நீயும் நானும் திருநெல்வேலிச் சைவப் பிள்ளைமார் வகுப்பு

Disclaimer: This is a politically incorrect post.

இப்பாடல் இது குறுந்தொகையில் வருவதாக அறிகிறேன்.

"யாயும் ஞாயும் யாராகியரோ
எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறைக் கேளிர்
நீயும் யானும் எவ்வழி அறிதும்
செம்புலப் பெயல் நீர்போல
அன்புடை நெஞ்சந்தாங் கலந்தனவே"

"உன் தாய்க்கும் என் தாய்க்கும் என்ன தொடர்பு? என் தந்தையும் உன் தந்தையும் எவ்வகையில் உறவினர்கள்? நீயும் நானும் கூட இதற்கு முன்பாய் பார்த்து கொண்டது இல்லையே. பாலை மண்ணில் பெய்த மழை போல நம்மிருவர் நெஞ்சங்கள் தாமாகக் கலந்துவிட்டன" என்பது இப்பாடல்.

ஆனால், சங்ககாலத்து காதலுக்கு உதாரணமாக இதை உணர்ச்சிவசமாகப் பேசி விளக்கும் தமிழாசிரியர்கள், இலக்கியச் செம்மல்கள், அரசியல் தலைவர்கள் ஆகியோர் ஞாபகமாக தத்தம் மக்களுக்கு திருமணம் செய்துவைக்க முனையும்போது மட்டும் கீழ்க்கண்ட பாடல் கூறிய ரேஞ்சுக்கே செயல்பட விருபுவர்.

உனக்கும் எனக்கும் ஒரே ஊர் வாசுதேவநல்லூர்
நீயும் நானும் ஒரே மதம் திருநெல்வேலிச் சைவப் பிள்ளைமார் வகுப்பும் கூட
உன்றன் தந்தையும் என்றன் தந்தையும் சொந்தக்காரர்கள் மைத்துனன்மார்
எனவே செம்புலப் பெயல்நீர் போல அன்புடைய நெஞ்சம் கலந்தனவே.

மேலே குறிப்பிட்டுள்ள கவிஞர் மீரா (மீ.ராஜேந்திரன்)வின் புகழ் பெற்ற வரிகள் கேட்கத் தமாஷாக இருந்தாலும், அவற்றில் உள்ள யதார்த்தம் முகத்தில் அறைகிறது. அவரே அதை உணர்ந்துதான் மனம் நொந்து பாடியுள்ளார் என நினைக்கிறேன். ஆகவே மேலே குறிப்பிட்ட தமிழாசிரியர்கள், இலக்கியச் செம்மல்கள், அரசியல் தலைவர்கள் ஆகியோரும் அதைச் செய்வதில் என்ன ஆச்சரியம்?

செய்யட்டும், அதில் ஆட்சேபமில்லை. ஆனால் மற்றவர்களுக்கு மட்டும் அதை அறிவுறுத்துவது எந்த விதத்தில் நியாயம் என்பதைக் கேட்டால் மட்டும் ஆட்டோக்கள் அனுப்பப்படும்.

கல்யாணம் என்பது ஆயிரங்காலத்துப் பயிர். அது ஒரு ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் மட்டும் நடக்கும் ஒரு நிகழ்வு அல்ல. அது ஆணின் குடும்பத்தையும் பெண்ணின் குடும்பத்தையும் வெளிப்படையாக/மறைமுகமாக இணைக்கும் சங்கிலிகளை உள்ளடக்கியது. ஆகவே இதில் போய் வாய் புளித்ததோ மாங்காய் புளித்ததோ என அக்கறையின்றி பேசாமல் பொறுப்புணர்ச்சியுடன் பேசுதல் நலம்.

நம்ம ஜெயமோகன் சாதி அமைப்பு பற்றி எழுதிய பதிவு வரிசையில் ஒரு இடுகையில் அவர் இவ்வாறு கூறியுள்ளார். அவர் சொன்னவற்றை இங்கு முதற்கண் விவாதத்துக்கு வைக்கிறேன்.

“சாதி என்ற அமைப்பு இந்திய சமூகத்தின் முக்கியமான ஒரு கூறு. அதன் வரலாற்றுப் பரிணாமம், சென்றகாலத்தில் அதன் சமூகப்பயன்பாடு, அதன் நிகழ்காலப்பணி எதைப்பற்றியும் எந்த ஆய்வும் இந்தியாவில் நடக்கவில்லை. இந்தியாவை நோக்கிய ஆங்கிலேயர் அதை இந்திய சமூகத்தைப் பீடித்திருக்கும் ஒரு நோய் என்று சொன்னார்கள். இந்திய படித்த வர்க்கம் அப்படியே ஏற்றுக்கொண்டு சொல்ல ஆரம்பித்தது. வெள்ளையனே சொல்லிவிட்டான் என்ற தாழ்வுமனப்பான்மையே காரணம்.

ஆனால் உண்மையில் இந்த நிராகரிப்பு என்பது நம் படித்தவர்கத்தின் நாக்குகளில் மட்டுமே இருந்தது. நெஞ்சில் நிகழவில்லை. இக்கணம் வரை அப்படித்தான். ஏன் என்றால் அவனுக்குள் சாதியைப்பற்றிய எந்த விவாதமும் நிகழவில்லை. அவ்வாறு விவாதம் நிகழ்ந்திருந்தால் சாதியின் சமூகப்பங்களிப்பு குறித்து அவன் சிந்தனை செய்திருப்பான். இப்போதும் சாதியைச் சுமக்க அவனுக்கு என்ன காரணங்கள், கட்டாயங்கள் உள்ளனவோ அந்தக் காரணங்கள் எல்லாமே விவாதத்துக்கு வந்திருக்கும். அவற்றை வேறு எவ்வகையில் தாண்டிச்செல்ல முடியும் என்று பார்த்திருப்பான். அந்த வழிமுறைகள் அவனுக்கு உதவியிருக்கும்”.

===========================================================================================

“இந்தக் கோணத்தில்தான் நாம் காந்தி சாதியைப் பற்றி என்ன நினைத்திருந்தார் என்று பார்க்க வேண்டும். காந்தி அக்காலத்தில் ஒரு இந்து சாதியைப்பற்றி இயல்பாக என்ன நம்பிக்கை கொண்டிருந்தாரோ அந்த நம்பிக்கையையே தானும் கொண்டிருந்தார். அவர் காலத்தில் ஐரோப்பியரை வழிமொழிந்து சாதிக்கு எதிராகப் பேசியவர்கள் அந்தரங்கத்தில் கொண்டிருந்த நம்பிக்கைதான் அது. காந்தியின் உண்மையுணர்ச்சியே அவரை அதை நேர்மையாக பதிவுசெய்ய வைத்தது.
காந்தியின் ஆரம்பகால எண்ணங்கள் இவை. வருணப்பிரிவு என்பது சமூகத்தில் ஓர் ஒழுங்கை உருவாக்கும்பொருட்டு இயல்பாக பரிணாமம் அடைந்துவந்த ஒன்று. அது சமூகத்தின் அமைப்பை கட்டுக்கோப்பாக வைத்திருக்கிறது. தந்தையரின் தொழிலை மகன் செய்யும்போது இயல்பாகவே அவனுக்கு அதில் திறமை உருவாகி வருகிறது. இந்திய சமூகம் உள்மோதல்களினால் அழியாமல் ஆக்கபூர்வமாகச் செயல்பட அது பலநூற்றாண்டுகளாக உதவி வந்திருக்கிறது.
இந்திய சமூகம் மீது நெடுங்காலமாக நிகழ்ந்த பல அன்னியத் தாக்குதல்களை வெல்லவும் தாக்குபிடிக்கவும் அது உதவியிருக்கிறது. மக்கள் பிறப்பின் அடிப்படையில் ஒரு தொழில்குழுவாகத் திரண்டு ,ஒரே உடலாக தங்களுக்கு வாழ்க்கை விடுத்த கடுமையான சவால்களை சமாளிக்க சாதியமைப்பு வழியமைக்கிறது. ஆகவே மையப்படுத்தப்பட்ட அரச அதிகாரத்தின் உதவி இல்லாமலேயே மக்கள் தங்களை சிறிய சுயநிர்வாக அமைப்புகளாக தொகுத்துக்கொண்டு தங்கள் வாழ்க்கையை தாங்களே அமைத்துக்கொள்ள சாதி உதவியிருக்கிறது. சாதியாசாரங்களும் சாதிவிதிகளும் அவ்வாறு உருவாகி வந்தவையே”.

நான் கூறவருவது இதுதான். இப்போது கூட கல்யாணங்களை பெற்றோர்கள் நிச்சயிப்பது என வந்தால் சொந்த சாதியில்தான் பென்ணோ பிள்ளையோ தேடுவார்கள். ஏனெனில் கைவசம் இருக்கும் சௌகரியமான ஏற்பாட்டை மீறிக்கொண்டு ஏன் தூரத்தில் இருக்கும் ஏதோ கற்பனை சமத்துவம் எல்லாம் பார்த்து, பிறரிடம் நல்ல பெயர்/சான்றிதழை கோரி (அந்த சான்றிதழை வைத்துக் கொண்டு நாக்கைக்கூட வழிக்க முடியாது) செயல்பட வேண்டும் என நினைக்க வேண்டும் என்பthee பெரும்பாலானோரது எண்ணம். அதில் தவறில்லை எனச் சொல்வதே இப்பதிவு.

எழுத்தாளர் எஸ்.வி.வி. அவர்கள் சென்ற நூற்றாண்டு முப்பதுகளிலும் நாற்பதுகளிலும் பிரசித்தி பெற்றவர். அவரது நாவல்களைப் பார்த்தால் காதலனும் காதலியும் எது எப்படியானாலும் ஒரே சாதியைத்தான் சேர்ந்தவர்களாக இருப்பார்கள். அவர்களைப் போன்றவர்களை வைத்துத்தான் கவிஞர் மீரா அவர்கள் நொந்து போய் அக்கவிதையை எழுதியிருக்க வேண்டும் என நினைக்கிறேன். ஆனால் ஏன் மனம் நோக வேண்டும் எனத் தெரியவில்லை. அவரவர் நலனை அவரவர்தானே பார்த்துக் கொண்டு போக வேண்டும்? அதை செய்பவர்களை பார்த்து இவர் ஏன் மனம் நோக வேண்டும்?

சொந்த சாதியில் திருமணமோ, கலப்புத் திருமணமோ கேஸ் பை கேஸ் ஆக பார்க்க வேண்டியனவே. இதில் மூன்றாம் மனிதர்களுக்கு என்ன வேலை? எல்லா ஆப்ஷன்களும் இருக்கட்டும்.

திருமணத்துக்கு தயாராகும் இளைஞர்களும் பெண்களும் இதையும் சிந்தித்துப் பார்த்து தத்தம் நலனுக்கு ஏற்ப செயல்படுவதே புத்திசாலித்தனம். அப்படியும் கலப்பு மணம் செய்தால் அது உங்களுடைய சொந்த முடிவாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

அன்புடன்,
டோண்டு ராகவன்