்றுகிறது. அந்தப் புடவைகள் எண்ணற்ற அளவில் உள்ளன. அவற்றைப் பார்த்தாலே உனக்கு பயம் என்கிறாய். பேசாமல் அவை எல்லாவற்றையும் பணிப்பெண்களுக்கு கொடுத்து விடலாம். அவர்கள் அதை அணிந்து வந்தால் உன்னிடமிருந்து தப்பிக்கலாம் அல்லவா? (சிரிக்கிறான்).

துச்சாசனன் தனக்குள் முணுமுணுக்கிறான், "எல்லாம் நேரந்தேன்"

அதற்குள் துச்சாசனி வெளியே வருகிறாள்.

துச்சாசனி: வணக்கம் மூத்தவரே. அது நல்ல யோசனை. அப்புடவைகள் மிக அமர்க்களமாக இருந்தன என்று தலைமைப் பணிப்பெண் வம்பினி மூலம் அறிந்தேன். இதோ செய்தி அனுப்புகிறேன். புடவைகளை நீங்கள் அனுப்புங்கள். எல்லோரும் புடவைக்காக ஓடி வந்துவிடுவார்கள்.

துரியன்: அப்படியே செய்கிறேன் பெண்ணே. நீயும் இரண்டு புடவைகள் எடுத்து கொள். தேவையானால் அவற்றை அணிந்து அவ்வப்போது பயலை பயமுறுத்து. வரட்டுமா?

பிறகு சந்திப்போம்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்